ΝΕΟ ΕΤΟΣ

 

2023

ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

35 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΕΣ

 

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "9η ΜΑΪΟΥ"

 Μέχρι πέρυσι, δηλαδή επί 76 χρόνια από τη λήξη του Μεγάλου Πολέμου, μια παγκόσμια εκστρατεία ψεύδους και ανοησίας ήθελε την 9η Μαΐου επέτειο χαράς και «νίκης της Ευρώπης». Ως τέτοια εορταζόταν, όπου εορταζόταν. Ειδικά, για την ΕΣΣΔ και ακολούθως τη Ρωσία ήταν η «μεγάλη ημέρα της αντιναζιστικής νίκης». Επίσης, στη Γερμανία εορταζόταν η ημέρα αυτή -παρ’ όλα τα δεινά που αυτή η χώρα υπέφερε έκτοτε, παρά τη βαρβαρότητα που υπέστη, παρά τους βιασμούς, βασανισμούς και ειδεχθείς δολοφονίες πρώτα απ’ όλα των γυναικών και των παιδιών- ως μία πρόσθετη και περίτρανη απόδειξη του ότι η χώρα έκτοτε τελεί υπό κατοχή. 

Και ξαφνικά, πολύ γρήγορα, μετά την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022, αποκαλύφθηκε ακόμη και στους πιο επηρεασμένους από τη χρόνια αντιναζιστική προπαγάνδα τι πραγματικά σημαίνει η επέτειος αυτή: τη νίκη των βαρβάρων επί της Δύσης· τη νίκη του μπολσεβικισμού· την ήττα του Πολιτισμού· την παρακμή της Δύσης και τον κίνδυνο αφανισμού της. Αποκαλύφθηκε, επίσης, ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε στις 9 Μαΐου 1945. Εξάλλου, οι γενναίοι Ουκρανοί πολεμούσαν μέχρι και τη δεκαετία του 1950.

Αποκαλύφθηκε, ακόμη, και στους πιο αφελείς, ότι ο μπολσεβικισμός δεν είχε καταρρεύσει το 1989, αλλά απλώς αλλάζοντας προσωπείο εξαπατούσε, και συγχρόνως μέσα από ένα ευρύτατο δίκτυο πληρωμένων πρακτόρων του και προδοτών της πατρίδας τους και της Ευρώπης δυτικών διέδιδε την προπαγάνδα του κατά της Δύσης. 

Αλλά αυτό που αποκαλύφθηκε με δραματικό τρόπο ήταν ότι η 9η Μαΐου είναι μια τραγική ημέρα για την Ευρώπη, μια επέτειος δεινών, πόνου και ακραίας καταστροφής, κάτι που όλοι οι Ευρωπαίοι ένιωθαν και ας μην το συνειδητοποιούσαν, κι ας μην το παραδέχονταν από φόβο. Έδειξαν, όμως, ότι αδημονούσαν να πετάξουν από πάνω τους, από τη σκέψη και τη ζωή τους, αυτήν την επιβεβλημένη άρρωστη γιορτή. 

Έτσι, αυτή η αποκάλυψη που για 76 χρόνια δεν είχε γίνει, διότι οι αντίθετες φωνές είχαν φιμωθεί αλλά και διότι στον μόνο χώρο που θα μπορούσε να υποστηρίξει την αλήθεια είχαν παρεισφρήσει μίσθαρνα όργανα της ΕΣΣΔ και ακολούθως της Ρωσίας, έγινε ξαφνικά, χωρίς αναλύσεις και εξηγήσεις. 

Το γεγονός ότι οι κυβερνώντες τα δυτικά κράτη επειδή είτε ακόμη φοβούνται τη Ρωσία (όπως συμβαίνει στη Γερμανία), είτε απλώς δεν θέλουν να παραδεχθούν την απάτη του εορτασμού της 9ης Μαΐου ως ημέρας νίκης και χαράς, είτε επειδή δεν μπορούν ακόμη να αρθρώσουν αντικομμουνιστικό λόγο, προσπαθούν να παρουσιάσουν τον πόλεμο του Πούτιν κάπως σαν ναζιστικό, καμία επιρροή δεν μπορεί πλέον να ασκήσει: η «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας την οποία επικαλείται συνεχώς ο Πούτιν, και τα σφυροδρέπανα δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για το ποιος επιτίθεται σε ποιον και για ποιον λόγο: ο μπολσεβικισμός ενάντια στη Δύση, προσπαθώντας να την καθυποτάξει και να εξαλείψει κάθε αντίσταση.

 Ας θυμούνται, όμως, όσοι υιοθετούν αυτή τη ρητορική ότι, αν δεν δεις τον εχθρό σου όπως πραγματικά είναι, δεν θα καταφέρεις να τον νικήσεις ολοκληρωτικά. 

Ημέρα πόνου λοιπόν για την Ευρώπη η 9η Μαΐου, γι’ αυτό και η Λετονία την ανακήρυξε ημέρα πένθους. Ενώ και η Εσθονία και η Λιθουανία έχουν αντιδράσει στον εορτασμό της ημέρας αυτής, διότι για αυτές τις χώρες (όπως και για άλλες) σημαίνει την έναρξη της κατοχής τους από τους Σοβιετικούς.

Η Αλήθεια στο τέλος νικά, γι' αυτό πλέον δεν είμαστε λίγοι αυτοί που λέμε πως σήμερα δεν γιορτάζουμε…

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

This night at Azovstal

 

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

77 ΧΡΟΝΙΑ

     Εβδομήντα επτά χρόνια μετά τον θάνατο του Μεγάλου Οδηγού της Δύσης, ίσως η παρουσία Του και η ανάμνησή Του είναι πιο έντονη από ποτέ. Ο πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία είναι συνέχεια του ίδιου πολέμου που Εκείνος διεξήγαγε κατά της βαρβαρότητας και του μπολσεβικισμού. Πόσοι, άραγε, μετά την 24η Φεβρουαρίου 2022 δεν σκέφτηκαν ότι τελικά ο Χίτλερ είχε δίκιο; Πόσοι δεν σκέφτονται ότι ζούμε ακόμη τις ολέθριες συνέπειες της έκβασης εκείνου του πολέμου; Πολλοί, και τις ημέρες που έρχονται ακόμη πιο πολλοί θα σκέφτονται το ίδιο.

    Πέρα από τις σκέψεις, όμως, στην Ουκρανία, στη Μαριούπολη, μέσα στο Άζοφσταλ, σήμερα, 77 χρόνια μετά, Εθνικοσοσιαλιστές, φέροντας στη στολή τους εθνικοσοσιαλιστικά σύμβολα, μάχονται επίσης κατά του μπολσεβικισμού και της βαρβαρότητας. Γιατί ο πόλεμος δεν τελείωσε το 1945. Γιατί ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν πέθανε. Γιατί ο πολιτισμένος κόσμος αφυπνίζεται και εξοπλίζεται. Γιατί η Δύση πρέπει να ζήσει, και για άλλη μία φορά στην ιστορία την υπεράσπισή της ανέλαβαν Εθνικοσοσιαλιστές.

Γι’ αυτό 

ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΑΝ ΕΙΧΕ ΝΙΚΗΣΕΙ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

 

Αυτές τις δραματικές ημέρες, με το τέρας του μπολσεβικισμού να απειλεί για άλλη μία φορά τη Δύση, όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι αν ο Αδόλφος Χίτλερ είχε νικήσει, αυτός ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Αν είχε νικήσει, δεν θα υπήρχε μπολσεβικισμός και οι όποιες προσπάθειες αναβίωσής του θα ήταν εξαρχής αποτυχημένες. Αν είχε νικήσει, η Ουκρανία δεν θα φλεγόταν σήμερα και η ύπαρξή της δεν θα απειλείτο από τους ρώσους μογγόλους. Με απλά λόγια, αν είχε νικήσει, οι μπολσεβίκοι δεν θα είχαν σηκώσει κεφάλι πάλι.

Αυτή τη στιγμή, που το βλέμμα, το μυαλό και η καρδιά των πολιτισμένων ανθρώπων βρίσκεται στην πολύπαθη Ουκρανία και πιο πολύ στη Μαριούπολη, όπου μαίνεται μια τραγική μάχη, ας θυμηθούμε πως σαν σήμερα το 1889 «Κάποιος» γεννήθηκε για την ελπίδα και τη σωτηρία του κόσμου. Και γνωρίζουμε ότι και μέσα στο Άζοφσταλ, εκεί που χτυπά η καρδιά της Λευκής Φυλής, εκεί που αγωνίζεται η Ευρώπη, δεν είναι λίγοι αυτοί που σκέφτονται το ίδιο…

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ 480 π.Χ. - ΜΑΡΙΟΥΠΟΛΗ 2022 μ.Χ.

 

Αγωνίζονται για τις ίδιες αξίες

Αγωνίζονται εναντίον του βάρβαρου εχθρού

Σε  μια μάχη που φαίνεται χαμένη εξαρχής

Δεν δειλιάζουν

Δεν υποχωρούν

Δεν εγκαταλείπουν

Κι ας νιώθουν την ανάσα του θανάτου

Η ζωή τους που απλώνεται μπροστά τους

δεν τους κάνει να λιποψυχούν

Ορμούν στον πόλεμο χαμογελώντας

Ξέρουν ότι είναι

οι 300 που επέστρεψαν

Για άλλη μία φορά

Πολεμούν λίγοι εναντίον πολλών

Για Σένα Πολιτισμέ

Για Σένα Πνεύμα Αθάνατο

Για Σένα Ευρώπη!

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 

    Μεγάλη τιμή επεφύλαξε στην Ελλάδα η αδελφή χώρα Ουκρανία. Σήμερα, στην ελληνική βουλή, στην προγραμματισμένη ομιλία του Ζελένσκι, μετεδόθησαν  δηλώσεις δύο Ελληνο-ουκρανών μαχητών του ηρωικού τάγματος Αζόφ.  Κάτι που μόνο περήφανους μπορεί να μας κάνει.

   Τα πράγματα αλλάζουν ανέλπιστα θετικά για τη Δύση, με την Ουκρανία δυστυχώς να πληρώνει βαρύ τίμημα. Η αλληλεγγύη μας πρέπει να γίνει πιο οργανωμένη και στοχευμένη,  πρώτα απ' όλα με την αποστολή ελληνικών στρατευμάτων στη χώρα, για την προστασία του ελληνικού πληθυσμού (κάτι που, συγχρόνως, θα αποτελέσει "προηγούμενο" για μελλοντικές προσβολές ομογενών και σε άλλες χώρες...) αλλά και για συμπαράσταση στον ουκρανικό πληθυσμό. Η υποχρέωση της Ελλάδας είναι αυξημένη, λόγω της  σε μεγάλο βαθμό κοινής ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομίας των δύο χωρών.

    ΔΟΞΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

     ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΑΖΟΦ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΚΑΤΥΝ – ΜΠΟΥΣΑ: ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΤΗΝΗ

 

Μετά την (αναμενόμενη για όσους δεν αυταπατώνται περί του τι εστί Ρώσος) αποκάλυψη της νεκρόπολης Μπούσα, ο νους ακόμη και των πιο αδιάφορων αστών πήγε στο Κατύν. Στο Κατύν, στο φριχτό έγκλημα των Σοβιετικών που για χρόνια το απέδιδαν στους Γερμανούς, μιας και έτσι ταίριαζε περισσότερο στην ψεύτικη εκδοχή της ιστορίας που υιοθετήθηκε από το 1945 και μετά. Και όταν πια οι αποδείξεις ήταν συντριπτικές και σταμάτησαν να το αποδίδουν στους Γερμανούς, η κρατούσα στάση απέναντι στο έγκλημα αυτό ήταν η αδιαφορία και αποσιώπηση. 

Αυτή η στάση τηρήθηκε και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, για να μη θιγεί η Ρωσία, η οποία αίφνης θεωρήθηκε κάτι διαφορετικό από τη Σοβιετική Ένωση και οι Ρώσοι από κτήνη μετετράπησαν σε καλούς Χριστιανούς!!! 

    Η αποκάλυψη των εγκλημάτων στην Μπούσα, οι άμαχοι που είχαν δολοφονηθεί δεμένοι πισθάγκωνα, οι νεκρές γυναίκες που ήταν γυμνές, που τις είχαν βιάσει και είχαν προσπαθήσει να τις κάψουν,  τα νεκρά παιδιά που είχαν όπως και οι υπόλοιποι μαρτυρήσει, σόκαραν την κοιμισμένη Δύση που ακόμη δεν είχε συνειδητοποιήσει τι εστί Ρώσος, προφανώς διότι διέκρινε τον λαό από τον Πούτιν. «Ο πόλεμος του Πούτιν» έλεγαν, και «οι κακόμοιροι Ρώσοι που δεν ήθελαν να πολεμήσουν αλλά τους ανάγκασε ένα τυραννικό καθεστώς», «δεν είμαστε κατά του ρωσικού λαού αλλά μόνο κατά του Πούτιν». Δεν ήταν όμως ο Πούτιν που σκότωσε αμάχους, που βίασε γυναίκες και παιδιά και μετά τους έβαλε φωτιά, που κατέγραψε τα εγκλήματά του με το κινητό, γελώντας με ευχαρίστηση, για να τα ξαναδεί στο μέλλον πολλές φορές και να νιώσει κάτι από την ηδονή που ένιωθε όταν εγκληματούσε… Δεν ήταν ο Πούτιν, ήταν ο Ρώσος στρατιώτης και στρατιωτικός, το διαχρονικό κτήνος. 

    Και όμως, ακόμη και τώρα η Δύση μιλά για φασισμό, γιατί ακόμη δεν τολμά να μιλήσει με ειλικρίνεια, να μιλήσει για κομμουνισμό. Και όσο δεν τολμά, τόσο θα συνεχίσει να σοκάρεται, να αντικρίζει νεκροπόλεις, να υφίσταται κτηνωδίες. Όσο δεν τολμά να μιλήσει για εγκληματικό κομμουνισμό, τόσο θα τρέφει το Κτήνος.

Η Ουκρανία δημοσιοποίησε τα στοιχεία του Ρώσου διοικητή που "επέβλεπε" τις θηριωδίες. Πρόκειται για τον καθαρόαιμο μογγόλο Αντισυνταγματάρχη Azatbek Omurbekov που ηγείται της 64ης Μηχανοκίνητης Ταξιαρχίας.

 

Ο πόλεμος της Ουκρανίας είναι πόλεμος της Ευρώπης και οι νεκροί της Ουκρανίας είναι δικοί μας νεκροί.

 

    Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΟΙ «ΤΑΥΤΟΤΙΣΤΕΣ»;

 

Στο ιστολόγιό μας έχουμε εκφράσει τη διαφωνία μας για τη χρήση της λέξης ταυτότητα αντί της λέξης φυλή, διότι τη θεωρήσαμε παραπλανητική. Εν πάση περιπτώσει αρκετοί πίστευαν ότι ήταν προπαγανδιστική και πιο ασφαλής. Έτσι, είδαμε μια υπερβολή στη χρήση της: ταυτότητα, ταυτοτισμός, ταυτοτιστές, αϊντεντιτέριαν κ.ο.κ. Ο αγώνας και η προπαγάνδα των εθνικιστικών οργανώσεων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη εστίαζε στην «ταυτότητα», στη «διατήρηση και προστασία της», στην «ξεχωριστή μας ταυτότητα» κ.λπ.

Προφανώς, όλα αυτά οφείλονταν στην «επιρροή» και «ενθάρρυνση», ρώσων και μη, εκπροσώπων της Ρωσίας. Διαφορετικά, δεν εξηγείται γιατί και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη η πλειονότητα των λεγομένων «ταυτοτιστών» έχουν βουλώσει το στόμα τους την ώρα που ένα ευρωπαϊκό έθνος αγωνίζεται όχι μόνο για την ελευθερία, την ανεξαρτησία και τη διατήρηση της εδαφικής του ακεραιότητας αλλά και για την προστασία και διατήρηση της εθνικής του ταυτότητας. Μιας ταυτότητας την οποία οι Ασιάτες εισβολείς αρνούνται και επιδιώκουν να εξαφανίσουν.

Πού είναι, λοιπόν, τώρα οι «ταυτοτιστές»,  η φέρελπις «γενιά της ταυτότητας»; Όταν δεν υποστηρίζει ευθέως τον Πούτιν και τη ρωσική εισβολή, υψώνει τη σημαία της ειρήνης. Πράγματι, βλέπουμε τους μέχρι πρότινος μαχητικούς ταυτοτιστές να απομακρύνονται από το «πόλεμος πατήρ πάντων…» και να διακηρύσσουν την ανάγκη για ειρήνη, που γι’ αυτούς σημαίνει να παύσουν οι Ουκρανοί να πολεμούν, και να υποταχθούν στη Ρωσία. Και για την περίπτωση που δεν πείσουν με τα ειρηνιστικά τους επιχειρήματα, απευθύνονται στο στομάχι των οπαδών τους και επικαλούνται  τον κίνδυνο επισιτιστικής κρίσης. Στην πατρίδα μας, ειδικότερα, από το «την Ελλάδα θέλουμε και ας τρώμε πέτρες» κατέληξαν στο «θα πούμε το ψωμί, ψωμάκι».

Ήταν πολλά τα ρούβλια τελικά, και για κάποιους τα κρυπτονομίσματα.

Το νέο ιδανικό των ταυτοτιστών

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

 

Η ηρωική επανάσταση των Ελλήνων ενάντια στους Τούρκους κατακτητές ήταν μία ακόμη σύγκρουση της Δύσης και της Ανατολής· μία ακόμη εκδήλωση αφύπνισης ενός άριου έθνους, και μία ακόμη προσπάθειά του, ενάντια στον Ασιάτη κατακτητή, να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, να βάλει τέλος στη σκλαβιά και την υποταγή· μία ακόμη αντίσταση του Πολιτισμού στη Βαρβαρότητα. Θα παραθέσουμε ξανά τα λόγια του Ι. Συκουτρή που αναφέρονται στην εσωτερική μεταστροφή των Ελλήνων που εκδηλώθηκε εξωτερικά με τη μεγαλειώδη Επανάσταση του 1821: … αφ’ ενός της αρχαίας Ελλάδος το ιδανικόν υπήρξεν ο συνεκτικός δεσμός που ήνωσε και συνήσπισε του Έθνους τας δυνάμεις και τας εχαλύβδωσε διά τον τραχύν αγώνα […] Έτσι αποτελεί το 21 […] αναγέννησιν, αναγέννησιν του αρχαίου ελληνικού πνεύματος (όπως ημπορούσαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης να το συλλάβουν), επάνοδον συνειδητήν εις την δράσιν των αρχαίων προγόνων και (με το τολμηρόν του ρωμαντικού πήδημα υπεράνω της ρωμαϊκής και βυζαντινής περιόδου) συνέχειαν άμεσον των κατορθωμάτων εκείνων. Τα ονόματα του Λεωνίδου και του Θεμιστοκλέους δεν κοσμούν μόνον των Υδραίων τας πρύμνας ─αποτελούν ζωντανάς υπάρξεις, παραστέκονται εις τους αγωνιζομένους, γίνονται πρότυπα και ιδέαι, που κανονίζουν αίσθημα και ενέργειαν των απογόνων. Το έθνος αισθάνεται, ότι είναι έ θ ν ο ς: αισθάνεται τα δικαιώματά του ως κληρονόμου παρελθόντος μεγαλείου, και τα καθήκοντά του απέναντι αυτού… (Ι. Συκουτρής, Η σχέσις μας προς την Αρχαιότητα, εκδ. Θούλη).

    Ένα ηρωικό έθνος με ρίζες που χάνονται στην αυγή του χρόνου απέκτησε συνείδηση της ύπαρξής του, και με τον ηρωικό του Αγώνα εναντίον των Ασιατών κατακτητών ανέδειξε και επέβαλε την ξεχωριστή ταυτότητά του. Η αριθμητική και στρατιωτική υπεροχή των εχθρών του δεν το εμπόδισαν να ξεσηκωθεί. Το ηρωικό έθνος αψήφησε τη λογική των αριθμών και ένιωσε μόνο το Χρέος του απέναντι σε εκείνους που είχαν φύγει και σε εκείνους που θα έρχονταν, απέναντι στην Αιώνια Πατρίδα. 

Και προκάλεσε την έκπληξη των ισχυρών του κόσμου που δεν περίμεναν τέτοια γενναιότητα, τέτοια πολεμική αρετή, τέτοιες νίκες από το μικρό έθνος κατά του μεγάλου εχθρού. Και προκάλεσε, ακόμη, ενθουσιασμό, συγκίνηση, και ενέπνευσε τα ελεύθερα πνεύματα άλλων εθνών που του συμπαραστάθηκαν και κάποια πρόθυμα έδωσαν και τη ζωή του για αυτό.  Ένα μικρό έθνος ανάγκασε τον πλανήτη να υποκλιθεί μπροστά του. 

    Ήταν η Ελλάδα τέτοιες μέρες… 

    Είναι η Ουκρανία στις μέρες μας…

   Ένα έθνος που εθεωρείτο μικρό σε δύναμη, που μετρά λίγα χρόνια ελευθερίας, ένα έθνος που φαινόταν ασήμαντο μπροστά στον πανίσχυρο Ασιάτη εισβολέα, τη Ρωσία, ένα έθνος για το οποίο οι ισχυροί και οι λογικοί του κόσμου πίστευαν ότι θα πέσει αμέσως, και ετοιμάζονταν να συνομιλήσουν με τον Ασιάτη κατακτητή επί τη βάσει «νέων τετελεσμένων», αυτό το έθνος με την ηρωική Αντίστασή του, με τον μεγαλειώδη Αγώνα του όχι απλώς προκάλεσε κατάπληξη, θαυμασμό, ενθουσιασμό, αλληλεγγύη, αλλά επέφερε κοσμογονικές αλλαγές, αφυπνίζοντας την κοιμισμένη, φοβισμένη και ηττοπαθή Δύση. Ένα έθνος, του οποίου και αυτή ακόμη την ύπαρξη ως αυτοτελούς έθνους κάποιοι, και όχι μόνον ο Ασιάτης εισβολέας, αμφισβητούσαν -ή στην καλύτερη περίπτωση το θεωρούσαν «το ίδιο» με τον Ασιάτη εχθρό (και «το ίδιο» ουσιαστικά σήμαινε «υποτελές»)- αποκαλύφθηκε, ανέδειξε και επέβαλε την ξεχωριστή ταυτότητά του, εκθέτοντας συγχρόνως τις αδυναμίες και τη μειονεξία τού υπερέχοντος εχθρού του. Ένα μικρό σε δύναμη έθνος ύψωσε περήφανα το ανάστημά του απέναντι σε έναν πολύ βάρβαρο εισβολέα που δεν επιδιώκει μόνο να το κατακτήσει, αλλά να το εξαφανίσει διά παντός, χτυπώντας το μέλλον του: μαιευτήρια για να σκοτώσει τα νεογέννητα και τις επιτόκους ώστε να μην προλάβουν να γεννήσουν, αλλά και παιδιά οπουδήποτε τα βρει (και στους περίφημους ανθρωπιστικούς διαδρόμους-παγίδες), και όταν δεν τα σκοτώνει βάζει την εμπροσθοφυλακή του, τους ανώμαλους ακραίους ισλαμιστές του να τα αρπάξουν, στα χέρια των οποίων θα βρουν σίγουρα τον πιο μαρτυρικό θάνατο. Ενώ τις γυναίκες, όταν τις βρει αδύναμες και όχι ένοπλες, τις βιάζει και τις σκοτώνει. Έτσι, εξάλλου, ενεργούσε πάντοτε ο Ασιάτης εισβολέας απέναντι στις γυναίκες και τα παιδιά. 

    Ο ηρωικός αγώνας της Ουκρανίας ενάντια στη βάρβαρη ασιατική Ρωσία αναπόφευκτα φέρνει στον νου την ηρωική Επανάσταση της Ελλάδας.

    Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ένα φαινομενικά μικρό σε δύναμη έθνος  μάχεται με απαράμιλλη γενναιότητα, αψηφά τη λογική των αριθμών, εμπνέει και ενθουσιάζει, και, χωρίς να έχει λάβει την υλική υποστήριξη που δικαιούται και του αρμόζει, κατάγει θαυμαστές νίκες, επιβάλλει τον σεβασμό, και αναγκάζει όλον τον πλανήτη να υποκλιθεί μπροστά του.

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ στο ρωσικό τελεσίγραφο για παράδοση της Μαριούπολης

"Δεν υπάρχει καμία περίπτωση οποιασδήποτε παράδοσης, κατάθεσης όπλων", είναι η απάντηση στο ρωσικό τελεσίγραφο. Η Μαριούπολη, η πόλη με το ελληνικό όνομα γίνεται η πόλη σύμβολο του αγώνα της Ευρώπης ενάντια στον ασιάτη εισβολέα. Η πόλη ''φάντασμα'', όπως την περιγράφουν κάτοικοι που κατάφεραν να διαφύγουν, δεν παραδίδει τα όπλα. Οι υπερασπιστές της πιστοί στον όρκο που έδωσαν παραμένουν εκεί. Στέκονται όρθιοι ανάμεσα στα ερείπια, περήφανοι, αποφασισμένοι, αλύγιστοι. Ναι, υπάρχουν ιδανικά ανώτερα και από την ίδια τη ζωή. Το βροντοφώναξαν οι Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες, το φωνάζουν και σήμερα οι υπερασπιστές της Μαριούπολης. Μολών Λαβέ.  

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΡΩΣΩΝ ΣΤΕΡΕΨΑΝ ΤΟ 1999

Η γέφυρα στη σερβική πόλη Νόβισαντ κατεστραμμένη από τους βομβαρδισμούς

 Το 1999, οι βομβαρδισμοί της τότε Γιουγκοσλαβίας (Σερβίας και Μαυροβουνίου) από τις νατοϊκές δυνάμεις προκάλεσαν συγκίνηση, μεγάλη συμπαράσταση και πλήθος συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας. Κάθε χρόνο, ειδικά κατά τις σχετικές επετείους γίνονται πολλές αναφορές στους βομβαρδισμούς. Ενώ, πολύ συχνά σε δημόσιες συζητήσεις ή ανταλλαγή απόψεων, σε άρθρα και βιβλία υπενθυμίζονται αυτοί οι βομβαρδισμοί με αρνητικό τρόπο. Όλα αυτά ισχύουν και για τον χώρο της Ακροδεξιάς. 

Όμως, δεν είδαμε αυτή τη στάση, τη συγκίνηση, τη συμπαράσταση, τις διαμαρτυρίες από τον εν λόγω χώρο στην περίπτωση της εισβολής τής Ρωσίας στην Ουκρανία. Πού είναι οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από τη ρωσική πρεσβεία, τα τρικάκια, οι αφίσες, οι αναφορές στις διάφορες ιστοσελίδες;  Όχι οι ψυχρές, ουδέτερες,  ουσιαστικά φιλορωσικές αναφορές, αλλά οι έντονες, οι παθιασμένες όπως εκείνες για τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Αντιθέτως, ακόμη και τώρα βλέπουμε τους φιλορώσους να μιλούν για το 1999!!!

Βομβαρδισμένες κατοικίες σε προάστιο του Κιέβου

Συνεπώς, αυτό που ενδιαφέρει τη φιλορωσική ακροδεξιά δεν είναι η πράξη καθεαυτή αλλά ποιος είναι ο επιτιθέμενος. Δεν τους ενοχλεί, δεν τους προκαλεί θυμό και αισθήματα αλληλεγγύης  η άδικη εισβολή σε ένα ξένο έδαφος, το οποίο μάλιστα είναι ευρωπαϊκό, ΛΕΥΚΟ, ενώ οι επιτιθέμενοι είναι κάθε καρυδιάς καρύδι, από κάθε φυλή και κάθε θρησκεία: λευκοί και αλλόφυλοι, ορθόδοξοι, μουσουλμάνοι και ακραίοι ισλαμιστές που αίφνης ξεχνούν τις διαφορές τους, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία του Πούτιν. Και αυτό η ελληνική φιλορωσική ακροδεξιά το αποδέχεται πλήρως, το υποστηρίζει. Δεν έχει δάκρυα, θλίψη, θυμό για τη Μαριούπολη, το Χάρκοβο, την Οδησσό, το Κίεβο, για το μαιευτήριο που χτυπήθηκε σε μια χαρακτηριστική επίθεση ενάντια στο μέλλον της Ουκρανίας, για τους αμάχους που σκοτώνονται. Ούτε θαυμασμό για την ηρωική αντίσταση των Ουκρανών. Όοοοχι! Το αντίθετο, πώς και πώς περιμένουν να μπουν οι Ρώσοι στο Κίεβο και να το καταστρέψουν, πανηγυρίζουν όταν ενημερώνονται για κάποια αρνητική για την Ουκρανία εξέλιξη, και σε πλήρη ευθυγράμμιση με την εργοδότρια ρωσική πρεσβεία αμφισβητούν τις νίκες των Ουκρανών και την απαράμιλλη γενναιότητά τους. 

Όταν επιτιθέμενος είναι ο Πούτιν, όλες οι βαρβαρότητες είναι καλές. Αυτό που τους πείραξε στους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία είναι ότι προέρχονταν από το ΝΑΤΟ. 

Εικόνα από τον βομβαρδισμό του μαιευτηρίου στην Μαριούπολη

    Όταν η μαμά Μόσχα διατάζει τους φιλορώσους Έλληνες να κλάψουν, κλαίνε, όταν τους διατάζει να γελάσουν με τις καταστροφές, γελούν. Όχι για πολύ ακόμη…

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΡΩΣΟΦΙΛΟΙ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΧΙΛΙΩΝ ΜΟΓΓΟΛΩΝ

 

    Πολλή κουβέντα έχει γίνει τις τελευταίες ημέρες σχετικά με τους ρωσόφιλους στην Ελλάδα (και όχι μόνο). Οι μάσκες έπεσαν και αποκαλύφθηκε η μεγάλη έκταση της ρωσικής καθηλωτικής επίδρασης στην ελληνική κοινωνία. Επίδραση, η οποία προφανώς οφείλεται στα μεγάλα κονδύλια που ελάμβαναν για πολλά χρόνια οι πιο «επιδραστικοί», οι οποίοι έχοντας άνεση χρόνου και χρημάτων έκαναν καθημερινώς προπαγάνδα υπέρ της Ρωσίας, ακολουθώντας τις σχετικές οδηγίες, και πράγματι επηρέασαν πολύ κόσμο, ο οποίος έχει πλέον ευθύνη για τις θέσεις του. 

    Έτσι βλέπουμε τους ξεκάθαρους υποστηρικτές της Ρωσίας, δημοσιογράφους, δραστηριοποιούμενους στα κοινωνικά δίκτυα και γενικότερα στο διαδίκτυο, διεθνολόγους, γεωστρατηγικούς αναλυτές, στρατιωτικούς και καταλαβαίνουμε ότι τελικά αυτό που τους έδινε δύναμη και απήχηση ήταν η ρωσική κάλυψη. Στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα της προκοπής να πουν, αδυνατούν να τεκμηριώσουν στοιχειωδώς τους ισχυρισμούς τους, και, καθώς αντιλαμβάνονται ότι είναι πολύ πιθανόν να χάσουν τον μισθό τους, χάνουν την ψυχραιμία τους, γίνονται απρεπείς και αδυνατούν να κρύψουν ότι είναι φερέφωνα της ρωσικής πρεσβείας. 

    Υπάρχουν και οι «ουδέτεροι», οι «no more brother wars», αυτοί που σφυρίζουν αδιάφορα, γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα υποτιμήσουν τη σημασία της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία και όλα θα γίνουν όπως πριν.

    Υπάρχουν και αυτοί που κάνουν χιούμορ σε τόσο δραματικές στιγμές, αυτοί που νομίζουν ότι θα κάνουν «αντίσταση» στο «σύστημα» αν συνεχίσουν να διαβάζουν Ντοστογιέφσκι, διότι θεωρούν ότι ο –υπερτιμημένος– ρωσικός πολιτισμός και κουλτούρα είναι υπό διωγμόν. Λοιπόν, μπορούμε να ζήσουμε πολύ ωραία και χωρίς τον Ντοστογιέφκσι, χωρίς τον Τσέχωφ. Αρκετά με τους καημούς της «ρούσικης ζωής», με την ερημιά της «ρούσικης γης», με τη μιζέρια των ανθρώπων που τους οδηγεί στη διαφθορά, με τη μαυρίλα του ουρανού, με την απαισιοδοξία, τη μελαγχολία τους, το spleen. Δεν είναι οι Ρώσοι καλλιτέχνες και λογοτέχνες που έχουν λείψει από την Ευρώπη. Αντιθέτως, αυτούς όλοι τούς γνωρίζουν, βιβλία τους εκδίδονται συνεχώς, έργα τους ανεβαίνουν πάντοτε. Άλλοι πολύ σημαντικότεροι έχουν αποσιωπηθεί ή συκοφαντηθεί.  Σε αυτούς πρέπει να επιστρέψει η Δύση για να ξαναβρεί τον εαυτό της. 

    Πέρα από τα παραπάνω, όμως, αλγεινή εντύπωση κάνει το θράσος και η υποκρισία των ρωσόφιλων ακροδεξιών. Αυτοί τόσα χρόνια, σωστά αλλά τελικά όχι με αγνή πρόθεση, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την υπογεννητικότητα, τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία, και πάνω απ’ όλα την εισβολή αλλοφύλων, για όλα αυτά, δηλαδή, που απειλούν τη διατήρηση της λευκής φυλής. Και ενώ μιλούν και διαμαρτύρονται για όλα αυτά, ενώ μιλούν για την «αντικατάσταση του πληθυσμού», δεν νοιάζονται για τη γενοκτονία που επιχειρείται κατά των Ουκρανών, αντιθέτως, υποστηρίζοντας τον Πούτιν, υποστηρίζουν και αυτή τη γενοκτονία (που δεν είναι η πρώτη), τη γενοκτονία λευκών, αδελφών. Αίφνης,  ξεχνούν τη συρρίκνωση της λευκής φυλής, αποδεικνύοντας ότι ποτέ δεν εννοούσαν αυτά που έλεγαν, απλώς έλεγαν ό,τι τους έβαζε να πουν η μαμά Μόσχα, προκειμένου να διεισδύσει και στον χώρο των ακροδεξιών.

    Αλλά το θράσος τους αποδεικνύεται ακόμη μεγαλύτερο, όπως και η ανοησία τους, που νομίζουν ότι μπορούν να επηρεάσουν ακόμη και Εθνικοσοσιαλιστές, υποστηρίζοντας μια εισβολή που γίνεται στο όνομα του αντιναζισμού, μια εισβολή της οποίας οι εμπνευστές και υποκινητές δεν παύουν να επικαλούνται τον σκοπό της τής εξολόθρευσης των ναζί! Και αυτό δεν είναι πρόσχημα, αν ληφθεί υπόψη ότι ο Πούτιν οργανώνει το πρώτο διεθνές αντιφασιστικό συνέδριο τον Αύγουστο «για να ενώσει τις προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας στην καταπολέμηση της ιδεολογίας του ναζισμού, του νεοναζισμού σε οποιαδήποτε μορφή εκδήλωσής του στον σύγχρονο κόσμο». Έχει καλέσει, δε, στο συνέδριο το Πακιστάν, την Κίνα, το Αζερμπαϊτζάν, το Ουζμπεκιστάν, την Αιθιοπία, την Ινδία κ.ά. 

    Μετά από αυτά, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Οι ρωσόφιλοι ακροδεξιοί έχουν πάρει θέση, αποκαλύφθηκε ότι είναι αντιφασίστες, αποκαλύφθηκε ότι είχαν παρεισφρήσει στον ακροδεξιό χώρο για να κάνουν ζημιά, έχοντας τη δύναμη και την κάλυψη της Ρωσίας, και όλα αυτά έχουν αποκαλυφθεί περίτρανα και δεν θα ξεχαστούν όταν σύντομα θα αλλάξουν τη στάση τους. Έχουν εκτεθεί, θα αντιμετωπιστούν ως αυτό που πραγματικά είναι και θα περιθωριοποιηθούν (ακόμη περισσότερο).

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΦΥΛΑΝΕ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

 Η ηρωική και πέρα από κάθε προσδοκία αντίσταση του ουκρανικού στρατού και λαού αναγκάζει τη μαλθακή και μέχρι χτες αμήχανη Δύση να τη στηρίξει με όπλα. Ακόμη περισσότερο, την αναγκάζει να αναγνωρίσει τον εξ ανατολών κίνδυνο. Η τελευταία συγκλονιστική εξέλιξη ήταν ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας, τον οποίον ανακοίνωσε ο Σολτς σε μια εντυπωσιακή και καθόλου αναμενόμενη ομιλία του. 

Η Ουκρανία μπορεί να λυτρώσει την Ευρώπη. Οι μάχες της Ουκρανίας αυτών των ημερών θα μείνουν στην Ιστορία της Ευρώπης μαζί με τις άλλες θρυλικές μάχες ενάντια στον ανατολίτη εισβολέα, από την αρχαία εποχή. Συγχρόνως βοηθούν να διαλυθεί το σκοτάδι και το ψέμμα που καλύπτει τις πρόσφατες μάχες κατά τον Β΄ΠΠ ενάντια στους βαρβάρους και τους συνοδοιπόρους τους. 

Η Ουκρανία είναι ένα πολύ μεγάλο έθνος, στο οποίο πρέπει ο πολιτισμένος κόσμος να αποδώσει ό,τι του οφείλει. 

          ΔΟΞΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ – ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Νεώτερα από Κίεβο

 

Σε άμεση επικοινωνία που είχαμε με Ουκρανούς μαχητές ενημερωθήκαμε για τις τελευταίες εξελίξεις στο Κίεβο. Οι Ουκρανοί μαχητές του Κιέβου, άνδρες και γυναίκες είναι απολύτως ψύχραιμοι. Θα πολεμήσουν μέχρις εσχάτων. Από εχθές μέχρι σήμερα οι απώλειες των Ρώσων εισβολέων υπολογίζονται σε 1800. Οι γιοι και οι κόρες της Ουκρανίας είναι απολύτως αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρι τέλους. Το Κίεβο θα πέσει όταν πέσει και ο τελευταίος μαχητής του. 

πηγή

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ, ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 

    Δεν είναι ζήτημα τιμής. Δεν είναι ζήτημα προστασίας ο λόγος που ώθησε τον Πούτιν να εισβάλει στη βασανισμένη Ουκρανία. Είναι η λύσσα τού Υπανθρώπου, η καταστροφική μανία, η δίψα για αίμα και χαλασμό τού Μπολσεβίκου. Είναι το μίσος των βαρβάρων για τον Πολιτισμό. Είναι το μίσος για την Ευρώπη. Γιατί αυτή η κατάσταση παρακμής και διαφθοράς στην οποία τελεί η Δύση σήμερα δεν είναι η φυσική της κατάσταση, αλλά συνέπεια του εκφυλισμού της. Όπως όμως υπάρχουν τα απομεινάρια του ένδοξου πολιτισμού της, έτσι υπάρχουν ακόμη ελπίδες πως ό,τι έχει μείνει ζωντανό και υγιές σε αυτή θα ξεσηκωθεί. Γι’ αυτό ο φθονερός βάρβαρος  σπεύδει να τη συντρίψει. 

    Ο Πούτιν με το στυλ του τού πασά θέλει να διορθώσει τα λάθη των μπολσεβίκων. Ο Πούτιν με την πίκρα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, με τα συμπλέγματα του υπανθρώπου εισβάλλει στην Ουκρανία, γιατί δεν αντέχει να μην καταπιέσει, να μη σκλαβώσει αυτούς που είναι δίπλα του, τους πρώην σκλάβους της Ρωσίας, μπολσεβικικής ή μη. Ο Πούτιν είναι μπολσεβίκος και δεν έχει σημασία πώς «αυτοπροσδιορίζεται», δεν έχει σημασία το ότι αυτό που θέλει είναι η νέα κομμουνιστική Ρωσία, η νέα κομμουνιστική εποχή να έχει το όνομά του. Είναι ένας μπολσεβίκος τον οποίο χρόνια τώρα τρέφουν «δυτικοί» ηγέτες μπολσεβίκοι, όπως η Μέρκελ, φιλομπολσεβίκοι ή ανεκτικοί. 

    Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια. Στη μεγάλη Σταυροφορία κατά του Μπολσεβικισμού εβραιοκινούμενοι «ηγέτες» ευρωπαϊκών χωρών και οι ΗΠΑ στάθηκαν στο πλευρό των μπολσεβίκων απέναντι στον Χίτλερ, τη Γερμανία και τις εκλεκτές ευρωπαϊκές δυνάμεις που συμπαρατάχθηκαν στον Μεγάλο αυτό Αγώνα. 

     Αυτή τη στιγμή η «καταιγίδα από τις στέπες» μαίνεται στην Ουκρανία. Στην Ουκρανία που γίνεται η λόγχη της Ευρώπης. Ψηλά τις Σημαίες, Ουκρανία! 

Ευρωπαϊκή αντίσταση

ΜΝΗΜΗ ΔΡΕΣΔΗΣ

 

Μέσ’ από τον Φλεγέθοντα!

μέσ’ από τον Φλεγέθοντα,

Γκέρχαρτ,

            άραγε βγήκες μέσ’ από τον Φλεγέθοντα;

    Γραμμένο από τον Έζρα Πάουντ, όταν ήταν φυλακισμένος σε ένα κλουβί στην Πίζα, για τον Γερμανό φίλο και συνεργάτη του, συνθέτη και πιανίστα, Gerhart Münch που έζησε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, και του οποίου η τύχη αγνοείτο (τελικώς επέζησε), όταν ο Πάουντ έγραψε το ποίημα (το LXXV από τα Cantos) στο οποίο περιέχονται οι παραπάνω στίχοι.

    Θα μπορούσε να είναι γραμμένο για κάθε Γερμανό, Γερμανίδα, Γερμανόπουλο που ήταν στη Δρέσδη εκείνες τις φρικτές ημέρες του σφοδρού βομβαρδισμού της από τη συμμαχική αεροπορία. Για εκείνους που σαν από θαύμα διασώθηκαν και πρόβαλαν ζωντανοί μέσα από τους καπνούς και τις φλόγες, αλλά και για εκείνους που δεν ξαναφάνηκαν, που παρασύρθηκαν από το πύρινο ποτάμι του Άδη, αφήνοντας πίσω τους μόνο στάχτες. Τους έκαψαν και κατέστρεψαν την όμορφη πόλη τους επειδή ήταν Γερμανοί. Αυτό το ειδεχθές έγκλημα κατά αμάχων λόγω της εθνικής ταυτότητάς τους δεν αναγνωρίζεται ως τέτοιο, δεν μνημονεύεται. Οι νεκροί δεν τιμώνται. Στον απολίτιστο, βάρβαρο κόσμο που δημιουργήθηκε μετά το 1945 η αλήθεια δεν έχει θέση, παρά μόνο γελοία ψεύδη. Τα πραγματικά εγκλήματα αποσιωπώνται, και σχεδόν κανείς δεν θυμάται τους αληθινούς νεκρούς, τα αθώα θύματα. 

ΔΡΕΣΔΗ 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1945

ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΜΝΗΜΗ ΡΟΜΠΕΡ ΜΠΡΑΖΙΓΙΑΚ

 

"Να με σκέφτεστε και να σκέφτεστε κι εκείνους που πέθαναν στις 6 Φεβρουαρίου του 1934"

Robert Brasillach, 6 Φεβρουαρίου 1945, λίγο πριν τον σκοτώσουν

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1945  το πρωί, στις 9. 38, δολοφονήθηκε από εκτελεστικό απόσπασμα στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι, ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες, δημοσιογράφους και κριτικούς της Ευρώπης, ο Εθνικοσοσιαλιστής Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Ήταν σχεδόν 36 ετών. Είχε προηγηθεί τον Ιανουάριο μια δίκη παρωδία, με κατηγορίες που αφορούσαν το φρόνημά του, όπως αυτό εκφραζόταν στα άρθρα του σε εφημερίδες της εποχής. Τον καταδίκασαν γιατί, όπως είπε ο πρόεδρος του "δικαστηρίου" που τον δίκασε, "τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ". Στη δίκη ο Μπραζιγιάκ επέδειξε και απέδειξε την πίστη και περηφάνια του. Στο άκουσμα της θανατικής ποινής, είπε «Τιμή μου»! Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, την επόμενη ημέρα το Υπουργείο Εξωτερικών του Ράιχ έδωσε μέσω του εκπροσώπου του Dr Schmidt συνέντευξη Τύπου, στην οποία ανακοίνωσε την καταδίκη του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και δήλωσε ότι οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων για εγκλήματα κατά της δύναμης κατοχής και για παράβαση των νόμων που ίσχυαν στη Γαλλία, κάτι που δυστυχώς λόγω της εξέλιξης του πολέμου δεν συνέβη (εφημερίδα France-Soir της 21ης Ιανουαρίου 1945).

Η επιλογή της ημερομηνίας δολοφονίας του δεν ήταν τυχαία. Ήταν η  ενδέκατη επέτειος από τη μεγαλειώδη αντισημιτική συγκέντρωση– απόπειρα πραξικοπήματος Γάλλων εθνικιστών και πατριωτών στο Παρίσι, της 6ης.2.1934, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία  22 ανθρώπων, μεταξύ αυτών και του ελληνικής καταγωγής εθνικιστή Cambo Costa, και τον τραυματισμό περισσοτέρων από χίλιους. Η εμπειρία της 6ης Φεβρουαρίου 1934 σε συνδυασμό με την άνοδο του Εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία ήταν που ενέπνευσε και αφύπνισε γρήγορα τον Μπραζιγιάκ και τον οδήγησε στον Εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που προκύπτει από τα γραπτά του, ιδίως τα πολιτικά του άρθρα.

Το  τελευταίο βιβλίο που έγραψε ο Μπραζιγιάκ ήταν το "Σενιέ" (εκδ. Θούλη), ένα δοκίμιο για το θύμα της Γαλλικής Επανάστασης, τον Ελληνογάλλο ποιητή Αντρέ Σενιέ. Το έγραψε στη φυλακή  της Φρεν τον Ιανουάριο του 1945 και το ολοκλήρωσε λίγες ημέρες πριν από τη δολοφονία του. Είναι φανερό ότι στη θαρραλέα στάση του Σενιέ και στην περήφανη πορεία του προς τον θάνατο, ο Μπραζιγιάκ αναγνωρίζει και τη δική του στάση και πορεία. Εξάλλου, η περίοδος της "Κάθαρσης" δεν ήταν παρά μια νέα εποχή "Τρομοκρατίας". Γράφει χαρακτηριστικά: Μέσα στο κελί των μελλοθάνατων, στη φυλακή της Φρεν, έχοντας τους αστραγάλους μου δεμένους με μια βαριά σιδερένια αλυσίδα, είναι που διάβασα πολύ προσεκτικά τον Σενιέ. Ένας Ιανουάριος παγωμένος όσο ποτέ πριν, ξαναζωντάνεψε για μένα τον παλαιό "Θερμιδώρ" με τα κάρα και τις γκιλοτίνες των επαναστατών, και, σ' έναν κόσμο τυλιγμένο στις φλόγες, η αιώνια επιστροφή έφερε ξανά παρόμοιες περιστάσεις. Πιστεύω πως καμιά πλούσια βιβλιοθήκη, καμιά μελέτη των πηγών ακόμη και στη Σορβόννη, δεν θα άξιζε όσο αυτό το ασυνήθιστο μελετητήριο, όπου τη νύχτα κοιμάμαι κάτω από μια λάμπα συνεχώς αναμμένη, και πάνω σ' ένα κρεβάτι, στο οποίο, μόλις τρεις εβδομάδες πριν από εμένα, ξάπλωνε ένας δολοφόνος που κομμάτιαζε τα θύματά του.

Αυτή τη μοίρα επεφύλαξε η γαλλική δημοκρατία και ο Ντε Γκωλ σε έναν πνευματικό άνθρωπο που τιμούσε και τη Γαλλία και την Ευρώπη. Εξάλλου, τα χρόνια που πέρασαν από το ζοφερό για την ανθρωπότητα 1945 απέδειξαν ότι ο ιδεαλισμός και το ταλέντο ήταν εχθροί για τον νέο κόσμο που ανέτελλε πάνω από τα συντρίμμια της Δύσης. 

Ο Μπραζιγιάκ, πάντως, αν και νέος, ταλαντούχος και γεμάτος από τη χαρά της ζωής, προχώρησε περήφανα στον θάνατο:  δεμένος σε έναν ξύλινο πάσσαλο,  αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια, κοίταξε περήφανα ψηλά τον ήλιο, και φώναξε «Ζήτω η Γαλλία», προτού οι σφαίρες της δημοκρατίας τον ρίξουν στη γη νεκρό.

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

30 Ιανουαρίου 1933: Εκπληρώθηκαν τα όνειρα αιώνων!

 

Απόσπασμα από την Ομιλία του Αδόλφου Χίτλερ στις 30 Ιανουαρίου 1939 επί τη επετείω της αναλήψεως της εξουσίας

    Στις 30 Ιανουαρίου 1933 μπήκα στη Βίλχελμ-στράσσε γεμάτος βαθύτατη αγωνία για το μέλλον του έθνους μου. Σήμερα –έξι χρόνια μετά– μπορώ να ομιλώ ενώπιον του πρώτου Ράιχσταγκ της Μεγάλης Γερμανίας. Πραγματικά, εμείς, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη γενεά, είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε το νόημα της ευσεβούς ρήσης: «Τι αλλαγή χάρη στη Θεία Πρόνοια»!

    Έξι χρόνια ήταν αρκετά για να εκπληρωθούν τα όνειρα αιώνων, και ένας χρόνος για να φέρει στον λαό μας την απόλαυση αυτής της ενότητας την οποία μάταια λαχταρούσαν πολλές γενεές πιο πριν. Καθώς σας βλέπω σήμερα συγκεντρωμένους γύρω μου ως αντιπροσώπους του γερμανικού λαού από όλες τις περιφέρειες του Ράιχ, και ανάμεσά σας γνωρίζω ότι βρίσκονται οι νέοι αντιπρόσωποι της Όστμαρκ (Αυστρίας) και της Σουδητίας, κατακλύζομαι για άλλη μία φορά από τις συγκλονιστικές εικόνες των γεγονότων ενός χρόνου κατά τον οποίο πραγματοποιήθηκαν οι πόθοι αιώνων. Πόσο αίμα είχε χυθεί μάταια γι’ αυτόν τον σκοπό! Πόσα εκατομμύρια Γερμανών, υπηρετώντας αυτόν τον σκοπό, για περισσότερα από χίλια χρόνια είχαν πάρει συνειδητά ή ασυνείδητα τον πικρό δρόμο προς τον θάνατο, έναν  θάνατο άλλοτε  σύντομο άλλοτε αργό και επώδυνο. Πόσοι άλλοι καταδικάστηκαν να τελειώσουν τη ζωή τους πίσω από τείχη φρουρίων και μέσα σε μπουντρούμια, μια ζωή που ήθελαν να την προσφέρουν στη Μεγάλη Γερμανία! Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες χτυπημένοι από τη φτώχεια και τα προβλήματα έγιναν μέρος του ατέλειωτου ρεύματος Γερμανών μεταναστών που ξεχύθηκε σε  όλον τον κόσμο! Για χρόνια είχαν στο μυαλό τους τη δύστυχη πατρίδα τους, μετά από κάποιες γενεές, όμως, την ξέχασαν. Και τώρα, μέσα σε έναν χρόνο το όνειρο έγινε πραγματικότητα! Όχι χωρίς αγώνα, όπως κάποιοι απερίσκεπτοι αστοί αρέσκονται να πιστεύουν. Αυτού του έτους της επίτευξης της ενότητας των Γερμανών, προηγήθηκαν σχεδόν δύο δεκαετίες φανατικού αγώνα μιας πολιτικής Ιδεολογίας. Γι’ αυτήν, εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια, διακινδύνευσαν την ύπαρξή τους, τη φυσική και οικονομική επιβίωσή τους· άντεξαν τον χλευασμό και την περιφρόνηση αγόγγυστα, όπως για πολλά χρόνια άντεχαν την κακομεταχείριση, τις άθλιες συκοφαντίες και την αφόρητη τρομοκρατία. Αναρίθμητοι νεκροί και τραυματίες μέσα στο αίμα, από όλα τα γερμανικά εδάφη, αποτελούν τις αποδείξεις αυτού του αγώνα. Και ακόμη περισσότερο, αυτή η επιτυχία έγινε δυνατή, χάρη σε αμέτρητες προσπάθειες και σε θαρραλέες αποφάσεις στις οποίες μείναμε ανυποχώρητοι. 

Ευρωπαϊκή Αντίσταση