Charles Bukowski: Σβάστικα

 

Το μικρό διήγημα, «Σβάστικα», αποτελεί μέρος των διηγημάτων του βιβλίου του Bukowski «Talesofordinarymadness» στην αμερικάνικη έκδοση. Η «Σβάστικα» δημοσιεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα σε κάποιο απ’ τα περιοδικά με τα οποία συνεργάζονταν ο Βukowski. Και μόνο ο τίτλος συνήθως έφτανε για να κάνει αυτό το διήγημα απαγορευτικό προς δημοσίευση. Το διήγημα είναι ένα είδος τηλεοπτικού θρίλερ πάνω στην έμμονη ιδέα της επιστροφής του Φύρερ και τον «μύθο» της μη ανεύρεσης του πτώματος του Χίτλερ. Η πρωτοτυπία του διηγήματος βασίζεται στο διαφορετικό χρώμα του ως προς τη συνήθη θεματολογία του Bukowski. Το διήγημα αυτό αποτελεί τη βόμβα σ’ όλη τη λογοτεχνική δημιουργία του Bukowski. Για το λόγο αυτό θεωρήθηκε προτιμότερο από την πλευρά των διάφορων ανά τον κόσμο εκδοτών, για ιδεολογικοπολιτικούς κι εμπορικούς λόγους, να μη συμπεριλαμβάνεται στην ολοκληρωμένη μετάφραση του βιβλίου. 

(από την Εισαγωγή του Δ. Σαββίδη)

Το βιβλίο ''Σβάστικα'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1945

 

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΔΙΠΛΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

 

    Η 6^η Φεβρουαρίου είναι μια διπλή επέτειος: αυτή της μεγαλειώδους αντισημιτικής συγκέντρωσης – απόπειρας πραξικοπήματος Γάλλων εθνικιστών και πατριωτών στο Παρίσι, της 6^ης.2.1934, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία  22 ανθρώπων, μεταξύ αυτών και του ελληνικής καταγωγής εθνικιστή Cambo Costa, και τον τραυματισμό περισσοτέρων από χίλιους. Είναι, επίσης, η επέτειος της δολοφονίας του μεγάλου Γάλλου Εθνικοσοσιαλιστή λογοτέχνη και δημοσιογράφου Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται για σύμπτωση. Η ημερομηνία που η Γαλλική Δημοκρατία της εποχής της Κάθαρσης επέλεξε για να οδηγήσει τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ στο εκτελεστικό απόσπασμα στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι δεν ήταν τυχαία, αλλά αποτελούσε ένα μήνυμα εκδικητικότητας, μια απόδειξη ότι οι εχθροί μας δεν ξεχνούν. Έντεκα χρόνια μετά την άνανδρη δολοφονία 22 πατριωτών, έλαβε χώρα η ακόμη πιο άνανδρη δολοφονία ενός μεγάλου λογοτέχνη, τον οποίον η εμπειρία της 6^ης Φεβρουαρίου 1934 αφύπνισε γρήγορα και τον οδήγησε στον Εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που προκύπτει από τα γραπτά του, ιδίως τα πολιτικά του άρθρα.

    Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τις ιδέες του, τις οποίες εξέφραζε μέσα από τα άρθρα του: για τον αντισημιτισμό του, την επίκριση για την εμπλοκή της Γαλλίας σε πόλεμο με τη Γερμανία (παρ’ όλα αυτά ό ίδιος επιστρατεύθηκε το 1940, και μάλιστα συνελήφθη από τους Γερμανούς και κρατήθηκε αιχμάλωτος από τον Ιούνιο του 1940 ως το τέλος Μαρτίου του 1941), για την πίεση να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της εμπλοκής αυτής, για την υποστήριξή του στο καθεστώς Βισύ, αλλά και γιατί όλα αυτά τα εξέφρασε με μια χαρισματική πένα. Το ταλέντο του ήταν επίσης το «έγκλημά» του. Πρέπει, ακόμη, να σημειωθεί ότι οι εβραϊκοί κύκλοι τον παρακολουθούσαν στενά από πριν ακόμη από τον πόλεμο.

    Στις 19 Ιανουαρίου 1945, στη δίκη του η οποία ήταν μία παρωδία, επέδειξε πίστη και περηφάνια. Δεν εξεδήλωσε κάποια μετάνοια, το αντίθετο, υποστήριξε τον εαυτό του, τις ιδέες του και τις επιλογές του. Όταν άκουσε τη θανατική ποινή, είπε «Τιμή μου»! Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, την επόμενη ημέρα το Υπουργείο Εξωτερικών του Ράιχ έδωσε μέσω του εκπροσώπου του Dr Schmidt συνέντευξη Τύπου, στην οποία ανακοίνωσε την καταδίκη του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και δήλωσε ότι οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων για εγκλήματα κατά της δύναμης κατοχής και για παράβαση των νόμων που ίσχυαν στη Γαλλία, κάτι που δυστυχώς λόγω της εξέλιξης του πολέμου δεν συνέβη (εφημερίδα France-Soir της 21ης Ιανουαρίου 1945).

    Το θάρρος που ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ έδειξε στη δίκη, έδειξε και όταν οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν δέχθηκε να του δέσουν τα μάτια, και στους στρατιώτες που λιγοψύχησαν φώναξε «κουράγιο», και αμέσως μετά «Ζήτω η Γαλλία». Τα τελευταία του λόγια συναντήθηκαν στον  αέρα, εκείνο το παγωμένο χειμωνιάτικο πρωινό, με τον ήχο των τουφεκιών που έβαλλαν εναντίον του.

    Μετά τη δολοφονία του, το μίσος του ντε Γκωλ εναντίον του δεν καταλάγιασε. Απαγόρευσε να μεταδοθεί η είδηση της δολοφονίας του από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η προσπάθεια να ξεχαστεί και ο ίδιος και το έργο του ήταν συνεχής και έντονη. Κάθε δημοσίευση άρθρου υπέρ του ή έστω κατά της εκτέλεσής του, κάθε έκδοση βιβλίου του συναντούσε σφοδρές αντιδράσεις. Και όταν ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να ξεχαστεί, επιστρατευόταν η συκοφαντία. Ακόμη και σήμερα η έκδοση βιβλίων του στη Γαλλία ενοχλεί και προκαλεί αντιδράσεις, κάτι που άλλωστε είδαμε και στη χώρα μας τη χρονιά που πέρασε, όταν διάφοροι «συνήγοροι» και σε κάθε περίπτωση συνοδοιπόροι και υποστηρικτές του αποδεδειγμένα πλέον σάπιου πνευματικού και καλλιτεχνικού κατεστημένου  επέκριναν με σφοδρότητα την έκδοση βιβλίων του μεγάλου συγγραφέα.

    Η δολοφονία του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και οι αντιδράσεις μετά τον θάνατό του αποδεικνύουν ότι τα γραπτά, τα άρθρα, τα βιβλία είναι πανίσχυρα όπλα, και οι εχθροί  μας το γνωρίζουν αυτό.

    Σε ένα γράμμα του σε έναν φίλο του, σε ανύποπτο χρόνο, ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ είχε πει ότι δεν ήθελε να τον ξεχνούν. Το πρωινό της εκτέλεσής του, λίγο πριν μπει στο αυτοκίνητο που θα τον οδηγούσε στον τόπο εκτέλεσης, είπε στους δικηγόρους του: «Σήμερα είναι 6 Φεβρουαρίου, να με σκέφτεστε και να σκέφτεστε και εκείνους που πέθαναν την ίδια ημέρα πριν από έντεκα χρόνια».

    Αυτό είναι το χρέος που έχουμε απέναντι σε αυτόν τον Ήρωα της Ιδέας: να μην τον ξεχνούμε και να διαδίδουμε τη σκέψη του.

Ευρωπαϊκή Αντίσταση