Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

 

Του Ιουλίου Έβολα 


Πολύ λίγοι υποψιάζονται ότι οι διακοπές (δηλαδή, οι ιερές ημέρες των Χριστιανών) του σήμερα, του αιώνα των ουρανοξυστών, του ραδιοφώνου, των μεγάλων κινημάτων των μαζών, εορτάζονται και συνεχίζουν... μία μακρινή παράδοση που μας φέρνει πίσω, στην εποχή εκείνη στην οποία άρχισε, σχεδόν στην αυγή της ανθρωπότητας, η ανοδική κίνηση του πρώτου Άριου πολιτισμού∙ μία παράδοση στην οποία, επιπλέον, εκφράζεται η σπουδαία φωνή εκείνων των ανθρώπων, κι όχι μία ιδιαίτερη πεποίθηση.

Ένα γεγονός άγνωστο στους περισσότερους πρέπει — πρώτα απ' όλα — να υπενθυμίσουμε, δηλαδή το ότι, αρχικά, οι ημερομηνίες των Χριστουγέννων και της έναρξης του νέου έτους συνέπιπταν, και αυτή η ημερομηνία δεν είχε επιλεχθεί αυθαίρετα, αλλά σχετιζόταν με ένα συγκεκριμένο κοσμικό γεγονός, ήτοι τοΧειμερινό Ηλιοστάσιο. Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο συμβαίνει στην πραγματικότητα στις 25 Δεκεμβρίου, η οποία είναι η ημερομηνία των Χριστουγέννων — όπως έγινε γνωστή αργότερα — αλλά στις απαρχές της είχε μία κατ’ ουσίαν Ηλιακή σημασία. Αυτό φαίνεται επίσης στην αρχαία Ρώμη: η ημερομηνία των Χριστουγέννων στην αρχαία Ρώμη ήταν εκείνη της ανατολής του Ήλιου, του ακατανίκητου Θεού, “Natalis solis invicti”. Ως τέτοια, ως ημέρα του Νέου Ήλιου — dies solis novi — στην εποχή της Αυτοκρατορίας έφερε την έναρξη του Νέου Έτους, του νέου κύκλου. Αλλά αυτή η “Ηλιακή Γέννηση” της Ρώμης στην αυτοκρατορική περίοδο, με τη σειρά της αναφερόταν σε μία, κατά κάποιον τρόπο, ακόμα πιο μακρινή παράδοση, Νορδικής-Άριας προέλευσης. Με την επαναφορά, ο Ήλιος — η ηλιακή θεότητα, που ήδη απαριθμείτο μεταξύ των “dii indigetes”, δηλαδή μεταξύ των θεοτήτων ρωμαϊκής προέλευσης — πέρασε σε ακόμη πιο μακρινούς κύκλους πολιτισμού. Στην πραγματικότητα, η ηλιακή θρησκεία της αυτοκρατορικής περιόδου, σε μεγάλο βαθμό είχε την έννοια της αποκατάστασης και σχεδόν μιας αναγέννησης, μιας - δυστυχώς επηρεασμένης από ποικίλους παράγοντες αποσύνθεσης - πολύ παλαιάς Άριας κληρονομιάς.

ΙΟΥΛΙΟΣ ΕΒΟΛΑ


Aναφορικά με την ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου

 Ο Ιούλιος Καίσαρας, στη μεταρρύθμιση του ημερολογίου του 46 π.Χ., έθεσε πράγματι ως ημερομηνία για το Χειμερινό Ηλιοστάσιο την 25η Δεκεμβρίου. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, το σφάλμα στο μήκος του Ιουλιανού ημερολογίου μετακίνησε σταδιακά προς τα πίσω την ημερομηνία αυτή. Όταν ο Πάπας Γρηγόριος μεταρρύθμισε το Ιουλιανό ημερολόγιο, ξεκίνησε με ένα μεταγενέστερο έτος, ανταποκρινόμενος σε μια εισήγηση του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, και όχι με το αρχικό έτος 46 π.Χ. Έτσι, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο μετακινήθηκε προς τα πίσω, περίπου στις 21 Δεκεμβρίου, αντί του αρχικού που ήταν στις 25 Δεκεμβρίου.

Συνεπώς, ο Ιούλιος Έβολα ήταν σωστός στον ισχυρισμό του, ότι η ημερομηνία των Χριστουγέννων ορίστηκε να συμπίπτει με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο.



Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: Μιγκέλ Σερράνο, Ο Υιός του Χήρου






Συγγραφέας: Miguel SerranoΜιγκέλ Σερράνο
Εκδόσεις: Θούλη
Μετάφραση από τα ισπανικά: Ευάγγελος Ανδρούλης
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Σελίδες: 71
Έτος έκδοσης: 2018
ISBN: 978-618-5317-04-1

''Ο Υιός του Χήρου'' είναι ένα από τα τελευταία έργα του Μ. Σερράνο, γράφτηκε το 2002 και εκδόθηκε το 2003. Πρόκειται για ένα βαθιά φιλοσοφικό, μεταφυσικό και αποκαλυπτικό έργο, γεμάτο πλούσια νοήματα και συμβολισμούς. Εξετάζει, συνοπτικά αλλά περιεκτικά, θέματα που και σε άλλα βιβλία του έχει πραγματευθεί ο συγγραφέας, όπως την πλαστογράφηση της άριας παράδοσης από ξένα δόγματα και ξένες φυλές, ή την πορεία και τον αγώνα του ανθρώπου «σε αυτή τη γη», για την Ολοκλήρωση, την ανάκτηση της χαμένης θειότητάς του, την «επιστροφή στη χαμένη πατρίδα». «Γιατί οι Θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ. Και επειδή οι Θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ (διότι το Αρχέτυπο είναι ένα και αδιαίρετο), αλλά αναγεννώνται και επανενσαρκώνονται, θα επιστρέψουν με διαφορετική εμφάνιση, για να επαναλάβουν την ιστορία τους, εκεί που οι άνθρωποι προσπαθούν να δημιουργήσουν νέες θρησκείες από τα βάθη του Συλλογικού Ασυνειδήτου».

Συγχρόνως, ο Σερράνο αποκαλύπτει το σχέδιο αντικατάστασης της παλιάς, δισχιλιετιούς, ενοχής των «γκόιμ» για τον θάνατο ενός Θεού από μια νέα ενοχή που θα την επιβάλει μια νέα θρησκεία, την ενοχή απέναντι στον «εκλεκτό λαό του θεού», «προφητεία» η οποία επαληθεύεται διαρκώς από τότε που γράφτηκε το βιβλίο.



Ευρωπαϊκή Αντίσταση


Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2018

Οι μαθητές συντρίβουν το μεταπολιτευτικό κατεστημένο


… και σα να μου έστελνε από βάθη
καιρού μελλούμενου φιλιά,
με τα τρισεύγενα παιδιά,
η φυλή
                                                                                         Κ. Παλαμάς




    Η  εκπληκτική κινητοποίηση των μαθητών για τη Μακεδονία, η μαχητικότητα και η επιμονή τους έχει συνταράξει το σύστημα, το οποίο πανικόβλητο προσπαθεί να τους τιμωρήσει και να τους εκφοβίσει, και να παραπλανήσει την κοινή γνώμη. Έτσι, χρησιμοποιεί πρώτα από όλα τους αριστερούς καθηγητές, αυτά τα σκουπίδια που όλοι έχουμε γνωρίσει, και οι οποίοι πλέον έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα, οι Έλληνες μαθητές τούς απαξιώνουν πλήρως, και οι μόνοι που ασχολούνται μαζί τους είναι κάτι κουτοπόνηροι αλλοδαποί μαθητές, που τους θεωρούν βλάκες και θέλουν να τους εκμεταλλευτούν. Ακολούθως, το πανικόβλητο σύστημα χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ, τα οποία επίσης αποδεικνύονται ανήμπορα μπροστά στη θυελλώδη ορμή των μαθητών. Όπως αδύναμοι αποδεικνύονται και οι πολιτικοί. Το τελευταίο μέσον που χρησιμοποιεί το κατεστημένο είναι το επιχείρημα που προβάλλεται από τους προδότες δημοσιογράφους τού δήθεν διχασμού των μαθητών. Προκειμένου να υποβαθμίσουν την έκταση των μαθητικών αγώνων, το πάθος, την ένταση, και να θολώσουν τη λάμψη τους, παρουσιάζουν ότι δήθεν υπάρχει και μια άλλη πλευρά, μαθητές που είναι ενάντιοι στους μαθητικούς αγώνες για τη Μακεδονία. Ότι δηλαδή οι Έλληνες μαθητές είναι διχασμένοι.

    Δεν είναι όμως έτσι.  Δεν υπάρχουν δύο Ελλάδες, άλλη στον βορρά και άλλη στον νότο. Το πολυχρησιμοποιημένο παραμύθι του διχασμού έχει παλιώσει και δεν πείθει. Σ’ ό,τι αφορά τα εθνικά ζητήματα, όποιος δεν είναι πατριώτης είναι προδότης.  Δεν υπάρχει διχασμός στους μαθητές, επειδή κάποιοι –συχνά αλλόφυλοι– εχθρεύονται την Ελλάδα.

    Το σύστημα –καθηγητές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί– τρελαίνεται γιατί πια δεν του περνάει. Γιατί μετά από δεκαετίες αντιφυλετικής και αντεθνικής προπαγάνδας, διαπιστώνει ότι μέσα από τα χαλάσματα ξεπρόβαλε μια γενιά άφθαρτη, φωτεινή, αποφασισμένη, μαχητική. Μετά από δεκαετίες αποχαύνωσης, καταναλωτισμού, χλευασμού των αξιών, παρακμής και αποσύνθεσης, γήρατος, ξεπρόβαλε και έρχεται μια γενιά περήφανων Ελλήνων, αποφασισμένη να υπερασπιστεί την πατρίδα.


    Η φυλή αντιστέκεται. Η φυλή θέλει να ζήσει. Κάθε ενθάρρυνση, υποστήριξη, ενίσχυση, πράξη αλληλεγγύης  σε αυτή την περήφανη νεολαία δεν είναι «λιθαράκι» αλλά σημαντική βοήθεια. Και είναι κάτι που της το οφείλουμε.


Ευρωπαϊκή Αντίσταση



Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΟΠΛΙΣΕ




Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018

8,9 Νοεμβρίου 1923: Το Πραξικόπημα του Χίτλερ




Από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ''ΧΙΤΛΕΡ'', εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2017 - Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το κεφάλαιο "Und Ihr habt doch gesiegt" ("Και όμως νικήσατε"). Αφηγείται ο Γιόζεφ Μπέρχτολντ, Γκρούπεν-φύρερ (Gruppen-führer)  των SA και εκδότης της εφημερίδας Völkischer Beobachter, ο οποίος έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα

*οι φωτογραφίες είναι αυθεντικές από το βράδυ της 8ης και το πρωί της 9ης Νοεμβρίου

   «Ο Αδόλφος Χίτλερ επέλεξε την ημέρα της μεγάλης συγκέντρωσης του φον Καρ για την προσπάθειά του. Κατά τις 11 το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να είμαι έτοιμος για την Εθνική Επανάσταση.
  »Οι άνδρες μου έδωσαν έναν τελευταίο όρκο να υπηρετήσουν μέχρι θανάτου, εφόσον χρειαστεί, και πήραμε τις τελευταίες οδηγίες από τον διοικητή Γκαίρινγκ. Όλη μέρα ασχολήθηκα με τις ετοιμασίες και κατά τις έξι το απόγευμα συγκέντρωσα τα Τάγματα, έτοιμα για μια άμεση επέμβαση στο Τόρμπροϊ, απέναντι από το Στέρνεκερ-μπρόι. [...]
    »Ξεκινήσαμε την πορεία και πήραμε θέση κοντά στο μέρος όπου θα γινόταν η μεγάλη συγκέντρωση του Καρ. Είχε ήδη μαζευτεί υπερβολικά πολύς κόσμος που στριμωχνόταν· μια ομάδα αστυνομικών δίπλα μας δεν μπορούσε να βρει χώρο να σταθεί μέσα στην μπυραρία, και γι’ αυτό καθόταν απ’ έξω.
    »Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν η ώρα! Κραυγάζοντας τις διαταγές μου στους άνδρες μου, όρμησα εμπρός με το πιστόλι μου προτεταμένο. 
  »“Φύγετε από τη μέση ─εσείς εκεί!” φώναξα στους αστυνομικούς, που ασυναίσθητα οπισθοχώρησαν έκπληκτοι και απροετοίμαστοι, ενώ εμείς ορμήσαμε προς την είσοδο. Διέταξα τους άνδρες μου να καλύψουν όλα τα παράθυρα και τις εξόδους, ενώ εγώ με τους υπόλοιπους προχώρησα γρήγορα μέσα στην μπυραρία. 
    »Ο Χίτλερ ήταν ήδη εκεί. Μόλις μας είδε, μπήκε αμέσως επικεφαλής και μας οδήγησε γρήγορα και ήρεμα στον κεντρικό διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο βήμα. Το ακροατήριο αριθμούσε αρκετές χιλιάδες κόσμο. [...]

    »Η ξαφνική μας εμφάνιση εκεί μέσα προκάλεσε σύγχυση. Ο φον Καρ έμεινε άφωνος. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει, απαιτώντας να μάθει τι συνέβαινε. Γυναίκες λιποθυμούσαν· ο πανικός ήταν φανερός παντού. Εν τω μεταξύ, εμείς είχαμε ανέβει στο βήμα και ο Χίτλερ έκανε μια προσπάθεια να μιλήσει. Όμως, η ένταση ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσε ούτε να ακουστεί ούτε να γίνει κατανοητός. Τράβηξε, λοιπόν, το πιστόλι του και ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Το είχε στρέψει προς το ταβάνι και είχε πυροβολήσει. Αμέσως, επικράτησε σιωπή και τότε ακούστηκε η φωνή του να ανακοινώνει το τέλος τού Κόκκινου Καθεστώτος.
   »Ευθύς, κατέβηκε από το βήμα, για να μιλήσει επειγόντως με τον Δρ. φον Καρ. Αυτός μαζί με τον φον Λόσσοφ και τον Σάισσερ εξαφανίστηκαν σε ένα δωμάτιο πίσω, μαζί με τον Χίτλερ.
   »Κανένας μέσα στην μπυραρία δεν ήξερε τι προμήνυε όλο αυτό...
 »Έτσι, ο διοικητής Γκαίρινγκ ανέλαβε δράση. Ζήτησε την προσοχή του πλήθους, προχώρησε μπροστά και σύντομα κατάφερε να ηρεμήσει τη συνάθροιση. 
    »“Αυτή είναι μια εντελώς καινούργια αρχή,” φώναξε “εμείς θα ξαναχτίσουμε το Κράτος. Ο φον Καρ δεν θα πάθει κανένα κακό. Όλοι τον σεβόμαστε. Δεν πολεμάμε τον στρατό ούτε την αστυνομία, αυτοί είναι με το μέρος μας· πολεμάμε μόνο το εβραϊκό καθεστώς στο Βερολίνο”.
    »Η ανακοίνωσή του αυτή προκάλεσε θύελλα χειροκροτημάτων, που ξέσπασαν ξανά, όταν ο ομιλητής κατάφερε να προσθέσει:

    “Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα, γιατί είμαστε σίγουροι ότι οι επικεφαλής μας εδώ στη Βαυαρία θα μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από το Βερολίνο και τους Εβραίους. Η νέα κυβέρνηση θα σχηματιστεί από τους Χίτλερ, Λούντεντορφ, Πένερ και φον Καρ!” 


 
 

»[...]Τα Τάγματα Εφόδου στρατοπέδευσαν εκείνη τη νύχτα στον κήπο της Μπεργκερμπρόι. Είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους και με τις διμοιρίες της Bund Oberland και του Φράικορπς Ρόσμπαχ με αποτέλεσμα όλο το μέρος να μοιάζει με στρατόπεδο.


»Το πρωί της 9ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να καταλάβω τα Κεντρικά Γραφεία της Αστυνομίας. Η Reichskriegsflagge είχε καταλάβει, ήδη, το Αρχηγείο του Στρατού του Μονάχου. Όταν οι άνδρες μου και εγώ φτάσαμε, βρήκαμε τους αστυνομικούς οπλισμένους και έτοιμους να αντισταθούν, οπότε, για να αποφύγω την άμεση σύγκρουση, κατευθύνθηκα στο Rathaus (Δημαρχείο). Γνώριζα ότι εκεί μια συνεδρίαση βρισκόταν σε εξέλιξη. Άνοιξα με βία την πόρτα και, οπλίζοντας το πιστόλι μου, πληροφόρησα τους συγκεντρωμένους Συμβούλους, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές, ότι συλλαμβάνονται. Φοβισμένοι και ξαφνιασμένοι πετάχτηκαν όρθιοι. Τους μαζέψαμε και τους οδηγήσαμε έξω από την αίθουσα και το κτίριο, στη μεγάλη σκάλα. 
    Σε αυτό το σημείο, ανέλαβαν δράση οι υπόλοιποι άνδρες μου. Κάθε Σύμβουλος, συνοδευόμενος από δύο στρατιώτες, έμπαινε μέσα σε ένα φορτηγό. Εν τω μεταξύ, πλήθος κόσμου που είχε μαζευτεί στην πλατεία Μαρίενπλατς, υποδεχόταν τους συμβούλους με γιουχαΐσματα και βρισιές. Για την ακρίβεια, εμείς, τα Τάγματα Εφόδου, ήμασταν εκείνοι που έπρεπε να τους υπερασπιστούμε από την επίθεση του πλήθους. Διαφορετικά, θα είχαμε πραγματικές απώλειες. Ήταν πολύ δύσκολο να τους φορτώσουμε στα φορτηγά με ασφάλεια. Κι έτσι, πήγαμε στην Μπεργκερμπρόι και τους κλειδώσαμε όλους στο πίσω δωμάτιο, εκεί απ’ όπου ο Λούντεντορφ είχε αφήσει να φύγουν ο φον Καρ και οι σύντροφοί του εκείνη τη νύχτα.


    »Παρ’ όλο που ο Επίτροπος φον Καρ, ο φον Λόσσοφ, και ο Σάισσερ τον είχαν προδώσει, ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να καταλήξει η όλη κατάσταση σε σύγκρουση.
  »Αποφάσισε να συγκεντρώσει τους οπαδούς του από τις απομακρυσμένες περιοχές και να κάνει πορεία στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Κυβέρνηση θα κατέφευγε σε ένοπλη αντίσταση, όταν θα έβλεπε τη διάθεση του κόσμου.
    »Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις έντεκα. Μπροστά πήγαιναν δύο άνδρες με λάβαρα και πίσω από αυτούς, περπατώντας δίπλα δίπλα αλλά σε χαλαρή διάταξη, ακολουθούσαν ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ, ο Γκαίρινγκ και μερικοί άλλοι. Δώδεκα σειρές από τα Stosstrupp Hitler ακολουθούσαν, με αρχηγό εμένα τον ίδιο. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν τα SA, οι ενωμένες οργανώσεις και εκατοντάδες πολίτες, εργάτες και φοιτητές –όλοι φορώντας περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό– με την πρόθεση η συγκέντρωση να είναι μαζική. Καλέσαμε τους κατοίκους του Μονάχου να βγουν στον δρόμο. Να μη χρησιμοποιηθούν όπλα. Τα πάντα έπρεπε να τεθούν στη δοκιμασία της κοινής γνώμης.


    »Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλες οι γέφυρες και τα δημόσια κτίρια είχαν καταληφθεί από τον τακτικό στρατό, που είχε κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την ξαφνική λιποταξία τού Καρ. Παρ’ όλα αυτά, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Χιλιάδες στόματα τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια. Στη γέφυρα Λούντβιχς-μπρύκε στον ποταμό Ίζαρ, στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μας σημείο ελέγχου.
    »Υπήρχε αστυνομικός κλοιός στην αρχή της γέφυρας, από τη μια άκρη στην άλλη. Οι αστυνομικοί ήταν οπλισμένοι και φορούσαν κράνη. Βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτούς, όταν σήκωσαν τα όπλα τους. Ο Ούλριχ Γκραφ, ο σωματοφύλακας του Χίτλερ, φώναξε “Μην πυροβολείτε· ο Λούντεντορφ είναι μαζί μας”, οπότε κατέβασαν τα όπλα και εγώ όρμησα μπροστά μαζί με καμιά δεκαριά από τους άνδρες μου, και αμέσως τους αφόπλισα. Τους μεταφέραμε πάραυτα στην μπυραρία Μπεργκερμπρόι. Εγώ ο ίδιος τους συνόδευσα. Αφού τους αφήσαμε με ασφάλεια υπό επιτήρηση, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να πάρω πάλι θέση στην πορεία, η οποία είχε στο μεταξύ περάσει την πλατεία Μαρίενπλατς και είχε προχωρήσει έως τη Φελντχερνχάλε στην πλατεία Οντεόνσπλατς. Κόβοντας δρόμο, διέσχισα τρέχοντας την οδό Μαξιμίλιαν-στράσσε με κατεύθυνση την πλατεία Μαξ-Γιόζεφπλατς, και έφτασα ακριβώς τη στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε μόλις ξεπροβάλει ανάμεσα στη Φελντχερνχάλε και το Ρεζιντέντς. 
    »Ξαφνικά, όλα έδειχναν να επιβραδύνουν.
   »Αυτοί που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας είχαν αρχίσει να τραγουδάνε Oh Deutschland hoch in Ehren (Ω τιμημένη Γερμανία) και το πλήθος τούς συνόδευε με λαχτάρα, όταν ακούστηκε ο απαίσιος θόρυβος από ένα πολυβόλο! Το επόμενο δευτερόλεπτο επικράτησαν ο τρόμος, η αγωνία και η σύγχυση. Η πορεία διασπάστηκε και το πλήθος διασκορπίστηκε πανικόβλητο.
    “Τι στο καλό συνέβη;” ρώτησα.
    »Φαίνεται ότι μόλις η κεφαλή της πορείας έφτασε στην πλατεία, η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα είχε πάρει θέση πίσω τους. Σε όλη την περιοχή κοντά στη Φελντχερνχάλε είχαν πάρει θέση αστυνομικοί με αυτόματα όπλα. Όπως και προηγουμένως, κάποιος όρμησε μπροστά, φωνάζοντας: “Μην πυροβολείτε, ο Λούντεντορφ και ο Χίτλερ είναι μαζί μας!” Η απάντηση ήταν ένας καταιγισμός πυρών από τα σκαλιά της Φελντχερνχάλε. Ο σημαιοφόρος έπεσε βαριά πληγωμένος· ο διπλανός τού Χίτλερ χτυπήθηκε θανάσιμα, και καθώς έπεφτε νεκρός στο έδαφος, τον παρέσυρε, με αποτέλεσμα ο Αρχηγός να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο. Παντού άνθρωποι έπεφταν στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, ενώ τα όπλα συνέχιζαν να σκορπίζουν τον θάνατο και να δολοφονούν μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Ήταν μια τρέλα, μια σφαγή.
 »Ο Γκαίρινγκ και ο Γκραφ έπεσαν βαριά πληγωμένοι, δεκατέσσερεις νεκροί ποδοπατήθηκαν από το πλήθος που σκόνταφτε επάνω τους και έπεφτε κάτω· αίμα κυλούσε παντού πάνω στο γκρίζο πεζοδρόμιο. [...]

Το Πραξικόπημα του Μονάχου, ελαιογραφία του Schmitt, H. (fl.1940) 

 »Ζαλισμένοι και σοκαρισμένοι οι τραυματίες, ένας ένας σέρνονταν και με δυσκολία κατάφερναν να απομακρυνθούν. Κάποιος άρπαξε τη σημαία από το χέρι τού πεσμένου σημαιοφόρου. Ο οδηγός τού Χίτλερ κατάφερε με κάποιον τρόπο να τον βρει και με τα φρένα να στριγγλίζουν, έστριψε το αυτοκίνητο απότομα και το ακινητοποίησε δίπλα στον πεσμένο Αρχηγό. Ο Χίτλερ σύρθηκε με δυσκολία και κατάφερε να σταθεί αρχικά στα γόνατα, και στη συνέχεια σηκώθηκε, και με το ένα χέρι να κρέμεται, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο, όταν σκόνταψε πάνω σε κάτι στον δρόμο. Ήταν το σώμα ενός αγοριού, ματωμένο και αναίσθητο.
    »Ο Χίτλερ το άρπαξε, όσο πιο καλά μπορούσε, με το καλό του χέρι, και το τράβηξε προς το αυτοκίνητο. Την ώρα, όμως, που το έσπρωχνε μέσα και ο οδηγός άνοιγε την πόρτα για να μπουν, ένας αστυνομικός όρμησε με το όπλο του σηκωμένο. Ο Χίτλερ μπήκε μπροστά στο παιδί, καλύπτοντάς το με το ίδιο του το σώμα. Στο παρά πέντε, κατάφερε να μπει στο αυτοκίνητο, που έφυγε με μεγάλη ταχύτητα σαν τρελό, ενώ το καταδίωκε ένα μεγάλο πρασινοκίτρινο τεθωρακισμένο όχημα. Απομακρύνθηκαν αρκετά, διώκτης και διωκόμενος, μέσα από τους ανάστατους δρόμους. Σε μια στιγμή, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, το αυτοκίνητο του Χίτλερ σχεδόν εκτοξεύτηκε, καθώς έστριψε απότομα σε μια στροφή, στην προσπάθειά του να διαφύγει, ενώ το άλλο συνέχισε ευθεία μπροστά. Έτσι, ο Φύρερ βρήκε την ευκαιρία να αφήσει το λαβωμένο παιδί στο νοσοκομείο, προτού ξεκινήσει για τα περίχωρα της πόλης και την ύπαιθρο. Βέβαια, ήταν αδύνατον να προσπαθήσει να φτάσει στα σύνορα. Αργά το απόγευμα, αναγκάστηκε να αφήσει το αυτοκίνητο και να συνεχίσει με τα πόδια. 

 


Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018

Η στάση του ελληνικού κράτους και των λακέδων του απέναντι στη δολοφονία Κατσίφα



    Κηδεύτηκε σήμερα ο  Κωνσταντίνος Κατσίφας, μετά από μία πρωτοφανή περιπέτεια με τη μη παράδοση της σορού του στους δικούς από τους αλβανούς. Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε η βαρβαρότητα αυτού του συνονθυλεύματος που θέλει να παρουσιάζεται ότι έχει εθνική οντότητα. Πέρα από τις τεράστιες εθνοφυλετικές διαφορές μας, τα όντα αυτά είναι χιλιάδες χρόνια πίσω.


    Εντύπωση, όμως, προκαλεί η στάση του ελληνικού κράτους και των πολιτικών των δημοκρατικών κομμάτων, και των πάσης φύσεως φερεφώνων τους. Έδειξαν μια κάποια ευαισθησία, το ίδιο και οι εφημερίδες και τα ειδησεογραφικά σάιτ, ελεγχόμενες και ελεγχόμενα απολύτως. Σε πολλές περιπτώσεις έδειξαν και μεγάλο πατριωτισμό και συγκίνηση, φθάνοντας μέχρι του σημείου, όπως στην περίπτωση του Ιερώνυμου για παράδειγμα, να χαρακτηρίσουν ήρωα τον νεαρό Βορειοηπειρώτη, και να εκδηλώσουν περηφάνια γι’ αυτόν.


     Όμως, ο προδότης δεν γίνεται πατριώτης. Η σκοπιμότητα της στάσης αυτής είναι δεδομένη: έχοντας κατατρομάξει από τη γενική κατακραυγή και τον λαϊκό ξεσηκωμό για τη Μακεδονία, από τα αναπάντεχα αντανακλαστικά των Ελλήνων για τα εθνικά ζητήματα, προσπάθησαν να παραστήσουν τους πατριώτες και να δείξουν ότι συμμερίζονται τον πόνο των Ελλήνων γι’ αυτή την άγρια δολοφονία, ότι επιθυμούν δικαίωση. Και όλα αυτά ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ για να ελέγξουν τις οργισμένες αντιδράσεις των Ελλήνων στη Βόρειο Ήπειρο και στην ας πούμε ελεύθερη Ελλάδα, να αποτρέψουν δυσάρεστες για το προδοτικό κράτος εξελίξεις, όπως βίαιες αντιπαραθέσεις με αλβανούς ή ενέργειες που θα το ανάγκαζαν να πάρει θέση απέναντι στους σκλαβωμένους Βορειοηπειρώτες και να υποχρεωθεί να τους προστατεύσει. Και φυσικά, επειδή οι προδότες έχουν τη φρούδα ελπίδα ότι η προδοσία τους για τη Μακεδονία  θα ξεχαστεί, και δεν θέλουν να τραβήξουν πάλι την προσοχή επάνω τους ως προδότες.



    Άσχετα από τις πολιτικές θέσεις της οικογενείας του –κάποια μέλη της οποίας, κυρίως εξ αγχιστείας, θα έπρεπε να ντρέπονται– ο Κατσίφας ήταν ένας Έλληνας που δεν άντεχε να είναι σκλάβος. Ένας Έλληνας που προτίμησε τον θάνατο από την υποδούλωση. Σε μία  από τις τελευταίες του αναρτήσεις έγραψε: Ελλάδα ή Θάνατος. Για να διαπιστώσει λίγες ημέρες αργότερα, ότι δυστυχώς βρισκόταν πολύ πιο κοντά στον Θάνατο απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Δεν ξέρουμε αν μετά την κηδεία του Κατσίφα, η θυσία του θα ξεχαστεί. Το πιθανότερο είναι πως όχι, τα πράγματα έχουν αλλάξει πια. Όσο η Βόρειος Ήπειρος παραμένει σκλαβωμένη, όλα είναι πιθανά. Όσο το κράτος είναι προδοτικό (και ως προς αυτό οι Βορειοηπειρώτες δεν θα πρέπει να έχουν αυταπάτες) και όσο υπάρχουν μη ελεγχόμενοι από το σύστημα και από τα κόμματα Έλληνες, σίγουρα θα βρεθούν αυτοί που θα πάρουν την απόφαση μόνοι τους, και «θα τρέξουν μιαν αυγή» και –το σημαντικότερο– ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΤΑΓΗ.





Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ




Του Παν.Μαρίνη

ΔΕΝ χαιρόμεθα διὰ τὸ ΟΧΙ καὶ διὰ τὴν πολιτικὴν τῆς τότε κυβερνήσεως τῆς Ἑλλάδος διότι τὸ ΟΧΙ καὶ ἡ μετέπειτα ''Ἐθνικὴ Ἀντίσταση'' ἐξυπηρετοῦσε ἕναν καὶ μόνον σκοπόν: Τὸν πόλεμον αὐτὸν ποὺ ἀποτελοῦσε τὴν τελευταίαν ἀπέλπιδα προσπάθεια τῶν Εὐρωπαίων νὰ διασώσουν τὸν Εὐρωπαϊκὸν Πολιτισμὸν νὰ τὸν κερδίσουν οἱ ὁρκισμένοι ἐχθροὶ καὶ τῆς Εὐρώπης καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ, οἱ Ρούζβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν! 
Ναί, ὁ σκοπὸς τοῦ μεγάλου πολέμου 1914-1945 ἦτο ἕνας καὶ μόνος: ἡ καταστροφὴ τῆς Εὐρώπης, τῶν λαῶν της καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ της! Δεῖτε ἐπὶ παραδείγματι ὅτι ὅλες οἱ Ἀγγλοαμερικανικὲς ἀεροπορικὲς ἐπιδρομὲς στὴν Ἰταλία εἶχον ἕναν καὶ μόνον στόχον: τὰ ἰστορικὰ κέντρα τῶν πόλεων καὶ ἐπιλεγμένα κτήρια καὶ χῶροι μεγάλης πολιτιστικῆς ἀξίας: ἐβομβάρδισαν οἱ ἀχρεῖοι τὴν Πομπηΐαν, τὸ ἱστορικὸν κέντρον τῆς Νεαπόλεως, ἐνῷ οἱ δύο ἐπιδρομὲς στὸ Μιλάνον εἶχον ἀποκλειστικὸν στόχον τὰ ἱστορικὰ κτήρια καὶ δὴ τὸ Duomo! Μίσος κατὰ τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου ὅπως ἔδειξε ἄλλωστε ὁ ''ἀξιοπερίεργος'' βομβαρδισμὸς τοῦ κέντρου τοῦ Πειραιῶς! 
Ναί, ἡ Ἑλλὰς ἐβοήθησε καὶ αὐτὴ τὴν νίκην τῶν Ρούζβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν! Ἐβοήθησε νὰ ἔλθῃ ὁ θαυμαστὸς Μεταπολεμικὸς κόσμος τὸν ὁποῖον ἀπολαμβάνομε σήμερα! Ἡ καταστροφὴ τῆς Εὐρώπης, τῶν λαῶν της καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ της= Αὐτὰ ποὺ σήμερα ζοῦμε!! 
Μὲ χαρούμενη διάθεσι ἐτραγούδησε ἡ Ἑλλὰς τὸ ''κορόϊδο Μουσσολίνι'' - Δὲν θάλεγα ὅτι εἶχε ἄδικο, μᾶλλον κορόϊδο ἦταν ὁ Μουσσολίνι ἀφοῦ ἐθυσίασε τὸν ἐαυτόν του διὰ πληθυσμοὺς ποὺ οὔτε ἤθελαν κι οὔτε τοὺς ἄξιζε νὰ σωθοῦν - τοὺς ἄξιζε αὐτὸ ποὺ χειροκροτοῦν σήμερα, τὴν εἰσβολήν τῶν Νέγρων καὶ τῶν Μωαμεθανῶν στὴν Εὐρώπην! -''κορόϊδο Μουσσολίνι'', ναί, μᾶλλον ἦτο, ἐνῷ φυσικὰ οὐδεὶς οὐδέποτε διενοήθη ὅτι εἶναι κορόϊδο ὁ Διεθνὴς Τοκογλύφος, ὑπὲρ τοῦ ὁποίου ἀφήσαμε τὰ κοκκαλάκια μας στὴν Πίνδο καὶ στὴν Τρεμπεσίνα!
Ἐπιχαίρουν οἱ ἀνόητοι ἐθνικισταὶ διὰ τὸ ΟΧΙ! Ἐπιχαίρουν καὶ ποὺ λαμβάνουν τὰ ἐπίχειρα; Ποὺ τοὺς λέγει ὁ Μεταπολεμικὸς κόσμος τῶν νικητῶν τοῦ πολέμου ὅτι ὁ Ἐθνικισμὸς ἀποτελεῖ ἔγκλημα εἰδεχθές; Συγχύζονται οἱ ἀνόητοι ἐθνικισταὶ ὅταν τοὺς ὑβρίζουν ὡς ''Φασίστες''…. Μά ναί, μόνον ὁ Φασισμὸς πάνω ἀπὸ τὴν ἀτομοκεντρικὴ κοινωνία βάζει τὶς συλλογικὲς ὀντότητες Ἔθνος καὶ Κράτος!


ΥΓ. Δεν μπορούμε παρά να συγχαρούμε τον κύριο Μαρίνη για το απολύτως εμπεριστατωμένο κείμενό του, το οποίο ''τελειώνει'' κάθε αντίλογο, αντίθετη σκέψη ή αμφιβολία. 

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΠΙΤΣΜΠΟΥΡΓΚ


-Ο Τραμπ ζήτησε ήδη τη θανατική ποινή-

Το πρωί περίπου στις 10 (27.10.) ο 46χρονος λευκός Αμερικανός Robert D. Bowers επιτέθηκε σε συναγωγή στο Πίτσμπουργκ και άνοιξε πυρ κατά των εβραίων που βρίσκονταν μέσα σε αυτήν. Ο  Bowers έχει συλληφθεί, ενώ ο αριθμός των νεκρών δεν έχει ακόμη εξακριβωθεί, αλλά ξεπερνά τους 10, ενώ υπάρχουν και τραυματίες.
 
 

 
Σύμφωνα με πληροφορίες ο Bowers εξέφραζε αντισημιτικές απόψεις σε λογαριασμούς του σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και απ' ό,τι φαίνεται ήταν εξοργισμένος με τους εβραίους, διότι μέσω διαφόρων ΜΚΟ όπως η HIAS βοηθούν πρόσφυγες -όπως αυτοπροσδιορίζονται- να εγκατασταθούν στις ΗΠΑ. Ο  Bowers είχε εκφράσει την αγανάκτησή του γι’ αυτό το γεγονός με μηνύματα προς την HIAS όπως «φέρνετε εισβολείς να μείνουν στη χώρα μας».  Πριν από την επίθεση ανέβασε σε λογαριασμό του το μήνυμα: « Η HIAS φέρνει εισβολείς που σκοτώνουν τον λαό μας. Δεν μπορώ να κάτσω άπραγος και να βλέπω να σφάζουν τον λαό μου. Γ... τις απόψεις σας, έρχομαι». Την ώρα της επίθεσης φώναξε: «Όλοι οι εβραίοι πρέπει να πεθάνουν». Σύμφωνα με τους NY TIMES ο Τραμπ έσπευσε να ζητήσει τη θανατική ποινή για τον Robert D. Bowers.
 
Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΑΝ ΕΙΧΕ ΝΙΚΗΣΕΙ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ



Η Ευρώπη βρισκόταν συνεχώς κάτω από την ασιατική απειλή, η οποία μπορεί να άλλαζε μορφές, φορώντας άλλοτε θρησκευτικό μανδύα (Ισλάμ) και άλλοτε πολιτικό (μπολσεβικισμός), μα στην πραγματικότητα η απειλή αυτή είχε πάντα φυλετική βάση. 
Όπως, άλλωστε, τόνιζε ο Εβραίος πρωθυπουργός της Αγγλίας Μπέντζαμιν Ντισραέλι ''το φυλετικό ζήτημα είναι το κλειδί για την παγκόσμια ιστορία''.
Πράγματι, αν κανείς μελετήσει την ιστορία θα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα: Η Ευρώπη δεχόταν πάντα την πίεση της Ασίας. Τα μογγολικά φύλα πίεζαν τους Σλάβους που με τη σειρά τους πίεζαν τα γερμανικά φύλα. Άλλοτε, Ούννοι και Σλάβοι πίεζαν από κοινού, υποχρεώνοντας τα γερμανικά φύλα σε μεταναστεύσεις. Η διπλή πίεση Μογγόλων και Σλάβων ήταν αυτή που προκάλεσε αυτό που οι Ρωμαίοι και οι Γαλάτες ονόμασαν ''γερμανικές εισβολές''.

Oι Εθνικοσοσιαλιστές είχαν ένα ευρύ πλάνο, με βάση πάντα τη φυλετική πολιτική, το οποίο ήλπιζαν να πραγματοποιήσουν. Με την μεγάλη ''ευρωπαϊκή εκστρατεία ενάντια στον μπολσεβικισμό'', και τον κεραυνοβόλο πόλεμο (Blitzkrieg), ήλπιζαν ότι οι Σοβιετικοί θα καταστρέφονταν ή θα αποσύρονταν στην Άπω Ανατολή. 

Προς υπεράσπιση της Ευρώπης


Στην περίφημη ομιλία του στο Reichstag στις 11 Δεκεμβρίου 1941 ο Αδόλφος Χίτλερ έδωσε την πραγματική διάσταση των πραγμάτων. Μίλησε για τον ιστορικό αγώνα της Ευρώπης και την απόκρουση της μαζικής ασιατικής απειλής. Όρισε, δε, την Ευρώπη όχι γεωγραφικά αλλά φυλετικά και πολιτισμικά. Στο κάλεσμά του υπήρξε μια τρομακτική, συγκινητική ανταπόκριση: Εκατομμύρια Ευρωπαίων συστρατεύθηκαν στον Μεγάλο Αγώνα, εγκαταλείποντας τα πάντα για να ενταχθούν στις τάξεις των Ιπποτών της Ευρώπης. Ισπανοί, Γάλλοι, Ιταλοί, Βέλγοι, άνδρες σχεδόν όλων των ευρωπαϊκών εθνών πολέμησαν κάτω από το σύμβολο των Αρίων, τιμώντας τον όρκο τους στον πιο μεγάλο και πιο δύσκολο από όλους τους πολέμους. Και υπήρξαν οι καλύτεροι στα πεδία των μαχών, διότι υπερασπίστηκαν μια Ιδέα, την Ιδέα της Ευρώπης. 

Η Ελλάδα

Η Ελλάδα, λίκνο της Ευρώπης και του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, λόγω της θέσης της στο νοτιοανατολικό της σύνορο δέχθηκε την πίεση της Ασίας πρώτη. Για χιλιάδες χρόνια υπερασπιστήκαμε την πατρίδα από τον Ασιάτη επιδρομέα αλλά η λειψανδρία και οι ψευτοθρησκευτικές διαμάχες σε μια Ευρώπη που δεν είχε την πρέπουσα φυλετική συνείδηση οδήγησαν τελικά στην πτώση και την υποδούλωση. Τετρακόσια χρόνια καρτερούσε το γένος την ευλογημένη εκείνη ώρα που θα αποτίνασσε τον ασιατικό ζυγό. Και η ώρα ήρθε αλλά η μικρή εκείνη Ελλάδα δεν μπορούσε να σταθεί παρά μόνο σαν προτεκτοράτο. Και προτεκτοράτο παρέμεινε μέχρι σήμερα. Σαν κράτος η Ελλάδα μπορεί να υπάρχει μόνο αν είναι μεγάλη, η Μεγάλη Ελλάδα. Κύπρος, Κωνσταντινούπολη, Βόρειος Ήπειρος, Πόντος, Ιωνία, μόνον αυτή η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ελεύθερη. Αυτή την Ελλάδα, την Ελλάδα των ονείρων μας χάσαμε στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Το σχέδιο Gertrud (Γερτρούδη)

''Gertrud'', το σχέδιο του Χίτλερ να εισβάλει με Έλληνες στην Τουρκία για να απελευθερώσει Πόντο, Κωνσταντινούπολη και Μικρά Ασία.

Οι Εθνικοσοσιαλιστές στο πλαίσιο των προσπαθειών αναμόρφωσης όχι μόνον της Γερμανίας αλλά ολόκληρης της Ευρώπης, ήθελαν τη διάλυση του τουρκικού κράτους. Σχέδια είχαν εκπονηθεί ήδη από το 1933. Η επιχείρηση Gertrud ήταν το σχέδιο εισβολής των Εθνικοσοσιαλιστών στην Τουρκία. Συγκεκριμένα, στην περίπτωση που η περιοχή του Καυκάσου απελευθερωνόταν από τον Γερμανικό Στρατό, τότε η Γερμανία μαζί με άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις θα εισέβαλλε στην Τουρκία  με σκοπό να απαλλάξει τις νοτιοανατολικές Ευρωπαϊκές χώρες-ανάμεσά τους και την Ελλάδα- από την τουρκική απειλή.  

Στο πλαίσιο αυτό, μέλη της Αρμενικής-Γερμανικής και Γεωργιανής-Γερμανικής Ένωσης συνάντησαν τον Άλφρεντ Ρόζενμπερκ το 1941, που τους υποσχέθηκε ότι "όταν η Αρμενία και η Γεωργία ελευθερωθούν από τον μπολσεβικικό ζυγό, ο αρμενικός και ο γεωργιανός στρατός με την υποστήριξη της Γερμανίας θα ξεκινήσουν έναν Ιερό Πόλεμο εναντίον της Τουρκίας, στον οποίο επίσης θα συμμετέχουν δυνάμεις της Wehrmacht και των Waffen SS". Ειδικότερα, οι γερμανικές δυνάμεις μαζί με Γεωργιανούς και Αρμένιους θα συγκεντρώνονταν στα σύνορα με την Τουρκία από τα βορειοανατολικά, από όπου και θα εφορμούσαν, ενώ ταυτόχρονα γερμανικές δυνάμεις μαζί με μονάδες Ελληνικού Στρατού θα εισέβαλλαν από τα δυτικά. 



Το σχέδιο είχε εγκριθεί προσωπικά από τον Αδόλφο Χίτλερ και το 1942 υπέγραψε την εντολή για τη δημιουργία των «Τεσσάρων Καυκάσιων Λεγεώνων». 



Η Αρμενία και η Γεωργία, υποχρεωτικά βάσει του «σχεδίου», έπρεπε να προσφέρουν στον Γερμανικό Στρατό, δύναμη της τάξεως των 100.000 στρατιωτών για την επίθεση στην Τουρκία. 


Πραγματοποιήθηκαν επίσης συζητήσεις για το μέλλον του αρμενικού έθνους: ότι μετά την απελευθέρωση από τους μπολσεβίκους, η γη τους θα δινόταν στους αγρότες και η χώρα θα γινόταν ανεξάρτητη και θα είχε εθνικούς ηγέτες. Θα τους επέστρεφαν τα εδάφη της Δυτικής Αρμενίας που ήταν υπό τουρκική κατοχή.

Πρόσφατα, ο Τούρκος ερευνητής Conecsi σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Μιλλιέτ επιβεβαίωσε την ύπαρξη του σχεδίου «Gertrud», αναφερόμενος σε έγγραφα κατασκοπείας των Γερμανών, έγγραφα που κατέγραφαν κάθε λεπτομέρεια σχετικά με την Τουρκία και αποκάλυπταν την πρόθεση του Τρίτου Ράιχ να συγκεντρώσει πληροφορίες με σκοπό μια μελλοντική επίθεση.
Όμως, το σχέδιο «Gertrud» βρισκόταν για δεκαετίες κρυμμένο στα συρτάρια της «Smersh», της Σοβιετικής υπηρεσίας αντικατασκοπίας.

Το σχέδιο ''Αλέξανδρος''
Όπως ειπώθηκε, ο Ελληνικός και ο Γερμανικός στρατός από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία θα εισέβαλλε στην Τουρκία. Από ελληνικής πλευράς, το σχέδιο εισβολής στην Τουρκία είχε την κωδική ονομασία ''Αλέξανδρος''.  Καθόλου τυχαία επιλεγμένο όνομα. Όπως αναφέρει ο Κ. Πλεύρης στο βιβλίο του Ιστορική αλήθεια και προπαγάνδα, (εκδόσεις Ήλεκτρον, 2017) βάσει του σχεδίου Αλέξανδρος' ''με επέμβασιν των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων θα καταλαμβάνετο η Μικρά Ασία και θα παραχωρήτο στην Ελλάδα. Στην Γερμανικήν ενέργεια θα μετείχαν Ελληνικά στρατεύματα που εν τάχει θα ωργανούντο και θα εξωπλίζοντο.''

Μάλιστα όπως αναφέρεται στο ίδιο βιβλίο, ο Στρατηγός Τσολάκογλου μίλησε σε κύκλο επιλεγμένων δημοσιογράφων ''όπου ανεφέρθη σαφέστατα στην Μεγάλη Ελλάδα, η οποία θα δημιουργηθή δια της προσαρτήσεως εδαφών της Μικράς Ασίας, με γερμανικήν βοήθεια. Προς απόδειξιν τούτων το υπουργείον εξωτερικών της Αγγλίας το γνωστόν Foreign Office στην από 30 Ιανουαρίου 1942 μυστικήν αναφοράν του  βεβαιώνει, ότι ο Τσολάκογλου απηυθύνθη εις δημοσιογράφους (group of Journalists) και εζήτησε την συνεργασία τους, δια την δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδος (greater Greece) που θα γίνει με την απόσπασι εδαφών, από την Τουρκία στην Μικρά Ασία, με γερμανική συμπαράσταση (territory from Turkey in Asia Minor with German assistance)''. Στο βιβλίο παρατίθεται και το σχετικό τηλεγράφημα κ.ά.  

Με την πτώση της Τουρκίας, οι ανατολικές περιοχές της θα δίνονταν στους Αρμενίους, ένα τμήμα στους Γεωργιανούς και οι δυτικές περιοχές (Κωνσταντινούπολη, νοτιοδυτική Μικρά Ασία, Ελλήσποντος κ.λπ.) θα παραχωρούνταν στην Ελλάδα. Σε περίπτωση που νικούσε η Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία στο Στάλινγκραντ και στον Καύκασο, με την ήττα των Σοβιετικών θα ενωνόταν και ο Πόντος με την Ελλάδα. 

Το σχέδιο δυστυχώς εγκαταλείφθηκε λόγω της προώθησης του Κόκκινου Στρατού στην περιοχή του Καυκάσου και των αποβάσεων των συμμάχων στη Σικελία.
Η κυβέρνηση δωσιλόγων του Καΐρου έστειλε στρατό να πολεμήσει στο Ρίμινι αντί να πολεμούμε στην Μικρά Ασία.

Το τι πραγματικά ήθελε ο Χίτλερ για την Ελλάδα προκύπτει και από ένα ενδιαφέρον άρθρο που παρουσιάστηκε στην Εθνικοσοσιαλιστική Επιθεώρηση Τεύχος 1 (εκδ. Edelweiss):

''Ο Χίτλερ για την Ελλάδα



Το 1938 κυκλοφόρησε στη Γερμανία, εμπιστευτικά μεταξύ των αξιωματούχων του Γ΄ Ράιχ, ένα βιβλίο-εγκόλπιο, στο οποίο αναπτυσσόταν ένα σχέδιο, βάσει του οποίου όλοι οι λαοί της γης, αφού ανασυγκροτούνταν πολιτικά και οικονομικά κατά τις επόμενες δεκαετίες, θα μπορούσαν να ειρηνεύσουν και να ευημερήσουν. Το βιβλίο αυτό έφερε τον τίτλο “Neue Erde den Völken gewidmet – Homoneion”, Εκδόσεις Unitas Magna, 1938. Ο συγγραφέας του συγκεκριμένου βιβλίου (σ.μετ. «Μια νέα γη αφιερωμένη στους λαούς της») έφερε το όνομα Dr. Ali Homo, το οποίο ήταν προφανώς ψευδώνυμο και τα αρχικά του οποίου, A.H., παρέπεμπαν στον Αδόλφο Χίτλερ. Στόχος του βιβλίου ήταν η ανασυγκρότηση ενός νέου κόσμου σύμφωνα με την Εθνικοσοσιαλιστική θεωρία και η δημιουργία μιας νέας κάστας ηγετών που θα αναλάμβαναν το φορτίο του συγκεκριμένου έργου.
Σύμφωνα με τον Γεώργιο Χ. Βασιλειάδη, συγγραφέα και μέλος της Επιτροπής των Ελληνικών Δικαίων, τα περισσότερα αντίτυπα του παραπάνω βιβλίου έχουν εξαφανισθεί. Ο ίδιος είδε ένα αντίτυπο στην Αθήνα το 1948, ο κάτοχος του οποίου αρνήθηκε να το παραχωρήσει, με τη δικαιολογία ότι δεν ήταν καιρός ακόμη για τη δημοσίευσή του. Ωστόσο, ο Βασιλειάδης κατέγραψε στο πόνημά του Το ΕλληνικόνΠρόβλημα, τα σημαντικότερα κεφάλαια του βιβλίου.
Ο Γερμανός συγγραφέας Α.Η., ζητούσε την αναβίωση της αρχαίας ελληνικής Αμφικτιονίας ως αντιπερισπασμό στην εχθρική γι’ αυτόν Κοινωνία των Εθνών. Το εντυπωσιακότερο ήταν ότι πρότεινε ως πρωτεύουσα της Αμφικτιονίας των λαών, την Κωνσταντινούπολη, επικαλούμενος τη γεωπολιτική και γεωγραφική θέση του Βοσπόρου, ως γέφυρα φιλίας ανάμεσα στην Ασία και την Ευρώπη. Σύμφωνα με το προτεινόμενο σχέδιο προβλεπόταν η Νέα Αμφικτιονία να έχει την ουσιαστική διοίκηση επί ολοκλήρου του κόσμου, ενώ κάθε έθνος ξεχωριστά θα μπορούσε να διατηρήσει και να αναπτύξει τη δική του πολιτιστική ταυτότητα. Οι αλλαγές των συνόρων θα καθορίζονταν από την ιστορική κληρονομιά κάθε λαού, ενώ κράτη με πληθυσμό λιγότερο των δύο εκατομμυρίων δεν θα υφίσταντο. Οι λαοί αυτοί θα ενσωματώνονταν με άλλους λαούς, συγγενικούς προς αυτούς, όπως, λόγου χάρη, οι κάτοικοι του Λουξεμβούργου με τη Γερμανία.
Για την Ελλάδα, ο συγγραφέας προτείνει τις παρακάτω διαρρυθμίσεις των νέων συνόρων:
·         Να επεκταθούν τα βόρεια σύνορα μέχρι την παράλληλο που διέρχεται βόρεια του Αλεσίου στην Αλβανία, καταλήγοντας στον Εύξεινο Πόντο διά του Αίμου.
·         Πρωτεύουσα της Ελλάδος να ορισθεί η Κωνσταντινούπολη, η οποία θα είναι και η Πρωτεύουσα του Κόσμου.
·         Η Αθήνα θα γινόταν η διεθνής Πρωτεύουσα των Γραμμάτων και των Καλών Τεχνών.
·         Προβλεπόταν επίσης να αποδοθεί στην Ελλάδα αποικιακός χώρος κοντά στο Πράσινο Ακρωτήρι στην Αφρική, διπλάσιος σχεδόν του μητροπολιτικού της εδάφους.
Στο κεφάλαιο επίσης για την Ελλάδα, ο Α.Η., υμνεί το αρχαίο της μεγαλείο και επισημαίνει ότι η απόδοση των κατεχομένων εδαφών της Μακεδονίας, της Φιλιππούπολης και της Ανατολικής Θράκης είναι τα ελάχιστα ανταλλάγματα που χρωστούσε σ’ αυτή τη χώρα ο τότε πολιτισμένος κόσμος.
Συμπλήρωνε δε, ότι «η Ελλάς άνευ ζωτικού χώρου, δεν δύναται ν’ ανορθωθεί, δεν δύναται να προκόψει· εφόσον ο τροφοδοτικός της χώρος θα είναι ανεπαρκής, αυτή δεν δύναται να εξασφαλίση την διαβίωσίν της· συνεπώς υπό τοιαύτας συνθήκας δεν θα δύναται να προαχθή ούτε να ευημερήση· πρέπει λοιπόν εις αυτήν να εξασφαλίσωμεν διά Διεθνούς Πράξεως τον απαιτούμενον εδαφικόν χώρον διά να ζη και αυτή ευχερώς και καλώς, όπως και οι γείτονές της».

"Τα ΟΧΙ θέλουν Μεταξάδες"

Αν είχε κερδίσει ο Χίτλερ η Τουρκία θα είχε διαμελιστεί, η Ελλάδα θα ήταν η Μεγάλη Ελλάδα και κυρίαρχη θα ήταν η Φυλή.

Όταν λες ΟΧΙ στον Μουσολίνι και τον Χίτλερ λες και ΟΧΙ στη Φυλή. Και όταν λες ΝΑΙ στον Στάλιν και τον Ρούζβελτ λες ΝΑΙ στον κομμουνισμό και στον φιλελευθερισμό.
 Αν είσαι Εθνικιστής θα πρέπει το λιγότερο να απεχθάνεσαι τον Μεταξά για την επιλογή του. Γνωρίζεις, άραγε, ότι στις 7 Απριλίου, μια μέρα μετά την επίσημη δήλωση της κυβέρνησης του Ράιχ στην Ελλάδα, οι οπαδοί του ΟΧΙ και του αποβιώσαντος λίγο καιρό πριν Μεταξά βγήκαν να διαδηλώσουν στην Αθήνα με τουρκικές σημαίες, ζητώντας να μας σώσουν οι "σύμμαχοι" Τούρκοι;

Οδός Πανεπιστημίου, 7 Απριλίου 1941. ''Έλληνες''στους δρόμους με τουρκικές και βρετανικές σημαίες 

Καθότι με τους Τούρκους ήμασταν σύμμαχοι, γι' αυτό και η "εθνική" κυβέρνησηπερίμενε τους Τούρκους να μας σώσουν.
Ο τουρκόφιλος Μεταξάς με τον σφαγέα των Ελλήνων 
Εβραίο Ατατούρκ

Τι κέρδισε τελικά η Ελλάδα από τους συμμάχους της; Για ποιον σκοπό η βασιλομεταξική σπείρα μάς ενέπλεξε σε έναν πόλεμο με χιλιάδες νεκρούς και ακρωτηριασμένους; Για ποιο λόγο έπρεπε η Ελλάδα να πεινάσει όπως ήθελε η κυβέρνηση των φυγάδων του Καΐρου και οι σύμμαχοί μας;

Τελικά η Ελλάδα έπρεπε να υποστεί όλα αυτά για να παραμείνει ένα άθλιο προτεκτοράτο

Ευρωπαϊκή Αντίσταση