Στο ιστολόγιό μας έχουμε εκφράσει τη διαφωνία μας για τη χρήση
της λέξης ταυτότητα αντί της λέξης φυλή, διότι τη θεωρήσαμε
παραπλανητική. Εν πάση περιπτώσει αρκετοί πίστευαν ότι ήταν προπαγανδιστική και
πιο ασφαλής. Έτσι, είδαμε μια υπερβολή στη χρήση της: ταυτότητα, ταυτοτισμός,
ταυτοτιστές, αϊντεντιτέριαν κ.ο.κ. Ο αγώνας και η προπαγάνδα των εθνικιστικών
οργανώσεων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη εστίαζε στην «ταυτότητα», στη «διατήρηση
και προστασία της», στην «ξεχωριστή μας ταυτότητα» κ.λπ.
Προφανώς, όλα αυτά οφείλονταν στην «επιρροή» και «ενθάρρυνση», ρώσων και μη, εκπροσώπων της Ρωσίας. Διαφορετικά, δεν εξηγείται γιατί και στην
Ελλάδα και στην Ευρώπη η πλειονότητα των λεγομένων «ταυτοτιστών» έχουν βουλώσει
το στόμα τους την ώρα που ένα ευρωπαϊκό έθνος αγωνίζεται όχι μόνο για την
ελευθερία, την ανεξαρτησία και τη διατήρηση της εδαφικής του ακεραιότητας αλλά
και για την προστασία και διατήρηση της εθνικής του ταυτότητας. Μιας ταυτότητας
την οποία οι Ασιάτες εισβολείς αρνούνται και επιδιώκουν να εξαφανίσουν.
Πού είναι, λοιπόν, τώρα οι «ταυτοτιστές», η φέρελπις «γενιά της ταυτότητας»; Όταν δεν υποστηρίζει ευθέως τον Πούτιν και τη ρωσική εισβολή, υψώνει τη σημαία της ειρήνης. Πράγματι, βλέπουμε τους μέχρι πρότινος μαχητικούς ταυτοτιστές να απομακρύνονται από το «πόλεμος πατήρ πάντων…» και να διακηρύσσουν την ανάγκη για ειρήνη, που γι’ αυτούς σημαίνει να παύσουν οι Ουκρανοί να πολεμούν, και να υποταχθούν στη Ρωσία. Και για την περίπτωση που δεν πείσουν με τα ειρηνιστικά τους επιχειρήματα, απευθύνονται στο στομάχι των οπαδών τους και επικαλούνται τον κίνδυνο επισιτιστικής κρίσης. Στην πατρίδα μας, ειδικότερα, από το «την Ελλάδα θέλουμε και ας τρώμε πέτρες» κατέληξαν στο «θα πούμε το ψωμί, ψωμάκι».
Ήταν πολλά τα ρούβλια τελικά, και για κάποιους τα κρυπτονομίσματα.
Το νέο ιδανικό των ταυτοτιστών
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
