Im Erinnerung Felix Allfarth, Andreas Bauriedl, Theodor Casella, Wilhelm Ehrlich, Martin Faust, Anton Hechenberger, Oskar Körner, Karl Kuhn, Karl Laforce, Kurt Neubauer, Klaus von Pape, Theodor von der Pfordten, Johann Rickmers, Max Erwin von Scheubner-Richter, Lorenz Ritter von Stransky, Wilhelm Wolf
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Η 28η Οκτωβρίου τιμάται πλέον
από το σύνολο του ελληνικού λαού ως ένταξη της Ελλάδας στον αντιφασιστικό
αγώνα. Η επέτειος αυτή αποκαλύπτει και τον σκοτεινό ρόλο αυτών που ηγούνται
της ελληνικής ακροδεξιάς. Αφού πρώτα με όπλο τον «φασισμό» (υπό την ευρεία
έννοια και όχι -μόνο- τον Φασισμό του Μουσολίνι) δελεάζουν τους ελεύθερα
σκεπτόμενους πατριώτες που έλκονται από τον Εθνικοσοσιαλισμό, ακολούθως, αντί
να συμβάλλουν στην ιδεολογική τους κατάρτιση, τους προκαλούν σύγχυση και τους αποπροσανατολίζουν,
υποχρεώνοντάς τους να τιμούν τον άνθρωπο των Άγγλων Ιωάννη Μεταξά και τη
συμμετοχή της Ελλάδας στον Πόλεμο με το πλευρό των Αγγλοεβραίων (και κατά
συνέπεια και των Αμερικανών και Σοβιετικών). Έτσι, στο τέλος τούς διαφθείρουν
μετατρέποντας τους πιο νέους ή τους πιο αφελείς, τους λιγότερο έξυπνους και
κυρίως τους πιο ευάλωτους σε χειροκροτητές, τσιράκια και ζήτουλες «πρώην φασιστών»
νεοδημοκρατών υπουργών…
Ένας από τους λόγους της πρόκλησης της προαναφερθείσης σύγχυσης είναι το ότι η 28η Οκτωβρίου παρουσιάζεται στους πατριώτες ως άλλη μία «ευκαιρία» για την ένοπλη απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου, ένα έργο στο οποίο οι Έλληνες δόθηκαν ολόψυχα, και πολέμησαν γενναία, εμπνεόμενοι από το μεγάλο αυτό Όραμα. Μόνο που η «ευκαιρία» ήταν ένα λάθος, άλλο ένα λάθος. Και έτσι, ενώ απελευθερώσαμε τη Βόρειο Ήπειρο, αυτή σήμερα εξαιτίας των Συμμάχων (μας) παραμένει υπό αλβανική κατοχή. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια που πρέπει να θυμόμαστε σήμερα: ότι ένα τμήμα γνήσιας, πανάρχαιης Ελλάδας βρίσκεται σκλαβωμένο, λες και η Αλβανία είναι καμιά μεγάλη χώρα, μια χώρα πιο δυνατή και πιο σπουδαία από την Ελλάδα. Αυτή την ΝΤΡΟΠΗ δεν την ξεπλένουν τα ωραία, αντιφασιστικά λόγια του Υπουργού Εθνικής Αμύνης ούτε τα αντιναζιστικά πολιτικά μηνύματα λοιπών πολιτικών κλόουν.
Αυτή την ΝΤΡΟΠΗ δεν άντεξε και προσπάθησε να την ξεπλύνει με την ΤΙΜΗ και το ΘΑΡΡΟΣ του ο τελευταίος Βορειοηπειρώτης Μαχητής ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΙΦΑΣ. Αυτόν αξίζει να μνημονεύουμε και να τιμούμε σήμερα.
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
34 χρόνια συμπληρώνονται από τη δολοφονία του Ρούντολφ Ες στις φυλακές τού Σπαντάου στο Βερολίνο, όπου εκρατείτο από το 1947. Ήταν 93 ετών και από τα ιατροδικαστικά ευρήματα προκύπτει ότι εκείνο το απόγευμα της 17ης Αυγούστου (και ενώ από το 1966 ήταν ο μοναδικός κρατούμενος στη φυλακή) πάλεψε σκληρά για τη ζωή του. Παρ’ ότι όλο και περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο θανάτου του αποκαλύπτονται, η επίσημη εκδοχή παραμένει αυτή της αυτοκτονίας. Αλλά, η αξία των επίσημων εκδοχών σε ό,τι αφορά την "υπόθεση Ρούντολφ Ες" (και όχι μόνο) είναι γνωστή: δεν είναι μόνο αντίθετες στην αλήθεια αλλά συχνά και αντίθετες στην κοινή λογική. Για παράδειγμα, μια άλλη επίσημη εκδοχή για τον κρατούμενο από το 1941 (όταν συνελήφθη από τους Βρετανούς) Ρούντολφ Ες είναι ότι ήταν εγκληματίας πολέμου!
(Παρακάτω παραθέτουμε το μεγαλύτερο μέρος από σχετική ανάρτηση στο ιστολόγιό μας τον Αύγουστο του 2017)
Συνηθίζουμε να λέμε ότι ήταν «μάρτυρας ειρήνης» και ότι το «έγκλημά» του ήταν ότι προσπάθησε με την πτήση του στη Σκωτία, με αυτή την «αποστολή για την ειρήνη», στις 10 Μαΐου του 1941, να φέρει την ειρήνη στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Και πράγματι, ο πρώτος λόγος για τον οποίο φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά ήταν αυτός. Αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε και τα βαθύτερα μηνύματα των νικητών. Εγκλωβισμένοι στον υλισμό τους και προφανώς πιστεύοντας ότι οτιδήποτε δεν μπορούν να αντιληφθούν με τις αισθήσεις τους δεν υπάρχει, κρατώντας φυλακισμένο τον Ρούντολφ Ες, ο οποίος ήταν στο πλευρό του Χίτλερ από τα πρώτα χρόνια του Αγώνα, έστελναν το μήνυμα ότι όποιος έχει επιζήσει από τον Εθνικοσοσιαλισμό περιορίζεται, περιθωριοποιείται, διώκεται, φυλακίζεται και μένει απίστευτα μόνος. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ρούντολφ Ες από το 1966, όταν απελευθερώθηκαν ο Baldur von Schirach και ο Albert Speer, παρέμεινε ο μοναδικός έγκλειστος στη φυλακή του Spandau, σε μια φυλακή 600 ατόμων, μέχρι το τέλος της ζωής του, δηλαδή για 21 χρόνια. Γι’ αυτό και τον αποκάλεσαν «ο πιο μοναχικός άνθρωπος στον κόσμο». Με τη δολοφονία του το 1987, με την οποία θέλησαν να αποτρέψουν την απελευθέρωσή του και τις αποκαλύψεις για τον ρόλο της Μ. Βρετανίας στον Β΄Ππ και για τις ειρηνευτικές προθέσεις τού Χίτλερ, που ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθούσαν, θέλησαν να στείλουν το μήνυμα του αμετάκλητου τέλους του Εθνικοσοσιαλισμού αλλά και ότι οι αποκαλύψεις για την ιστορική αλήθεια θα είχαν τραγικές συνέπειες για όποιον τις επιχειρούσε.
Ο Ρούντολφ Ες όμως δεν ξεχάστηκε μετά τον θάνατό του. Ετάφη στο Βούνζιντελ της Βαυαρίας, όπως ήταν η επιθυμία του, και όπου ήταν ο τάφος των γονιών του. Στον τάφο του ήταν γραμμένη η φράση «ich hab' s gewagt» («τόλμησα»). Kάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του συγκεντρώνονταν εκεί Εθνικοσοσιαλιστές από όλο τον κόσμο για να τιμήσουν τη μνήμη του. Από το 2005 οι συγκεντρώσεις αυτές απαγορεύτηκαν και το 2011 ο τάφος του καταστράφηκε. Η προτεσταντική ενορία του Βούνζιντελ αποφάσισε αιφνιδιαστικά και αυθαίρετα να μην ανανεώσει το συμβόλαιο οικογενειακού τάφου, προκειμένου, όπως επισήμως δηλώθηκε, να πάψουν να συγκεντρώνονται εκεί Εθνικοσοσιαλιστές για να αποτίσουν φόρο τιμής στον Ες... Έτσι, στις 20.7.2011 υπό άκρα μυστικότητα έγινε εκταφή των οστών του, όπως και των οστών των γονέων του, ο τάφος καταστράφηκε, τα οστά αποτεφρώθηκαν και η τέφρα σκορπίστηκε σε κάποια λίμνη. Το μήνυμα ήταν σαφές: η ολοσχερής εξόντωση και του τελευταίου «ίχνους», ακόμη και των γεννητόρων των Εθνικοσοσιαλιστών. Δεν έπρεπε να απομείνει τίποτα από τον Εθνικοσοσιαλισμό. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και όλη η ιστορία με την «απαλλοτρίωση» του σπιτιού, όπου γεννήθηκε ο Χίτλερ…
Υπάρχουν όμως και τα μηνύματα των «ηττημένων», των ιδεαλιστών. Ο Ρούντολφ Ες παρέμεινε πιστός μέχρι το τέλος, αντέχοντας τον άδικο και βασανιστικό εγκλεισμό, την πλήρη απομόνωση, στέλνοντας, έτσι, το μήνυμα της πίστης, της δύναμης και της αντοχής τού Εθνικοσοσιαλισμού. Με τη φράση που είχε ζητήσει να γραφτεί στον τάφο του, έστειλε το μήνυμα της γενναιότητας και της περηφάνιας για όποιον εκτελεί το καθήκον του, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του, Εθνικοσοσιαλιστές συγκεντρώνονταν έξω από τη φυλακή και σε όλο τον δυτικό κόσμο οι αναφορές σε αυτόν ήταν συνεχείς: ομιλίες, συνθήματα στους τοίχους, αφισοκολλήσεις, τραγούδια, με θέμα «Λευτεριά στον Ρούντολφ Ες». Μετά τον θάνατό του οι συγκεντρώσεις τιμής και μνήμης στον τάφο του, τα άρθρα, τα συνθήματα, οι αφισοκολλήσεις, τα βιβλία, η κάθε είδους δράση, κάθε αναφορά τιμής και μνήμης στον Ρούντολφ Ες, πέρα από την εκπλήρωση του ηθικού μας καθήκοντος, στέλνουν το μήνυμα στους προσωρινούς και «εύθραυστους» νικητές που δεν μπορούν να δουν παρά μέχρι τον θάνατο, ότι είμαστε εδώ, οι δικοί μας ορίζοντες δεν έχουν όρια, δεν ξεχνούμε, τιμούμε τον Ρούντολφ Ες και ότι:Σκοτώσατε τον Άνθρωπο, όχι την Ιδέα!
Συνοπτική αναφορά των στοιχείων περί της δολοφονίας του Ρούντολφ Ες:
Επισήμως, ο θάνατός του αποδόθηκε σε αυτοκτονία, εκδοχή παράλογη, ειδικά αν ληφθεί υπόψη ότι επίκειτο η απελευθέρωσή του, μετά την αναπάντεχη πρωτοβουλία της υπό κατάρρευση Σοβιετικής Ένωσης και του Γκορμπατσόφ προσωπικά, στο πλαίσιο διευθέτησης εκκρεμών ζητημάτων τού Β΄Ππ, χωρίς την οποία η επανένωση του Βερολίνου και της Γερμανίας δεν θα ήταν δυνατή. Η προοπτική αυτή είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη αναστάτωση στη βρετανική κυβέρνηση που αντιμετώπιζε τον κίνδυνο, αν ο Ες μιλούσε για όσα γνώριζε και είχε ζήσει, να αποκαλυφθεί ο πραγματικός ρόλος της στον Β΄Ππ αλλά και οι ειρηνευτικές προθέσεις και προσπάθειες του Χίτλερ. Το πόρισμα της επίσημης νεκροψίας ότι επρόκειτο περί αυτοκτονίας δεν συμφωνεί με την πολύ σοβαρή και τεκμηριωμένη άποψη του διάσημου Γερμανού ιατροδικαστή Δρ. Βόλφανγκ Σπαν (Dr. Wolfgang Spann) που προσέλαβε η οικογένεια Ες. Αυτός, κατόπιν της νεκροψίας που διενήργησε ο ίδιος, και αφού αναφέρθηκε στην απροθυμία των αρχών να του παράσχουν πληροφορίες περί της δήθεν αυτοκτονίας τού Ες, αντέκρουσε την επίσημη άποψη επιστημονικά και συμπέρανε ότι ο Ες είχε στραγγαλιστεί, καταλήγοντας: «Δηλώνω κατηγορηματικά ότι δεν επρόκειτο περί αυτοκτονίας».
Επίσης, αποκαλυπτική είναι και η κατάθεση ενός Τυνήσιου νοσοκόμου, του Abdallah Melaouhi, ο οποίος ήταν πολιτικός διοικητικός υπάλληλος της φυλακής. Αυτό κατέθεσε ενόρκως το 1994, ενώπιον του Βερολινέζου Συμβολαιογράφου Reinhard Gizinski, ότι βρήκε τον Ες αναίσθητο, δίπλα του βρισκόταν ένας μαύρος Αμερικανός φύλακας, ο Τζόρνταν, ο οποίος φαινόταν εξαντλημένος, και δύο άγνωστοι στρατιώτες με αμερικανική στολή. Δεν υπήρχε καλώδιο κοντά στο σώμα του Ες και αυτό με το οποίο δήθεν αυτοκτόνησε ήταν στη θέση του! Ο Τζόρνταν ήταν πολύ ιδρωμένος και όταν ο Melaouhi τον ρώτησε τι είχε συμβεί, αυτός τού απάντησε: «Το γουρούνι τελείωσε»... Ο Melaouhi ζήτησε από τον Τζόρνταν να του φέρει το κουτί πρώτων βοηθειών και τη συσκευή οξυγόνου. Όταν ο Αμερικανός φύλακας επέστρεψε είχε αλλάξει ρούχα... Το κουτί πρώτων βοηθειών ήταν σπασμένο και ανακατεμένο και η συσκευή οξυγόνου δεν λειτουργούσε, δεν είχε μπαταρία, ο σωλήνας ήταν σπασμένος και επίσης δεν είχε και οξυγόνο! Το ίδιο πρωί, όμως, ο Melaouhi τα είχε ελέγξει, όπως όφειλε να κάνει κάθε πρωί, και ήταν όλα εντάξει! Όταν ήρθε το ασθενοφόρο, «κατά μοιραία σύμπτωση», οι συσκευές του επίσης δεν λειτουργούσαν. Για τον νοσηλευτή του Ες, η βασικότερη απόδειξη του ότι ο Ες δεν αυτοκτόνησε ήταν η φυσική του κατάσταση, την οποία γνώριζε πολύ καλά, αφού αυτός τον φρόντιζε καθημερινά από το 1982. Ο Ες ήταν τόσο ανήμπορος που ήταν αδύνατον να μπορέσει να σφίξει στον λαιμό του το καλώδιο και να αυτοκτονήσει. Τα χέρια του ήταν σχεδόν παράλυτα από την αρθρίτιδα, δεν μπορούσε καν να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του, δεν μπορούσε να σηκώσει τα χέρια πάνω από τους ώμους του, ήταν σχεδόν τυφλός, περπατούσε σκυφτός και με τη βοήθεια μπαστουνιού. Ο Melaouhi συνεκτιμώντας την κατάσταση της υγείας του Ες με τα ευρήματα, ειδικά τη θέση του καλωδίου, αλλά και τις συνθήκες που επικρατούσαν (ταραγμένος φύλακας, άγνωστοι στρατιώτες, όλες οι απαιτούμενες συσκευές χαλασμένες) κατέθεσε με βεβαιότητα ότι ο Ες στραγγαλίστηκε από τρίτο άτομο.
Απ’ ό,τι προκύπτει και από τα υπόλοιπα αποδεικτικά στοιχεία –μεταξύ των οποίων και η δήλωση ενός Νοτιοαφρικανού δικηγόρου με επαφές με τις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ, δήλωση την οποία εξασφάλισε ο γιος του Ρούντολφ Ες─ ο ενενηντατριάχρονος αδύναμος Ες, καταβεβλημένος από τις ασθένειες, τις κακουχίες και τον βασανιστικό επί 46 χρόνια εγκλεισμό του, δέχθηκε αιφνιδιαστική επίθεση από δύο Βρετανούς της SAS και πάλεψε για τη ζωή του, αντιστάθηκε, προτού καταφέρουν να τον δολοφονήσουν.
Στις 7/9/2013, ο βρετανικός Τύπος (The Independent, Daily mail) δημοσίευσε είδηση σύμφωνα με την οποία η Σκότλαντ Γιαρντ, από το 1989 ήδη, γνωρίζει τα ονόματα των Βρετανών πρακτόρων που δολοφόνησαν τον Ρούντολφ Ες στη φυλακή τού Σπαντάου, ότι δολοφονήθηκε προκειμένου να μην αποκαλύψει “μυστικά από τον πόλεμο”, αλλά η Εισαγγελία τής ζήτησε να μην προχωρήσει τις έρευνες και έτσι “έκλεισε” την υπόθεση και την έθεσε στο αρχείο. Η είδηση βασιζόταν σε μία έκθεση της αστυνομίας, που είχε διαρρεύσει λίγο καιρό πριν και η οποία είχε συνταχθεί δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Ες. Σ’ αυτήν αναφερόταν ότι διεξαγόταν έρευνα σχετικά με τους ισχυρισμούς ενός Βρετανού χειρουργού ότι ο Ες είχε δολοφονηθεί από Βρετανούς πράκτορες. Πρόκειται για τον στρατιωτικό χειρουργό Χιου Τόμας (Hugh Thomas) που είχε υπηρετήσει στη φυλακή τού Σπαντάου και είχε γνωρίσει τον Ες. Μάλιστα, όπως προκύπτει από την έκθεση, ο Τόμας γνώριζε τα ονόματα των δύο δολοφόνων και τα αποκάλυψε και στον συντάκτη της έκθεσης, αξιωματικό της αστυνομίας Χάουαρντ Τζόουνς (Howard Jones). Στην 11σέλιδη έκθεσή του, ο τελευταίος ανέφερε ότι ο χειρουργός τού είχε εκμυστηρευθεί ότι τα ονόματα των πρακτόρων φονιάδων τού τα είχε αποκαλύψει ένα πρώην μέλος της SAS. Επίσης, ότι οι δυο φονιάδες είχαν μπει στη φυλακή μεταμφιεσμένοι σε Αμερικανούς στρατιώτες. O Τζόουνς γράφει: “Ο κ. Τόμας πληροφορήθηκε ότι δύο δολοφόνοι οι οποίοι εκτελούσαν εντολές της βρετανικής κυβερνήσεως πήγαν στο Σπαντάου προκειμένου να δολοφονήσουν τον Ες, ώστε να προλάβουν την αποφυλάκισή του και την αποκάλυψη από αυτόν μυστικών που αφορούσαν τη συνωμοσία ανατροπής της κυβέρνησης του Τσόρτσιλ”! Ο Τζόουνς στην έκθεσή του πρότεινε να εξετασθούν οι δύο φερόμενοι ως δολοφόνοι, καθώς επίσης και άλλοι μάρτυρες, ώστε να διαλευκανθεί η υπόθεση πλήρως. Οι ισχυρισμοί τού χειρουργού Τόμας αλλά και η έκθεση του αστυνομικού Τζόουνς ήταν αυτοί που οδήγησαν τη Σκότλαντ Γιαρντ να αρχίσει, τον Μάιο του 1989, έρευνα για τις συνθήκες θανάτου τού Ες. Όμως, σε έξι μήνες η έρευνα διεκόπη απότομα, διότι η Εισαγγελία θεώρησε ότι δεν υπήρχαν στοιχεία και έκλεισε την υπόθεση.» (από τον πρόλογο του βιβλίου τού γιου του Ρ. Ες, Wolf Rüdiger Hess, «Ρούντολφ Ες - Η ζωή και ο θάνατός του», εκδ. Edelweiss, 2η έκδ.).
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Η "κρατική αεροπειρατεία" εκ μέρους του κομμουνιστικού καθεστώτος της Λευκορωσίας στο αερολάνο της Ryanair που από την Αθήνα κατευθυνόταν στη Λιθουανία, στο Βίλνιους, με σκοπό τη σύλληψη του αντιφρονούντα Ρόμαν Προτάσεβιτς, σκοπός ο οποίος επετεύχθη, ανέδειξε για άλλη μια φορά το ότι η Σοβιετική Ένωση δεν έχει εξαφανιστεί. Ανέδειξε, επίσης για άλλη μια φορά, το ότι στην Ελλάδα αλωνίζουν και κάνουν ό,τι θέλουν ξένοι πράκτορες, εξευτελίζοντας έτσι τη χώρα, η οποία θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο όποιον αντικομμουνιστή αντιφρονούντα πατήσει το πόδι του σε αυτήν. Ο 26χρονος Λευκορώσος πατριώτης Ρόμαν Προτάσεβιτς έκανε το λάθος να πιστέψει ότι κυκλοφορεί σε μία κανονική χώρα ασφαλής. Εκεί που βρίσκεται τώρα, θα αναθεματίζει τη στιγμή που πήρε την απόφαση να έρθει στη χώρα μας, την 'Κούβα της Ευρώπης", στην οποία οι κομμουνιστές, εγχώριοι και μη, μπορούν να δολοφονούν, να βιαιοπραγούν, να απειλούν, ακόμη και να βιάζουν ή να αποπειρώνται να βιάσουν, και μάλιστα χωρίς συνέπειες, όπως συνέβη στην περίπτωση του πρέσβη της Βενεζουέλας και της γνωστής στάσης του Τσίπρα. Σε μία χώρα όπου το δηλητήριο του μπολσεβικισμού έχει ποτίσει όλο το πολιτικό φάσμα, από την άκρα δεξιά ως, φυσικά, την άκρα αριστερά.
Γι' αυτό, η τραγική περιπέτεια του Ρόμαν Προτάσεβιτς δεν αφορά μόνον αυτόν, παρ' ότι αυτός αντιμετωπίζει τώρα κίνδυνο θανάτου. Στο ξέφραγο αμπέλι που έχουν καταντήσει τη χώρα μας οι πολιτικάντηδες, προφανώς κινδυνεύουν και Έλληνες αντικομμουνιστές, καθώς μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να απαχθούν, να δολοφονηθούν από ξένους ή εγχώριους κομμουνιστές που θα τους χαρακτηρίσουν "εχθρούς του σοσιαλισμού" ή κάτι τέτοιο... Το κομμουνιστικό καθεστώς της Λευκορωσίας έχει τον Προτάσεβιτς στην ίδια λίστα τρομοκρατών με τα μέλη του ISIS. Η, δε, αντίδραση του ελληνικού κράτους μέχρι αυτή τη στιγμή είναι απαράδεκτη, αλλά αναμενόμενη... Η Εισαγγελία της Πολωνίας πάντως έχει ξεκινήσει έρευνα για την αναγκαστική προσγείωση του αεροπλάνου στο Μινσκ.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την απαγωγή του Ρόμαν Προτάσεβιτς, εδώ
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Αν εξαλειφθεί ο Άριος, ένα βαθύ σκοτάδι θα απλωθεί στη γη -ίσως μετά από μερικούς αιώνες-, ο πολιτισμός θα χαθεί και ο κόσμος θα ερημωθεί.
Αδόλφος Χίτλερ, Mein Kampf
Η 8η Μαΐου δεν μπορεί να είναι ημέρα γιορτής για τους εχέφρονες και πολιτισμένους Ευρωπαίους, παρά μόνο θλίψης, μνήμης, απόδοσης τιμής σε εκείνους που αγωνίστηκαν για την Ευρώπη και τον Πολιτισμό, και δέσμευσης. Το ότι όμως Ευρωπαίοι, με ιδιαίτερη μνεία στους Γερμανούς που έκτοτε υπέστησαν μύρια δεινά, γιορτάζουν την καταστροφή της Ευρώπης, τα εκατομμύρια νεκρών, τα απερίγραπτα εγκλήματα των Συμμάχων, Σοβιετικών και Αμερικανών, όπως και Άγγλων, την πείνα, την εξαθλίωση, την κραυγαλέα σκλαβιά της Ανατολικής Ευρώπης, την ύπουλη κατοχή της Δυτικής, την καθημερινότητα των βιασμών, οι οποίοι έκτοτε έγιναν όπλο κάμψης αντίστασης, τακτική που παγιώθηκε μέχρι σήμερα, την ενίσχυση του μπολσεβικισμού και καπιταλισμού (με διάφορες ψευτοπαραλλαγές τους, όταν και όπου χρειάζεται), αποδεικνύει το ότι ο Πόλεμος αυτός ήταν Ιδεολογικός και μόνο ιδεολογικός. Γι' αυτό και την ημέρα αυτή γιορτάζουν όλοι οι ανήκοντες στο πολιτικό φάσμα των "νικητών", από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, οι απόγονοι αυτών εναντίον των οποίων ο Αδόλφος Χίτλερ πολέμησε μαζί με τα εκατομμύρια γενναίων που πίστεψαν σε Αυτόν και τον Αγώνα Του.
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Στις 30 Απριλίου 1945 η Ευρώπη και ο Δυτικός Πολιτισμός έχασαν τη μεγάλη ευκαιρία αναγέννησης που τους είχε προσφερθεί γενναιόδωρα.
«Ο Φύρερ μας είναι νεκρός», ανήγγειλε ο Ντένιτς μέσω ραδιοφώνου την 1.5.1945.
Κανείς δεν μπόρεσε να Του πάρει τη ζωή, ούτε το νεκρό σώμα.
Αν και πολλοί, ακόμη από εκείνες τις πρώτες ώρες μετά τον θάνατό Του, έσπευσαν να πουν ότι ξεχάστηκε, όπως και το Γ΄Ράιχ, η πραγματικότητα τους διέψευσε. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν τόσο παρών, ώστε πολλοί έλεγαν ότι ζει, ότι Tον είδαν...
Ίσως δεν μπορούμε ακόμη να εξιχνιάσουμε πλήρως το βαθύτερο νόημα της Εμφάνισής Του, του Αγώνα Του, της Θυσίας Του, γιατί είναι λίγος ο χρόνος που έχει περάσει. Είναι γεγονός, όμως, ότι ο Κόσμος έχασε με τον θάνατό Του. Η εποχή που ακολούθησε είναι ζοφερή, είναι σαν να μην ξαναβγήκε ο Ήλιος ποτέ. Και ο Αδόλφος Χίτλερ, παρά τον πόλεμο ψεύδους και λάσπης, όσο περνά ο καιρός δικαιώνεται.
Είχε πει στην τελευταία Tου ομιλία μέσω ραδιοφώνου στις 30.1.1945:
Ενάντια σε έναν ολόκληρο εχθρικό κόσμο επέλεξα κάποτε τον δρόμο μου, σύμφωνα με την εσωτερική μου φωνή, και τον ακολούθησα σαν ένας άγνωστος και ανώνυμος άνδρας ως την τελική επιτυχία. Πολλές φορές είπαν ότι ήμουν νεκρός και πάντοτε εύχονταν να πεθάνω, στο τέλος, όμως, ήμουν νικητής.
ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Χρόνια πολλά σε όλους τους Εθνικοσοσιαλιστές και Εθνικοσοσιαλίστριες. Το απόγευμα της 20ής Απριλίου 1889 στο Μπραουνάου πήρε σάρκα και οστά η Μεγάλη Λευκή Ελπίδα.
Η αλήθεια είναι ότι η μνήμη του Αδόλφου Χίτλερ παραμένει ζωντανή και χωρίς πιστούς, δεν τους έχει ανάγκη. Οι πιστοί Του όμως παίρνουν θάρρος και δύναμη να αντέχουν τις διώξεις και τα μαρτύρια, αλλά και να γίνονται ήρωες, όπως όλοι αυτοί που μεταπολεμικά θανατώνονται, διώκονται, φυλακίζονται, λοιδορούνται, περιθωριοποιούνται, όπως, στις μέρες μας, η υπέροχη Ούρσουλα Χάβερμπεκ.
Όσοι παραμένουμε πιστοί, ας τιμούμε τον Αδόλφο Χίτλερ, με διαρκή Αγώνα, διαδίδοντας τον δικό Του Αγώνα, το μήνυμά Του, αποκαθιστώντας την Αλήθεια, μη αποφεύγοντας τις προσωπικές θυσίες, έχοντας πάντα κατά νου ποιος είναι ο εχθρός και ποιοι οι σύμμαχοί του, αντιστεκόμενοι, και όλα αυτά με σεβασμό στο πρόσωπό Του, στη μάχη Του, στην ιστορία Του.
ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ
François-Émile de Lansac, Épisode du siège de Missolonghi (1827)
Ήταν Σάββατο 10 Απριλίου 1826 προς Κυριακή 11. Το Μεσολόγγι από τον Μάρτιο, που είχε γίνει αδύνατος ο εφοδιασμός της πόλης με τρόφιμα, το θέριζε η πείνα και οι αρρώστιες. Την πόλη πολιορκούσε ο Ιμπραήμ. Οι γενναίοι υπερασπιστές της κρατούσαν ακόμη ψηλά τις σημαίες τής Επανάστασης και απέρριπταν τις ατιμωτικές προτάσεις συνθηκολόγησης. Η πόλη δεν παραδιδόταν. Η φρουρά του Μεσολογγίου κρατούσε. Όμως η ασιτία έφερνε τον θάνατο. Για τη νύχτα αυτή είχε αποφασιστεί ηρωική έξοδος των κατοίκων, αμάχων και μαχητών, με σχέδιο για τη διάσπαση των εχθρικών γραμμών. Όσοι δεν μπορούσαν και κάποιοι που δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν την πόλη συγκεντρώθηκαν σε μια πυριτιδαποθήκη με αρχηγό τον Χρήστο Καψάλη, αποφασισμένοι να μην παραδοθούν. Το σχέδιο της Εξόδου προδόθηκε από έναν ξένο, η ταυτότητα και εθνικότητα του οποίου παραμένει άγνωστη... Καθώς οι κάτοικοι, άοπλοι και ένοπλοι, επιχειρούσαν την έξοδο, τα εχθρικά στρατεύματα, που είχαν προειδοποιηθεί, επιτέθηκαν με αγριότητα και βαρβαρότητα. Ακολούθησε σφαγή. Όταν το πρωί της Κυριακής οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη και έσφαζαν και αιχμαλώτιζαν, πολλές μητέρες εξεδήλωναν την ύψιστη αγάπη για τα παιδιά τους, σκοτώνοντάς τα οι ίδιες, ρίχνοντάς τα στα πηγάδια της πόλης για να τα γλυτώσουν από τους εχθρούς. Ο Χρήστος Καψάλης ανατίναξε την πυριτιδαποθήκη παίρνοντας στον θάνατο και Τούρκους.
Ανάμεσα στους φιλέλληνες που πολεμούσαν στο πλευρό των Ελλήνων ήταν ο Ελβετός Ιωάννης Μάγερ, ο οποίος σκοτώθηκε επίσης κατά την έξοδο μαζί με την Ελληνίδα γυναίκα του και τα δυο παιδιά τους. Σε μια επιστολή* του στον συνταγματάρχη Στάνχοπ φαίνεται η κατάσταση των πολιορκημένων τις ημέρες εκείνες αλλά και το θάρρος τους.
Ο Ελβετός φιλέλληνας Ιωάννης Μάγερ
«Τα βάσανα, τα οποία υπομένομεν, και μια πληγή την οποία έλαβα εις τους ώμους, δεν με εσυγχώρησαν μέχρι τούδε να σας διευθύνω τους τελευταίους μου ασπασμούς. Κατηντήσαμεν εις τοιαύτην ανάγκην ώστε να τρεφώμεθα από τα πλέον ακάθαρτα ζώα και να πάσχωμεν όλα τα φρικτά αποτελέσματα της πείνης και της δίψης. Η νόσος αυξάνει έτι μάλλον τας δεινοπαθείας, υπό των οποίων θλιβόμεθα. Χίλιοι επτακόσιοι τεσσαράκοντα των αδελφών μας ετελεύτησαν και περίπου των εκατό χιλιάδων σφαίραι κανονιών και βόμβαι, ριπτόμεναι από το εχθρικόν στρατόπεδον, κατεδάφισαν τους προμαχώνας μας και κατεκρήμνισαν τας οικίας μας. Το δε ψύχος μάς ενοχλεί υπερβολικώς, καθότι είμεθα διόλου εστερημένοι από ξύλα της φωτιάς. Με όλας τας στερήσεις ταύτας, είναι αξιοθαύμαστον θέαμα ο ένθερμος ζήλος και η αφοσίωσις της φρουράς μας. Πόσοι γενναίοι άνδρες μετ’ ολίγας ημέρας δεν θέλει είσθαι πλέον ειμή σκιαί, κατηγορούσαι ενώπιον του Θεού την αδιαφορίαν του Χριστιανικού κόσμου εις τον αγώνα, όστις είναι ο αγών της θρησκείας! Οι Αλβανοί, όσοι παραίτησαν τας σημαίας του Ρεσίτ πασά, ηνώθησαν μετά του Ιμπραήμ. Εν ονόματι όλων των ενταύθα ηρώων, μεταξύ των οποίων είναι και ο Νότης Μπότσαρης, ο Παπαδιαμαντόπουλος, και εγώ, όστις παρά της Ελληνικής Διοικήσεως εδιωρίσθην αρχηγός ενός στρατιωτικού σώματος, σας αναγγέλω την ενώπιον του Θεού ωρισμένην απόφασίν μας δια να υπερασπισθώμεν και την υστέραν σπιθαμήν της γης του Μεσολογγίου και να συνενταφιασθώμεν υπό τα ερείπια της πόλεως, χωρίς να ακούσωμεν πρότασίν τινα συνθήκης. Η τελευταία μας ώρα ήγγικεν. Η ιστορία θέλει μας δικαιώσει και οι μεταγενέστεροι θέλουν ελεεινολογήσει την συμφοράν μας. Εγώ, δε, καυχώμαι, διότι εντός ολίγου το αίμα ενός Ελβετού, ενός απογόνου του Γουλιέλμου Τέλλου, μέλει να συμμιχθή με τα αίματα των ηρώων της Ελλάδος…».
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
ΑΝ η Ελλάδα είχε συνταχθεί με τον Άξονα, θα είχε συμμετάσχει στη μεγάλη Σταυροφορία κατά του μπολσεβικισμού, στη μεγάλη Μάχη για την Ευρώπη και τον Δυτικό Πολιτισμό. Παρά την ήττα, το κράτος μας θα ήταν αξιοσέβαστο, ακόμη μέχρι και σήμερα, ίσως κυρίως σήμερα. Και αυτό γιατί όλοι θα αναγνώριζαν την αξία, τη ζωτικότητα, τη δύναμη, την αποφασιστικότητα, τις φιλοδοξίες ενός μικρού κράτους με μεγάλο παρελθόν, γιατί η μικρή σε μέγεθος Ελλάδα θα είχε προσπαθήσει να αλλάξει τον κόσμο. Θα μας υπολόγιζαν ακόμη και σήμερα, θα μας είχαν ικανούς για μεγάλους και παράτολμους αγώνες, θα έβλεπαν σε εμάς τους συνεχιστές των αρχαίων Ελλήνων και δεν θα απορούσαν τι σχέση έχουμε με εκείνους. Και θα μας φοβούνταν, δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν τις αντιδράσεις μας.
Στο εσωτερικό, ο πατριωτικός χώρος θα είχε την περηφάνια να λέει ότι οι πρόγονοί του πολέμησαν στο Ανατολικό Μέτωπο, στο παγκόσμιο μέτωπο δηλαδή κατά του μπολσεβικισμού, και θα τους τιμούσε. Θα είχε ιδέες και όχι ευκαιριακές θέσεις και σύγχυση ιδεών, ούτε την παράνοια να παρουσιάζεται και ως αντικομμουνιστής και ως αντιναζί.
ΑΛΛΑ τα πράγματα δεν έγιναν έτσι και αυτό είναι το προπατορικό μας αμάρτημα. Έτσι, στις 6 Απριλίου του 1941 αυτό που έπρεπε να γίνει φυσικά, με την ελεύθερη βούλησή μας και αποτελούσε και την επιθυμία και ελπίδα ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, και των πιο αξιόλογων και έξυπνων ανθρώπων, έλαβε χώρα "με το ζόρι". Πάλι καλά, γιατί έτσι δημιουργήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας, οργανώθηκαν, πήραν όπλα και μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τους μπολσεβίκους στο εσωτερικό μέτωπο.
Και αυτοί που ακόμη πιστεύουν ότι ταχθήκαμε με τη σωστή πλευρά, ας σκεφθούν τι κερδίσαμε από τη συμπαράταξή μας με τους "νικητές". Οι Άγγλοι, αφού μας έκλεψαν τον χρυσό καταδικάζοντάς μας σε πείνα, προσπάθησαν να αυτονομήσουν την Κρήτη, και ακολούθως άρχισαν να προμηθεύουν με στολές, λίρες και όπλα τους κομμουνιστές, προετοιμάζοντάς τους για τον συμμοριτοπόλεμο. Αυτό ήταν το "ευχαριστώ". Τη Βόρειο Ήπειρο δεν μας την έδωσαν οι σύμμαχοί μας, παρά το ότι την είχαμε απελευθερώσει με τα όπλα, και την παρέδωσαν στον κομμουνιστή Χότζα, δηλαδή παρέδωσαν τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου στη χειρότερη σκλαβιά. Δεν μας έδωσαν ούτε καν την Κύπρο, που ήταν το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν για εμάς, αντιθέτως λίγα χρόνια μετά οι "φίλοι" μας Άγγλοι μάς κρεμούσαν στην Κύπρο και γενικώς λόγω της κραυγαλέας δουλικότητάς μας μάς έχουν φερθεί σαν να είμαστε κατώτεροι και από τους Ινδούς.
Με την πλευρά που επιλέξαμε κατά τον Β΄Ππ πέρα από όλα τα άλλα πολύ σημαντικά που χάσαμε, χασαμε και την ευκαιρία να κερδίσουμε τον σεβασμό των άλλων αλλά και τον αυτοσεβασμό μας...
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Του Κωστή Παλαμά (1901)
Καλώς μας ήρθατε, παιδιά! Στην Κύπρο την αέρινη,
στη Μακαρία τη γη,
στάζει το μέλι διαλεχτό σαν πρώτα; Ακόμα γίνεται
τ' ολόγλυκο κρασί;
Η χαρουπιά η ολόχλωρη λέει τα παληά και τ' άξια
της αργυρής εληάς;
Και τ' αηδονάκι τραγουδεί στην ευωδιά του λάδανου
τα πάθη της καρδιάς;
Κ' οι ακρογιαλιές λαχταριστές, τ' αραξοβόλια ολόβαθα
και τ' ακροτόπια ορθά,
το καρτερούνε της θεάς το υπέρκαλο ξαγνάντεμα
και δεύτερη φορά;
Καλώς μας ήρθατε, παιδιά! Στην Κύπρο την πολύχαλκη,
στην καρποφόρα γη,
ακόμα η Μοίρα της οργής, η Μοίρα όλων των όμορφων,
ξεσπάει και καταλεί;
Λυσσάει με την αναβροχιά, με την ακρίδα μαίνεται,
χτυπάει με τη σκλαβιά;
Στ' ωραίο πολύπαθο κορμί η αγνή ψυχή δεν έσβυσε;
Πέστε το, εσείς παιδιά!
Καλώς μας ήρθατε, παιδιά, και φέρτε, κελαϊδήστε μας
το ευγενικό νησί.
- Μεσ' στη βαθιά της αγκαλιά μητέρα η Άσπρη θάλασσα
να κρύψη εσέ ζητεί.
Του κάκου· στεριές, πέλαγα, λαοί τρυγύρω σου ήμεροι
και βάρβαροι λαοί,
σ' είδανε, σε ωρεχτήκανε, και κατά σένα χυθήκανε
και Ασία και Αφρική.
[...]
Κ' είναι η καρδιά σου εσέ πιστή, και δένεις με γητέματα,
και πήραν από σε
μια ρίζα τα διαβατικά, και μοίρανε τ' αλλότρια
δική σου χάρη, ω ναι!
Και την Αστάρτη ξέγραψεν η θεία Ποθοκρατόρισσα
που γέννησαν οι αφροί,
κι από της Τύρου το Μελκάρθ, και με τα σπλάχνα σου έπλασες
Τον Έλληνα Ηρακλή.
Κι' αφού πετάξανε οι θεοί, και της Παφίας απόμεινε
συντρίμματα ο βωμός,
η Ροδαφνούσα σου έφτασε, και γίνηκε τραγούδι σου,
και σ' άναψε, καημός.
Και του Ηρακλή το ρόπαλο το πήρε και κυνήγησε
τον ξένο, εκδικητής,
κ' εσέ λημέρι του έκαμε, το κάλεσμα προσμένοντας
το μέγα, ο Διγενής.
Εσύ κρυφοζωντάνεψες, ωραίο νησί, και φύλαξες,
εσύ τα προσκυνάς,
της Ρωμιοσύνης τα είδωλα· της Ομορφιάς το είδωλο
και της Παλληκαριάς.
Από τα κέδρα του Όλυμπου σκαλίστε γοργοκάραβα,
ω Ακρίτα! Ω Ροδαφνού!
Ή κάμετε καράβια σας τα ολάνθιστα κι ολόδροσα
φτερούγια του Απριλιού.
Και των Ελλάδων τα νεκρά ακρογιάλια γύρα φέρτε τα,
ξυπνήστε ένα βοριά,
απλώστε ένα τρικύμισμα, κι αστράφτε εμπρός και μέσα μας
τα ωραία, τα δυνατά.
Καλώς μας ήρθατε, παιδιά! Σ' εσένα, Κύπρο αέρινη,
ω Μακαρία γη,
πήγεν ο μέγας Έρωτας και χτύπησε, κι ανάβρυσε
θαυματουργή πηγή.
Στοιχειό ωργισμένο την πηγή βαθιά την καταχώνιασε.
Ω χέρι ονειρευτό,
που πάντα σε προσμένουμε, ξεσκέπασε, και φέρε μας
το αθάνατο νερό!
Καλώς μας ήρθατε, παιδιά! Στην Κύπρο την αέρινη,
στη Μακαρία γη,
στ' ωραίο πολύπαθο κορμί η αγνή ψυχή δεν έσβυσε.
Και ζη, και ζη, και ζη!
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Διακόσια χρόνια μετά την έναρξη της Μεγαλειώδους Ελληνικής Επανάστασης, οι ήρωες που τιμούμε, διάσημοι και αφανείς, δεν είναι μακρινοί ούτε ξένοι. Είναι κοντινοί, είναι συγγενείς μας, οι προπαππούδες και οι προγιαγιάδες μας. Στις τουλάχιστον εξακόσιες χιλιάδες νεκρούς των πρώτων χρόνων του Αγώνα –ένας πολύ βαρύς φόρος αίματος, ειδικά αν σκεφθεί κανείς ότι στην πρώτη απογραφή του ελληνικού κράτους ο πληθυσμός εκτιμήθηκε περίπου στο ένα εκατομμύριο– περιλαμβάνονταν μέλη της οικογένειας καθενός από εμάς. Με όλους αυτούς, που εγκατέλειψαν κάθε προσωπική επιθυμία και ελπίδα, και υποτάχθηκαν με χαρά στο μεγάλο όνειρο της ελευθερίας της πατρίδας έχουμε ίδιο όνομα, ίδιο βλέμμα, ίδιο χαμόγελο, μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε το ίδιο αίμα.
Η επέτειος των 200 χρόνων δεν είναι οι κρατούντες και τα φερέφωνά τους, που, όπως ήταν αναμενόμενο, αμαύρωσαν την επέτειο με τις ντροπιαστικές δηλώσεις και αναφορές τους. Η επέτειος των 200 χρόνων γιορτάζεται πρώτα από όλα στην ψυχή και το μυαλό μας, και είναι μια ευκαιρία για εξύψωση του εθνικού φρονήματος, μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ξανά την άμεση σύνδεσή μας με τους Επαναστάτες, να ακούσουμε το «βούισμα που απόμεινε στον αέρα», να νιώσουμε τη φυλετική συνέχεια και μαζί με τη χαρά και τη συγκίνηση που φέρνει αυτή η αίσθηση, να μην αδιαφορήσουμε για τη βασανιστική υπόμνηση: Η μεγάλη Ελληνική Επανάσταση που άρχισε λίγες γενιές πιο πριν δεν έχει ολοκληρωθεί…
… Λένε, πως ξένοι θα βαλθούν, λεύτερους να σας κάνουν
Μα έχουν εμπόρους βασιλιάδες
Που κι αυτοί σαν τους αγάδες
Όπου τη βρουν τη λευτεριά από τον λαιμό την πιάνουν.
Τη λευτεριά τη θεωρούν φτηνή πραμάτια.
Την πωλούν την αγοράζουν
Και γι’ ανθρωπισμό φωνάζουν.
Παραπλανούνε τους λαούς, ρίχνουν στάχτη στα μάτια.
Από τη νάρκη ξυπνητοί χουφτιάστε τα σπαθιά σας
Μες στην καρδιά η ελπίδα
Θερμή χρυσή ηλιαχτίδα
Δώστε τα όπλα σας ζεστά για νίκη στα παιδιά σας.
(Από τον «Δον Ζουάν», μετάφρ. Σίτσα Καραϊσκάκη)
...Βγάλε, ω γης δοξασμένη, απ’ τα σπλάχνα σου ένα
ιερό απομεινάρι των παιδιών του Ευρώτα!
Απ’ εκειούς τους Τρακόσιους τρεις αν έρθουνε, φτάνουν
άλλη μια Θερμοπύλα στα βουνά σου να κάνουν.
Πώς! Ακόμα σωπαίνουν; Πώς! Ακόμα συχάζουν;
Όχι! όχι! Ακούω τις ψυχές απ’ τον Άδη
σαν ποτάμι που τρέχει μακρινά, να φωνάζουν:
«Ένας μόνο ας σαλέψει ζωντανός, και κοπάδι
απ’ τη γης αποκάτου λεβεντιά ξεκινούμε.
Είν’ αυτοί που κοιμούνται· εμείς ακόμα σ’ ακούμε!»
(από «Τα νησιά της Ελλάδας», μετάφρ. Αργ. Εφταλιώτης)
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Απόσπασμα από την Ωδή δευτέρα «Εις Δόξαν» του Ανδρέα Κάλβου
[…]
Και γω, και γω το σίδηρον
γυρεύω· ποίος μού δίδει
τας βροντάς του πολέμου;
ποίος μ’ οδηγεί την σήμερον
εις τον αγώνα;
Φοβερόν, μυσαρόν
θρέμμα σκληράς Ασίας,
Ωθωμανέ, τί μένεις;
τί νοείς; τί δεν φεύγεις
τον θάνατόν σου;
Έφθασ’ η ώρα· φύγε,
ανέβα την αγρίαν
αραβικήν φοράδα·
νίκησον εις το τρέξιμον
και τους ανέμους.
Επί τον Υμηττόν
εβλάστησεν η δάφνη,
φύλλον ιερόν, στολίζει
τα ηριπομένα λείψανα
του Παρθενώνος.
Νέοι, γυναίκες, γέροντες,
Ελληνικά θηρία,
φιλούσιν, αποσπάουσι
τους κλάδους, στεφανώνουσι
τας κεφαλάς των.
Ανέβα την αράβιον,
Ωθωμανέ, φοράδα·
την φυγήν κατεγκρήμνισον·
Ελληνικά θηρία
σε κατατρέχουν.
Την λάμψιν των οργάνων
αρειμανίων ίδε·
άκουσον την βοήν
των θάνατον πνεόντων
ή ελευθερίαν.
Νοείς; — Τρέξατε, δεύτε
οι των Ελλήνων παίδες·
ήλθ’ ο καιρός της δόξης,
τους ευκλεείς προγόνους μας
ας μιμηθώμεν.
Εάν το ακονίσει η δόξα,
το ξίφος κεραυνοί·
εάν η δόξα θερμώσει
την ψυχήν των Ελλήνων,
ποίος την νικάει;
Τί τρέμεις; την φοράδα
κτύπα, κέντησον, φύγε,
Ωθωμανέ· θηρία
μάχην πνέοντα, δόξαν,
σε κατατρέχουν.
Ω δόξα, διά τον πόθον σου
γίνονται και πατρίδος,
και τιμής, και γλυκείας
ελευθερίας και ύμνων
άξια τα έθνη.
Το μικρό διήγημα, «Σβάστικα», αποτελεί μέρος των διηγημάτων του βιβλίου του Bukowski «Talesofordinarymadness» στην αμερικάνικη έκδοση. Η «Σβάστικα» δημοσιεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα σε κάποιο απ’ τα περιοδικά με τα οποία συνεργάζονταν ο Βukowski. Και μόνο ο τίτλος συνήθως έφτανε για να κάνει αυτό το διήγημα απαγορευτικό προς δημοσίευση. Το διήγημα είναι ένα είδος τηλεοπτικού θρίλερ πάνω στην έμμονη ιδέα της επιστροφής του Φύρερ και τον «μύθο» της μη ανεύρεσης του πτώματος του Χίτλερ. Η πρωτοτυπία του διηγήματος βασίζεται στο διαφορετικό χρώμα του ως προς τη συνήθη θεματολογία του Bukowski. Το διήγημα αυτό αποτελεί τη βόμβα σ’ όλη τη λογοτεχνική δημιουργία του Bukowski. Για το λόγο αυτό θεωρήθηκε προτιμότερο από την πλευρά των διάφορων ανά τον κόσμο εκδοτών, για ιδεολογικοπολιτικούς κι εμπορικούς λόγους, να μη συμπεριλαμβάνεται στην ολοκληρωμένη μετάφραση του βιβλίου.
(από την Εισαγωγή του Δ. Σαββίδη)
Η 6η Φεβρουαρίου είναι μια διπλή
επέτειος: αυτή της μεγαλειώδους αντισημιτικής συγκέντρωσης – απόπειρας πραξικοπήματος
Γάλλων εθνικιστών και πατριωτών στο Παρίσι, της 6ης.2.1934, η οποία
είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία 22 ανθρώπων,
μεταξύ αυτών και του ελληνικής καταγωγής εθνικιστή Cambo Costa, και τον τραυματισμό περισσοτέρων από
χίλιους. Είναι, επίσης, η επέτειος της δολοφονίας του μεγάλου Γάλλου Εθνικοσοσιαλιστή
λογοτέχνη και δημοσιογράφου Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται
για σύμπτωση. Η ημερομηνία που η Γαλλική Δημοκρατία της εποχής της Κάθαρσης
επέλεξε για να οδηγήσει τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ στο εκτελεστικό απόσπασμα στο
φρούριο Montrouge στο
Παρίσι δεν ήταν τυχαία, αλλά αποτελούσε ένα μήνυμα εκδικητικότητας, μια
απόδειξη ότι οι εχθροί μας δεν ξεχνούν. Έντεκα χρόνια μετά την άνανδρη
δολοφονία 22 πατριωτών, έλαβε χώρα η ακόμη πιο άνανδρη δολοφονία ενός μεγάλου
λογοτέχνη, τον οποίον η εμπειρία της 6ης Φεβρουαρίου 1934 αφύπνισε
γρήγορα και τον οδήγησε στον Εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που προκύπτει από τα γραπτά
του, ιδίως τα πολιτικά του άρθρα.
Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ συνελήφθη, δικάστηκε
και καταδικάστηκε σε θάνατο για τις ιδέες του, τις οποίες εξέφραζε μέσα από τα
άρθρα του: για τον αντισημιτισμό του, την επίκριση για την εμπλοκή της Γαλλίας
σε πόλεμο με τη Γερμανία (παρ’ όλα αυτά ό ίδιος επιστρατεύθηκε το 1940, και
μάλιστα συνελήφθη από τους Γερμανούς και κρατήθηκε αιχμάλωτος από τον Ιούνιο
του 1940 ως το τέλος Μαρτίου του 1941), για την πίεση να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι
της εμπλοκής αυτής, για την υποστήριξή του στο καθεστώς Βισύ, αλλά και γιατί
όλα αυτά τα εξέφρασε με μια χαρισματική πένα. Το ταλέντο του ήταν επίσης το «έγκλημά»
του. Πρέπει, ακόμη, να σημειωθεί ότι οι εβραϊκοί κύκλοι τον παρακολουθούσαν
στενά από πριν ακόμη από τον πόλεμο.
Στις 19 Ιανουαρίου 1945, στη δίκη του η
οποία ήταν μία παρωδία, επέδειξε πίστη και περηφάνια. Δεν εξεδήλωσε κάποια
μετάνοια, το αντίθετο, υποστήριξε τον εαυτό του, τις ιδέες του και τις επιλογές
του. Όταν άκουσε τη θανατική ποινή, είπε «Τιμή μου»! Σύμφωνα με τις εφημερίδες της
εποχής, την επόμενη ημέρα το Υπουργείο Εξωτερικών του Ράιχ έδωσε μέσω
του εκπροσώπου του Dr
Schmidt συνέντευξη Τύπου, στην οποία ανακοίνωσε
την καταδίκη του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και δήλωσε ότι οι υπεύθυνοι θα
λογοδοτήσουν ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων για εγκλήματα κατά της δύναμης
κατοχής και για παράβαση των νόμων που ίσχυαν στη Γαλλία, κάτι που δυστυχώς
λόγω της εξέλιξης του πολέμου δεν συνέβη (εφημερίδα France-Soir της 21ης Ιανουαρίου 1945).
Το θάρρος που ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ έδειξε στη
δίκη, έδειξε και όταν οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν δέχθηκε να του
δέσουν τα μάτια, και στους στρατιώτες που λιγοψύχησαν φώναξε «κουράγιο
Μετά τη δολοφονία του, το μίσος του ντε
Γκωλ εναντίον του δεν καταλάγιασε. Απαγόρευσε να μεταδοθεί η είδηση της δολοφονίας
του από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η προσπάθεια
να ξεχαστεί και ο ίδιος και το έργο του ήταν συνεχής και έντονη. Κάθε δημοσίευση
άρθρου υπέρ του ή έστω κατά της εκτέλεσής του, κάθε έκδοση βιβλίου του συναντούσε
σφοδρές αντιδράσεις. Και όταν ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να ξεχαστεί,
επιστρατευόταν η συκοφαντία. Ακόμη και σήμερα η έκδοση βιβλίων του στη Γαλλία
ενοχλεί και προκαλεί αντιδράσεις, κάτι που άλλωστε είδαμε και στη χώρα μας τη χρονιά
που πέρασε, όταν διάφοροι «συνήγοροι» και σε κάθε περίπτωση συνοδοιπόροι και
υποστηρικτές του αποδεδειγμένα πλέον σάπιου πνευματικού και καλλιτεχνικού
κατεστημένου επέκριναν με σφοδρότητα την
έκδοση βιβλίων του μεγάλου συγγραφέα.
Η δολοφονία του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και οι
αντιδράσεις μετά τον θάνατό του αποδεικνύουν ότι τα γραπτά, τα άρθρα, τα βιβλία
είναι πανίσχυρα όπλα, και οι εχθροί μας το
γνωρίζουν αυτό.
Σε ένα γράμμα του σε έναν φίλο του, σε ανύποπτο
χρόνο, ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ είχε πει ότι δεν ήθελε να τον ξεχνούν. Το πρωινό της
εκτέλεσής του, λίγο πριν μπει στο αυτοκίνητο που θα τον οδηγούσε στον τόπο εκτέλεσης,
είπε στους δικηγόρους του: «Σήμερα είναι 6 Φεβρουαρίου, να με σκέφτεστε και να
σκέφτεστε και εκείνους που πέθαναν την ίδια ημέρα πριν από έντεκα χρόνια».
Αυτό είναι το χρέος που έχουμε απέναντι σε
αυτόν τον Ήρωα της Ιδέας: να μην τον ξεχνούμε και να διαδίδουμε τη σκέψη του.
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
30.1.1933 - 30.1.2021
Αποσπάσματα από ομιλία του Αδόλφου Χίτλερ το 1937 σχετικά με την ανάληψη της εξουσίας στις 30 Ιανουαρίου του 1933
...Τον καιρό που ταξίδευα σε όλη τη χώρα, απλώς ως ομιλητής, δεχόμουν συχνά το ερώτημα από τους ανθρώπους της αστικής τάξης γιατί πιστεύαμε ότι ήταν αναγκαία μια επανάσταση, αντί να εργαστούμε μέσα στο πλαίσιο της καθιερωμένης πολιτικής τάξης και με τη συνεργασία των κομμάτων που ήδη υπήρχαν, ώστε να βελτιώσουμε, μ’ αυτόν τον τρόπο, εκείνες τις συνθήκες που θεωρούσαμε σαθρές και επιβλαβείς. Γιατί έπρεπε να υπάρξει ένα νέο κόμμα, και ιδίως γιατί μια νέα επανάσταση;
Η απάντηση που έδωσα τότε μπορεί να εκτεθεί με τα ακόλουθα λόγια:
1. H παρακμή και η διάλυση της γερμανικής ζωής, της στάσης ζωής αλλά και της θέλησης για εθνική αυτοσυντήρηση, δεν μπορούν να εξαλειφθούν με μια απλή αλλαγή κυβέρνησης. Πολλές από αυτές τις αλλαγές είχαν ήδη λάβει χώρα, δίχως να φέρουν ουσιαστική βελτίωση στη δυστυχία που υπάρχει στη Γερμανία. Όλοι αυτοί οι κυβερνητικοί ανασχηματισμοί ωφέλησαν μόνο τους ηθοποιούς που πήραν μέρος στο έργο· αλλά τα αποτελέσματα ήταν σχεδόν πάντα αρνητικά για τα συμφέροντα του λαού. Καθώς περνούσε ο χρόνος, η σκέψη και η πρακτική του λαού μας παρεξέκλιναν σε δρόμους αφύσικους και επιβλαβείς. Μία από τις αιτίες που προκάλεσαν αυτή την κατάσταση είναι η δομή του Κράτους μας και οι μέθοδοι διακυβέρνησης που ήταν ξένες προς τον εθνικό μας χαρακτήρα, την ιστορική μας εξέλιξη και τις εθνικές μας ανάγκες.
Το κοινοβουλευτικό–δημοκρατικό σύστημα δεν μπορεί να απομονωθεί από τα άλλα συμπτώματα της εποχής. Μια κρίσιμη κατάσταση δεν μπορεί να θεραπευτεί με τη συνεργασία με τις αιτίες που την προκάλεσαν, αλλά με μια ριζική εξάλειψη αυτών των αιτιών. Ως εκ τούτου, υπό αυτές τις συνθήκες, ο πολιτικός αγώνας πρέπει απαραίτητα να πάρει τη μορφή επανάστασης.
2. Μία τέτοια επαναστατική ανασυγκρότηση είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί από τους στυλοβάτες και τους, περισσότερο ή λιγότερο υπαίτιους, εκπροσώπους του παλαιού καθεστώτος ή από τις πολιτικές οργανώσεις που ιδρύθηκαν υπό την παλαιά μορφή του Συντάγματος. Ούτε θα ήταν δυνατό να το επιτύχουμε αυτό συνεργαζόμενοι με αυτούς τους θεσμούς, αλλά μόνο εγκαθιδρύοντας ένα νέο κίνημα που θα πολεμήσει εναντίον τους, έχοντας ως σκοπό μια ριζοσπαστική αναμόρφωση στην πολιτική, πολιτιστική και οικονομική ζωή. Και αυτή τη μάχη πρέπει να την δώσουμε, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή και το αίμα μας, αν χρειαστεί.
Σχετικά με αυτό, αξίζει να παρατηρήσουμε ότι όταν το μέσο πολιτικό κόμμα κερδίσει μια κοινοβουλευτική νίκη, καμιά ουσιαστική αλλαγή δεν λαμβάνει χώρα στην ιστορική πορεία των ανθρώπων ή στην εικόνα της δημόσιας ζωής· ενώ μια γνήσια επανάσταση που προκύπτει από μια βαθιά ιδεολογική πίστη οδηγεί πάντα σε έναν μετασχηματισμό πολύ εντυπωσιακό, που γίνεται αισθητός και στον έξω κόσμο.
Σίγουρα κανείς δεν θα αμφισβητήσει το γεγονός ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια η πιο μεγαλειώδης επανάσταση σάρωσε σαν θύελλα τη Γερμανία. Ποιος θα μπορούσε να συγκρίνει αυτή τη νέα Γερμανία με εκείνην της 30ής Ιανουαρίου, τέσσερα χρόνια πριν, όταν έδωσα τον όρκο μου πίστης μπροστά στον αξιοσέβαστο Πρόεδρο του Ράιχ;
Μιλώ για την Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση. Αλλά αυτή η επαναστατική πορεία στη Γερμανία είχε ένα ιδιαίτερο, δικό της χαρακτήρα, που μπορεί να ήταν ο λόγος για τον οποίο στο εξωτερικό αλλά και σε αρκετούς συμπατριώτες μας δεν μπόρεσε να γίνει κατανοητή η βαθιά φύση της μεταμόρφωσης που συνετελέσθη. Δεν αρνούμαι ότι αυτό το ιδιαίτερο γνώρισμα, που υπήρξε για εμάς το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο έλαβε χώρα η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση —ένα χαρακτηριστικό για το οποίο μπορούμε να είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι— εμπόδισε μάλλον παρά βοήθησε να κάνουμε αυτό το μοναδικό ιστορικό γεγονός κατανοητό στο εξωτερικό και σε μερικούς δικούς μας ανθρώπους. Γιατί η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση ήταν από μόνη της μια επανάσταση στην επαναστατική παράδοση.
Τι εννοώ με αυτό; Μέσα σε χιλιάδες χρόνια αναπτύχθηκε και επικράτησε τελικά η πεποίθηση, όχι τόσο πολύ στο γερμανικό μυαλό όσο στο μυαλό του σύγχρονου κόσμου, ότι η αιματοχυσία και η εξόντωση εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία —μαζί με την καταστροφή των δημοσίων και ιδιωτικών ιδρυμάτων και ιδιοκτησιών— ήταν ουσιώδη χαρακτηριστικά κάθε αληθινής επανάστασης. Η ανθρωπότητα, γενικά, έχει συνηθίσει να δέχεται επαναστάσεις με όλες αυτές τις συνέπειες σαν να είναι ούτως ή άλλως νόμιμα συμβάντα. Δεν εννοώ ότι ο κόσμος επεδοκίμασε όλη αυτή τη θυελλώδη καταστροφή ζωών και περιουσιών. Αλλά σίγουρα τη δέχονται ως αναγκαίο παρακολούθημα γεγονότων που, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ονομάζονται επαναστάσεις.
Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στην Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση και σε άλλες επαναστάσεις, με εξαίρεση τη Φασιστική Επανάσταση στην Ιταλία. Η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά μια αναίμακτη διαδικασία. Όταν το κόμμα κατέλαβε την εξουσία στη Γερμανία, αφού ανέτρεψε τα τρομερά εμπόδια που είχαν σταθεί στον δρόμο του, το έκανε χωρίς να προξενήσει καμία ζημία σε οποιαδήποτε περιουσία. Μπορώ να πω με κάποια περηφάνια, ότι αυτή ήταν η πρώτη επανάσταση στην οποία δεν έσπασε ούτε ένα τζάμι παραθύρου.
Μην με παρανοήσετε, όμως! Αν αυτή η επανάσταση ήταν αναίμακτη αυτό δεν έγινε επειδή δεν είμαστε αρκετά γενναίοι για να αντιμετωπίσουμε το αίμα.
