ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ
ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΤΣΙΦΑ
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2024
Σάββατο 17 Αυγούστου 2024
ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΕΣ 26.4.1894 – 17.8.1987
... Είχα την τιμή να εργαστώ για πολλά χρόνια της ζωής μου κάτω από τις διαταγές του σπουδαιότερου τέκνου που γέννησε η πατρίδα μου, κατά τη χιλιόχρονη ιστορία της. Δεν θα ήθελα να διαγράψω αυτή την εποχή από το παρελθόν μου ακόμη κι αν μπορούσα. Είμαι ευτυχής επειδή γνωρίζω ότι έχω εκτελέσει το καθήκον μου απέναντι στον λαό μου, ως Γερμανός, ως Εθνικοσοσιαλιστής και ως αληθινός οπαδός του Φύρερ.
Δεν μετανιώνω για τίποτε. Αν ήταν να ξαναζήσω τη ζωή μου θα έκανα ακριβώς ό,τι έκανα και τότε, έστω κι αν γνώριζα πως στο τέλος θα με περιμένει η πυρά. Δεν μ’ ενδιαφέρει τι πρόκειται να κάνουν οι θνητοί. Όταν θα έλθει η ώρα, θα σταθώ μπροστά στον Υπέρτατο Κριτή, θα απαντήσω στις δικές Του ερωτήσεις και γνωρίζω ότι θα με θεωρήσει αθώο...
Ρούντολφ Ες, Δίκη της Νυρεμβέργης
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Τετάρτη 14 Αυγούστου 2024
ΚΥΠΡΟΣ, 50 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΟΧΗΣ - 2
Η 14η Αυγούστου είναι η μαύρη επέτειος του Αττίλα 2 αλλά και της δολοφονίας του ήρωα Σολωμού Σολωμού, τρεις ημέρες μετά τη δολοφονία του ήρωα Τάσου Ισαάκ. Και γι’ αυτά τα τραγικά γεγονότα, η ευθύνη, άμεσα για τον Αττίλα 2 και έμμεσα για τις δύο δολοφονίες, βαρύνει από ελληνικής πλευράς τον Καραμανλή και τον Μακάριο, και οι αιτίες ανάγονται στα χρόνια προ της εισβολής. Για τον λόγο αυτό, πηγαίνουμε ανάποδα στον χρόνο, για να διαπιστωθεί ο ρόλος ορισμένων προσώπων, και κυρίως του Μακαρίου, στα τραγικά γεγονότα που έλαβαν χώρα από τις 20 Ιουλίου 1974 ως τις ημέρες μας. Οι δύο προαναφερθέντες ήρωες έτρεξαν απέναντι στους μογγόλους μόνο με τη γενναία καρδιά τους. Η ανάμνησή τους είναι ζωντανή, συγκλονιστική και συντριπτική, καθώς για κάθε Έλληνα πατριώτη μέχρι να πραγματοποιηθεί η Ένωση, πέρα από το μίσος, την οργή, τη θλίψη, στο βάθος θα υπάρχει ένα βασανιστικό αίσθημα ντροπής ή ενοχής. Μαζί με την ανάμνηση των δύο ηρώων, όμως, ας κρατήσουμε στη μνήμη μας και τα λόγια του πατέρα του Σολωμού, ότι απέναντι στους τούρκους δεν πας χωρίς όπλα…
Πέραν της πληθώρας πηγών στο διαδίκτυο, οι οποίες επαληθεύουν όσα αναφέρονται στην ανάρτηση, χωρίς η αναζήτηση να είναι δύσκολη, έχει δημοσιευθεί και αναρτηθεί και το πόρισμα για τον Φάκελο της Κύπρου της κυπριακής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής, η οποία επί 30 έτη (1982-2011) διερευνούσε την υπόθεση, καθώς και 13 τόμοι του λεγόμενου «Φακέλου της Κύπρου», των οποίων το περιεχόμενο δεν είναι αυτό που θα έπρεπε. Φυσικά, η Επιτροπή ξεκίνησε δεχόμενη τα αξιώματα που αναφέραμε στο μέρος 1 της ανάρτησής μας για την Κύπρο. Το «πόρισμα», όπως ήταν αναμενόμενο, δεν ανταποκρίνεται στον (βαρύγδουπο) τίτλο του, αλλά έχει κάποια χρήσιμα στοιχεία. Αυτό που είναι για τα σκουπίδια, είναι οι κρίσεις της επιτροπής. Διαβάζοντάς τες, νιώθεις ότι «γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις», είναι του Μακαρίου…
Ποσοστό τούρκων στην Κύπρο μέχρι την εισβολή
Όπως αναφέραμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας, οι τούρκοι ως την εισβολή κατείχαν περίπου το 12% του νησιού. Δεν υπήρχε μία ενιαία γεωγραφική ζώνη, αλλά είχαν δημιουργηθεί οι λεγόμενοι «τουρκοκυπριακοί θύλακες». Ο όρος «τουρκοκυπριακός» είναι ένας όρος κατασκευασμένος, ο οποίος δεν θα έπρεπε να γίνεται αποδεκτός από κανέναν Έλληνα πατριώτη, είναι ένας ευφημισμός, όσο μπορεί βέβαια να είναι ευφημισμός μία λέξη που περιέχει ως συνθετικό το «τουρκο». Εν πάση περιπτώσει, υπήρχαν αυτοί οι θύλακες, οι οποίοι είχαν δημιουργηθεί περίπου 10 χρόνια πριν, μετά την κρίση που προκλήθηκε τον Δεκέμβριο 1963. Το μεγαλύτερο ποσοστό των τούρκων συγκεντρώθηκε σε αυτούς, εξοπλίζονταν από την Τουρκία και κατασκεύαζαν οχυρωματικά έργα. Ο πληθυσμός τους ανερχόταν στο 18% του συνολικού πληθυσμού της νήσου, και το μεγαλύτερο μέρος αυτού κατοικούσε σε αυτούς τους θύλακες. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο έλεγχος της Τουρκίας επεκτεινόταν και στους δρόμους από και προς τους θύλακες, ενώ και τμήματα πόλεων ήταν κατοικημένα από τούρκους (Λευκωσία, Λεμεσός, Πάφος, Αμμόχωστος), οπότε το ποσοστό εδάφους που ουσιαστικά ήλεγχαν έφθανε περίπου το 12%. Στους θύλακες αυτούς εισάγονταν κρυφά όπλα και πυρομαχικά από την Τουρκία, γεγονός –μεταξύ άλλων– που οδήγησε πολύ κοντά στον πόλεμο τον Αύγουστο του 1964 αλλά και τον Νοέμβριο του 1967 μετά τα γεγονότα της Κοφίνου, τότε που οι τούρκοι ενέτειναν τις προκλήσεις τους, οπότε και είχαμε την πολύ δυσμενή συνέπεια της απόσυρσης της ελληνικής Μεραρχίας από το νησί, κατόπιν αξιώσεως της Τουρκίας, αν και κυρίαρχος ήταν ο ρόλος του Μακαρίου, ο οποίος ενήργησε συνωμοτικά, επιδιώκοντας την απόσυρση αυτή και την απομάκρυνση του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα-Διγενή από την Κύπρο.
Ο παρακάτω χάρτης απεικονίζει με μωβ χρώμα τις περιοχές όπου ζούσαν τούρκοι προ της εισβολής
Στρατιωτική Δύναμη Κύπρου προ εισβολής
Μετά την απόσυρση της ελληνικής Μεραρχίας από το νησί, από ελληνικής πλευράς υπήρχε, ήδη από το 1960 μετά τις συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου, η ΕλΔυΚ, η προερχόμενη από την Ελλάδα στρατιωτική δύναμη, με περίπου 950 άτομα, και η Εθνική Φρουρά, η οποία είχε συγκροτηθεί το 1964 και αποτελείτο κατά βάση από αξιωματικούς και υπαξιωματικούς από το ελληνικό κράτος, και στρατιώτες από την Κύπρο. Είναι άξιον ιδιαίτερης αναφοράς και για την στην επόμενη ανάρτησή μας αντίκρουση του ισχυρισμού περί ευθύνης του Ιωαννίδη για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ότι η Εθνική Φρουρά ανήκε στη δημιουργηθείσα το 1960 μετά τις (προδοτικές) συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, «ανεξάρτητη» Κυπριακή Δημοκρατία, ήταν ο στρατός της Κύπρου δηλαδή, ανεξαρτήτως της στελέχωσής της σε μεγάλο βαθμό από αξιωματικούς από την Ελλάδα. Άλλωστε και σήμερα ακόμη, ο αρχηγός της είναι ανώτατος αξιωματικός από την Ελλάδα, αλλά αυτό δεν την καθιστά στρατιωτικό σώμα ανήκον στο ελληνικό κράτος.
Από την πλευρά τους, οι τούρκοι είχαν στο νησί τη δική τους στρατιωτική δύναμη, την ΤουρΔυΚ.
Ο Μακάριος
Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας από της ιδρύσεώς της το 1960 ήταν ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄, που μόνο μακαριότητα δεν έφερε στην Κύπρο και γενικότερα στην Ελλάδα. Η στάση του απέναντι στην Ένωση εκ πρώτης όψεως φαίνεται αντιφατική, άλλοτε θετική, άλλοτε αρνητική, και οι αντιφάσεις αυτές αποδίδονται κυρίως στην αρχομανία του. Ήταν όμως έτσι; Ή οι αντιφάσεις οφείλονταν στα συμφέροντα αυτών που υπηρετούσε; Στην πραγματικότητα, ήταν πάντοτε αντίθετος στην Ένωση, ή τουλάχιστον έγινε αντίθετος από το 1956-1957. Είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία μιας νοοτροπίας που ακόμη χαρακτηρίζει αρκετούς Κυπρίους, δηλαδή ότι «η Ελλάδα μάς χρωστάει, αλλά πρέπει να είμαστε ανεξάρτητοι». Και σίγουρα η υπόλοιπη Ελλάδα έχει ιερό καθήκον έναντι της Κύπρου, όχι όμως για άλλον λόγο αλλά επειδή η Κύπρος είναι ελληνική –και ως τέτοια δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητο κράτος.
Ο Μακάριος εμφανίστηκε πιο έντονα στο προσκήνιο τον Σεπτέμβριο του 1950, όταν, μετά τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Β΄, πήρε τη θέση του, ονομαζόμενος Μακάριος Γ΄. Όπως είναι γνωστό, το κοσμικό όνομά του ήταν Μιχαήλ Μούσκος. Η Κύπρος τότε βρισκόταν υπό βρετανική κατοχή και επειδή δεν μπορούσε να έχει πολιτικό ηγέτη, κεφαλή των Κυπρίων, Εθνάρχης, ήταν ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος. Ο προκάτοχός του, ο Μακάριος Β΄ ήταν ένθερμος πατριώτης. Ήταν αυτός που είχε μεριμνήσει για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος τον Ιανουάριο του 1950 σχετικά με την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, το λεγόμενο «ενωτικό δημοψήφισμα», στο οποίο το 95,7% ψήφισε υπέρ της Ένωσης. Λίγους μήνες μετά, απεβίωσε και έτσι ανέλαβε ο Μακάριος, ο οποίος είναι ευνόητο ότι δεν μπορούσε να εκφράσει διαφορετική άποψη από το 96% των Κυπρίων, συνεπώς παρουσιαζόταν ως υποστηρικτής της Ένωσης.
Κατά τη διάρκεια του ηρωικού Αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959), και συγκεκριμένα τον Μάρτιο του 1956, ο Μακάριος εξορίστηκε από τους Βρετανούς στις Σεϋχέλλες, που ανήκαν στη βρετανική αυτοκρατορία, όπου άρχισε να εκφράζει μετριοπάθεια και την επιθυμία απομάκρυνσης από τον σκοπό της Ένωσης, χωρίς αυτό να γίνει τότε φανερό, λόγω και του πολέμου που ήταν εν εξελίξει στην Κύπρο. Στις Σεϋχέλλες έμεινε 13 μήνες, η διαβίωσή του μετά τον δεύτερο - τρίτο μήνα ήταν χαρακτηριστικά άνετη και θύμιζε παρατεταμένες διακοπές, ενώ είχε και στενές επαφές με τους ντόπιους. Ο ίδιος, άλλωστε, είχε δηλώσει ότι μετά τη συνταξιοδότησή του είχε σκοπό να επιστρέψει εκεί! Προφανώς, είχε πολύ όμορφες αναμνήσεις. Για τον λόγο αυτό, το 1972 αγόρασε 17 στρέμματα εκεί προκειμένου να χτίσει σπίτι (ενδεικτικώς /www.nation.sc/archive/213163/archbishop-makarios-of-cyprus-a-historic-anniversary). Απ’ ό,τι φαίνεται, η πανέμορφη Κύπρος δεν ήταν στα σχέδιά του… Η εξορία του στις Σεϋχέλλες έληξε τον Απρίλιο 1957, όταν αφέθηκε ελεύθερος με απαγόρευση εισόδου στην Κύπρο. Ακολούθως, άρχισε μυστικές συζητήσεις με τους Βρετανούς, εκδηλώνοντας την αντίθεσή του στην Ένωση.
Ο Μακάριος στις Σεϋχέλλες
Ακολούθησαν οι προδοτικές Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου τον Φεβρουάριο του 1959. Αυτό που αποφασίστηκε τότε, δεν ήταν αυτό για το οποίο πολέμησε η ΕΟΚΑ, αυτό για το οποίο τόσοι Έλληνες της Κύπρου βρήκαν μαρτυρικό θάνατο από τους Βρετανούς, αυτό για το οποίο τόσοι βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν. Οι συμφωνίες αυτές προέβλεπαν μια δήθεν ανεξάρτητη Κύπρο, ενώ αντιμετώπιζαν σχεδόν κατά όμοιο τρόπο τους Έλληνες και τους τούρκους στο νησί! Έτσι, ενώ τερματίστηκε ένας ένοπλος αγώνας που στόχο είχε την απελευθέρωση της Κύπρου από τον βρετανικό ζυγό και την Ένωση με την Ελλάδα, οι κρατούντες (από πλευράς ελληνικού κράτους, οι επίσης μοιραίοι για την Κύπρο Κ. Καραμανλής και Ε. Αβέρωφ), υποχώρησαν ως προς τα εθνικά δίκαια της Κύπρου και έβαλαν στο τραπέζι τα δήθεν δικαιώματα και τις εξουσίες των τούρκων στο νησί, οι οποίοι ουσιαστικά συνδιοικούσαν, ενώ συμφωνήθηκε να έχει βάσεις και η Βρετανία!
Σημειώνεται ότι σύμφωνα με τα άρθρα 20 και 27 της υπογραφείσας το 1923 Συνθήκης της Λωζάνης, η Τουρκία είχε παραιτηθεί από αξιώσεις σχετικά με την Κύπρο, ενώ σύμφωνα με το άρθρο 21, οι εγκατεστημένοι στο νησί τούρκοι θα απέβαλλαν την τουρκική υπηκοότητα και θα ελάμβαναν τη βρετανική, άλλως θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την Κύπρο. Παρ’ όλα αυτά, με τις ανωτέρω κατάπτυστες συμφωνίες, η Τουρκία "επανήλθε" στην Κύπρο. (Είχε προηγηθεί, επίσης, τον Σεπτέμβριο 1955, λίγους μήνες μετά την έναρξη του ηρωικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, Τριμερής Διάσκεψη για το Κυπριακό στο Λονδίνο, μετά από πρόσκληση της Μεγάλης Βρετανίας, στην οποία συμμετείχαν η Ελλάδα και η Τουρκία. Αυτό ήταν βέβαια απαράδεκτο, και για να κοροϊδέψουν τον κόσμο στην Ελλάδα και την Κύπρο είπαν ότι η Ελλάδα συμμετείχε διότι δήθεν η πρόσκληση αφορούσε στη Μ. Ανατολή. Βέβαια, κανείς δεν εξήγησε για ποιο λόγο η Ελλάδα να συμμετέχει σε διάσκεψη για τη Μ. Ανατολή, και εν πάση περιπτώσει για ποιο λόγο δεν αποχώρησε όταν διεπίστωσε ότι η Διάσκεψη αφορούσε στην Κύπρο και, σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, η Τουρκία δεν είχε κανέναν λόγο στο ζήτημα.) Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι σύμφωνα με αυτές, ο πρόεδρος του κράτους έπρεπε να είναι Έλληνας και ο αντιπρόεδρος τούρκος ο οποίος είχε και δικαίωμα βέτο, ο στρατός θα αποτελείτο από Έλληνες και σε μικρότερο ποσοστό από τούρκους, το ίδιο και η αστυνομία και το δικαστικό σώμα, η σημαία θα ήταν η γνωστή παντελώς άσχετη με τον Ελληνισμό, ενώ απαγορευόταν «η ολοκληρωτική ή μερική ένωσις της Κύπρου μεθ' οιουδήποτε Κράτους…»
Αν και έχει γίνει έντονη προσπάθεια να φανεί ότι ο Μακάριος δεν είχε τόση ανάμιξη στις συμφωνίες αυτές (!) –ισχυρισμός γελοίος–, όχι απλώς είχε, αλλά τις υποστήριξε. Εξάλλου υπέγραψε δήλωση ότι τις αποδέχεται και μάλιστα ως «συμπεφωνημένη βάση για την τελική ρύθμιση του Κυπριακού προβλήματος»! Επίσης, αν και θεωρείται ότι προς την «πολιτική του εφικτού» εστράφη αρκετά αργότερα, γεγονός είναι ότι τότε ΠΟΥΛΗΣΕ μαζί με τον Καραμανλή και τον Αβέρωφ τον Αγώνα της ΕΟΚΑ, τα δίκαια του Ελληνισμού, την πατρίδα. Διότι ο Μακάριος με ΟΛΕΣ τις πράξεις του από τότε απέδειξε ότι ήταν αντίθετος, πολέμιος της Ένωσης.
Μαζί με τις παραπάνω συμφωνίες, υπεγράφη και η διαβόητη συνθήκη Εγγυήσεως, με την οποία η Ελλάδα, η Τουρκία και η Μ. Βρετανία ανελάμβαναν την εγγύηση του Συντάγματος της Κύπρου, και η τελευταία δεσμεύτηκε να μη συμμετάσχει καθ’ ολοκληρίαν ή εν μέρει σε οποιαδήποτε πολιτική ή οικονομική ένωση με οποιοδήποτε κράτος! Παρά τη γενική διατύπωση της απαγόρευσης της ένωσης της Κύπρου με «οποιοδήποτε άλλο κράτος», είναι προφανές ότι απαγορευόταν η Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα, καθώς θέμα ένωσης με οποιοδήποτε άλλο κράτος ουδέποτε ετέθη ούτε ήταν δυνατόν να τεθεί από τους Κυπρίους.
Έτσι, η Τουρκία, που μέχρι τότε δεν είχε κανένα δικαίωμα στην Κύπρο, απέκτησε εξαιτίας του Μακαρίου, του Καραμανλή και του Αβέρωφ ευρύτατες εξουσίες επί της νήσου, στο όνομα των οποίων εισέβαλε σε αυτή στις 20.7.1974.
Την 1.3.1959 ο Μακάριος επέστεψε στην κατάμεστη από ελληνικές σημαίες Λευκωσία και έγινε δεκτός από το παραπλανημένο πλήθος ως ελευθερωτής!
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Μακάριος το 1963 ζήτησε μεταβολή του Συντάγματος σε δεκατρία σημεία, κυρίως ως προς το βέτο του τούρκου αντιπροέδρου. Αυτή η ενέργειά του είναι πολυσυζητημένη ως προς τις προθέσεις του, με κάποιους υποστηρικτές του, στην προσπάθειά τους να τον εξιδανικεύσουν, να ισχυρίζονται ότι αποσκοπούσε στην Ένωση. Κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από τις μεταβολές που ζήτησε. Το αντίθετο, μάλιστα. Την πρότασή του αρνήθηκαν οι τούρκοι. Ακολούθησαν συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων και τούρκων με πρωτοβουλία των τελευταίων τον Δεκέμβριο 1963, στη Λευκωσία. Οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν σε ολόκληρη την Κύπρο, με συνέπεια τη χάραξη της Πράσινης Γραμμής, στην οποία ο Μακάριος συμφώνησε πρόθυμα. Έτσι, αντί της Ένωσης που δήθεν ήθελε ο Μακάριος, είχαμε, πολύ λίγο μετά την ανωτέρω πρότασή του, ένα είδος διχοτόμησης.
Πιο πριν, το 1961, ο Μακάριος, ενώ εξαπατούσε τον λαό μιλώντας για Ένωση προσχηματικά, όταν οι συνθήκες το επέβαλλαν, υπήρξε σημαντικός συντελεστής της Διάσκεψης Κορυφής των Αδεσμεύτων, δηλαδή χωρών της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής που παρουσιάζονταν ως αδέσμευτες, είχαν αντιδυτικό, αντιρατσιστικό χαρακτήρα, στην πραγματικότητα όμως το κίνημα αυτό ελεγχόταν από την ΕΣΣΔ. Σημαίνον στέλεχός του ήταν ο Κάστρο καθώς και ο Τίτο. Δύο μόνο ευρωπαϊκές χώρες συμμετείχαν στους Αδέσμευτους, η Κύπρος και η Γιουγκοσλαβία. Η απομάκρυνση του Μακαρίου από την Ένωση με την Ελλάδα ήταν έκδηλη από τότε, καθώς η ένωση θα σήμαινε ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Συγχρόνως, έκδηλη έγινε τότε και η ερωτοτροπία τού Μακαρίου, που κατέληξε σε σχέση, με τη Σοβιετική Ένωση η οποία επεδίωκε την απομάκρυνση της Κύπρου από κάθε προοπτική ένωσης με την Ελλάδα, ακριβώς για να μην ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Οπότε, στον τουρκικό κίνδυνο, προστέθηκε για το νησί και ο κίνδυνος του κομμουνισμού.
Μακάριος και Νάσερ
Μάλιστα, μερικά χρόνια αργότερα, το 1965, ο Μακάριος αποφάσισε να εγκαταστήσει σοβιετικούς πυραύλους στο νησί. Για τον λόγο αυτό, είχε στείλει στην Αίγυπτο, όπου οι πύραυλοι είχαν μεταφερθεί, άνδρες για να εκπαιδευτούν. Αλλά, τελικά, το σχέδιό του απέτυχε, και έτσι οι πύραυλοι έμειναν στην Αίγυπτο. Το επιχείρησε εκ νέου το 1972. Σε όσους πουν ότι αυτό θα το έπραττε για την άμυνα της Κύπρου, θα απαντήσουμε ότι κατ’ αυτόν τρόπο εν γνώσει του απέτρεπε και απέκλειε την Ένωση. Όσο για τις διαθέσεις της ΕΣΣΔ, αρκεί να πούμε ότι κατά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, οι σοβιετικοί συνεννοήθηκαν με τους τούρκους, συναίνεσαν στην εισβολή και ο σοβιετικός στόλος πήρε θέση ανάμεσα στην Κύπρο και την Τουρκία για να καλύψει την απόβαση των τούρκων στο νησί, όπως θα αναπτύξουμε σε επόμενη ανάρτηση.
Εγκληματική δράση Μακαρίου
Ο Μακάριος ήταν αποφασισμένος να συντρίψει κάθε αγώνα για την Ένωση. Το γεγονός, δε, ότι είχε υπογράψει τις ανωτέρω επαίσχυντες συμφωνίες είχε προκαλέσει αντιδράσεις και έντονη δυσαρέσκεια και στην Κύπρο και την υπόλοιπη Ελλάδα. Πρώτα – πρώτα, στον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα-Διγενή. Ο Μακάριος, όμως, ήθελε να καταπνίξει στην κυριολεξία κάθε φωνή υπέρ της Ένωσης. Για τον λόγο αυτό, δημιούργησε καθεστώς. Πλαισιωνόταν από άλλους περίεργους υποκοσμιακούς τύπους, όπως τον Υπουργό Εσωτερικών και Εθνικής Άμυνας Πολύκαρπο Γιωρκάτζη. Πληθώρα εγκλημάτων έλαβαν χώρα εις βάρος αντιμακαριακών υποστηρικτών της Ένωσης και μαχητών της ΕΟΚΑ, όπως επιθέσεις, απαγωγές, δολοφονίες, εγκλεισμοί σε ψυχιατρεία, ανατινάξεις ναών όπου λειτουργούσαν αντίθετοι στον Μακάριο ιερείς, εμπρησμοί περιουσιών (https://digenisidrima.gr/επετειολόγιο-εοκα/μετά-την-λήξη-α-α-εοκα/). Δεν επρόκειτο απλώς για ένα αυταρχικό καθεστώς αλλά για ένα εγκληματικό, κατά τα πρότυπα του κομμουνιστικού καθεστώτος της ΕΣΣΔ, με το οποίο τόσο κοντά είχε έρθει ο Μακάριος. Χαρακτηριστικά περί του κλίματος που επικρατούσε είναι τα παρακάτω λόγια του βουλευτή Ρίκκου Ερωτοκρίτου, σε επιμνημόσυνο λόγο του στις 16.8.1997, για τη δολοφονία τριάντα έξι χρόνια πριν, στις 16.8.1961, των αγωνιστών Ευριπίδη Νούρου και Νεοκλή Παναγιώτου: Σήκωσαν το αντρίκειο ανάστημά τους, και εδώ έγκειται η μεγαλωσύνη των πράξεών τους, σε καιρούς δύσκολους και σχεδόν μόνοι, θαρραλέα και ανυπότακτα μπροστά στην εωσφορική μονοκρατορία του ενός που ισοπέδωνε ψυχές, εκμαύλιζε συνειδήσεις, κατέστρεφε περιουσίες και ψυχρά δολοφονούσε εν μέση οδώ, όσους διαφωνούσαν μαζί του….
Ο Μακάριος δημιουργούσε παρακρατικές ομάδες, κάποιες εκ των οποίων ακολούθως διέλυε ο ίδιος. Τις ομάδες αυτές, όπως και τα μέλη του ΑΚΕΛ του Λυσσαρίδη, εξόπλιζε με όπλα από την τότε Τσεχοσλοβακία.
Η σχέση του Μακαρίου με την Ελλάδα ήταν προβληματική. Ήταν δολοπλόκος, συνωμότης, απαιτητικός και κυρίως δεν ήθελε την Ένωση. Μισούσε τον Γεώργιο Γρίβα-Διγενή, μισούσε τον Ελληνικό Στρατό, μισούσε την Ελλάδα. Ήταν αναξιόπιστος και επικίνδυνος. Είχε αναμειχθεί ενεργά στην απόπειρα δολοφονίας του Γεωργίου Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη. Συγκεκριμένα, ο τελευταίος έφθασε στην Κύπρο στις 15 Ιουνίου 1967, χρησιμοποιώντας ένα κυπριακό διαβατήριο, και παρέμεινε εκεί μέχρι τις 28 Ιανουαρίου 1968 οπότε αναχώρησε αεροπορικώς για τη Βηρυτό. Κατά την παραμονή του στην Κύπρο, ο Παναγούλης είχε την πλήρη κάλυψη της κυπριακής κυβέρνησης η οποία δεν τον παρέδωσε στην ελληνική παρά τις συνεχείς πιέσεις της τελευταίας. Επισημαίνεται -διότι πολλοί επίμονα αποσιωπούν την αιτία των σχετικών πιέσεων από πλευράς Ελλάδας– ότι ο Παναγούλης ήταν λιποτάκτης, γι’ αυτό, εξάλλου, είχε βγει παράνομα από τη χώρα χρησιμοποιώντας ξένο διαβατήριο. Στην Κύπρο προετοιμάστηκε με τη βοήθεια της κυπριακής κυβέρνησης για την εκτέλεση του μεγαλεπήβολου σχεδίου του που ήταν αρχικά να δολοφονήσει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και ακολούθως να εκραγούν πολλές βόμβες στην Αθήνα ώστε να προκληθεί χάος και αναρχία, δηλαδή εκπαιδεύτηκε στη χρήση όπλων και εκρηκτικών. Για όλα αυτά βρισκόταν σε άμεση επαφή και συνεννόηση με το μακαριακό καθεστώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μακάριος έδωσε στον Παναγούλη κυπριακό διαβατήριο, το με αρ. Α-01402 με το όνομα "Μάριος Ανδρέου", με το οποίο μπορούσε να μετακινείται ελεύθερα ως κάποιος άλλος, κάποιος Κύπριος πολίτης. Από την Κύπρο πήγε στη Βηρυτό, από εκεί στη Ρώμη, όπου συνάντησε μεταξύ άλλων τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήταν ενήμερος για το σχέδιο δολοφονίας του Γ. Παπαδόπουλου και του πρότεινε να ενταχθεί στο ΠΑΚ, αλλά ο Παναγούλης αρνήθηκε γιατί ήθελε τη δική του οργάνωση. Τα εκρηκτικά μεταφέρθηκαν από την Κύπρο στην κυπριακή πρεσβεία στην Αθήνα με διπλωματικό σάκο της κυπριακής κυβέρνησης (του Υπουργείου Εξωτερικών), και παραδόθηκαν στον Παναγούλη. Η κυπριακή πρεσβεία επιπλέον παρείχε ενημέρωση και κάθε στήριξη στον Παναγούλη για την εκτέλεση του σχεδίου του. Γενικότερα, η κυπριακή κυβέρνηση του παρείχε πλήρη υποστήριξη, συμπεριλαμβανομένης της οικονομικής. Όπως, είναι γνωστό ο τελευταίος αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να δολοφονήσει τον Γ. Παπαδόπουλο στις 13 Αυγούστου 1968, συνελήφθη, καταδικάστηκε σε θάνατο, χωρίς να εκτελεστεί η ποινή χάρη στην ευσπλαχνία της κυβέρνησης, ενώ αμνηστεύθηκε τον Αύγουστο 1973 κατόπιν της αμνηστίας που χορήγησε η κυβέρνηση.
Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η στάση του Μακαρίου απέναντι στην Ελλάδα και τους Έλληνες πατριώτες που επιθυμούσαν την Ένωση, στάση εχθρική, συχνά, μάλιστα, απροκάλυπτα εχθρική. Αυτό αποδείχθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας τον Ιούλιο του 1974, όταν κυριολεκτικά κάλεσε τους τούρκους να εισβάλουν στην Κύπρο, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ευθύνη του Ιωαννίδη γι’ αυτό, όπως αναίσχυντα υποστηρίζεται έκτοτε για λόγους συγκάλυψης των πραγματικών ενόχων. Περί αυτών, όμως, στο 3ο μέρος της ανάρτησής μας.
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Δευτέρα 12 Αυγούστου 2024
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΓΚΟΥΜΑΣ: Μνήμη και Τιμή
Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
Οδυσσέας Ελύτης
Συμπληρώνονται σήμερα 14 χρόνια από τη στυγερή δολοφονία του Βορειοηπειρώτη Αριστοτέλη Γκούμα από αλβανούς στην περιοχή της Χειμάρρας, επειδή μιλούσε ελληνικά, και από άλλη μία απώλεια ευκαιρίας για την Ελλάδα να απελευθερώσει τη Βόρειο Ήπειρο. Κάποιοι υπάνθρωποι ενοχλήθηκαν που ο Αριστοτέλης μιλούσε ελληνικά και όχι βαρβαρικά. Οι κατώτεροι δεν αντέχουν να ακούνε την αρμονική, θεϊκή γλώσσα μας. Οι ελληνικές λέξεις τρυπούν τα βάρβαρα ώτα τους και την απολίτιστη καρδιά τους. Κάθε λέξη τούς πλήττει σαν σφαίρα. Πονάνε. Μέσα σε ένα ανθελληνικό, απόλυτα εχθρικό κλίμα, τρεις μπράβοι σε διατεταγμένη υπηρεσία, απαίτησαν από τον Αριστοτέλη να πάψει να μιλάει Ελληνικά και να μιλήσει τη βαρβαρική ψευτογλώσσα τους. Ο Αριστοτέλης αρνήθηκε. Τη γλώσσα τού είχαν δώσει ελληνική... Λίγο μετά, τον δολοφόνησαν: αρχικά εμβόλισαν τη μοτοσικλέτα του και, όταν αυτός έπεσε τραυματισμένος στον δρόμο, πέρασαν με το αυτοκίνητό τους από πάνω του αρκετές φορές και τον σκότωσαν. Κράτησε την ελληνική γλώσσα, μέχρι το τέλος.
Ο Αριστοτέλης Γκούμας μένει αδικαίωτος. Θα δικαιωθεί μόνο όταν η Ελλάδα πάψει να κάνει ότι δεν βλέπει τις ευκαιρίες που ΣΥΝΕΧΩΣ της δίνονται και επανακτήσει τη Βόρειο Ήπειρο.
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Τετάρτη 24 Ιουλίου 2024
24 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΑΘΛΙΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ
Από το «Τρίτο γράμμα στη μητέρα» του Κώστα Μόντη
Την περιμέναμε μέσ’ απ’ τους καπνούς και τις φλόγες της
κοιλάδας των Κέδρων,
Την περιμέναμε απ’ το ξάγναντο του Τρίπυλου,
την περιμέναμε βουτηγμένοι ως το λαιμό
στη θάλασσα της Κερύνειας,
συγκρατούσαμε το ξεψύχισμά μας να μας προφτάξει.
Φυλλομετρούσαμε την Ιστορία της.
Φυλλομετρούσαμε σαν ευαγγέλιο την Ιστορία της
-«να εδώ κ’ εδώ κ’ εδώ»-
και την περιμέναμε,
κι «όχι, δεν μπορεί να μην έρθει», λέγαμε
κι «όχι, δεν γίνεται να μην έρθει», λέγαμε
κι όπου να’ ναι άκου την με τους Σπαρτιάτες της
και τα «Υπό σκιάν» και τα «Μολών λαβέ» και τον «Αέρα»,
κι όπου να’ ναι άκου την!
Και πραγματικά μια νύχτα έφτασε το μήνυμα πως η Ελλάδα ήρθε.
Τι νύχτα ήταν εκείνη, μητέρα,
τι αντίλαλος ήταν εκείνος,
τι βουητό ήταν εκείνο που σάρωσε το νησί!
Αγκαλιαστήκαμε κλαίγοντας και πηδούσαμε
και φιλιόμαστε και νοιώθαμε ρίγη να μας περιλούουν
και τα στήθια μας φούσκωναν να διαρραγούν
κ’ η καρδιά μας χτυπούσε να της ανοίξουμε να βγει.
οι χαροκαμένοι ξέχασαν τα παιδιά τους
και τους αδελφούς και τους πατέρες
κ’ έκλαιγαν για την Ελλάδα πια,
κ’ έχασκαν μ’ ένα γελόκλαμα.
Κ’ έλεγαν οι δάσκαλοι «Είδατε;»
Και λέγαμε όλοι «Είδατε;»
Ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε ως το βυθό
ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε πέρα απ’ το βυθό,
ώσπου την άλλη μέρα βούλιαξε το Τρίπυλο,
ώσπου την άλλη μέρα πισωπάτησε
σιωπηλό το Τρόοδος να βρει βράχο να καθίσει,
ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσε τα μάτια η Αίπεια,
ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσαν τα μάτια οι Σόλοι και το Κούριο
κ’ οι αγχόνες της Λευκωσίας
γιατί η Ελλάδα δεν ήρθε,
γιατί ήταν ψεύτικο το μήνυμα,
ψέμα η Ελληνική μεραρχία στην Πάφο,
γιατί μας είπαν ψέμα οι ουρανοί και ψέμα οι θάλασσες
και ψέμα τα χελιδόνια και ψέμα η καρδιά
και ψέμα οι Ιστορίες μας,
ψέμα, όλα ψέμα.
Είχε λέει, άλλη δουλειά η Ελλάδα,
κάτι πανηγυρισμούς,
κ ήμαστε και μακριά και δεν μπορούσε, λέει,
λυπόταν, δεν το περίμενε,
ειλικρινά λυπόταν,
ειλικρινά λυπόταν πάρα πολύ…
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Σάββατο 20 Ιουλίου 2024
ΚΥΠΡΟΣ, 50 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΟΧΗΣ - 1
"Κ' η Ελλάδα τελευταίος θάμνος στο γκρεμνό
να τον αρπάζη η λευτεριά να κρατιέται"
Κώστας Μόντης
Κάθε συζήτηση, ακόμη και κάθε αντιπαράθεση, σχετικά με την κατοχή της Κύπρου, βασίζεται στα ακόλουθα «αξιώματα»:
Η χούντα ήταν κακή.
Η χούντα πρόδωσε την Κύπρο.
Η δημοκρατία είναι καλή.
Ο Μακάριος ήταν καλός, ήταν εθνάρχης.
Ο Καραμανλής ήταν καλός, ήταν εθνάρχης.
Έτσι έχουμε το παράδοξο, που συναντούμε και σε άλλες περιπτώσεις, κάποιοι να χαρακτηρίζονται υπερπατριώτες (και να κατηγορούνται γι’ αυτό) και συγχρόνως προδότες, ακριβώς λόγω του υπερπατριωτισμού τους!
Στον μισό αιώνα κατοχής της Κύπρου, άλλαξαν πολλά. Αξιωματικές παραδοχές ή και αφορισμοί σαν τους παραπάνω δεν έχουν αξία στην εποχή της πληροφορίας και της πιο εύκολης πρόσβασης στις αποδείξεις.
Όπως είναι γνωστό, οι Τούρκοι στην αρχή της εισβολής υπέστησαν πανωλεθρία και από το 12% του νησιού που ήλεγχαν ως τότε, υποχώρησαν και εγκλωβίστηκαν στο 2% και παρακαλούσαν τους Αμερικανούς για εκεχειρία. Τότε, συνέβη το γεγονός που ονομάζουμε «επιστροφή της Δημοκρατίας στην Ελλάδα», το οποίο κανείς δεν εξηγεί πώς συνδέεται με την καταστροφή της Κύπρου, παρά μόνο αντιμετωπίζεται ως ένα σωτήριο γεγονός – συνέπεια της εισβολής και έχουμε έτσι αυτή την αφύσικη κατάσταση, από τη μια να θρηνούμε για την κατοχή της Κύπρου και αμέσως μετά να πανηγυρίζουμε.
Επέστρεψε η δημοκρατία, λοιπόν, δηλαδή ο Καραμανλής, και λίγες ημέρες μετά, κραυγαλέα εγκατέλειψε την Κύπρο, με τις διαβόητες δηλώσεις του ότι κείται μακράν, είστε μόνοι σας κ.λπ. Ακολούθησε ο Αττίλας 2, η σφαγή και όλες οι άλλες εγκληματικές πράξεις των μογγόλων εισβολέων κατά των Ελλήνων, με το αποτέλεσμα που όλοι γνωρίζουμε, δηλαδή την κατοχή του 37% του νησιού από τους Τούρκους. Μια κατοχή που παραμένει ως σήμερα, αφού ο Καραμανλής και όλοι όσοι κυβέρνησαν έκτοτε, την ανέχτηκαν και την ανέχονται, ενισχύοντάς την και νομιμοποιώντας την με αυτόν τον τρόπο, παρά τις πού και πού αντίθετες υποκριτικές δηλώσεις που δεν συνοδεύονται από πράξεις. Ήδη, οι διαφαινόμενες λύσεις είναι λύσεις ήττας, για τους Τούρκους, όμως, δικαίωσης της εισβολής, των εγκλημάτων τους, της βαρβαρότητας τους κατά των Ελλήνων, της κατοχής.
Μετά από όλα αυτά, τα οποία είναι πραγματικά γεγονότα γνωστά σε όλους, αποδείξεις για τα οποία αμέσως βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο, είναι αντίθετο στην κοινή λογική να θεωρείται ο Καραμανλής εθνάρχης, να χαίρει εκτιμήσεως, να τιμάται η μνήμη του ως ευεργέτη του Ελληνισμού και οι απόγονοι να απολαύουν τιμών και οφελών. Έπρεπε να γίνει το δυστύχημα στα Τέμπη, σχεδόν 50 χρόνια μετά, για να αμαυρωθεί κάπως αυτό το όνομα και αυτή η οικογένεια.
Βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί που προσπαθούν να καθαρίσουν το όνομά του από αυτή την ντροπή, επιρρίπτοντας ακόμη ευθύνες στη χούντα. Ότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Εθνάρχης μεν, αδύναμος δε. Ο Κίμων πάντως δεν είχε σκεφτεί έτσι. Ίσως επειδή ήταν από πραγματική καλή γενιά…
Ολόκληρη η Μεταπολίτευση βασίζεται σε αυτή τη δειλία, την υποχώρηση, την εγκατάλειψη, την προδοσία. Αυτή είναι το θεμέλιό της. Πώς ήταν δυνατόν να πάει καλά, να παραμείνει σταθερό και να αναπτυχθεί το οικοδόμημα της μεταπολίτευσης όταν ήταν θεμελιωμένο στην προδοσία της Κύπρου; Πώς είναι δυνατόν, πόσο κτήνος πρέπει να είσαι για να γιορτάζεις στις 24 Ιουλίου την επιστροφή της δημοκρατίας; Πόση βαρβαρότητα υπάρχει σε αυτές τις γιορτές! Είναι λες και γιορτάζουν μπροστά στις φωτογραφίες των απελπισμένων βιασμένων γυναικών, μπροστά στις φωτογραφίες των πτωμάτων πολιτών και στρατιωτών, παιδιών, μπροστά στα κόκκαλα που τόσα χρόνια μετά τα φέρνουν μέσα σε ένα κουτάκι.
Δεν είναι, λοιπόν, Εθνάρχης ο Καραμανλής. Όμως, η συμμετοχή του στην προδοσία της Κύπρου δεν έλαβε χώρα τότε μόνο, στην κορύφωσή της, αλλά είχε αρχίσει νωρίτερα. Και φυσικά, δεν ήταν Εθνάρχης ο Μακάριος. Και για τα δύο, όπως και για τα υπόλοιπα αξιώματα και αφορισμούς που προαναφέρουμε, θα ακολουθήσουν αναρτήσεις. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πάντως, παρουσιάζουν όσα έχει πει ο καθηγητής Πολιτειολογίας και του Συνταγματικού Δικαίου, Υφυπουργός Τύπου και Πληροφοριών στην κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου, Δημήτριος Καρακώστας, τα οποία μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ
https://ristorante-verona.blogspot.com/2024/07/1974.html
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Σάββατο 29 Ιουνίου 2024
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΙΦΑΣ: ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ
Περήφανος Γενναίος Ένοπλος
Έλληνας
Εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 2018, πότισε, όπως και τόσοι άλλοι πριν από αυτόν, με το αίμα του μια πανάρχαια ελληνική γη και, χωρίς διαταγή, μόνος, έδωσε ένα παράδειγμα υπερηφάνειας και αντίστασης. Με τη θυσία του διέλυσε τη λήθη, την ηττοπάθεια, την ανίερη εξοικείωση, και έδωσε ελπίδα στους απελπισμένους και ντροπή στους προσκυνημένους.
Μόνος εσύ ο αιρετικός της ύλης αλλ'
ομόθρησκος των αετών το ύστερο άλμα
τόλμησες. Κι οι ποιμένες σ' είδανε της Πρεμετής
μες στης άλλης χαράς το φως να οδοιπορείς πιο νέος
Οδυσσέας Ελύτης (γραμμένο για τον μαχητή του Βορειοηπειρωτικού Μετώπου ποιητή Γεώργιο Σαραντάρη)
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Τρίτη 30 Απριλίου 2024
30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1945
Ο Αδόλφος Χίτλερ ζει στο φυλετικό ασυνείδητο των Αρίων,
όπου, άλλωστε, ζούσε και προ της γεννήσεώς Του
Γι' αυτό καμία σημασία δεν έχει για τους Άριους, ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τον Χίτλερ και το έργο Του οι μη Άριοι. Καμία σημασία δεν έχουν για τους Άριους οι εμπειρίες και οι προσωπικές ιστορίες αλλοφύλων, το μίσος ή ακόμη και ο θαυμασμός τους. Πολύ περισσότερο, καμία σημασία δεν έχει για τους Άριους η καθημερινή προπαγάνδα των αλλοφύλων κρατούντων ή των εκφυλισμένων πνευματικά ή/και βιολογικά Αρίων που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας και επιρροής. Ο κόσμος που δημιουργήθηκε μετά από εκείνο το απόγευμα της 30ής Απριλίου 1945 είναι σκοτεινός, άσχημος, φρικτός, αντιανθρώπινος και αποσυντίθεται, και δεν υπάρχει πια καμία δικαιολογία. Το ψέμα σβήνει, οι λαοί αφυπνίζονται και μέσα από τα χαλάσματα, η Αλήθεια αποκαλύπτεται, φωτεινή, λαμπερή, απαστράπτουσα.
Το πέρασμά Του δεν ήταν μάταιο...
Ο Χίτλερ ήταν ένας άγιος, ένας μάρτυρας
'Εζρα Πάουντ, 8.5.1945
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Σάββατο 20 Απριλίου 2024
20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1889
Εύνοια της μοίρας θεωρώ σήμερα το ότι το πεπρωμένο όρισε να γεννηθώ στο Braunau am Inn. Αυτή η κωμόπολη βρίσκεται στα σύνορα των δύο γερμανικών κρατών, των οποίων η επανένωση είναι, τουλάχιστον για εμάς τους νεότερους, σκοπός ζωής, για την εκπλήρωση του οποίου οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσον.
Η γερμανική Αυστρία πρέπει να επιστρέψει στη μεγάλη γερμανική Μητέρα Πατρίδα, και όχι για οικονομικούς λόγους. Όχι, όχι. Ακόμη και αν αυτή η ένωση ήταν αδιάφορη από οικονομικής πλευράς, ακόμη και αν ήταν επιζήμια, πάλι θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί. Το ίδιο αίμα ανήκει στο ίδιο Ράιχ […]
Έτσι, αυτή η μικρή συνοριακή πόλη είναι για εμένα το σύμβολο ενός σπουδαίου καθήκοντος. Από μια άλλη άποψη, ξεχωρίζει επίσης και ως υπενθύμιση για εμάς. Περισσότερο από εκατό χρόνια πριν, αυτό το ταπεινό χωριό απέκτησε το προνόμιο να καταγραφεί για πάντα στα χρονικά τουλάχιστον της γερμανικής ιστορίας, ως η σκηνή όπου διαδραματίστηκε μια τραγωδία που συγκλόνισε ολόκληρο το γερμανικό έθνος. Στα χρόνια της πιο μεγάλης ταπείνωσης της πατρίδας μας, ο Johannes Palm, ένας βιβλιοπώλης από τη Νυρεμβέργη, ανυποχώρητος εθνικιστής και εχθρός των Γάλλων, σκοτώθηκε εκεί για την πολυαγαπημένη του, ακόμη και σε καιρούς δυστυχίας, Γερμανία. Αρνήθηκε πεισματικά να αποκαλύψει τους συντρόφους του, ή μάλλον τους δράστες […]
Σ’ αυτήν τη μικρή πόλη στον Inn, που την έχουν χρυσώσει οι ακτίνες του γερμανικού μαρτυρίου, τη Βαυαρή στο αίμα, που ανήκει στο αυστριακό κράτος, ήρθαν οι γονείς μου να κατοικήσουν τον προηγούμενο αιώνα, στο τέλος της δεκαετίας του 1880…
(Mein Kampf)
Και εκεί άρχισαν όλα, εκείνη τη χρονιά ορόσημο για τη νεότερη ιστορία. Πράγματι, έτσι όρισε το Πεπρωμένο: ο Αδόλφος Χίτλερ να γεννηθεί σε μια μικρή πόλη, χωρίς μεγαλείο παρά μόνο με τη ζωντανή ανάμνηση της θυσίας ενός Γερμανού. Μια πόλη στην οποία η οικογένειά του δεν είχε ρίζες, αν και είχε στην ευρύτερη περιοχή. Γιατί σ’ εκείνο το παιδί που γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1889 στη μικρή αυτή πόλη, το Πεπρωμένο δεν επέτρεπε καμία προσωπική ματαιοδοξία, κανέναν μικροπρεπή τοπικισμό, παρά μόνο το αίσθημα του Καθήκοντος και τον Αγώνα για κάτι πολύ μεγαλύτερο. Η μικρή αυτή πόλη βρισκόταν πάνω σε σύνορα που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν εκεί, προκαλώντας στον μικρό Αδόλφο έντονη την αίσθηση της ανάγκης για ένωση, αποκατάσταση, δικαιοσύνη.
Την ίδια χρονιά της γέννησής Του, από μια γεμάτη νόημα σύμπτωση, ο ζωγράφος Franz von Stuck ολοκλήρωσε τον πίνακά του Die wilde Jagd στον οποίον απεικονίζεται ο Βόταν…
Ο μικρός Αδόλφος δεν έμεινε πολλά χρόνια στο Braunau am Inn. Επέστρεψε πολλά χρόνια αργότερα, όταν είχε εκπληρώσει τον αρχικό σκοπό: την ένωση της Αυστρίας με τη Γερμανία.
Όμως, το Πεπρωμένο είχε ορίσει να γεννηθεί για έναν μεγαλύτερο Αγώνα: Γεννήθηκε σε μια μικρή ταπεινή πόλη, αλλά γεννήθηκε για όλον τον Κόσμο.
Ξεχάστηκε; Όχι. Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έχει ξεχαστεί. Ένας πόλεμος μαίνεται στα σύνορα της Ευρώπης, που από την πλευρά τού μπολσεβίκου εισβολέα γίνεται με σφυροδρέπανα στο όνομα της εξάλειψης του ναζισμού, στο όνομα της «συνεχούς εχθρότητας προς τη ναζιστική Ευρώπη», διότι «το παράδειγμα του Χίτλερ ζει». Όλος ο πλανήτης βρίσκεται σε αναταραχή. Το πρόσωπο του πραγματικού εχθρού έχει αποκαλυφθεί και όχι, δεν είναι αυτό που από το 1945 και μετά μας έδειχναν οι προσωρινοί νικητές του Β΄Ππ. Και με έναν εκ πρώτης όψεως μη αναμενόμενο, παράδοξο τρόπο, οι αναφορές στον Αδόλφο Χίτλερ είναι στην κυριολεξία καθημερινές.
135 χρόνια μετά τη γέννησή Του, 20 Απριλίου, όλοι θυμούνται και δεν είναι πια λίγοι αυτοί που γιορτάζουν...
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Σάββατο 6 Απριλίου 2024
Δευτέρα 25 Μαρτίου 2024
Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2024
ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Δύο χρόνια μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο πόλεμος αυτός είναι κοινή εμπειρία για τους λευκούς λαούς, και ας μην είναι μια τραγική εμπειρία, όπως είναι για τον ουκρανικό λαό. Στην εποχή της πληροφορίας, δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη κριτική αντίληψη και έρευνα για να αντιληφθεί κανείς τι συμβαίνει, μαθαίνουμε τα πάντα καθημερινά, σε μεγάλο βαθμό μπορούμε να διασταυρώσουμε τις πληροφορίες, οι εικόνες έχουν περάσει στο υποσυνείδητό μας και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα διδάγματα αυτού του πολέμου.
Πρώτα απ’ όλα, ο πόλεμος αυτός αποκάλυψε πλήρως έναν μεγαλειώδη, ηρωικό λαό. Έναν λαό με τη δική του ταυτότητα, πλήρως διακεκριμένο από τους Ρώσους, ένα λαό που παρά τις γενοκτονίες, τα βασανιστήρια και την καταπίεση αιώνων (και τώρα βιώνει μία ακόμη γενοκτονία) άντεξε, κράτησε το ηθικό του ακμαίο.
Η επιθυμία του ουκρανικού λαού να ανήκει στην, τόσο κατακεκριμένη, Δύση και να ζήσει τον, τόσο στηλιτευμένο, δυτικό τρόπο ζωής δεν τον έκανε δειλό, μαλθακό ή ηττοπαθή. Το αντίθετο: Ο λαός αυτός που βίωσε τη ρωσική κτηνωδία και καταπίεση, γνώρισε το τέρας της Ανατολής, γνωρίζει ότι η Δύση δεν είναι η παρηκμασμένη, άρρωστη σημερινή μορφή της (αν και ακόμη και έτσι δεν έχει χάσει εντελώς τη γοητεία της), αλλά μια Ιδέα και μια πραγματικότητα για την οποία αξίζει να πολεμήσει κανείς. Και πολεμά με απίστευτη γενναιότητα.
Δεν πρέπει να παραβλέψουμε, όμως, τη συμβολή της πνευματικής καλλιέργειας, της έμπνευσης και της εμψύχωσης στο αξιόμαχο και στην πολεμική αρετή αυτού του φύσει γενναίου λαού. Και αυτό είναι κυρίως έργο Εθνικοσοσιαλιστών. Διότι αυτός ο λαός δεν ξέκοψε από τον Εθνικοσοσιαλισμό. Το ότι πρόεδρος είναι ο Ζελένσκι δεν αναιρεί τον παραπάνω ισχυρισμό. Ο Ζελένσκι είναι αποτέλεσμα εκλογικής διαδικασίας με στοιχεία τηλεοπτικής παραγωγής, με αντιφατική στάση προ της εισβολής απέναντι στη Ρωσία και με μια άκρως ατιμωτική πρώτη αντίδραση αμέσως μετά την εισβολή, όταν έσπευσε να δηλώσει ότι είναι έτοιμος να διαπραγματευτεί με τους Ρώσους. Τότε, «κάτι συνέβη», και ο Ζελένσκι άλλαξε τακτική. Ο ουκρανικός λαός δεν πολεμά για τον Ζελένσκι, οι εμψυχωτές αυτού του λαού ήταν και παραμένουν Εθνικοσοσιαλιστές. Γι’ αυτό και ο Πούτιν ανέφερε ως κύριο σκοπό αυτού του πολέμου την αποναζιστικοποίηση, κάτι το οποίο επαναλαμβάνει κατά καιρούς στις δηλώσεις του, τονίζοντας ότι οι σύγχρονοι Ουκρανοί είναι απόγονοι των Ναζί που οι Ρώσοι πολέμησαν στον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο». Δυο χρόνια μετά την εισβολή, στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Tucker Carlson ανέφερε πάλι τα ίδια: Ότι η αποναζιστικοποίηση είναι πολύ σημαντική γι’ αυτόν, ότι η Ουκρανία έχει πολλούς «νεοναζί» και δεν τους πολεμά, όπως κάνουν άλλες χώρες, και ότι μπορεί ο Χίτλερ να έχει πεθάνει εδώ και σχεδόν 80 χρόνια, αλλά το παράδειγμά του ζει!
Έτσι, στις 24 Φεβρουαρίου του 2022 εισέβαλε στην Ουκρανία, υψώνοντας σφυροδρέπανα, βλέποντας την εισβολή αυτή ως συνέχεια του Β΄Ππ και για να εξαλείψει το ζωντανό παράδειγμα που άφησε ο Χίτλερ. Και έτσι, τότε, ένας αδιανόητα για την εποχή μας γενναίος και αξιόμαχος λαός ανεδείχθη και στάθηκε απέναντι στους μογγόλους εισβολείς. Και δεν είναι μόνο οι άντρες, αλλά και οι γυναίκες, ακόμη και τα παιδιά της Ουκρανίας. Ένας λαός που πολεμά και γελά, που ενώ πενθεί πολλούς νεκρούς σ’ αυτή την εξελισσόμενη γενοκτονία εις βάρος του, εντούτοις δεν κάμπτεται και συνεχίζει με αισιοδοξία, ένας λαός που έβαλε στην άκρη τα προσωπικά του όνειρα και σχέδια, και με προθυμία και ευχαρίστηση υποτάχθηκε στον Μεγάλο Σκοπό, ένας λαός που υπό αυτές τις τραγικές συνθήκες μπορεί να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Ένας λαός, τέλος, που με το πρωτόγνωρο για την εποχή μας ηρωικό παράδειγμά του, έδωσε στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην υπόλοιπη Δύση την ελπίδα, και, αν όχι διέλυσε, τουλάχιστον περιόρισε σημαντικά την ηττοπαθή αντίληψη που δημιούργησε η έκβαση του Β΄Ππ, ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν πια. Όχι, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί ένας λαός αποφασισμένος και ηρωικός όπως ο ουκρανικός.
Γι’ αυτή την ανατροπή, γι’ αυτή την ελπίδα είναι που χρωστάμε ευγνωμοσύνη προς την Ουκρανία. Μια ευγνωμοσύνη που τα δυτικά κράτη πρέπει να εκδηλώσουν προσφέροντας στην ηρωική αυτή χώρα το μόνο που της λείπει: Όπλα!
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)