ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΟΙ «ΤΑΥΤΟΤΙΣΤΕΣ»;

 

Στο ιστολόγιό μας έχουμε εκφράσει τη διαφωνία μας για τη χρήση της λέξης ταυτότητα αντί της λέξης φυλή, διότι τη θεωρήσαμε παραπλανητική. Εν πάση περιπτώσει αρκετοί πίστευαν ότι ήταν προπαγανδιστική και πιο ασφαλής. Έτσι, είδαμε μια υπερβολή στη χρήση της: ταυτότητα, ταυτοτισμός, ταυτοτιστές, αϊντεντιτέριαν κ.ο.κ. Ο αγώνας και η προπαγάνδα των εθνικιστικών οργανώσεων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη εστίαζε στην «ταυτότητα», στη «διατήρηση και προστασία της», στην «ξεχωριστή μας ταυτότητα» κ.λπ.

Προφανώς, όλα αυτά οφείλονταν στην «επιρροή» και «ενθάρρυνση», ρώσων και μη, εκπροσώπων της Ρωσίας. Διαφορετικά, δεν εξηγείται γιατί και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη η πλειονότητα των λεγομένων «ταυτοτιστών» έχουν βουλώσει το στόμα τους την ώρα που ένα ευρωπαϊκό έθνος αγωνίζεται όχι μόνο για την ελευθερία, την ανεξαρτησία και τη διατήρηση της εδαφικής του ακεραιότητας αλλά και για την προστασία και διατήρηση της εθνικής του ταυτότητας. Μιας ταυτότητας την οποία οι Ασιάτες εισβολείς αρνούνται και επιδιώκουν να εξαφανίσουν.

Πού είναι, λοιπόν, τώρα οι «ταυτοτιστές»,  η φέρελπις «γενιά της ταυτότητας»; Όταν δεν υποστηρίζει ευθέως τον Πούτιν και τη ρωσική εισβολή, υψώνει τη σημαία της ειρήνης. Πράγματι, βλέπουμε τους μέχρι πρότινος μαχητικούς ταυτοτιστές να απομακρύνονται από το «πόλεμος πατήρ πάντων…» και να διακηρύσσουν την ανάγκη για ειρήνη, που γι’ αυτούς σημαίνει να παύσουν οι Ουκρανοί να πολεμούν, και να υποταχθούν στη Ρωσία. Και για την περίπτωση που δεν πείσουν με τα ειρηνιστικά τους επιχειρήματα, απευθύνονται στο στομάχι των οπαδών τους και επικαλούνται  τον κίνδυνο επισιτιστικής κρίσης. Στην πατρίδα μας, ειδικότερα, από το «την Ελλάδα θέλουμε και ας τρώμε πέτρες» κατέληξαν στο «θα πούμε το ψωμί, ψωμάκι».

Ήταν πολλά τα ρούβλια τελικά, και για κάποιους τα κρυπτονομίσματα.

Το νέο ιδανικό των ταυτοτιστών

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

 

Η ηρωική επανάσταση των Ελλήνων ενάντια στους Τούρκους κατακτητές ήταν μία ακόμη σύγκρουση της Δύσης και της Ανατολής· μία ακόμη εκδήλωση αφύπνισης ενός άριου έθνους, και μία ακόμη προσπάθειά του, ενάντια στον Ασιάτη κατακτητή, να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, να βάλει τέλος στη σκλαβιά και την υποταγή· μία ακόμη αντίσταση του Πολιτισμού στη Βαρβαρότητα. Θα παραθέσουμε ξανά τα λόγια του Ι. Συκουτρή που αναφέρονται στην εσωτερική μεταστροφή των Ελλήνων που εκδηλώθηκε εξωτερικά με τη μεγαλειώδη Επανάσταση του 1821: … αφ’ ενός της αρχαίας Ελλάδος το ιδανικόν υπήρξεν ο συνεκτικός δεσμός που ήνωσε και συνήσπισε του Έθνους τας δυνάμεις και τας εχαλύβδωσε διά τον τραχύν αγώνα […] Έτσι αποτελεί το 21 […] αναγέννησιν, αναγέννησιν του αρχαίου ελληνικού πνεύματος (όπως ημπορούσαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης να το συλλάβουν), επάνοδον συνειδητήν εις την δράσιν των αρχαίων προγόνων και (με το τολμηρόν του ρωμαντικού πήδημα υπεράνω της ρωμαϊκής και βυζαντινής περιόδου) συνέχειαν άμεσον των κατορθωμάτων εκείνων. Τα ονόματα του Λεωνίδου και του Θεμιστοκλέους δεν κοσμούν μόνον των Υδραίων τας πρύμνας ─αποτελούν ζωντανάς υπάρξεις, παραστέκονται εις τους αγωνιζομένους, γίνονται πρότυπα και ιδέαι, που κανονίζουν αίσθημα και ενέργειαν των απογόνων. Το έθνος αισθάνεται, ότι είναι έ θ ν ο ς: αισθάνεται τα δικαιώματά του ως κληρονόμου παρελθόντος μεγαλείου, και τα καθήκοντά του απέναντι αυτού… (Ι. Συκουτρής, Η σχέσις μας προς την Αρχαιότητα, εκδ. Θούλη).

    Ένα ηρωικό έθνος με ρίζες που χάνονται στην αυγή του χρόνου απέκτησε συνείδηση της ύπαρξής του, και με τον ηρωικό του Αγώνα εναντίον των Ασιατών κατακτητών ανέδειξε και επέβαλε την ξεχωριστή ταυτότητά του. Η αριθμητική και στρατιωτική υπεροχή των εχθρών του δεν το εμπόδισαν να ξεσηκωθεί. Το ηρωικό έθνος αψήφησε τη λογική των αριθμών και ένιωσε μόνο το Χρέος του απέναντι σε εκείνους που είχαν φύγει και σε εκείνους που θα έρχονταν, απέναντι στην Αιώνια Πατρίδα. 

Και προκάλεσε την έκπληξη των ισχυρών του κόσμου που δεν περίμεναν τέτοια γενναιότητα, τέτοια πολεμική αρετή, τέτοιες νίκες από το μικρό έθνος κατά του μεγάλου εχθρού. Και προκάλεσε, ακόμη, ενθουσιασμό, συγκίνηση, και ενέπνευσε τα ελεύθερα πνεύματα άλλων εθνών που του συμπαραστάθηκαν και κάποια πρόθυμα έδωσαν και τη ζωή του για αυτό.  Ένα μικρό έθνος ανάγκασε τον πλανήτη να υποκλιθεί μπροστά του. 

    Ήταν η Ελλάδα τέτοιες μέρες… 

    Είναι η Ουκρανία στις μέρες μας…

   Ένα έθνος που εθεωρείτο μικρό σε δύναμη, που μετρά λίγα χρόνια ελευθερίας, ένα έθνος που φαινόταν ασήμαντο μπροστά στον πανίσχυρο Ασιάτη εισβολέα, τη Ρωσία, ένα έθνος για το οποίο οι ισχυροί και οι λογικοί του κόσμου πίστευαν ότι θα πέσει αμέσως, και ετοιμάζονταν να συνομιλήσουν με τον Ασιάτη κατακτητή επί τη βάσει «νέων τετελεσμένων», αυτό το έθνος με την ηρωική Αντίστασή του, με τον μεγαλειώδη Αγώνα του όχι απλώς προκάλεσε κατάπληξη, θαυμασμό, ενθουσιασμό, αλληλεγγύη, αλλά επέφερε κοσμογονικές αλλαγές, αφυπνίζοντας την κοιμισμένη, φοβισμένη και ηττοπαθή Δύση. Ένα έθνος, του οποίου και αυτή ακόμη την ύπαρξη ως αυτοτελούς έθνους κάποιοι, και όχι μόνον ο Ασιάτης εισβολέας, αμφισβητούσαν -ή στην καλύτερη περίπτωση το θεωρούσαν «το ίδιο» με τον Ασιάτη εχθρό (και «το ίδιο» ουσιαστικά σήμαινε «υποτελές»)- αποκαλύφθηκε, ανέδειξε και επέβαλε την ξεχωριστή ταυτότητά του, εκθέτοντας συγχρόνως τις αδυναμίες και τη μειονεξία τού υπερέχοντος εχθρού του. Ένα μικρό σε δύναμη έθνος ύψωσε περήφανα το ανάστημά του απέναντι σε έναν πολύ βάρβαρο εισβολέα που δεν επιδιώκει μόνο να το κατακτήσει, αλλά να το εξαφανίσει διά παντός, χτυπώντας το μέλλον του: μαιευτήρια για να σκοτώσει τα νεογέννητα και τις επιτόκους ώστε να μην προλάβουν να γεννήσουν, αλλά και παιδιά οπουδήποτε τα βρει (και στους περίφημους ανθρωπιστικούς διαδρόμους-παγίδες), και όταν δεν τα σκοτώνει βάζει την εμπροσθοφυλακή του, τους ανώμαλους ακραίους ισλαμιστές του να τα αρπάξουν, στα χέρια των οποίων θα βρουν σίγουρα τον πιο μαρτυρικό θάνατο. Ενώ τις γυναίκες, όταν τις βρει αδύναμες και όχι ένοπλες, τις βιάζει και τις σκοτώνει. Έτσι, εξάλλου, ενεργούσε πάντοτε ο Ασιάτης εισβολέας απέναντι στις γυναίκες και τα παιδιά. 

    Ο ηρωικός αγώνας της Ουκρανίας ενάντια στη βάρβαρη ασιατική Ρωσία αναπόφευκτα φέρνει στον νου την ηρωική Επανάσταση της Ελλάδας.

    Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ένα φαινομενικά μικρό σε δύναμη έθνος  μάχεται με απαράμιλλη γενναιότητα, αψηφά τη λογική των αριθμών, εμπνέει και ενθουσιάζει, και, χωρίς να έχει λάβει την υλική υποστήριξη που δικαιούται και του αρμόζει, κατάγει θαυμαστές νίκες, επιβάλλει τον σεβασμό, και αναγκάζει όλον τον πλανήτη να υποκλιθεί μπροστά του.

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ στο ρωσικό τελεσίγραφο για παράδοση της Μαριούπολης

"Δεν υπάρχει καμία περίπτωση οποιασδήποτε παράδοσης, κατάθεσης όπλων", είναι η απάντηση στο ρωσικό τελεσίγραφο. Η Μαριούπολη, η πόλη με το ελληνικό όνομα γίνεται η πόλη σύμβολο του αγώνα της Ευρώπης ενάντια στον ασιάτη εισβολέα. Η πόλη ''φάντασμα'', όπως την περιγράφουν κάτοικοι που κατάφεραν να διαφύγουν, δεν παραδίδει τα όπλα. Οι υπερασπιστές της πιστοί στον όρκο που έδωσαν παραμένουν εκεί. Στέκονται όρθιοι ανάμεσα στα ερείπια, περήφανοι, αποφασισμένοι, αλύγιστοι. Ναι, υπάρχουν ιδανικά ανώτερα και από την ίδια τη ζωή. Το βροντοφώναξαν οι Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες, το φωνάζουν και σήμερα οι υπερασπιστές της Μαριούπολης. Μολών Λαβέ.  

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΡΩΣΩΝ ΣΤΕΡΕΨΑΝ ΤΟ 1999

Η γέφυρα στη σερβική πόλη Νόβισαντ κατεστραμμένη από τους βομβαρδισμούς

 Το 1999, οι βομβαρδισμοί της τότε Γιουγκοσλαβίας (Σερβίας και Μαυροβουνίου) από τις νατοϊκές δυνάμεις προκάλεσαν συγκίνηση, μεγάλη συμπαράσταση και πλήθος συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας. Κάθε χρόνο, ειδικά κατά τις σχετικές επετείους γίνονται πολλές αναφορές στους βομβαρδισμούς. Ενώ, πολύ συχνά σε δημόσιες συζητήσεις ή ανταλλαγή απόψεων, σε άρθρα και βιβλία υπενθυμίζονται αυτοί οι βομβαρδισμοί με αρνητικό τρόπο. Όλα αυτά ισχύουν και για τον χώρο της Ακροδεξιάς. 

Όμως, δεν είδαμε αυτή τη στάση, τη συγκίνηση, τη συμπαράσταση, τις διαμαρτυρίες από τον εν λόγω χώρο στην περίπτωση της εισβολής τής Ρωσίας στην Ουκρανία. Πού είναι οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από τη ρωσική πρεσβεία, τα τρικάκια, οι αφίσες, οι αναφορές στις διάφορες ιστοσελίδες;  Όχι οι ψυχρές, ουδέτερες,  ουσιαστικά φιλορωσικές αναφορές, αλλά οι έντονες, οι παθιασμένες όπως εκείνες για τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Αντιθέτως, ακόμη και τώρα βλέπουμε τους φιλορώσους να μιλούν για το 1999!!!

Βομβαρδισμένες κατοικίες σε προάστιο του Κιέβου

Συνεπώς, αυτό που ενδιαφέρει τη φιλορωσική ακροδεξιά δεν είναι η πράξη καθεαυτή αλλά ποιος είναι ο επιτιθέμενος. Δεν τους ενοχλεί, δεν τους προκαλεί θυμό και αισθήματα αλληλεγγύης  η άδικη εισβολή σε ένα ξένο έδαφος, το οποίο μάλιστα είναι ευρωπαϊκό, ΛΕΥΚΟ, ενώ οι επιτιθέμενοι είναι κάθε καρυδιάς καρύδι, από κάθε φυλή και κάθε θρησκεία: λευκοί και αλλόφυλοι, ορθόδοξοι, μουσουλμάνοι και ακραίοι ισλαμιστές που αίφνης ξεχνούν τις διαφορές τους, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία του Πούτιν. Και αυτό η ελληνική φιλορωσική ακροδεξιά το αποδέχεται πλήρως, το υποστηρίζει. Δεν έχει δάκρυα, θλίψη, θυμό για τη Μαριούπολη, το Χάρκοβο, την Οδησσό, το Κίεβο, για το μαιευτήριο που χτυπήθηκε σε μια χαρακτηριστική επίθεση ενάντια στο μέλλον της Ουκρανίας, για τους αμάχους που σκοτώνονται. Ούτε θαυμασμό για την ηρωική αντίσταση των Ουκρανών. Όοοοχι! Το αντίθετο, πώς και πώς περιμένουν να μπουν οι Ρώσοι στο Κίεβο και να το καταστρέψουν, πανηγυρίζουν όταν ενημερώνονται για κάποια αρνητική για την Ουκρανία εξέλιξη, και σε πλήρη ευθυγράμμιση με την εργοδότρια ρωσική πρεσβεία αμφισβητούν τις νίκες των Ουκρανών και την απαράμιλλη γενναιότητά τους. 

Όταν επιτιθέμενος είναι ο Πούτιν, όλες οι βαρβαρότητες είναι καλές. Αυτό που τους πείραξε στους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία είναι ότι προέρχονταν από το ΝΑΤΟ. 

Εικόνα από τον βομβαρδισμό του μαιευτηρίου στην Μαριούπολη

    Όταν η μαμά Μόσχα διατάζει τους φιλορώσους Έλληνες να κλάψουν, κλαίνε, όταν τους διατάζει να γελάσουν με τις καταστροφές, γελούν. Όχι για πολύ ακόμη…

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΡΩΣΟΦΙΛΟΙ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΧΙΛΙΩΝ ΜΟΓΓΟΛΩΝ

 

    Πολλή κουβέντα έχει γίνει τις τελευταίες ημέρες σχετικά με τους ρωσόφιλους στην Ελλάδα (και όχι μόνο). Οι μάσκες έπεσαν και αποκαλύφθηκε η μεγάλη έκταση της ρωσικής καθηλωτικής επίδρασης στην ελληνική κοινωνία. Επίδραση, η οποία προφανώς οφείλεται στα μεγάλα κονδύλια που ελάμβαναν για πολλά χρόνια οι πιο «επιδραστικοί», οι οποίοι έχοντας άνεση χρόνου και χρημάτων έκαναν καθημερινώς προπαγάνδα υπέρ της Ρωσίας, ακολουθώντας τις σχετικές οδηγίες, και πράγματι επηρέασαν πολύ κόσμο, ο οποίος έχει πλέον ευθύνη για τις θέσεις του. 

    Έτσι βλέπουμε τους ξεκάθαρους υποστηρικτές της Ρωσίας, δημοσιογράφους, δραστηριοποιούμενους στα κοινωνικά δίκτυα και γενικότερα στο διαδίκτυο, διεθνολόγους, γεωστρατηγικούς αναλυτές, στρατιωτικούς και καταλαβαίνουμε ότι τελικά αυτό που τους έδινε δύναμη και απήχηση ήταν η ρωσική κάλυψη. Στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα της προκοπής να πουν, αδυνατούν να τεκμηριώσουν στοιχειωδώς τους ισχυρισμούς τους, και, καθώς αντιλαμβάνονται ότι είναι πολύ πιθανόν να χάσουν τον μισθό τους, χάνουν την ψυχραιμία τους, γίνονται απρεπείς και αδυνατούν να κρύψουν ότι είναι φερέφωνα της ρωσικής πρεσβείας. 

    Υπάρχουν και οι «ουδέτεροι», οι «no more brother wars», αυτοί που σφυρίζουν αδιάφορα, γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα υποτιμήσουν τη σημασία της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία και όλα θα γίνουν όπως πριν.

    Υπάρχουν και αυτοί που κάνουν χιούμορ σε τόσο δραματικές στιγμές, αυτοί που νομίζουν ότι θα κάνουν «αντίσταση» στο «σύστημα» αν συνεχίσουν να διαβάζουν Ντοστογιέφσκι, διότι θεωρούν ότι ο –υπερτιμημένος– ρωσικός πολιτισμός και κουλτούρα είναι υπό διωγμόν. Λοιπόν, μπορούμε να ζήσουμε πολύ ωραία και χωρίς τον Ντοστογιέφκσι, χωρίς τον Τσέχωφ. Αρκετά με τους καημούς της «ρούσικης ζωής», με την ερημιά της «ρούσικης γης», με τη μιζέρια των ανθρώπων που τους οδηγεί στη διαφθορά, με τη μαυρίλα του ουρανού, με την απαισιοδοξία, τη μελαγχολία τους, το spleen. Δεν είναι οι Ρώσοι καλλιτέχνες και λογοτέχνες που έχουν λείψει από την Ευρώπη. Αντιθέτως, αυτούς όλοι τούς γνωρίζουν, βιβλία τους εκδίδονται συνεχώς, έργα τους ανεβαίνουν πάντοτε. Άλλοι πολύ σημαντικότεροι έχουν αποσιωπηθεί ή συκοφαντηθεί.  Σε αυτούς πρέπει να επιστρέψει η Δύση για να ξαναβρεί τον εαυτό της. 

    Πέρα από τα παραπάνω, όμως, αλγεινή εντύπωση κάνει το θράσος και η υποκρισία των ρωσόφιλων ακροδεξιών. Αυτοί τόσα χρόνια, σωστά αλλά τελικά όχι με αγνή πρόθεση, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την υπογεννητικότητα, τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία, και πάνω απ’ όλα την εισβολή αλλοφύλων, για όλα αυτά, δηλαδή, που απειλούν τη διατήρηση της λευκής φυλής. Και ενώ μιλούν και διαμαρτύρονται για όλα αυτά, ενώ μιλούν για την «αντικατάσταση του πληθυσμού», δεν νοιάζονται για τη γενοκτονία που επιχειρείται κατά των Ουκρανών, αντιθέτως, υποστηρίζοντας τον Πούτιν, υποστηρίζουν και αυτή τη γενοκτονία (που δεν είναι η πρώτη), τη γενοκτονία λευκών, αδελφών. Αίφνης,  ξεχνούν τη συρρίκνωση της λευκής φυλής, αποδεικνύοντας ότι ποτέ δεν εννοούσαν αυτά που έλεγαν, απλώς έλεγαν ό,τι τους έβαζε να πουν η μαμά Μόσχα, προκειμένου να διεισδύσει και στον χώρο των ακροδεξιών.

    Αλλά το θράσος τους αποδεικνύεται ακόμη μεγαλύτερο, όπως και η ανοησία τους, που νομίζουν ότι μπορούν να επηρεάσουν ακόμη και Εθνικοσοσιαλιστές, υποστηρίζοντας μια εισβολή που γίνεται στο όνομα του αντιναζισμού, μια εισβολή της οποίας οι εμπνευστές και υποκινητές δεν παύουν να επικαλούνται τον σκοπό της τής εξολόθρευσης των ναζί! Και αυτό δεν είναι πρόσχημα, αν ληφθεί υπόψη ότι ο Πούτιν οργανώνει το πρώτο διεθνές αντιφασιστικό συνέδριο τον Αύγουστο «για να ενώσει τις προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας στην καταπολέμηση της ιδεολογίας του ναζισμού, του νεοναζισμού σε οποιαδήποτε μορφή εκδήλωσής του στον σύγχρονο κόσμο». Έχει καλέσει, δε, στο συνέδριο το Πακιστάν, την Κίνα, το Αζερμπαϊτζάν, το Ουζμπεκιστάν, την Αιθιοπία, την Ινδία κ.ά. 

    Μετά από αυτά, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Οι ρωσόφιλοι ακροδεξιοί έχουν πάρει θέση, αποκαλύφθηκε ότι είναι αντιφασίστες, αποκαλύφθηκε ότι είχαν παρεισφρήσει στον ακροδεξιό χώρο για να κάνουν ζημιά, έχοντας τη δύναμη και την κάλυψη της Ρωσίας, και όλα αυτά έχουν αποκαλυφθεί περίτρανα και δεν θα ξεχαστούν όταν σύντομα θα αλλάξουν τη στάση τους. Έχουν εκτεθεί, θα αντιμετωπιστούν ως αυτό που πραγματικά είναι και θα περιθωριοποιηθούν (ακόμη περισσότερο).

Ευρωπαϊκή Αντίσταση