30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1945

 

 Στις 30 Απριλίου 1945 η Ευρώπη και ο Δυτικός Πολιτισμός έχασαν τη μεγάλη ευκαιρία αναγέννησης που τους είχε προσφερθεί γενναιόδωρα.

    «Ο Φύρερ μας είναι νεκρός», ανήγγειλε ο Ντένιτς μέσω ραδιοφώνου την 1.5.1945.

    Κανείς δεν μπόρεσε να Του πάρει τη ζωή, ούτε το νεκρό σώμα.

    Αν και πολλοί, ακόμη από εκείνες τις πρώτες ώρες μετά τον θάνατό Του, έσπευσαν να πουν ότι ξεχάστηκε, όπως και το Γ΄Ράιχ, η πραγματικότητα τους διέψευσε. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν τόσο παρών, ώστε πολλοί έλεγαν ότι ζει, ότι Tον είδαν...

    Ίσως δεν μπορούμε ακόμη να εξιχνιάσουμε πλήρως το βαθύτερο νόημα της Εμφάνισής Του, του Αγώνα Του, της Θυσίας Του, γιατί είναι λίγος ο χρόνος που έχει περάσει. Είναι γεγονός, όμως, ότι ο Κόσμος έχασε με τον θάνατό Του. Η εποχή που ακολούθησε είναι ζοφερή, είναι σαν να μην ξαναβγήκε ο Ήλιος ποτέ. Και ο Αδόλφος  Χίτλερ, παρά τον πόλεμο ψεύδους και λάσπης, όσο περνά ο καιρός δικαιώνεται.

    Είχε πει στην τελευταία Tου ομιλία μέσω ραδιοφώνου στις 30.1.1945:

    Ενάντια σε έναν ολόκληρο εχθρικό κόσμο επέλεξα κάποτε τον δρόμο μου, σύμφωνα με την εσωτερική μου φωνή, και τον ακολούθησα σαν ένας άγνωστος και ανώνυμος άνδρας ως την τελική επιτυχία. Πολλές φορές είπαν ότι ήμουν νεκρός και πάντοτε εύχονταν να πεθάνω, στο τέλος, όμως, ήμουν νικητής.

ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

132 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ

Χρόνια πολλά σε όλους τους Εθνικοσοσιαλιστές και Εθνικοσοσιαλίστριες. Το απόγευμα της 20ής Απριλίου 1889 στο Μπραουνάου πήρε σάρκα και οστά η Μεγάλη Λευκή Ελπίδα. 

Η αλήθεια είναι ότι  η μνήμη του Αδόλφου Χίτλερ παραμένει ζωντανή και χωρίς πιστούς, δεν τους έχει ανάγκη.  Οι πιστοί Του όμως παίρνουν θάρρος και δύναμη να αντέχουν τις διώξεις και τα μαρτύρια, αλλά και να γίνονται ήρωες, όπως όλοι αυτοί που μεταπολεμικά θανατώνονται, διώκονται, φυλακίζονται, λοιδορούνται, περιθωριοποιούνται, όπως, στις μέρες μας, η υπέροχη Ούρσουλα  Χάβερμπεκ. 

Όσοι παραμένουμε πιστοί, ας τιμούμε τον Αδόλφο Χίτλερ, με διαρκή Αγώνα, διαδίδοντας τον δικό Του Αγώνα, το μήνυμά Του, αποκαθιστώντας την Αλήθεια, μη αποφεύγοντας τις προσωπικές θυσίες, έχοντας πάντα κατά νου ποιος είναι ο εχθρός και ποιοι οι σύμμαχοί του, αντιστεκόμενοι, και όλα αυτά με σεβασμό στο πρόσωπό Του, στη μάχη Του, στην ιστορία Του. 

ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Η ηρωική έξοδος του Μεσολογγίου

 

François-Émile de Lansac, Épisode du siège de Missolonghi (1827)

Ήταν Σάββατο 10 Απριλίου 1826 προς Κυριακή 11. Το Μεσολόγγι από τον Μάρτιο, που είχε γίνει αδύνατος ο εφοδιασμός της πόλης με τρόφιμα, το θέριζε η πείνα και οι αρρώστιες. Την πόλη πολιορκούσε ο Ιμπραήμ. Οι γενναίοι υπερασπιστές της κρατούσαν ακόμη ψηλά τις σημαίες τής Επανάστασης και απέρριπταν τις ατιμωτικές προτάσεις συνθηκολόγησης. Η πόλη δεν παραδιδόταν. Η φρουρά του Μεσολογγίου κρατούσε. Όμως η ασιτία έφερνε τον θάνατο. Για τη νύχτα αυτή είχε αποφασιστεί ηρωική έξοδος των κατοίκων, αμάχων και μαχητών, με σχέδιο για τη διάσπαση των εχθρικών γραμμών. Όσοι δεν μπορούσαν και κάποιοι που δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν την πόλη συγκεντρώθηκαν σε μια πυριτιδαποθήκη με αρχηγό τον Χρήστο Καψάλη, αποφασισμένοι να μην παραδοθούν. Το σχέδιο της Εξόδου προδόθηκε από έναν ξένο, η ταυτότητα και εθνικότητα του οποίου παραμένει άγνωστη... Καθώς οι κάτοικοι, άοπλοι και ένοπλοι, επιχειρούσαν την έξοδο, τα εχθρικά στρατεύματα, που είχαν προειδοποιηθεί, επιτέθηκαν με αγριότητα και βαρβαρότητα. Ακολούθησε σφαγή. Όταν το πρωί της Κυριακής οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη και έσφαζαν και αιχμαλώτιζαν, πολλές μητέρες εξεδήλωναν την ύψιστη αγάπη για τα παιδιά τους,  σκοτώνοντάς τα οι ίδιες, ρίχνοντάς τα στα πηγάδια της πόλης για να τα γλυτώσουν από τους εχθρούς. Ο Χρήστος Καψάλης ανατίναξε την πυριτιδαποθήκη παίρνοντας στον θάνατο και Τούρκους. 

Ανάμεσα στους φιλέλληνες που πολεμούσαν στο πλευρό των Ελλήνων ήταν ο Ελβετός Ιωάννης Μάγερ, ο οποίος σκοτώθηκε επίσης κατά την έξοδο μαζί με την Ελληνίδα γυναίκα του και τα δυο παιδιά τους. Σε μια επιστολή* του στον συνταγματάρχη Στάνχοπ φαίνεται η κατάσταση των πολιορκημένων τις ημέρες εκείνες αλλά και το θάρρος τους.

Ο Ελβετός φιλέλληνας Ιωάννης Μάγερ

«Τα βάσανα, τα οποία υπομένομεν, και μια πληγή την οποία έλαβα εις τους ώμους, δεν με εσυγχώρησαν μέχρι τούδε να σας διευθύνω τους τελευταίους μου ασπασμούς. Κατηντήσαμεν εις τοιαύτην ανάγκην ώστε να τρεφώμεθα από τα πλέον ακάθαρτα ζώα και να πάσχωμεν όλα τα φρικτά αποτελέσματα της πείνης και της δίψης. Η νόσος αυξάνει έτι μάλλον τας δεινοπαθείας, υπό των οποίων θλιβόμεθα. Χίλιοι επτακόσιοι τεσσαράκοντα των αδελφών μας ετελεύτησαν και περίπου των εκατό χιλιάδων σφαίραι κανονιών και βόμβαι, ριπτόμεναι από το εχθρικόν στρατόπεδον, κατεδάφισαν τους προμαχώνας μας και κατεκρήμνισαν τας οικίας μας. Το δε ψύχος μάς ενοχλεί υπερβολικώς, καθότι είμεθα διόλου εστερημένοι από ξύλα της φωτιάς. Με όλας τας στερήσεις ταύτας, είναι αξιοθαύμαστον θέαμα ο ένθερμος ζήλος και η αφοσίωσις της φρουράς μας. Πόσοι γενναίοι άνδρες μετ’ ολίγας ημέρας δεν θέλει είσθαι πλέον ειμή σκιαί, κατηγορούσαι ενώπιον του Θεού την αδιαφορίαν του Χριστιανικού κόσμου εις τον αγώνα, όστις είναι ο αγών της θρησκείας! Οι Αλβανοί, όσοι παραίτησαν τας σημαίας του Ρεσίτ πασά, ηνώθησαν μετά του Ιμπραήμ. Εν ονόματι όλων των ενταύθα ηρώων, μεταξύ των οποίων είναι και ο Νότης Μπότσαρης, ο Παπαδιαμαντόπουλος, και εγώ, όστις παρά της Ελληνικής Διοικήσεως εδιωρίσθην αρχηγός ενός στρατιωτικού σώματος, σας αναγγέλω την ενώπιον του Θεού ωρισμένην απόφασίν μας δια να υπερασπισθώμεν και την υστέραν σπιθαμήν της γης του Μεσολογγίου και να συνενταφιασθώμεν υπό τα ερείπια της πόλεως, χωρίς να ακούσωμεν πρότασίν τινα συνθήκης. Η τελευταία μας ώρα ήγγικεν. Η ιστορία θέλει μας δικαιώσει και οι μεταγενέστεροι θέλουν ελεεινολογήσει την συμφοράν μας. Εγώ, δε, καυχώμαι, διότι εντός ολίγου το αίμα ενός Ελβετού, ενός απογόνου του Γουλιέλμου Τέλλου, μέλει να συμμιχθή με τα αίματα των ηρώων της Ελλάδος…».

*in.gr

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΑΝ ΜΟΝΟ...

ΑΝ η Ελλάδα είχε συνταχθεί με τον Άξονα, θα είχε συμμετάσχει στη μεγάλη Σταυροφορία κατά του μπολσεβικισμού, στη μεγάλη Μάχη για την Ευρώπη και τον Δυτικό Πολιτισμό. Παρά την ήττα, το κράτος μας θα ήταν αξιοσέβαστο, ακόμη μέχρι και σήμερα, ίσως κυρίως σήμερα. Και αυτό γιατί όλοι θα αναγνώριζαν την αξία, τη ζωτικότητα, τη δύναμη, την αποφασιστικότητα, τις φιλοδοξίες ενός μικρού κράτους με μεγάλο παρελθόν, γιατί η μικρή σε μέγεθος Ελλάδα θα είχε προσπαθήσει να αλλάξει τον κόσμο.  Θα μας υπολόγιζαν ακόμη και σήμερα, θα μας είχαν ικανούς για μεγάλους και παράτολμους αγώνες, θα έβλεπαν σε εμάς τους συνεχιστές των αρχαίων Ελλήνων και δεν θα απορούσαν τι σχέση έχουμε με εκείνους. Και θα μας φοβούνταν, δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν τις αντιδράσεις μας. 

Στο εσωτερικό, ο πατριωτικός χώρος θα είχε την περηφάνια να λέει ότι οι πρόγονοί του πολέμησαν στο Ανατολικό Μέτωπο, στο παγκόσμιο μέτωπο δηλαδή κατά του μπολσεβικισμού, και θα τους τιμούσε. Θα είχε ιδέες και όχι ευκαιριακές θέσεις και σύγχυση ιδεών, ούτε την παράνοια να παρουσιάζεται και ως αντικομμουνιστής και ως αντιναζί. 

ΑΛΛΑ  τα πράγματα δεν έγιναν έτσι και αυτό είναι το προπατορικό μας αμάρτημα. Έτσι, στις 6 Απριλίου του 1941 αυτό που έπρεπε να γίνει φυσικά, με την ελεύθερη βούλησή μας και αποτελούσε και την επιθυμία και ελπίδα ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, και των πιο αξιόλογων και έξυπνων ανθρώπων, έλαβε χώρα "με το ζόρι".  Πάλι καλά, γιατί έτσι δημιουργήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας, οργανώθηκαν, πήραν όπλα και μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τους μπολσεβίκους στο εσωτερικό μέτωπο. 

Και αυτοί που ακόμη πιστεύουν ότι ταχθήκαμε με τη σωστή πλευρά, ας σκεφθούν τι κερδίσαμε από τη συμπαράταξή μας με τους "νικητές". Οι Άγγλοι, αφού μας έκλεψαν τον χρυσό καταδικάζοντάς μας σε πείνα, προσπάθησαν να αυτονομήσουν την Κρήτη, και ακολούθως άρχισαν να προμηθεύουν με στολές, λίρες και όπλα τους κομμουνιστές, προετοιμάζοντάς τους για τον συμμοριτοπόλεμο. Αυτό ήταν το "ευχαριστώ". Τη Βόρειο Ήπειρο δεν μας την έδωσαν οι σύμμαχοί μας, παρά το ότι την είχαμε απελευθερώσει με τα όπλα, και την παρέδωσαν στον κομμουνιστή Χότζα, δηλαδή παρέδωσαν τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου στη χειρότερη σκλαβιά. Δεν μας έδωσαν ούτε καν την Κύπρο, που ήταν το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν για εμάς, αντιθέτως λίγα χρόνια μετά οι "φίλοι" μας Άγγλοι μάς κρεμούσαν στην Κύπρο και γενικώς λόγω της κραυγαλέας δουλικότητάς μας μάς έχουν φερθεί σαν να είμαστε κατώτεροι και από τους Ινδούς.

Με την πλευρά που επιλέξαμε κατά τον Β΄Ππ πέρα από όλα τα άλλα πολύ σημαντικά που χάσαμε, χασαμε και την ευκαιρία να κερδίσουμε τον σεβασμό των άλλων αλλά και τον αυτοσεβασμό μας...

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΚΥΠΡΟΣ

 Του Κωστή Παλαμά (1901)

Καλώς μας ήρθατε, παιδιά! Στην Κύπρο την αέρινη,

στη Μακαρία  τη γη,

στάζει το μέλι διαλεχτό σαν πρώτα; Ακόμα γίνεται

τ' ολόγλυκο κρασί;

 Η χαρουπιά η ολόχλωρη λέει τα παληά και τ' άξια

της αργυρής εληάς;

Και τ' αηδονάκι τραγουδεί στην ευωδιά του λάδανου

τα πάθη της καρδιάς;

Κ' οι ακρογιαλιές λαχταριστές, τ' αραξοβόλια ολόβαθα

και τ' ακροτόπια ορθά,

το καρτερούνε της θεάς το υπέρκαλο ξαγνάντεμα

και δεύτερη φορά;

Καλώς μας ήρθατε, παιδιά! Στην Κύπρο την πολύχαλκη,

στην καρποφόρα γη,

ακόμα η Μοίρα της οργής, η Μοίρα όλων των όμορφων,

ξεσπάει και καταλεί;

Λυσσάει με την αναβροχιά, με την ακρίδα μαίνεται,

χτυπάει με τη σκλαβιά;

Στ' ωραίο πολύπαθο κορμί η αγνή ψυχή δεν έσβυσε;

Πέστε το, εσείς παιδιά!

Καλώς μας ήρθατε, παιδιά, και φέρτε, κελαϊδήστε μας

το ευγενικό νησί.

- Μεσ' στη βαθιά της αγκαλιά μητέρα η Άσπρη θάλασσα

να κρύψη εσέ ζητεί.

Του κάκου· στεριές, πέλαγα, λαοί τρυγύρω σου ήμεροι

και βάρβαροι λαοί,

σ' είδανε, σε ωρεχτήκανε, και κατά σένα χυθήκανε

και  Ασία και Αφρική.

[...]

Κ' είναι  η καρδιά σου εσέ πιστή, και δένεις με γητέματα,

και πήραν από σε

μια ρίζα τα διαβατικά, και μοίρανε τ' αλλότρια

δική σου χάρη, ω ναι!

Και την Αστάρτη ξέγραψεν η θεία Ποθοκρατόρισσα

που γέννησαν οι αφροί,

κι από της Τύρου το Μελκάρθ, και με τα σπλάχνα σου έπλασες

Τον Έλληνα Ηρακλή.

Κι' αφού πετάξανε οι θεοί, και της Παφίας απόμεινε

συντρίμματα ο βωμός,

η Ροδαφνούσα σου έφτασε, και γίνηκε τραγούδι σου,

και σ' άναψε, καημός.

Και του Ηρακλή το ρόπαλο το πήρε και κυνήγησε

τον ξένο, εκδικητής,

κ' εσέ λημέρι του έκαμε, το κάλεσμα προσμένοντας

το μέγα, ο Διγενής.

Εσύ κρυφοζωντάνεψες, ωραίο νησί, και φύλαξες,

εσύ τα προσκυνάς,

της Ρωμιοσύνης τα είδωλα· της Ομορφιάς το είδωλο

και της Παλληκαριάς.

Από τα κέδρα του Όλυμπου σκαλίστε γοργοκάραβα,

ω Ακρίτα! Ω Ροδαφνού!

Ή κάμετε καράβια σας τα ολάνθιστα κι ολόδροσα

φτερούγια του Απριλιού.

Και των Ελλάδων τα νεκρά ακρογιάλια γύρα φέρτε τα,

ξυπνήστε ένα βοριά,

απλώστε ένα τρικύμισμα, κι αστράφτε εμπρός και μέσα μας

τα ωραία, τα δυνατά.

Καλώς μας ήρθατε, παιδιά! Σ' εσένα, Κύπρο αέρινη,

ω Μακαρία γη,

πήγεν ο μέγας Έρωτας και χτύπησε, κι ανάβρυσε

θαυματουργή πηγή.

Στοιχειό ωργισμένο την πηγή βαθιά την καταχώνιασε.

Ω χέρι ονειρευτό,

που πάντα σε προσμένουμε, ξεσκέπασε, και φέρε μας

το αθάνατο νερό!

Καλώς μας ήρθατε, παιδιά! Στην Κύπρο την αέρινη,

στη Μακαρία γη,

στ' ωραίο πολύπαθο κορμί η αγνή ψυχή δεν έσβυσε.

Και ζη, και ζη, και ζη!

Ευρωπαϊκή Αντίσταση