Σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο, όποιος διαπράττει συγκεκριμένα εγκλήματα προδοσίας της χώρας, όπως όταν επιβουλεύεται την ακεραιότητά της ή προβαίνει σε «προσβολή εναντίον της διεθνούς ειρήνης της χώρας», τιμωρείται στην πρώτη περίπτωση με θάνατο και στη δεύτερη με ισόβια ή πρόσκαιρη κάθειρξη ή με θάνατο, αναλόγως. Επίσης, πρόβλεψη υπάρχει και για την περίπτωση που κάποιος συνωμοτεί με άλλον ή άλλους για την τέλεση προδοσίας της χώρας ή με συνεννοήσεις με ξένη κυβέρνηση προπαρασκευάζει την εκτέλεση πράξης προδοσίας της χώρας.
Βέβαια, υποτίθεται ότι η θανατική ποινή έχει καταργηθεί, πλην όμως ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ από τα άρθρα του ποινικού κώδικα που προβλέπουν θάνατο ή και θάνατο για το έγκλημα της προδοσίας της χώρας το κείμενο δεν έχει αλλάξει, παρά το ότι κάθε τρεις και λίγο διάφορα άρθρα του ίδιου κώδικα τροποποιούνται. Συνεπώς, είναι ζήτημα ερμηνείας των σχετικών άρθρων, αν η ποινή που απειλούν είναι η θανατική, νομίζουμε δε ότι βάσιμα θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι τα παραπάνω άρθρα εξαιρούνται από την κατάργηση της θανατικής ποινής. Εξάλλου το ίδιο το Σύνταγμα επιτρέπει την επιβολή θανατικής ποινής, αλλά για κακουργήματα που τελούνται σε καιρό πολέμου και σχετίζονται με αυτόν (7 παρ. 3 Σ).
Συνεπώς, η θανατική ποινή δεν έχει καταργηθεί απολύτως. Σε κάθε περίπτωση, τα υφιστάμενα εγκλήματα προδοσίας της χώρας θα μπορούσαν να διευκρινιστούν, συμπληρωθούν, εξειδικευτούν και εμπλουτιστούν και να εφαρμοστούν συμπληρωμένα και στην περίπτωση των προδοτών της Μακεδονίας, αφού η «μη αναδρομικότητα των νόμων» είναι ένα τεράστιο ψέμα, όπως έχει αποδειχθεί σε μεγάλες ιστορικές δίκες, αλλά και όπως αποδεικνύεται συχνά με την αναδρομική επιβολή φόρων στους πολίτες. Υπάρχει, λοιπόν, ιστορικό προηγούμενο.
Το ζήτημα της τιμωρίας των προδοτών δεν είναι όμως μόνο ούτε κύρια νομικό, αλλά και ηθικό και πάνω απ’ όλα εθνικό. Διαχρονικά, οι προδότες εκτελούνται.
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
