του Σωτήρη Αντωνακόπουλου
Στο μαύρο εξώφυλλο ένιωσα αμέσως να με καταλαμβάνει το σκοτάδι του θανάτου, η θλίψη και η απελπισία που νιώθει κάποιος μετά από μια καταστροφή. Ήταν έντονη επίσης η μοναχικότητα και η σοβαρότητα. Επάνω στο μαύρο χρώμα αποτυπωμένη σε λευκό, η μορφή της απόλυτης πίστης και αφοσίωσης στον Ιερό Σκοπό. Στο λευκό για να μην σβήσει ποτέ η αθωότητα, η αλήθεια και εκείνο το αιώνιο χαμόγελο απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα. Δίπλα δύο λέξεις σε κόκκινο κι αμέσως ένιωσα την επαναστατική διάθεση, το πάθος καθώς και την ορμή της γραφής του συγγραφέα. Είναι τα πρώτα συναισθήματα που γεννήθηκαν μόλις έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο ''Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα''.
Γύρισα το εξώφυλλο και ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο. Αμέσως ένα ερώτημα άρχισε να βασανίζει το μυαλό μου: Πόσο εύκολο μπορεί να είναι σήμερα, στην εποχή της απόλυτης σήψης και της παρακμής, σ'αυτόν τον κόσμο που η ύλη και ο μηδενισμός συνθέτουν τη μίζερη καθημερινή πραγματικότητα, να μπορεί κάποιος να νιώσει το πολεμικό πνεύμα, τη φυλετική ψυχή και την ανθρώπινη θυσία; Να ''γνωρίσει'' δηλαδή τον Robert Brasillach; Μέσα από τον πρόλογο του βιβλίου μού λύθηκε η απορία. Ο άνθρωπος που θα γνωρίσει τον εαυτό του, ο άνθρωπος που κοιτάζει την αλήθεια κατάματα, ο άνθρωπος που έχει πίστη για ένα σκοπό, ο άνθρωπος που παλεύει για κάτι ιερό θα είναι αυτός που έχει την τιμή να ''γνωρίσει'' τον Robert Brasillach.
Ο πρόλογος τελείωσε και ακολουθούν τα πολιτικά άρθρα. Από το ''εβραϊκό ζήτημα'' μέχρι το ''είδα τους τάφους του Κατύν'' η αρμονική ακολουθία τους θυμίζει στρατιωτική παράταξη έτοιμη να παρελάσει μετά από μια μεγάλη μάχη και μια σημαντική νίκη. Με την αίσθηση αυτή άρχισα να καταλαβαίνω τον πρόεδρο του δικαστηρίου που παρομοίασε τα άρθρα πιο επικίνδυνα κι από ένα τάγμα της Βέρμαχτ.
Συνέχεια εδώ
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
