-ήταν το πρώτο θύμα του αντιρατσιστικού νόμου-
Αθώος κηρύχθηκε πριν από λίγο από το Μονομελές Πλημ/κείο Ρεθύμνου ο ιστορικός και καθηγητής Ρίχτερ, ο οποίος είχε διωχθεί με βάση τις διατάξεις του αντιρατσιστικού νόμου για ισχυρισμούς του και επιστημονικές διαπιστώσεις του, που περιέχονται στο βιβλίο του "Η μάχη της Κρήτης". Η διαδικασία άρχισε στις 25 Νοεμβρίου του 2015 και έληξε σήμερα με την αθώωσή του.
Την ποινική δίωξη είχε ασκήσει ο Εισαγγελέας Ρεθύμνου Πατεράκης κατόπιν μηνυτήριας αναφοράς διαφόρων Κρητικών μεταξύ των οποίων ο Μανούσος Παραγιουδάκης, ο οποίος υπήρξε αρχηγός ΓΕΕΘΑ και πιο πριν είχε διατελέσει αρχηγός ΓΕΣ και ,γενικώς, υπήρξε ανώτατος αξιωματικός επί σειρά ετών. Αφού, λοιπόν, ασχολήθηκε επί μακρόν με την τιμή του τακτικού στρατού της Ελλάδας, αποφάσισε να ασχοληθεί και με την τιμή των διαφόρων ατάκτων ομάδων Κρητών. Η κατηγορία ήταν ότι ο Ρίχτερ αρνήθηκε τα "εγκλήματα πολέμου του ναζισμού κατά του κρητικού λαού" και ότι η άρνηση αυτή είχε εξυβριστικό χαρακτήρα. Κι αυτό γιατί στο βιβλίο του, ο Ρίχτερ αναφέρθηκε στις πρακτικές των Κρητών, χαρακτηρίζοντάς τες βάρβαρες.
Σε συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό σταθμό 9.84 στις 15 Δεκεμβρίου 2015 ο Ρίχτερ είπε σχετικά με τη δίωξή του μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα:
"Δεν κάνουμε μυθολογία, αλλά μεταφέρουμε την ιστορική αλήθεια [...]
Ο Χίτλερ ανάμεσα σε αλεξιπτωτιστές
Ουσιαστικά διέλυσα ή διέψευσα -εάν προτιμάτε-, δύο μύθους. Ο πρώτος είναι ότι ο Χίτλερ έχασε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί οι Έλληνες πολέμησαν με γενναιότητα επί έξι εβδομάδες, στο βιβλίο μου “Ιταλογερμανική Επίθεση Εναντίον της Ελλάδας”. Αυτός ο μύθος όμως ισχύει κυρίως για τους στρατιωτικούς. Ο δεύτερος μύθος -ο οποίος αποτελεί και πιο ευαίσθητο ζήτημα-, είναι ότι από την πρώτη μέρα της εισβολής μέχρι και τη συνθηκολόγηση, οι Κρήτες πολεμούσαν καθημερινά. Αυτό είναι μύθος, το γνωρίζουμε και από γερμανικές και από αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, την SOE, τις Επιχειρήσεις Ειδικών Αποστολών, μια βρετανική ειδική μυστική παραστρατιωτική υπηρεσία, ότι -για παράδειγμα-, από τον Οκτώβριο 1943, έως το Μάιο του 1944, δεν έπεσε ούτε ένας πυροβολισμός στην Κρήτη. Οι Κρήτες, στην πλειονότητά τους, αρνούνται να δεχτούν ότι υπήρχαν Γερμανοί στρατιώτες, οι οποίοι ασκούσαν τα επαγγέλματα τους, δραστηριοποιούνταν εκείνη την εποχή στο νησί, γνωστοί Γερμανοί καλλιτέχνες, αλλά και επιστήμονες, ένας αρχιτέκτονας, ένας βιολόγος, αλλά και αρχαιολόγοι. Όλα αυτά τα έχω διατυπώσει, βασιζόμενος σε επιστημονικές πηγές, σε διεθνείς επιστημονικές πηγές. Μάλιστα, βασίζομαι σε αγγλικές πηγές και για να είμαι ειλικρινής, αυτό που με ξάφνιασε περισσότερο είναι το γεγονός πως γράφω ακριβώς ό,τι και ο Βρετανός ιστορικός, Άντονι Μπίβορ, ο οποίος είχε επίσης ασχοληθεί διεξοδικά με την Κρήτη. Εκείνος όμως δεν κατηγορήθηκε, διότι είναι Βρετανός. Εγώ είμαι Γερμανός και ως εκ τούτου μπήκα στο στόχαστρο, γιατί θεωρήθηκε ότι απλά και μόνο, λόγω της καταγωγής μου, είμαι Ναζί. [...]
Αρχικά ο πόλεμος ήταν καθαρός. [...] Βρώμικος έγινε όταν άρχισαν οι επιδρομές, όταν άρχισαν να δρουν τα άτακτα στρατεύματα και οι διωγμοί. Έτσι έγινε ο πόλεμος βρώμικος. Στην έβδομη δίκη της Νυρεμβέργης αναφέρεται σαφώς πώς έδρασαν οι Έλληνες αντάρτες, διότι τα τακτικά στρατεύματα δεν επιτρεπόταν να πολεμήσουν. Αλλά ο κόσμος αυτό απλώς δεν το γνωρίζει [...]
Βασίζομαι πάντα σε αρχικές πηγές. Σε πρωτογενείς πηγές ή σε αξιόπιστα υπηρεσιακά έγγραφα. Γι’ αυτό το βιβλίο χρησιμοποίησα βρετανικά, γερμανικά και ιταλικά υπηρεσιακά έγγραφα, καθώς και τα αντίστοιχα διπλωματικά και στρατιωτικά έγγραφα. [...] Χρησιμοποιώντας, λοιπόν, ο επιστήμονας πηγές -και τονίζω πάντα πρωτογενείς πηγές-, οδηγείται στο αιτούμενο, ήτοι στην πραγματικότητα. Στην περίπτωση της Κρήτης, ο κόσμος αγνοούσε την πραγματικότητα και πίστευε τον μύθο...».
Φυσικά, ο Ρίχτερ δεν είναι ναζί, και ίσως σε άλλα βιβλία του να έχει κάνει λάθη. Σε κάθε περίπτωση, οι αντιδράσεις άρχισαν όταν αναγορεύθηκε ομόφωνα επίτιμος διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (μάλιστα, τότε, είχε αντιδράσει έντονα και η Χρυσή Αυγή, προφανώς σε επίδειξη αντιγερμανισμού και για να ξορκίσει τον πρότερο φιλογερμανισμό της).
Ένας σοβαρός ιστορικός εσύρθη σε δίκη και η Ελλάδα διεσύρθη διεθνώς. Η ελευθερία της έκφρασης διώκεται από το 1945 και μετά, πλέον στην Ελλάδα και με νόμο.
Η απόφαση, όμως, του δικαστηρίου είναι ένα θετικό σημάδι και συνιστά και "προηγούμενο". Δεν ξέρουμε πόσοι ακόμη θα διωχθούν με βάση αυτόν τον νόμο, αλλά φρονούμε ότι η καλύτερη υπεράσπιση είναι η απόδειξη της αλήθειας.
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
