Στο μαύρο εξώφυλλο ένιωσα αμέσως να με καταλαμβάνει το σκοτάδι του θανάτου, η θλίψη και η απελπισία που νιώθει κάποιος μετά από μια καταστροφή. Ήταν έντονη επίσης η μοναχικότητα και η σοβαρότητα. Επάνω στο μαύρο χρώμα αποτυπωμένη σε λευκό, η μορφή της απόλυτης πίστης και αφοσίωσης στον Ιερό Σκοπό. Στο λευκό για να μην σβήσει ποτέ η αθωότητα, η αλήθεια και εκείνο το αιώνιο χαμόγελο απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα. Δίπλα δύο λέξεις σε κόκκινο κι αμέσως ένιωσα την επαναστατική διάθεση, το πάθος καθώς και την ορμή της γραφής του συγγραφέα. Είναι τα πρώτα συναισθήματα που γεννήθηκαν μόλις έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο ''Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα''.
Γύρισα το εξώφυλλο και ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο. Αμέσως ένα ερώτημα άρχισε να βασανίζει το μυαλό μου: Πόσο εύκολο μπορεί να είναι σήμερα, στην εποχή της απόλυτης σήψης και της παρακμής, σ'αυτόν τον κόσμο που η ύλη και ο μηδενισμός συνθέτουν τη μίζερη καθημερινή πραγματικότητα, να μπορεί κάποιος να νιώσει το πολεμικό πνεύμα, τη φυλετική ψυχή και την ανθρώπινη θυσία; Να ''γνωρίσει'' δηλαδή τον Robert Brasillach; Μέσα από τον πρόλογο του βιβλίου μού λύθηκε η απορία. Ο άνθρωπος που θα γνωρίσει τον εαυτό του, ο άνθρωπος που κοιτάζει την αλήθεια κατάματα, ο άνθρωπος που έχει πίστη για ένα σκοπό, ο άνθρωπος που παλεύει για κάτι ιερό θα είναι αυτός που έχει την τιμή να ''γνωρίσει'' τον Robert Brasillach.
Ο πρόλογος τελείωσε και ακολουθούν τα πολιτικά άρθρα. Από το ''εβραϊκό ζήτημα'' μέχρι το ''είδα τους τάφους του Κατύν'' η αρμονική ακολουθία τους θυμίζει στρατιωτική παράταξη έτοιμη να παρελάσει μετά από μια μεγάλη μάχη και μια σημαντική νίκη. Με την αίσθηση αυτή άρχισα να καταλαβαίνω τον πρόεδρο του δικαστηρίου που παρομοίασε τα άρθρα πιο επικίνδυνα κι από ένα τάγμα της Βέρμαχτ.
-Το ερώτημα του δημοψηφίσματος θα είναι: «Θέλετε η Ευρωπαϊκή Ένωση να υπαγορεύσει την υποχρεωτική εγκατάσταση μη Ούγγρων πολιτών στην Ουγγαρία ακόμη και χωρίς την συγκατάθεση του Κοινοβουλίου;»
Την υποχρεωτική κατανομή προσφύγων στα κράτη μέλη της ΕΕ μέσω ποσοστώσεων προώθησε η γερμανίδα καγκελάριος, Μέρκελ.
Σε δηλώσεις του ο Ούγγρος πρωθυπουργός, Βίκτωρ Όρμπαν, υποστήριξε ότι οι ποσοστόσεις ξανασχεδιάζουν τον εθνοτικό, πολιτισμικό και θρησκευτικό χάρτη της Ουγγαρία και της Ευρώπης.
Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτωρ Όρμπαν
«Η κυβέρνηση ανταποκρίνεται στο δημόσιο αίσθημα τώρα, πιστεύουμε ότι η εισαγωγή ποσοστώσεων στην μετεγκατάσταση μεταναστών χωρίς τη στήριξη των πολιτών ισοδυναμεί με κατάχρηση εξουσίας» δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου, κατά την οποία ωστόσο δεν προσδιόρισε την ημερομηνία του δημοψηφίσματος.
«Δεν μπορούμε να παίρνουμε αποφάσεις ενάντια στις επιθυμίες των Ευρωπαίων πολιτών» είπε ο Βίκτορ Όρμπαν μιλώντας στην ουγγρική Βουλή.
Σύμφωνα με το iefimerida. gr '' Άγνωστοι πήγαν νύχτα στο hotspot του Σχιστού και κρέμασαν μια γουρουνοκεφαλή στον φράχτη, ώστε να καταστήσουν τον χώρο «μολυσμένο» για τους μουσουλμάνους πρόσφυγες και να μην μπορέσουν να εγκατασταθούν εκεί! Οι δράστες εκτός από τη γουρουνοκεφαλή κρέμασαν και έναν σταυρό, πότισαν τη γη με αίμα γουρουνιού και ανάρτησαν και ένα χαρτόνι που έγραφε «Η Ελλάδα έχει ιδιοκτήτη την υπέρμαχο στρατηγό, την προστάτιδα του γένους των Ελλήνων». Θεωρείται ότι εάν «μολυνθεί» το έδαφος με αίμα χοίρου, οι μουσουλμάνοι θα το θεωρήσουν ακάθαρτο και δεν θα δεχθούν να μείνουν εκεί.
Το κρέμασμα γουρουνοκεφαλής σε χώρους φιλοξενίας προσφύγων έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν σε χώρες της κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης.
Στις 18 Φεβρουαρίου του 1943 ο Γκαίμπελς εκφώνησε στο κατάμεστο Σπορτπαλάστ του Βερολίνου έναν συγκλονιστικό λόγο, που θεωρείται ο καλύτερός του και με τον οποίο κάλεσε τον γερμανικό λαό σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Είχε προηγηθεί η μοιραία ήττα στο Στάλινγκραντ και το έθνος έπρεπε να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις του στον αγώνα κατά του εβραιομπολσεβικισμού. Ο Γκαίμπελς επανειλημμένως τόνισε ότι η μάχη δινόταν όχι μόνο για τη Γερμανία αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη και για τη διάσωση του δυτικού πολιτισμού. Το κοινό στο Σπορτπαλάστ αποτελείτο από στελέχη του Κόμματος και της Κυβέρνησης, τραυματίες πολέμου, παρασημοφορημένους στρατιώτες, εργάτες της πολεμικής βιομηχανίας, επιστήμονες και παιδιά. Τον λόγο δεν άκουσαν μόνο οι 15.000 θεατές αλλά και εκατομμύρια άλλοι από το ραδιόφωνο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γκαίμπελς δεν έκρυψε την κρισιμότητα της κατάστασης:
"Η καταιγίδα από τις στέπες, που μαίνεται στην ιερή
ήπειρό μας αυτόν τον χειμώνα, επισκιάζει κάθε προηγούμενη ανθρώπινη και
ιστορική εμπειρία. (...) Ο σκοπός του μπολσεβικισμού είναι η
παγκόσμια επανάσταση των εβραίων. (...) Ποτέ
δεν φοβηθήκαμε τους εβραίους, δεν τους φοβόμαστε ούτε τώρα! ..."
Απαίτησε τη συμμετοχή όλων στον πόλεμο:
"Ο ολοκληρωτικός πόλεμος είναι υπόθεση ολόκληρου του
γερμανικού λαού. Κανείς δεν έχει δικαιολογία για να αγνοεί τις απαιτήσεις του.(...) Δεν γίνεται να ανεχθούμε, η συντριπτική πλειονότητα
του λαού να φέρει όλο το φορτίο του πολέμου, και ένα μικρό, νωθρό τμήμα αυτού
να προσπαθεί να ξεφύγει από τα βάρη και τις ευθύνες του πολέμου. Τα μέτρα που
έχουμε λάβει, και αυτά που θα λάβουμε ακόμη, θα χαρακτηρίζονται από το πνεύμα
της εθνικοσοσιαλιστικής δικαιοσύνης. Δεν πρόκειται να δώσουμε καμία σημασία
στην τάξη και στο επάγγελμα οποιουδήποτε. Πλούσιοι και φτωχοί, υψηλά και χαμηλά
κοινωνικά στρώματα, πρέπει να μοιραστούν το βάρος εξίσου. Καθένας πρέπει να
εκτελέσει το καθήκον του απέναντι στο έθνος, σε αυτή την πιο κρίσιμη φάση του
μεγάλου αγώνα μας, και αν είναι απαραίτητο να εξαναγκασθεί σε αυτό".
Τα
λόγια του ενθουσίασαν το πλήθος, που τον διέκοπτε με ζητωκραυγές και
συνθήματα, ειδικά στο τέλος, όταν ο Γκαίμπελς έθεσε στο κοινό τα περίφημα δέκα ερωτήματα:
«Θέλετε
Ολοκληρωτικό Πόλεμο; Θέλετε Ολοκληρωτικό Πόλεμο; Αν χρειαστεί, θέλετε έναν
πόλεμο ακόμη πιο ολοκληρωτικό και ριζοσπαστικό απ’ όσο μπορούμε σήμερα να
φανταστούμε;» Η απάντηση ήταν ένα τρομερό, παρατεταμένο «Ja».
Μετά τη λήξη της ομιλίας
του, για είκοσι ολόκληρα λεπτά, η αίθουσα τρανταζόταν από τα συνθήματα των
παρευρισκομένων. Στο τέλος, όλοι όρθιοι τραγούδησαν τον εθνικό τους ύμνο.
Την επομένη, ο Γκαίμπελς έγραψε στο
ημερολόγιό του: «Το γερμανικό έθνος είναι
έτοιμο να θυσιάσει τα πάντα για τον πόλεμο και τη νίκη μας. Θα φροντίσω ώστε ο
ολοκληρωτικός πόλεμος να μην μείνει απλή θεωρία».
Το πολωνικό περιοδικό wSieci κυκλοφόρησε με εξώφυλλο μια όμορφη λευκή γυναίκα, που συμβολίζει την Ευρώπη,να δέχεται επίθεση από αλλόφυλους και να προσπαθεί να αντισταθεί, με τίτλο "Ισλαμικός βιασμός της Ευρώπης". Το περιοδικό επισημαίνει με αυτόν τον τρόπο τις μεγάλες διαστάσεις που έχει πάρει το φαινόμενο των μαζικών βιασμών Ευρωπαίων γυναικών από ξένους.
Στη Φινλανδία κυκλοφόρησε η παρακάτω αφίσα που επισημαίνει όχι απλώς την ανοχή απέναντι στην εγκληματική συμπεριφορά των αλλοφύλων αλλά και την ανοιχτή αποδοχή που συχνά γίνεται δικαιολόγηση.
Και η υποταγμένη Ελλάδα διεκδικεί το Νόμπελ Ειρήνης ως επιβράβευση της αναξιοπρέπειας και του ραγιαδισμού της.
Το κύμα βίας κατά των γυναικών και παιδιών στην Ευρώπη από ξένους μεγαλώνει συνεχώς. Δεν υπάρχουν πια ασφαλείς χώροι ούτε ασφαλείς ώρες. Οι δημόσιοι χώροι, στους οποίους κάποτε μια γυναίκα δεν είχε να φοβηθεί κάτι σοβαρό, πλέον είναι πολύ επικίνδυνοι όχι μόνο το βράδυ ή τη νύχτα αλλά και τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας. Οι ξένοι δρουν όπως έδρασαν και το προηγούμενο χρονικό διάστημα: συγκεντρώνονται πολλοί μαζί, κάποιοι από αυτούς περικυκλώνουν τα θύματά τους και σχηματίζουν τείχος, αρχίζουν να αλαλάζουν -κάτι που θεωρείται γραφικότητα και μέρος της "κουλτούρας" τους από τους ευνουχισμένους λευκούς- και οι υπόλοιποι εντός του κύκλου που έχουν σχηματίσει οι ομόφυλοί τους, κακοποιούν τις γυναίκες και τα παιδιά που έχουν εγκλωβίσει.
Τα κρούσματα είναι καθημερινά και πολύ σοβαρά. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι την Κυριακή 14/2 στην πόλη Τσέλε της Γερμανίας, στις 5 το απόγευμα, δύο κοριτσάκια 11 ετών που κολυμπούσαν στην πισίνα, στην οποία υπήρχαν φύλακες, περικυκλώθηκαν από ξένους και δύο από αυτούς άρχισαν να ασελγούν σε αυτά. Τα κορίτσια άρχισαν να καλούν σε βοήθεια, αλλά κανείς δεν τόλμησε να πλησιάσει. Κατάφεραν να ξεφύγουν, και τότε οι φύλακες κάλεσαν την αστυνομία. Οι αστυνομικοί που ασχολήθηκαν με την άγρια αυτή επίθεση, είπαν πως πλέον δεν είναι κάτι πρωτοφανές, συμβαίνει καθημερινά, αλλά τα εγκλήματα αυτού του είδους δεν γίνονται γνωστά! Την επίθεση δημοσιοποίησε μέσω facebook ο πατέρας του ενός κοριτσιού, ο οποίος προφανώς δεν ήταν στην πισίνα, αλλά ήταν ήσυχος λόγω της φύλαξης που υπήρχε.
Οι επιθέσεις σε παιδιά και εφήβους σε κολυμβητήρια και οι βιασμοί μέσα σε αυτά, από ξένους, δυστυχώς συμβαίνουν καθημερινά: ανάλογες καταγγελίες έχουν γίνει και στη Δρέσδη, το Ανόβερο, το Μόναχο, τη Βιέννη και αλλού. Τα παιδιά της Ευρώπης πληρώνουν την ανεκτικότητα και τη βλακεία των γονιών τους.
Δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια, παρά να ανατρέξει κανείς στον διεθνή Τύπο για να πληροφορηθεί τι συμβαίνει κάθε μέρα στις πόλεις της Ευρώπης: ομαδικοί βιασμοί γυναικών και κοριτσιών, αλλά και αγοριών, από αλλόφυλους. Βιασμοί που προφανώς οφείλονται στο φυλετικό ή και στο θρησκευτικό μίσος (υπάρχουν μαρτυρίες θυμάτων σύμφωνα με τις οποίες οι δράστες κατά την επίθεση δόξαζαν τον Αλλάχ).
Τα ελληνικά ΜΜΕ δεν καταδέχονται να μεταδώσουν τέτοιες ειδήσεις, διότι έχουν αφιερωθεί στην "ανθρωπιστική" τους καμπάνια και στο Νόμπελ Ειρήνης... Δεν παρέλειψαν όμως χθες 15/2 να αναφερθούν σε ένα ασήμαντο και καθόλου ρατσιστικό περιστατικό στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο ανάμεσα σε έναν υπάλληλο της εταιρείας security και έναν αφρικανό. Κανένα όμως από τα ΜΜΕ δεν δείχνει τις ομάδες αλλοφύλων που κυκλοφορούν ήδη και στις ελληνικές πόλεις, και ιδίως στο κέντρο της Αθήνας -και δεν εννοούμε μόνο την Ομόνοια αλλά και τη Β. Σοφίας, για παράδειγμα- πολλοί μαζί, με πρωτόγονο θράσος και ζωώδη αλαζονεία, δείχνοντας ότι είναι έτοιμοι για όλα...
Ας μην ξεχνάμε: μαζικοί βιασμοί από αλλόφυλους σημαίνουν ΑΛΩΣΗ.
Μια σπουδαία μορφή του εθνικοσοσιαλισμού, που συμμετείχε ενεργά στον αγώνα του Χίτλερ προς την κατάκτηση της εξουσίας είναι η πρώτη γυναίκα του Χέρμαν Γκαίρινγκ, η σουηδο-ιρλανδικής καταγωγής Κόμισσα Καρίν Φοκ (Carin Fock). Η Καρίν ακολούθησε τον Γκαίρινγκ στη πρώτη μεγάλη συγκέντρωση των SA και άκουγε τις ατελείωτες συζητήσεις για διάφορα θέματα από τις συχνές επισκέψεις του Χίτλερ στο σπίτι τους. Σε ένα γράμμα προς τον γιο της από τον πρώτο της γάμο γράφει: «Ο Αγαπημένος παρουσίασε τον στρατό των πραγματικά νέων Γερμανών του ενώπιον του Φύρερ του και είδα το πρόσωπό του να φωτίζεται βλέποντάς τους να παρελαύνουν. Ο Αγαπημένος έχει δουλέψει πολύ σκληρά με αυτούς, τους έχει εμφυσήσει μεγάλο μέρος της ανδρείας και του ηρωισμού του, και αυτό που παλιότερα ήταν όχλος –και μάλιστα άγριος και μάλλον τρομακτικός, οφείλω να ομολογήσω– μεταμορφώθηκε σ’ έναν αληθινό Στρατό του Φωτός, μια ομάδα πρόθυμων σταυροφόρων, έτοιμων να βαδίσουν σύμφωνα με τις διαταγές του Φύρερ και να απελευθερώσουν για μια ακόμα φορά αυτήν τη δυστυχισμένη χώρα».[1]
Στο πραξικόπημα του Μονάχου το 1923 ο Γκαίρινγκ τραυματίζεται βαριά από σφαίρα ενός αστυνομικού και κάποιοι φίλοι ειδοποίησαν την Καρίν, η οποία έσπευσε με γενναιότητα στο πλευρό του Γκαίρινγκ, για να του κρατήσει το χέρι και να σχεδιάσει την απόδρασή του. Τον μετέφερε με το αυτοκίνητο στο Partenkirchen, 112 χιλιόμετρα νότια του Μονάχου, όπου κρύφτηκε στη βίλα ενός πλούσιου Ολλανδού. [2] Την ίδια περίοδο ο Χίτλερ βρισκόταν στη φυλακή Landsberg, η δε Καρίν, που δεχόταν επιθέσεις από κομμουνιστές που της πετούσαν πέτρες στο δρόμο, κάποια από τις οποίες, μάλιστα, της έσπασε ένα κόκκαλο του ποδιού της, εγκαταστάθηκε στο νοσοκομείο για να βρίσκεται κοντά στον Χέρμαν.[3] Σε ένα γράμμα προς τη μητέρα της στις 20 Νοεμβρίου 1923 με ενθουσιασμό γράφει: «Οι μέθοδοι του Χίτλερ μέχρι στιγμής βασίστηκαν στην αξιοπρέπεια και στον ιπποτισμό. Γι’ αυτό έχει τύχει τόσο μεγάλης αγάπης και θαυμασμού και έχει μαζί του όλο τον λαό. … Ο Χίτλερ είναι ήρεμος, τώρα πια είναι γεμάτος ζωή και πίστη, έπειτα από τις πρώτες ημέρες που ήταν απαθής και αρνιόταν να φάει…»[4] Παρά την φτώχεια που βασάνιζε το ζεύγος Γκαίρινγκ, η Καρίν γράφει στη μητέρα της στις 20 Φεβρουαρίου του 1924 «χίλιες φορές να πεθάνω από πείνα παρά να υπηρετήσω Εβραίο». Στις 5 Απριλίου η Καρίν επισκέπτεται τον Χίτλερ στην φυλακή. Αυτός εκεί της αφιέρωσε μια φωτογραφία του και αργότερα της έδωσε σημαντικές οδηγίες για να τις μεταφέρει στον σύζυγο της στο Ίνσμπρουκ: Έπρεπε να έρθει αμέσως σε επικοινωνία με τον Μπενίτο Μουσολίνι. [5]
Σύμφωνα με νεώτερες πληροφορίες, ο πρόεδρος του Μονομελούς Πλημ/κείου Ρεθύμνου, που αθώωσε τον Γερμανό ιστορικό Ρίχτερ, ο οποίος κατηγορείτο για άρνηση εγκλημάτων του ναζισμού (βλέπε εδώ), έκρινε αντισυνταγματικό το σχετικό άρθρο του αντιρατσιστικού νόμου και αρνήθηκε να το εφαρμόσει. Δηλαδή, ο Πρόεδρος δεν μπήκε καν στην ουσία της υπόθεσης και στον έλεγχο των επιστημονικών πορισμάτων του Ρίχτερ, αλλά έκρινε το άρθρο 2 του ν. 4285/2014 (το οποίο αντικατέστησε το άρθρο 2 του ν. 729/1979) "αντίθετο με το Σύνταγμα και το ευρωπαϊκό δίκαιο" και ως εκ τούτου ανίσχυρο και ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί.
Μόνο συγχαρητήρια μπορεί να δώσει κανείς στον Πρόεδρο του Δικαστηρίου, διότι μπορεί μεν να εξετέλεσε το καθήκον του, αλλά το έπραξε υπό δύσκολες και πιεστικές συνθήκες (όπως και ο Εισαγγελέας της έδρας, ο οποίος πρότεινε απαλλαγή του Ρίχτερ αλλά με άλλη αιτιολογία) επιδεικνύοντας ανεξαρτησία πνεύματος και θάρρος.
Το συγκεκριμένο άρθρο που κρίθηκε αντισυνταγματικό είναι το ακόλουθο:
"1. Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, επιδοκιμάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται την ύπαρξη ή τη σοβαρότητα εγκλημάτων γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώματος και των εγκλημάτων του ναζισμού που έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων και η συμπεριφορά αυτή στρέφεται κατά ομάδας προσώπων ή μέλους της που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία, όταν η συμπεριφορά αυτή εκδηλώνεται κατά τρόπο που μπορεί να υποκινήσει βία ή μίσος ή ενέχει απειλητικό ή υβριστικό χαρακτήρα κατά μίας τέτοιας ομάδας ή μέλους της, τιμωρείται με τις ποινές της παραγράφου 1 του προηγούμενου άρθρου.
2. Αν η πράξη της προηγούμενης παραγράφου τελέστηκε από δημόσιο λειτουργό ή υπάλληλο, κατά την άσκηση των ανατεθειμένων σε αυτόν καθηκόντων, επιβάλλεται φυλάκιση έξι (6) μηνών έως τριών (3) ετών και χρηματική ποινή δέκα χιλιάδων έως είκοσι πέντε χιλιάδων (10.000 - 25.000) ευρώ.»
Αθώος κηρύχθηκε πριν από λίγο από το Μονομελές Πλημ/κείο Ρεθύμνου ο ιστορικός και καθηγητής Ρίχτερ, ο οποίος είχε διωχθεί με βάση τις διατάξεις του αντιρατσιστικού νόμου για ισχυρισμούς του και επιστημονικές διαπιστώσεις του, που περιέχονται στο βιβλίο του "Η μάχη της Κρήτης". Η διαδικασία άρχισε στις 25 Νοεμβρίου του 2015 και έληξε σήμερα με την αθώωσή του.
Την ποινική δίωξη είχε ασκήσει ο Εισαγγελέας Ρεθύμνου Πατεράκης κατόπιν μηνυτήριας αναφοράς διαφόρων Κρητικών μεταξύ των οποίων ο Μανούσος Παραγιουδάκης, ο οποίος υπήρξε αρχηγός ΓΕΕΘΑ και πιο πριν είχε διατελέσει αρχηγός ΓΕΣ και ,γενικώς, υπήρξε ανώτατος αξιωματικός επί σειρά ετών. Αφού, λοιπόν, ασχολήθηκε επί μακρόν με την τιμή του τακτικού στρατού της Ελλάδας, αποφάσισε να ασχοληθεί και με την τιμή των διαφόρων ατάκτων ομάδων Κρητών. Η κατηγορία ήταν ότι ο Ρίχτερ αρνήθηκε τα "εγκλήματα πολέμου του ναζισμού κατά του κρητικού λαού" και ότι η άρνηση αυτή είχε εξυβριστικό χαρακτήρα. Κι αυτό γιατί στο βιβλίο του, ο Ρίχτερ αναφέρθηκε στις πρακτικές των Κρητών, χαρακτηρίζοντάς τες βάρβαρες.
Σε συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό σταθμό 9.84 στις 15 Δεκεμβρίου 2015 ο Ρίχτερ είπε σχετικά με τη δίωξή του μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα:
"Δεν κάνουμε μυθολογία, αλλά μεταφέρουμε την ιστορική αλήθεια [...]
Ο Χίτλερ ανάμεσα σε αλεξιπτωτιστές
Ουσιαστικά διέλυσα ή διέψευσα -εάν προτιμάτε-, δύο μύθους. Ο πρώτος είναι ότι ο Χίτλερ έχασε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί οι Έλληνες πολέμησαν με γενναιότητα επί έξι εβδομάδες, στο βιβλίο μου “Ιταλογερμανική Επίθεση Εναντίον της Ελλάδας”. Αυτός ο μύθος όμως ισχύει κυρίως για τους στρατιωτικούς. Ο δεύτερος μύθος -ο οποίος αποτελεί και πιο ευαίσθητο ζήτημα-, είναι ότι από την πρώτη μέρα της εισβολής μέχρι και τη συνθηκολόγηση, οι Κρήτες πολεμούσαν καθημερινά. Αυτό είναι μύθος, το γνωρίζουμε και από γερμανικές και από αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, την SOE, τις Επιχειρήσεις Ειδικών Αποστολών, μια βρετανική ειδική μυστική παραστρατιωτική υπηρεσία, ότι -για παράδειγμα-, από τον Οκτώβριο 1943, έως το Μάιο του 1944, δεν έπεσε ούτε ένας πυροβολισμός στην Κρήτη. Οι Κρήτες, στην πλειονότητά τους, αρνούνται να δεχτούν ότι υπήρχαν Γερμανοί στρατιώτες, οι οποίοι ασκούσαν τα επαγγέλματα τους, δραστηριοποιούνταν εκείνη την εποχή στο νησί, γνωστοί Γερμανοί καλλιτέχνες, αλλά και επιστήμονες, ένας αρχιτέκτονας, ένας βιολόγος, αλλά και αρχαιολόγοι. Όλα αυτά τα έχω διατυπώσει, βασιζόμενος σε επιστημονικές πηγές, σε διεθνείς επιστημονικές πηγές. Μάλιστα, βασίζομαι σε αγγλικές πηγές και για να είμαι ειλικρινής, αυτό που με ξάφνιασε περισσότερο είναι το γεγονός πως γράφω ακριβώς ό,τι και ο Βρετανός ιστορικός, Άντονι Μπίβορ, ο οποίος είχε επίσης ασχοληθεί διεξοδικά με την Κρήτη. Εκείνος όμως δεν κατηγορήθηκε, διότι είναι Βρετανός. Εγώ είμαι Γερμανός και ως εκ τούτου μπήκα στο στόχαστρο, γιατί θεωρήθηκε ότι απλά και μόνο, λόγω της καταγωγής μου, είμαι Ναζί. [...]
Αρχικά ο πόλεμος ήταν καθαρός. [...] Βρώμικος έγινε όταν άρχισαν οι επιδρομές, όταν άρχισαν να δρουν τα άτακτα στρατεύματα και οι διωγμοί. Έτσι έγινε ο πόλεμος βρώμικος. Στην έβδομη δίκη της Νυρεμβέργης αναφέρεται σαφώς πώς έδρασαν οι Έλληνες αντάρτες, διότι τα τακτικά στρατεύματα δεν επιτρεπόταν να πολεμήσουν. Αλλά ο κόσμος αυτό απλώς δεν το γνωρίζει [...]
Βασίζομαι πάντα σε αρχικές πηγές. Σε πρωτογενείς πηγές ή σε αξιόπιστα υπηρεσιακά έγγραφα. Γι’ αυτό το βιβλίο χρησιμοποίησα βρετανικά, γερμανικά και ιταλικά υπηρεσιακά έγγραφα, καθώς και τα αντίστοιχα διπλωματικά και στρατιωτικά έγγραφα. [...] Χρησιμοποιώντας, λοιπόν, ο επιστήμονας πηγές -και τονίζω πάντα πρωτογενείς πηγές-, οδηγείται στο αιτούμενο, ήτοι στην πραγματικότητα. Στην περίπτωση της Κρήτης, ο κόσμος αγνοούσε την πραγματικότητα και πίστευε τον μύθο...».
Φυσικά, ο Ρίχτερ δεν είναι ναζί, και ίσως σε άλλα βιβλία του να έχει κάνει λάθη. Σε κάθε περίπτωση, οι αντιδράσεις άρχισαν όταν αναγορεύθηκε ομόφωνα επίτιμος διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (μάλιστα, τότε, είχε αντιδράσει έντονα και η Χρυσή Αυγή, προφανώς σε επίδειξη αντιγερμανισμού και για να ξορκίσει τον πρότερο φιλογερμανισμό της).
Ένας σοβαρός ιστορικός εσύρθη σε δίκη και η Ελλάδα διεσύρθη διεθνώς. Η ελευθερία της έκφρασης διώκεται από το 1945 και μετά, πλέον στην Ελλάδα και με νόμο.
Η απόφαση, όμως, του δικαστηρίου είναι ένα θετικό σημάδι και συνιστά και "προηγούμενο". Δεν ξέρουμε πόσοι ακόμη θα διωχθούν με βάση αυτόν τον νόμο, αλλά φρονούμε ότι η καλύτερη υπεράσπιση είναι η απόδειξη της αλήθειας.
Παρίσι, 6 Φεβρουαρίου 1945, φρούριο Montrouge, ώρα 9.38 το πρωί. Το "Ζήτω η Γαλλία" λες και το μεταφέρει η ριπή που το ακολουθεί, παντού. Το σώμα του μεγάλου εθνικοσοσιαλιστή λογοτέχνη και συντάκτη της εφημερίδας Είμαι παντού, Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, κείτεται στο χώμα. Είχε καταδικαστεί γιατί "τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ". Πορεύτηκε περήφανος προς τον θάνατο και παρέμεινε πιστός. Μέχρι το τέλος. Οι σφαίρες της γαλλικής δημοκρατίας δεν σκότωσαν ούτε το έργο ούτε το πνεύμα του. Είναι παντού.
Παρίσι, έντεκα χρόνια πριν από τη δολοφονία του Μπραζιγιάκ: 6 Φεβρουαρίου 1934. Χιλιάδες κόσμου από κάθε γωνιά της πόλης κατευθύνονται προς τη γαλλική Βουλή σε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση με βασικά συνθήματα: "Κάτω οι εβραίοι!", "Κάτω η Βουλή!", "΄Κάτω οι κλέφτες!". Θέλουν να καταλάβουν το κοινοβούλιο. Δυστυχώς δεν έχουν οργανωθεί σωστά και, επίσης, οι εθνικιστές αρχηγοί απουσιάζουν, υπάρχει μόνο ο αγνός και επαναστατημένος κόσμος. Η αστυνομία πυροβολεί. 22 νεκροί και ο Έλληνας Cambo Costa μέλος της Action Française ανάμεσά τους. Ο Μπραζιγιάκ (που συμμετείχε) τη χαρακτήρισε "υπέροχη εξέγερση" που γέννησε "την ελπίδα για εθνική επανάσταση". Ο Λυσιέν Ρεμπατέ είπε ότι "το όνομα των νεκρών έχει γραφτεί στη χρυσή βίβλο της Επανάστασής μας" και ότι οι νεκροί όπως κι εκείνοι στο τραγούδι του Χορστ Βέσσελ είναι "οι σύντροφοί μας που με το πνεύμα τους προχωρούν μαζί μας".
Το χέρι που όπλισε αυτούς που σκότωσαν τον Μπραζιγιάκ και αυτούς που σκότωσαν τους μαχητές του 1934 ήταν το ίδιο, γιατί ο εχθρός ενάντια στον οποίο πολέμησαν ήταν ο ίδιος. Είναι ο ίδιος αιώνιος εχθρός.
Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ ήταν ένας μεγάλος Γάλλος μυθιστοριογράφος, κριτικός, ποιητής και δημοσιογράφος, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί από πολλούς, ακόμη και ιδεολογικούς αντιπάλους του, ο μεγαλύτερος λογοτέχνης της εποχής του στη Γαλλία. Εκτελέστηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1945 ως collaborateur, εξαιτίας των πολιτικών απόψεων και ιδεών, τις οποίες εξέφραζε στα άρθρα του. Για πρώτη φορά μεταφράζονται στα ελληνικά βασικά πολιτικά άρθρα του, από αυτά για τα οποία δικάστηκε, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε, διότι θεωρήθηκαν «πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ». Η μετάφραση έγινε απευθείας από τα άρθρα που είχαν δημοσιευθεί στην εφημερίδα JE SUIS PARTOUT, και όχι από μεταγενέστερες εκδόσεις στις οποίες υπήρξαν κάποιες περικοπές. Σ’ αυτά η πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα του Μπραζιγιάκ αποκαλύπτεται χωρίς αμφιβολίες και χωρίς περιθώρια για υποκειμενικές ερμηνείες ή παρερμηνείες. Πέρα από αυτή την ιστορική σημασία τους, τα άρθρα είναι σημαντικά και ως πολιτικά καθ’ εαυτά, με τις απαιτήσεις αλλά και τις λύσεις που προβάλλουν. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη συγκλονιστική μαρτυρία του Μπραζιγιάκ από την επίσκεψή του στο Κατύν, προκειμένου να καλύψει δημοσιογραφικά το γεγονός της ανακάλυψης των ομαδικών τάφων.
Επιπροσθέτως, μέσα από τα άρθρα, τις σημειώσεις και τον πρόλογο ξετυλίγεται η ατμόσφαιρα της εποχής, η collaboration, το κράτος του Βισύ, αλλά και η δίωξη και η καταδίκη του Μπραζιγιάκ. Στο βιβλίο περιέχεται και το σημείωμα που έγραψε λίγο πριν πεθάνει, καθώς επίσης και η διήγηση, από τον δικηγόρο του Ζακ Ιζορνί που ήταν μαζί του, της τελευταίας ώρας της ζωής του ως και την εκτέλεσή του.
Η Γαλλία δεν έχει σταματήσει να ασχολείται με τον Μπραζιγιάκ, τα βιβλία του πωλούνται, άλλα γράφονται γι’ αυτόν, όπως και άρθρα σε εφημερίδες, και κάθε αναφορά στο όνομά του ξεσηκώνει πλήθος διαφορετικών αντιδράσεων, αναστατώνει και διχάζει τη Γαλλία.
