Μέσ’ από τον Φλεγέθοντα!
μέσ’ από τον Φλεγέθοντα,
Γκέρχαρτ,
άραγε βγήκες μέσ’ από τον Φλεγέθοντα;
Γραμμένο από τον Έζρα Πάουντ, όταν ήταν φυλακισμένος σε ένα κλουβί στην Πίζα, για τον Γερμανό φίλο και συνεργάτη του, συνθέτη και πιανίστα, Gerhart Münch που έζησε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, και του οποίου η τύχη αγνοείτο (τελικώς επέζησε), όταν ο Πάουντ έγραψε το ποίημα (το LXXV από τα Cantos) στο οποίο περιέχονται οι παραπάνω στίχοι.
Θα μπορούσε να είναι γραμμένο για κάθε Γερμανό, Γερμανίδα, Γερμανόπουλο που ήταν στη Δρέσδη εκείνες τις φρικτές ημέρες του σφοδρού βομβαρδισμού της από τη συμμαχική αεροπορία. Για εκείνους που σαν από θαύμα διασώθηκαν και πρόβαλαν ζωντανοί μέσα από τους καπνούς και τις φλόγες, αλλά και για εκείνους που δεν ξαναφάνηκαν, που παρασύρθηκαν από το πύρινο ποτάμι του Άδη, αφήνοντας πίσω τους μόνο στάχτες. Τους έκαψαν και κατέστρεψαν την όμορφη πόλη τους επειδή ήταν Γερμανοί. Αυτό το ειδεχθές έγκλημα κατά αμάχων λόγω της εθνικής ταυτότητάς τους δεν αναγνωρίζεται ως τέτοιο, δεν μνημονεύεται. Οι νεκροί δεν τιμώνται. Στον απολίτιστο, βάρβαρο κόσμο που δημιουργήθηκε μετά το 1945 η αλήθεια δεν έχει θέση, παρά μόνο γελοία ψεύδη. Τα πραγματικά εγκλήματα αποσιωπώνται, και σχεδόν κανείς δεν θυμάται τους αληθινούς νεκρούς, τα αθώα θύματα.
ΔΡΕΣΔΗ 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1945
ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗ
