Έναν χρόνο μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, όλες οι «ρεαλιστικές» προβλέψεις διαψεύστηκαν. Η Ρωσία δεν έκανε περίπατο στην Ουκρανία, η Δύση δεν τελείωσε, η Ουκρανία δεν είναι μια κακόμοιρη χώρα. Το αντίθετο. Και μαζί με αυτές τις προβλέψεις ετέθη εν αμφιβόλω κάθε τέτοιου είδους ρεαλιστική ηττοπαθής πρόβλεψη, που θέλει τα «μικρά» έθνη να υποτάσσονται, που δημιουργεί νέα τετελεσμένα εύκολα, αρκεί ο «ισχυρός» να αμφισβητήσει το δικαίωμα ύπαρξης του πιο αδύναμου. Τελικά, η Ουκρανία απέδειξε ότι δεν είναι έτσι. Την ώρα που όλοι ανέμεναν τη συντριβή της, η Ουκρανία αντιστάθηκε εντυπωσιακά, αναγκάζοντας την αρχικά αμήχανη Δύση να ΑΝΑΘΑΡΡΗΣΕΙ και να σπεύσει να τη βοηθήσει, βοηθώντας έτσι και τον εαυτό της. Πράγματι, οι εξελίξεις αμέσως μετά τη ρωσική εισβολή ήταν καταιγιστικές και συγκλονιστικές. Οι Ουκρανοί, άντρες, γυναίκες και παιδιά, δόθηκαν ολότελα σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, χωρίς φόβο, με πολύ θάρρος, με πολλή δύναμη, προκαλώντας κατάπληξη στην ανθρωπότητα. Δεν πιστεύαμε ότι στην εποχή μας υπάρχουν τέτοιοι λαοί ούτε ότι γίνονται τέτοιοι πόλεμοι. Και όμως, η επί αιώνες καταπιεσμένη από τους μογγόλους Ουκρανία, η σκλαβωμένη, η βασανισμένη απέδειξε ότι τα χρόνια της σκλαβιάς και της επίμονης και με κάθε τρόπο προσπάθειάς εξάλειψής της από τον κόσμο δεν την αλλοίωσαν, δεν την έφθειραν, δεν τη διέφθειραν, δεν τη χάλασαν, αλλά μέσα από τον πόλεμο και χάρη σε αυτόν ανέδειξε ενώπιον της έκθαμβης ανθρωπότητας το δικό της, ολόδικό της πρόσωπο και ήθος, τη δική της, ολόδική της φυσιογνωμία, ψυχή και κουλτούρα. Ξεχύθηκε στον πόλεμο σαν ένα νέο έθνος, με νεανικό σφρίγος, πάθος και ζωντάνια. Και κατάφερε να δείξει τις τεράστιες διαφορές της με τη Ρωσία και να εδραιώσει τη θέση της στον κόσμο. Καθένας πλέον έχει συγκεκριμένη εικόνα στον νου του όταν μιλάει για την Ουκρανία. Όχι, δεν είναι η φτωχή παρακόρη της Ρωσίας, είναι περήφανη, ξεχωριστή και μπορείς να τη διακρίνεις. Ο ουκρανικός λαός είναι όμορφος, είναι παθιασμένος, είναι συναισθηματικός αλλά δυνατός, αντιμετωπίζει τη ζωή και τον πόλεμο με θάρρος και με χιούμορ, πεθαίνει για την πατρίδα του αλλά αγαπά τη ζωή, τιμά το παρελθόν του, δεν συγχωρεί, χύνει το αίμα του για να πάρει το αίμα του πίσω. Και όσο και αν υποφέρει, αγωνίζεται, δεν προδίδει ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον του. Μέσα στα χαλάσματα συνεχίζει να ονειρεύεται και, τελικά, προχωρεί μπροστά. Και κάνει το θαύμα.
Και το θαύμα δεν είναι μόνο η ανάδειξη μέσα από τα ερείπια και τα μαρτύρια του παρελθόντος και του παρόντος ενός μεγάλου έθνους. Έγιναν και άλλα θαύματα αλλά και θαυμαστές αποκαλύψεις. Ένα μεγάλο θαύμα που γεμίζει ελπίδα κάθε δυτικό είναι η απόφαση της Γερμανίας για τον επανεξοπλισμό της. Η ηττημένη Γερμανία περίμενε υπομονετικά. Το 1945 δεν είναι δα τόσο μακρινό (κάτι που απεδείχθη πολλές φορές σε αυτόν τον πόλεμο). Ένα άλλο θαύμα είναι το ξέσπασμα της παρηκμασμένης Δύσης ενάντια στις επιβιώσεις του μπολσεβικισμού, και της Ευρώπης ενάντια στη διαίρεσή της. Δεν ήταν μόνο η Γερμανία που ανέμενε υπομονετικά, μα και άλλες χώρες της Ευρώπης: η Σουηδία, η Φινλανδία, η Δανία, η Εσθονία, η Πολωνία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Ολλανδία, η Βρετανία, η Ιταλία, η Ισπανία, έδειξαν ότι θέλουν μια Ευρώπη των εθνών πραγματικά ενωμένη και μια Δύση ισχυρή! Η ηττημένη το 1945 Ευρώπη σήκωσε το κεφάλι ψηλά και δεν έχει απέναντί της την Αμερική αλλά μαζί της. Μια Αμερική, που όπως και η Βρετανία, οφείλει να ξεπληρώσει τις παλιές της αμαρτίες…
Όλα αυτά μπορεί να μην είναι ιδανικά, οι δυσκολίες είναι πολλές, πολλά και τα απομεινάρια του παρελθόντος, αλλά η κατάσταση είναι τόσο ελπιδοφόρα που απαλύνει τη θλίψη και τον πόνο για τον χαμό τόσων Ουκρανών και συντρόφων τους.
Καταιγιστικές όμως και συγκλονιστικές ήταν και οι αποκαλύψεις που έγιναν: σαν ξαφνικά το σκοτάδι να διαλύθηκε, οι σκόπιμες ασάφειες αποσαφηνίστηκαν, και η ρωσική διείσδυση στην Ευρώπη έγινε αισθητή όσο ποτέ πριν. Ένα εκτεταμένο δίκτυο πρακτόρων της Ρωσίας διαμόρφωνε την κοινή γνώμη άμεσα και έμμεσα υπέρ της χώρας αυτής: Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες, καθηγητές, ηθοποιοί, αθλητές, στρατιωτικοί. Στο μέλλον θα μάθουμε πολλά και για πολλούς ακόμη. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει σε μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς: Πίσω από την ανελέητη κριτική της Δύσης για την παρακμή της, υπήρχε η Ρωσία. Ακροδεξιά κινήματα και πολιτικοί που πολλούς τους γέμιζαν ελπίδα, απλώς ήταν έμμισθα υπαλληλάκια της Ρωσίας: κατέκριναν τη Δύση όχι με σκοπό την αναγέννησή της αλλά την υποταγή της στη δήθεν υγιή Ρωσία. Διάφορες «δεξαμενές σκέψης», σωματεία με επιφανειακά αξιόλογο έργο, ουσιαστικά δελέαζαν το πιο αγνό κομμάτι σε κάθε κράτος, πετώντας του ως δόλωμα τον εθνικισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό, για να το στρέψουν υπέρ της Ρωσίας, να το αποδυναμώσουν και να το σκλαβώσουν. Και το κατάφεραν. Αλλά ευτυχώς όχι με όλους. Γιατί υπάρχουν και αυτοί που παραμένουν πιστοί στον Αδόλφο Χίτλερ, τιμούν τον Αγώνα Του υπέρ της Δύσης και κατά του μπολσεβικισμού, και μισούν τη Ρωσία και ό,τι αυτή διαχρονικά εκφράζει.
Το δίκτυο των «Ρωσόφιλων» αποκαλύφθηκε αμέσως και στην Ελλάδα. Αυτό καταλαμβάνει όλο το πολιτικό φάσμα από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά. Σίγουρα δεν πληρώνονται όλοι από τη Ρωσία. Κάποιοι είναι απλώς ζήτουλες, ευελπιστούν σε μελλοντικά κέρδη… Το δίκτυο αυτό αντέδρασε με αλαζονεία στις καταιγιστικές αλλαγές που η ηρωική ουκρανική αντίσταση επέφερε στον κόσμο. Οι εκπρόσωποί του ξεχύθηκαν στα κανάλια και αποδύθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα υπέρ της Ρωσίας. Αρκετοί δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, πολιτικοί, επιχειρηματίες με τη στάση τους απέδειξαν ότι σε αυτή τη φτωχή χώρα, που λόγω της τουρκοκρατίας δεν δικαιολογεί νόμιμες σημαντικές οικογενειακές περιουσίες, τα χρήματα και η καταξίωση πολύ συχνά οφείλονται στο ξεπούλημα αυτών που τα έχουν, στην εποχή μας (τη μεταπολεμική) στους Ρώσους, Σοβιετικούς ή μετασοβιετικούς. Αλλά αυτό ήταν λίγο πολύ γνωστό. Αυτό, όμως, που πραγματικά σόκαρε την κοινή γνώμη, προκάλεσε βαθιά απογοήτευση και έκανε αλγεινή εντύπωση είναι η ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΗ και προφανώς σε κάποιες περιπτώσεις ΑΞΙΟΠΟΙΝΗ στάση Ελλήνων Απόστρατων Στρατιωτικών –καθώς και κάποιων σχετιζομένων με τον Στρατό– οι οποίοι ανοιχτά υποστήριζαν και υποστηρίζουν τη Ρωσία! Το ακόμη πιο προκλητικό είναι ότι αρκετοί από αυτούς υπηρέτησαν σε νατοϊκές θέσεις, σε καίριες θέσεις, απήλαυσαν όλα τα οφέλη, χρήμα, καταξίωση και γενικά την (πολύ) γλυκιά ζωή της «κατακριτέας» Δύσης, για να αποδείξουν μετά την αποστρατεία τους ότι είναι φανατικοί υποστηρικτές της Ρωσίας. Δεν είναι παρά η κοινή λογική που οδηγεί στη σκέψη ότι ενώ υπηρετούσαν (σ)το ΝΑΤΟ, εντούτοις κρυφά τότε υποστήριζαν τη Ρωσία. Μετά από αυτό, εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς και δεν έχει γίνει έρευνα για τις, κατά την περίοδο που ήταν εν ενεργεία, πράξεις αυτών των ανθρώπων. Προφανώς, διότι δεν υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας, όπως υπάρχουν στο Βέλγιο…
Η τελευταία αποκάλυψη, μια δικαίωση για εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές, είναι ότι ο Πόλεμος δεν τελείωσε το 1945 και η ήττα δεν ήταν μόνιμη. Η Δύση αποθεώνει το Αζόφ με τα εθνικοσοσιαλιστικά σύμβολα, μια ταξιαρχία του ουκρανικού Στρατού ονομάστηκε τιμητικά «Εντελβάις», αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα αυτός ο πόλεμος είναι καταφανώς ένας πόλεμος της Δύσης ενάντια στη βάρβαρη Ανατολή, ένας πόλεμος που διεκόπη το 1945, υπήρξαν έκτοτε κάποιες αναλαμπές και εκκωφαντικά συνεχίστηκε στις 24 Φεβρουαρίου του 2022, όταν η Ρωσία υψώνοντας σφυροδρέπανα κήρυξε τον πόλεμο στη «ναζιστική Ουκρανία» και τη Δύση, πιστεύοντας ότι θα έδινε το τελειωτικό χτύπημα. Αλλά δεν τα κατάφερε… Γι’ αυτό χρωστάμε όλοι όπλα και ευγνωμοσύνη στην Ουκρανία, αυτήν που υπερασπίζεται τώρα τις πύλες της Ευρώπης ενάντια στα μογγολικά στίφη που θέλουν να την αλώσουν.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
