Όσο και αν προσπαθούν να παραχαράξουν την αλήθεια και να πείσουν ότι μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά με το Ισλάμ, τα γεγονότα θα τους διαψεύδουν. Διότι δεν είναι κάποιοι ''λίγοι φανατικοί αυτοί που διαταράσσουν τις σχέσεις των λαών'' αλλά ολόκληρο το Ισλάμ που στέκεται για αιώνες απέναντί μας περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να αρπάξει τη λεία του. Και η διακαώς ποθούμενη λεία του ήταν πάντα η Ευρώπη.
''Δεν αποφασίζεις ποιος είναι ο εχθρός σου, εκείνος αποφασίζει. Μπορείς εύκολα να τον θεωρήσεις φίλο σου, αλλά, αν αποφασίσει ότι είναι εχθρός σου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό''.
Carl Schmitt
Από την εμφάνισή του, περίπου το 600 μ.Χ. (το 571 μ.Χ. γεννήθηκε ο Μωάμεθ) το Ισλάμ πολέμησε θανάσιμα την Ευρώπη. Εισέβαλαν στις επαρχίες του Βυζαντίου, και από τη βόρεια Αφρική μπήκαν στην Ισπανία και τελικά στη Γαλλία. Η ισλαμική επίθεση σταμάτησε στη μάχη του Πουατιέ, όχι μακριά από το Παρίσι, το 732 μ.Χ.
Έργο του ζωγράφου Charles de Steuben που
απεικονίζει τη μάχη του Πουατιέ
Η Ευρώπη βρισκόταν κάτω από τη συνεχή απειλή του Ισλάμ σχεδόν για μια χιλιετία. Το 1071 (Μάχη του Μαντζικέρτ) οι βυζαντινές δυνάμεις υπέστησαν καταστροφική ήττα, που άφησε το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολίας ανοιχτό στην εισβολή. Οι ισλαμιστές ανακόπηκαν προσωρινά από λατινικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, αλλά από τις αρχές του 14ου αιώνα οι Τούρκοι απειλούσαν την Κωνσταντινούπολη και ολόκληρη την Ευρώπη. Στα δυτικά οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις απωθούσαν σταδιακά τους αλλόφυλους εισβολείς, μέχρι που το 1492 εκδιώχτηκαν οριστικά (Reconquista).
Η Ιβηρική χερσόνησος από το 711 έως και το 1492 βρισκόταν υπό ισλαμικό ζυγό. Επίσης υπό ισλαμικό ζυγό βρέθηκε η Σικελία από το 831 έως το 1072 (Εμιράτο της Σικελίας). Η απελευθέρωση ξεκίνησε το 1061 (έτος έναρξης της χριστιανικής επανάκτησης της Σικελίας) από τους Νορμανδούς με ηγέτη τους τον Ρογήρο τον Α΄. Η εξάλειψη των ισλαμιστών κατορθώθηκε στο τέλος της δεκαετίας 1240, όταν έγιναν και οι τελευταίες απελάσεις.
Ο Ρογήρος Α΄ της Σικελίας στη μάχη του Σεράμι το 1063
Επίσης η Κρήτη είχε βρεθεί υπό ισλαμικό ζυγό (Εμιράτο της Κρήτης) από το 820 έως την επανακατάληψή της από τον Νικηφόρο Β´ Φωκά το 961. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός σφαγιάστηκε ή πωλήθηκε σε σκλαβοπάζαρα.
Οι ισλαμικές επιθέσεις όμως δεν σταμάτησαν. Εξαπλώθηκαν στον Καύκασο, στην Κριμαία και το 1453 πέφτει το πρώτο και κύριο ανάχωμα της Ευρώπης. Η Πόλις εάλω. Ο δρόμος προς την Ευρώπη έμεινε ανοιχτός για την εξάπλωση των ισλαμιστών που προχώρησαν καταλαμβάνοντας σταδιακά την Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα και σιγά-σιγά ολόκληρη τη χερσόνησο του Αίμου, την Ουγγαρία, μέχρι που έφτασαν στη Βιέννη, την οποία τώρα μέσα στα φιλόδοξα επεκτατικά τους σχέδια αποκαλούσαν «κόκκινο μήλο» όπως άλλοτε ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1529 οι οθωμανοί βρέθηκαν έξω από τα τείχη της πόλης. Αυτή είναι η πρώτη πολιορκία της Βιέννης.
Εικόνα της πολιορκημένης Βιέννης.
Η Βιέννη στη μέση, γύρω γύρω το στρατόπεδο των ισλαμιστών
Συγκεκριμένα, όταν έφτασαν οι πρώτες είκοσι χιλιάδες στα περίχωρα της Βιέννης, καταλεηλάτησαν όλα τα μέρη, και φόνευσαν τον άμαχο πληθυσμό με τον πλέον φρικιαστικό τρόπο. Έσφαξαν τους άμαχους, βίασαν τα ανήλικα κορίτσια και τις γυναίκες, ξεκοίλιασαν τις έγκυες γυναίκες, παλούκωσαν τα έμβρυα που έβγαλαν από τις κοιλιές των μανάδων τους ή τα τρύπησαν στο δόρυ τους και τα περιέφεραν εν είδει τρόπαιου. Στη συνέχεια έφτασε και ο υπόλοιπος ισλαμικός στρατός, ο οποίος στρατοπέδευσε γύρω από την πόλη. Τόσο πολυάριθμος ήταν, που το στρατόπεδο των οθωμανών ήταν επτά φορές μεγαλύτερο απ' όλη την πόλη. Οι υπερασπιστές, 16.000 άνδρες, ή έπρεπε να αντιμετωπίσουν πάνω από 250.000 ισλαμιστές ή να αλλαξοπιστήσουν και να υποταχθούν στο Ισλάμ. Υπερασπίστηκαν την Ευρώπη και νίκησαν.
Οι ισλαμιστές όμως δεν εγκατέλειψαν το όνειρο της κατάκτησης. 154 χρόνια μετά την πρώτη πολιορκία της Βιέννης, έλαβε χώρα η δεύτερη. Η πολιορκία ξεκίνησε στις 14 Ιουλίου του 1683. Οι ισλαμιστές παρέταξαν 168.000 στρατιώτες και 300 κανόνια. Απέναντί τους στάθηκαν 16.000 Ευρωπαίοι. Οι πολιορκημένοι απέκρουσαν συνολικά πενήντα εφόδους, στις οποίες οι ισλαμιστές χύνονταν σαν ποτάμι προξενώντας μεγάλες ζημιές και απώλειες στους αμυνόμενους. Η Βιέννη γλύτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή ως από θαύμα, ενώ η επίθεση των Ουσάρων του Γιάν Σομπιέσκι απέκρουσε τους ισλαμιστές και τους έτρεψε σε φυγή. Για μια ακόμη φορά η Ευρώπη σώθηκε από τον ισλαμικό κίνδυνο και μαζί με αυτήν σώθηκε ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός.
Ο Σομπιέσκι στην Δεύτερη πολιορκία της Βιέννης.
Πίνακας του Juliusz Kossak
Ήταν όμως ακρωτηριασμένη. Η Ελλάδα ακόμη αγκομαχούσε υπό τη σκιά της ημισελήνου. Έζησε υπό τον ζυγό των ισλαμιστών για 400 περίπου χρόνια μέχρι που ξημέρωσε το πανίερο εκείνο έτος 1821. Διαδοχικοί πόλεμοι οδήγησαν στην απελευθέρωση μέρους μόνο της πατρίδας. Η επανάσταση δεν έχει ολοκληρωθεί...
Ο Ιερός Λόχος μάχεται στο Δραγατσάνι (λιθογραφία)
Τα σύνορα της Ελλάδας είναι ταυτόχρονα και τα σύνορα της Ευρώπης με το Ισλάμ. Σε αυτό οφείλεται και το ότι ο φόρος αίματος της πατρίδας μας για την ελευθερία δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου ευρωπαϊκού κράτους. Από το 1896 έως και το 1922 το ισλαμικό τουρκικό κράτος σφαγίασε 2,5 εκατομμύρια χριστιανούς, ως επί το πλείστον Έλληνες. Η εισβολή στην Κύπρο το 1974 αποτελεί μια ακόμη επίθεση του Ισλάμ εναντίον της Ευρώπης.
Λόγω της γεωγραφικής θέσεώς της, η Ελλάδα θα έπρεπε να αποτελεί την αιχμή του δόρατος της ευρωπαϊκής άμυνας, με πολυάριθμο και εμπειροπόλεμο στρατό, ικανό να αντιμετωπίσει τον ισλαμικό κίνδυνο εξ ανατολών. Αντ' αυτού, η Ελλάδα είναι σήμερα στα χέρια αριστερών και φιλελεύθερων, μπολιασμένη από το δηλητήριο του πολιτισμικού μαρξισμού και αντί για ασπίδα της Ευρώπης κατέστη η κερκόπορτά της, από την οποία εισβάλλουν τα στίφη εκατομμυρίων αλλοφύλων ισλαμιστών, ετοιμάζοντας τη νέα πολιορκία, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσον, παλαιό και σύγχρονο που τους παρέχεται.
Η Ευρώπη, συνολικά, παρουσιάζεται αδύναμη να αντιμετωπίσει το Ισλάμ. Υποταγμένη καθώς είναι στις "αρχές" της ανοχής, του ανθρωπισμού, της ανεξιθρησκίας, της περιφρόνησης της φυλής που της έχουν επιβάλει μετά τη λήξη του Β'Ππ, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το Ισλάμ γιατί αρνείται να το αναγνωρίσει ως εχθρό. Για να μπορέσει να αναγνωρίσει τον ξένο, τον αλλόφυλο ως εχθρό, πρέπει να ανατρέξει στις ρίζες της. Ο Carl Schmitt προσδιόρισε τον ξένο, τον εχθρό δηλαδή, ως εξής:
Αυτός που προσπαθεί να επιφέρει μη ανατάξιμη βλάβη στις παραδόσεις μιας φυλής, αυτός που αρνείται τον τρόπο ζωής της, αυτός που θέτει σε κίνδυνο τους δικούς μας ανθρώπους.
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
