George Lincoln Rockwell (9.3.1918 – 25.8.1967)
Διαχρονικής αξίας λόγια του Ρόκγουελ για τους ακροδεξιούς στο βιβλίο του White Power:
“Εκείνον τον καιρό, [το 1955] είχα κάμποσες ευκαιρίες να εξετάσω τη δράση της ακροδεξιάς –των συντηρητικών, δηλαδή– και, έχοντας πλήρη άγνοια περί του πώς έχει πραγματικά η κατάσταση, είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το μόνο που χρειαζόταν για να πετύχουν ήταν το να τους ‘ενώσει’ κανείς σε έναν σχηματισμό με επιχειρησιακό ΣΧΕΔΙΟ […]
Λογάριαζα, όμως, χωρίς να γνωρίζω το ποιόν του ανθρώπινου δυναμικού της ακροδεξιάς […] έμελλε να μάθω από πικρή εμπειρία πως το 90% του ανθρώπινου υλικού της ακροδεξιάς αποτελείται από δειλούς, βλάκες, πρεζάκια, τρελούς, άτομα με παρωπίδες, πολυλογάδες, παθολογικούς τσιγκούνηδες και –το χειρότερο απ’ όλα‒ χομπίστες· άτομα που αντλούν μια διεστραμμένη, μαζοχιστική ικανοποίηση από το να συζητάνε συνεχώς μεταξύ τους πόσο μας βιάζουν όλους οι ‘σσσς–ξέρετε ποιοι’, αλλά τα οποία σε καμία απολύτως περίπτωση δεν θα διανοούνταν να ρισκάρουν τα δύο αμάξια τους, τα εξοχικά τους ή τις δουλίτσες τους προκειμένου να ΚΑΝΟΥΝ κάτι γι’ αυτό.
[…] Έμαθα επίσης να ξεχωρίζω αυτούς που εγώ και η γυναίκα μου αποκαλούσαμε ‘αμετανόητους’ […] Αυτοί ήταν οι αιώνιοι ‘πατριώτες’, θαμώνες όλων των συναντήσεων, ακούραστοι ομιλητές και πολυλογάδες, οι ξερόλες, καθώς επίσης και οι εμετικοί χομπίστες που εκτόνωναν τον καταπιεσμένο ‘πατριωτισμό’ τους κάπου μια φορά την εβδομάδα στη μαζοχιστική ικανοποίηση που φαινόταν να αντλούν από το να καταπιάνονται με τις τελευταίες φρικαλεότητες των Εβραίων. Αυτοί οι άνθρωποι έδειχναν ότι ‘πολεμούσαν’ τους Εβραίους μια ζωή –χρόνια και χρόνια. Η στάνταρ αντίδρασή τους απέναντι σε κάθε τι που δεν είχαν σκεφτεί οι ίδιοι –κάποιο καινούργιο σχέδιο μυστικής επίθεσης εναντίον των Εβραίων– ήταν, ‘εγώ τα έκανα αυτά προτού γεννηθείς εσύ’, και με αυτό υποτίθεται πως ‘τάπωναν’ τον θρασύ ‘καινοτόμο’.
Λες και, άνθρωποι που επί σαράντα και πενήντα χρόνια πολεμούσαν τόσο παταγωδώς αποτυχημένα, είχαν δικαίωμα να πουν έστω την παραμικρή κουβέντα!
[…] Καθένας, μόλις πρωτοανακαλύπτει το τι συμβαίνει, δικαιούται μια περίοδο χάριτος όπου μπορεί να πιστεύει αυτές τις παιδιάστικες αυταπάτες […] Όποιος ξοδεύει τριάντα ή σαράντα χρόνια, παριστάνοντας πως φαντάζεται ότι υπάρχει μια τέτοια εύκολη λύση, την ώρα που η χώρα και η φυλή μας έχουν πάρει την κατρακύλα, δεν είναι ονειροπόλος –ούτε αφελής. Είναι δειλός!
Οι συντηρητικοί είναι οι πρωταθλητές κόσμου στον στρουθοκαμηλισμό, μουρμουρίζοντας μεταξύ τους ‘μυστικά’ κάτω από την άμμο, ενώ οι τουρλωτοί πισινοί τους κάνουν σινιάλο στους Εβραίους να τους ρίχνουν κλωτσιές για να περνάνε την ώρα τους. Οι συντηρητικοί δεν κοροϊδεύουν κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό τους.
[…] Οι Εβραίοι το γνωρίζουν, γι’ αυτό και επιτρέπουν σε εκατοντάδες τέτοιεςανώδυνες ακροδεξιές οργανώσεις να φλυαρούν ακατάπαυστα […]
Δεν γίνεται να δεις ενωμένες αυτές τις μυριάδες ‘οργανώσεις’ φωνακλάδων και επιστολογράφων –όπως διαπίστωσα ο ίδιος και όπως γνωρίζουν καλά όλοι οι έμπειροι ‘πατριώτες’. Ακόμα και αν γινόταν, ενωμένοι θα ήταν χειρότερα απ’ ό,τι φωνασκούν μεμονωμένα. Όπως το θέτει εξαιρετικά ο Αδόλφος Χίτλερ, ‘οκτώ ανάπηροι που περπατούν χέρι με χέρι δεν κάνουν έναν μονομάχο.’
Αυτοί οι αδύναμοι ακροδεξιοί ηγέτες, που επί σαράντα ή πενήντα χρόνια επινοούν ένα εκατομμύριο κόλπα για να αποφύγουν την ανέλπιδα, επικίνδυνη μάχη που είναι το τίμημα κάθε νίκης, πλησιάζουν στο τέλος της διαδρομής τους. Δεν μπορούν πια να παριστάνουν πως μπορούμε να σωθούμε με τα γλυκανάλατα γιατροσόφια τους […]
Δεν είναι όμως μόνο οι παιδαριώδεις συντηρητικοί φοβητσιάρηδες που στέκονται εμπόδιο στον δρόμο μας και πρέπει να τους πετάξουμε στην άκρη αν θέλουμε ποτέ να κερδίσουμε.
Ακόμα πιο θανάσιμοι είναι οι Ιούδες, οι Κοσέρ Συντηρητικοί ‘ηγέτες’ που η άλλη πλευρά στέλνει στον δικό μας χώρο για να μας καθοδηγήσουν.
[…] Οι Εβραίοι έχουν φτιάξει ένα πάρκο, σαν και αυτά που έχουν τα μωρά, γι’ αυτούς τους ειλικρινείς μα κοντόφθαλμους εύπορους ακροδεξιούς, μες στο οποίο μπορούν να χτυπιούνται όσο θέλουν, χωρίς ποτέ να προκαλούν καμία βλάβη ...
Η ίδια η λέξη και η έννοια του ‘συντηρητισμού’ εξασφαλίζει πως τα θύματα αυτής της ψευδαίσθησης προσπαθούν απλώς να ‘συντηρήσουν’ πράγματα που ήδη έχουν ΧΑΘΕΙ (όπως το Σύνταγμα κ.λπ.) και είναι έτσι καταδικασμένα σε μία θλιβερή, υποχωρητική, ΑΜΥΝΤΙΚΗ δράση. Μοιάζουν εν πολλοίς με τους ασπρομάλληδες, από καιρό απόμαχους του Ιππικού, που φλυαρούν και ονειρεύονται την αναβίωση του αγαπημένου τους ιππικού, χρόνια αφότου τα τεθωρακισμένα και οι πύραυλοι έχουν πετάξει και το τελευταίο άλογο έξω από τα πεδία μάχης.
[…] Οι Εβραίοι χαρίζουν μια σχετική ασφάλεια στους πατριώτες εκείνους που δέχονται πειθήνια να παραμείνουν εντός του επίσημου εβραϊκού πάρκου. Και τα όρια αυτού του πάρκου είναι το να αποφεύγεις να αναφερθείς σε δύο πράγματα: στη ΦΥΛΗ και στους ΕΒΡΑΙΟΥΣ.
[…] Οι κακόμοιροι φοβισμένοι τρόφιμοι αυτού του εβραϊκού ‘συντηρητικού’ πάρκου τρέμουν τόσο πολύ στην ιδέα ότι μπορεί οι Εβραίοι να νομίσουν πως σκέφτονται να ξεφύγουν ακόμα και ένα χιλιοστό έξω από το πάρκο, ώστε σπεύδουν σε κάθε ευκαιρία να διαβεβαιώσουν τους Εβραίους για την πειθήνια υποταγή τους, με ατέρμονες επιθέσεις εναντίον των Εθνικοσοσιαλιστών.
[…] Η παράνοια των Συντηρητικών όμως δεν τελειώνει εδώ.
Οι Εβραίοι σήμερα έχουν κάνει τους Συντηρητικούς στην Αμερική να επαναλαμβάνουν συνεχώς εν χορώ, σαν παπαγαλάκια, πως ‘ο Κομμουνισμός και ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι το ίδιο πράγμα’! (Με αυτό το επιχείρημα οι Συντηρητικοί ‘πείθουν’ τους Εβραίους και τους Κόκκινους τρομοκράτες πως είναι εξίσου αντιναζιστές, όσο και αντικομμουνιστές!)
Με κάτι τέτοια, οι Εβραίοι πρέπει να έχουν πέσει στο πάτωμα και να κρατάνε την κοιλιά τους, μην τους φύγει κάνα συκώτι από τα γέλια».
Τέλος, ο Ρόκγουελ, όταν κάποτε ρωτήθηκε ποια η διαφορά μεταξύ ενός Εθνικοσοσιαλιστή και ενός ακροδεξιού, απάντησε: «Ο Εθνικοσοσιαλιστής θέλει να σώσει τη φυλή του, ο ακροδεξιός θέλει να σώσει τα λεφτά του».
Πηγή: Ristorante Verona
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
