Από τη γαλλική εφημερίδα Rivarol
Η γαλλική αντισημιτική εφημερίδα Rivarol με τη μακρά παράδοση –που
ενοχλεί πολύ όχι μόνο τους συνήθεις αντιπάλους, αλλά και το Εθνικό Μέτωπο της
Λεπέν, λόγω του ότι υποστηρίζει τον πατέρα της─ δημοσίευσε ένα απόσπασμα ενός
άρθρου της του τελευταίου φύλλου της σχετικά με την εκλογή πακιστανού στη θέση
του δημάρχου του Λονδίνου.
Μεταξύ άλλων γράφει για την εκλογή αυτή:
«Σύμβολο μιας Ευρώπης παρηκμασμένης,
κατακτημένης και παραμορφωμένης από τις εθνικές μειονότητες, οι εκλογές
κατέληξαν σε μια μονομαχία μεταξύ: του εκπροσώπου του συντηρητικού κόμματος εβραίου δισεκατομμυριούχου και
φανατικού σιωνιστή Zac Goldsmith, πρωτότοκου γιου του πεθαμένου πλέον James Goldsmith, του
οποίου ο πατέρας ήταν εβραίος ασκεναζί, και του υποψηφίου του εργατικού
κόμματος, του μωαμεθανού πακιστανικής
καταγωγής Sadik Khan.. […] Δεν πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτό που συνέβη τούτες
τις μέρες στο Λονδίνο, δεν θα συμβεί αύριο όχι μόνο στην πρωτεύουσα της Γαλλίας
αλλά και στην κεφαλή της κυβέρνησης και του κράτους. Κάθε μέρα η “Μεγάλη
Αντικατάσταση” προχωράει και είναι ζήτημα κάποιων ετών μόνο, το πολύ μίας ή δύο
δεκαετιών, το να αποκτήσουμε έναν πρωθυπουργό ή αρχηγό κράτους μωαμεθανό με
καταγωγή εκτός Ευρώπης. Η εκλογή τού Ομπάμα στις ΗΠΑ το 2008 και η επανεκλογή του το 2012
απετέλεσαν μία πρώτη αλλά πολύ ισχυρή ένδειξη. Γνωρίζουμε πως ό,τι συμβαίνει
στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού προϊδεάζει γι’ αυτό που θα συμβεί σε μερικά
χρόνια στη Γηραιά Ήπειρο.
Έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι στους δύο βασικούς υποψηφίους για το αξίωμα του δημάρχου του Λονδίνου ο ένας ήταν εβραίος και ο άλλος μωαμεθανός
Άλλωστε, έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι στους δύο βασικούς υποψηφίους
για το αξίωμα του δημάρχου του Λονδίνου ο ένας ήταν μωαμεθανός και ο άλλος
εβραίος. Βλέπουμε ότι οι δυτικές χώρες είναι όλο και περισσότερο κάτω από τον
ζυγό δογμάτων που είναι ξένα προς την ιστορία, την παράδοση και την
πνευματικότητα της Γηραιάς Ηπείρου. Οι λαοί που κάποτε ήταν χριστιανικοί έχουν
γίνει πλέον αποστάτες και καθώς η φύση απεχθάνεται το κενό, από τη μια πλευρά ο
ιουδαϊσμός ο οποίος οργανώνεται πολιτικά
και από την άλλη το δυναμικό και κατακτητικό ισλάμ επικρατούν κάθε μέρα
όλο και πιο πολύ στο πολιτικό, κοινωνικό και πνευματικό πεδίο. Πρόκειται,
όμως, για μία ψεύτική αντίθεση αφού και οι δύο ενώνουν τις δυνάμεις τους
για την ενοχοποίηση της Δύσης και στην πρόθεση να τελειώνουν με τον ευρωπαϊκό
πολιτισμό, τον λευκό και χριστιανικό. Ως εκ τούτου, μόνο τυχαίο δεν είναι το
ότι ο νέος δήμαρχος του Λονδίνου δεν πρόλαβε καλά καλά να εκλεγεί και έθεσε ως
προτεραιότητά του να επισκεφθεί το
Μνημείο του Ολοκαυτώματος του Λονδίνου, κάτι που αποδεικνύει ότι όποια και αν
είναι η καταγωγή και η θρησκεία του δημοτικού άρχοντα, είναι πάντα η ίδια
αντι-θρησκεία που κυριαρχεί και επιβάλλει
τον ζυγό της της σε όλους τους Ευρωπαίους, τους οποίους θέλει να παραλύσει, ώστε
να τους κάνει να αποδεχθούν την αυτοκτονία του έθνους, του πολιτισμού και της
φυλής τους. Άλλωστε και ο δύο υποψήφιοι είναι υπέρμαχοι του “γάμου” των
ομοφυλοφίλων […]»
Ακολούθως το άρθρο,
ξεκινώντας από την κριτική που ασκεί στους Βρεταννούς για την ανοχή και την
παθητικότητά τους, με την επισήμανση της «εξουδετέρωσης» του BNP, προχωράει στην κριτική του γαλλικού
Εθνικού Μετώπου για τη διαγραφή του Ζαν Μαρί Λεπέν, και καταλήγει στην πικρή
διαπίστωση ότι τα διάφορα εθνικιστικά
κόμματα από τη στιγμή που γνωρίζουν κοινοβουλευτική επιτυχία συμβιβάζονται.
Γράφει:
«...από τη στιγμή που γνωρίζουν
κάποια εκλογική επιτυχία αισθάνονται υποχρεωμένα να κάνουν τη μία παραχώρηση
μετά την άλλη, ακόμη και να φτάσουν κάποιες φορές μέχρι του σημείου να
αποκηρύξουν τα πιστεύω τους και να υποστηρίξουν το αντίθετο αυτών που πρέσβευαν μέχρι πρότινος. Όλοι γνωρίζουμε την περίπτωση
του εξωμότη Τζιανφράνκο Φίνι, ο οποίος πρώτα ήταν νεοφασίστας (το 1992,
μάλιστα, γιόρτασε την 70ή επέτειο της Πορείας προς τη Ρώμη του Μπενίτο Μουσολίνι
και των Μελανοχιτώνων), ακολούθως έγινε “μεταφασίστας”, και, τέλος,
αντιφασίστας, φθάνοντας μέχρι του σημείου σε μία επίσκεψή του στο Ισραήλ, όπου
φόρεσε το κιπά στο Γιαντ Βασσέμ (σ.σ.
“μουσείο ολοκαυτώματος”), να πει ότι “ο
φασισμός ήταν το απόλυτο κακό”.
Ο εξωμότης Φίνι με κιπά
Είδαμε ακόμη πώς εξελίχθηκε το κόμμα του
μακαρίτη Γεργκ Χάιντερ, που δέχθηκε μία κυβερνητική συμμαχία με τους
συντηρητικούς και που πρόδωσε εντελώς το πρόγραμμά του κατά τη διάρκεια του
καταστροφικού περάσματός του στον δημόσιο βίο. Και μία αντιπροσωπεία του FPӦ και του Vlaams Belang επισκέφθηκε το Ισραήλ […] Η
εμπειρία αποδεικνύει ότι αυτές οι παραχωρήσεις ανοίγουν τον δρόμο για κάθε
υποχώρηση και κάθε αποκήρυξη.
Ο αντικειμενικός σκοπός των κοσμοπολίτικων δυνάμεων είναι να εκμηδενίσουν
κάθε γνήσια αντίδραση ενάντια στα ανατρεπτικά τους σχέδια, ενάντια στη θέλησή
τους να καταστρέψουν τα ευρωπαϊκά έθνη και να εγκαθιδρύσουν μία παγκόσμια
κυβέρνηση, προς την οποία η Ε.Ε. δεν είναι παρά το πρώτο βήμα, αν και πολύ
αποτελεσματικό. Για τον σκοπό αυτό επιδιώκουν να εξουδετερώσουν τα πατριωτικά
κινήματα βάζοντας στην αρχηγία αλλά και στις τάξεις τους είτε προδότες που τα
αρνούνται όλα από καριερισμό, από συμφέρον, είτε χρήσιμους ηλίθιους που
πιστεύουν ότι οι ολοένα και περισσότερες παραχωρήσεις είναι αναγκαίες
προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία…»
Και σε αυτό το σημείο, δεν μπορεί κανείς να μην θυμηθεί τα λόγια της Σίτσας Καραϊσκάκη, στο βιβλίο της Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο (εκδ. Θούλη), που χαρακτηρίζει «μπολσεβικική» στο βάθος της κάθε τέτοιου είδους συμπεριφορά και στάση, από όποιον και αν προέρχεται, δηλαδή, εν προκειμένω, την απεμπόληση των ιδανικών προς εξυπηρέτηση ατομικών και στενά κομματικών συμφερόντων.
(Στο άρθρο αυτό της Rivarol το οποίο θίγει και
άλλα σημαντικά ζητήματα, θα επανέλθουμε σε νεότερη ανάρτηση)
