«Λίγες ημέρες μετά από τη συνθηκολόγηση των
γερμανικών στρατευμάτων, μερικοί αξιωματικοί των SS συνεκεντρώθησαν σε κάποιο ξέφωτο της
Βοημίας. Τη νύχτα άναψαν μια φωτιά και γύρω από τη φωτιά με δάκρυα στα μάτια ετραγούδησαν το “ Αν όλοι εγίνοντο
άπιστοι…”
Με την πρώτη ακτίνα του πρωινού αναζήτησαν
τον εχθρό και σκοτώθηκαν πολεμώντας».
Θ. Μανιάτης, «Η μάχη του Βερολίνου»
Στις 8 Μαΐου
του 1945 γράφτηκε το τέλος της στρατιωτικής εκείνης φάσης του Μεγάλου Πολέμου
που διήρκεσε από το 1939 ως τότε.
Συνηθίζουμε
να λέμε ότι χάθηκε μια μάχη και όχι ο πόλεμος και αυτό, πράγματι, ισχύει. Όσο
υπάρχουν Άριοι, η προοπτική συνέχισης του πολέμου είναι ζωντανή.
Αν θέλει,
όμως, να κοιτάξει κανείς την αλήθεια κατάματα, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί ότι στις 8 Μαΐου του 1945 ο δυτικός πολιτισμός υπέστη μία τρομακτική
ήττα και οπισθοδρόμησε αιώνες πίσω. Η βαρβαρότητα επικράτησε. Ποιος είναι ο
κόσμος που ανέτειλε; Μήπως ένας κόσμος ελευθερίας, ειρήνης, ευημερίας,
εργασίας, ανάπτυξης του πολιτισμού, αξιοπρέπειας; Ακριβώς το αντίθετο συνέβη.
Τότε, αναδύθηκαν στην επιφάνεια από τον χειρότερο βούρκο της ιστορίας όλα τα κακά για να συνθέσουν τον νέο
κόσμο: σκλαβιά, αναταραχή, φτώχεια,
πείνα, εξαθλίωση, ανεργία, πνευματική και πολιτισμική παρακμή και κατάπτωση, ατομισμός,
φιλαργυρία, υλισμός, διαφθορά, τρέλλα, δυστυχία και αναξιοπρέπεια.
Γι’ αυτό
είναι ν’ απορεί κανείς: Ο Άριος τι γιορτάζει σήμερα;
Ιδιαίτερη
μνεία πρέπει να γίνει σε δύο χώρες: στη Γερμανία και στην Ελλάδα. Στη Γερμανία,
πρώτα: τι άραγε γιορτάζουν οι Γερμανοί αυτή την ημέρα; Το ότι παραδόθηκε το Βερολίνο στους
σοβιετικούς μογγόλους, οι οποίοι κατέστρεψαν ό,τι υπήρχε; Το ότι για πολύ καιρό βίαζαν γυναίκες και παιδιά; Το ότι έκαναν
πλιάτσικο στα υπάρχοντα των Βερολινέζων; Το ότι τους άρπαξαν την αξιοπρέπεια; Το
ότι κυμάτισε στο Ράιχσταγκ η σημαία με το σφυροδρέπανο; Αυτό γιορτάζουν οι
ανεγκέφαλοι; Το μαρτύριο των γιαγιάδων τους; Το ότι οι γυναίκες στο
εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς έχαιραν προστασίας, υποστήριξης και σεβασμού και
μετά υποχρεώθηκαν είτε να ανεχθούν την ασιατική κτηνωδία των ρώσων, είτε να
αυτοκτονήσουν, είτε να κρυφτούν και να ζήσουν ως το τέλος με τον φόβο, την
αυτολύπηση και τους εφιάλτες τους; Τι γιορτάζουν οι Γερμανοί; Την καταστροφή
των πόλεών τους από τους «συμμάχους»; Την πείνα, την εξαθλίωση; Τον επακόλουθο
χωρισμό της πατρίδας τους στα δύο; Αν δεν είναι βαρβαρότητα, παράνοια, ακραία διαστροφή
το να πανηγυρίζεις τις δολοφονίες των συγγενών σου, τους βιασμούς τους, την
καταστροφή της περιουσίας σου, των μνημείων και των κειμηλίων σου, τον
εξευτελισμό και τα βασανιστήρια των προγόνων σου ‒και μάλιστα των πολύ
κοντινών, γονέων και παππούδων‒ τότε πραγματικά τι είναι; Και πότε άλλοτε στην
ιστορία έχει συμβεί κάτι τέτοιο; ΠΟΤΕ! Σε τέτοιο σημείο διανοητικής μόλυνσης
και αποκτήνωσης έφεραν τους Γερμανούς ‒έναν περήφανο, έξυπνο και γενναίο λαό‒
οι «νικητές» και η αναθεματισμένη μεταπολεμική «γενιά της ενοχής», που ευτυχώς
σβήνει, ψοφάει.
Στην άλλη
αποκτηνωμένη χώρα, τώρα, την Ελλάδα. Τι γιορτάζουν οι Έλληνες; Όμως, μία
επισήμανση είναι αναγκαία: στην Ελλάδα ποτέ δεν εορτάστηκε το τέλος του Β΄Ππ
όπως στο εξωτερικό. Και αυτό, διότι αμέσως μετά την αποχώρηση των γερμανικών
στρατευμάτων, η οποία έλαβε χώρα προ της λήξεως του πολέμου (μόνο στην Κρήτη
έφυγαν αργότερα, και, μάλιστα, ενώ είχε ήδη τελειώσει ο πόλεμος), άρχισε ο
συμμοριτοπόλεμος. Αλλά, τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πολύ ακούμε να μιλούν
και να γιορτάζουν την «αντιφασιστική νίκη». Τι γιορτάζουν, λοιπόν, οι Έλληνες;
Τι δώρα τούς έφερε η έκβαση του Β΄Ππ, η «αντιφασιστική νίκη», πέρα από έναν
επιταχυνόμενο ξεπεσμό σε κάθε επίπεδο, σε κάθε πτυχή και σε κάθε τομέα της
ζωής; Τι άλλο θέλουν για να αντιληφθούν
πως ό,τι ζουν σήμερα οφείλεται στο ότι οι δήθεν σύμμαχοί τους κέρδισαν αυτή τη
μάχη; Και οι διάφοροι αντιναζί εθνικόφρονες, εθνικιστές και λοιποί
αντικομμουνιστές (που αναπαράγουν τους διάφορους «εθνικούς» μύθους περί ηρωικής
αντίστασης στην είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα) ρωτήσανε ποτέ τον παππού τους
ποιοι ευγενείς και γενναιόδωροι πολεμιστές τού άφησαν τα όπλα τους για να
πολεμήσει τους κομμουνιστές; Έχουν επίγνωση οι νεοέλληνες ότι μετά την 8η
Μαΐου του 1945 όσοι επέζησαν και όσοι γεννήθηκαν και γεννιούνται είναι σκλάβοι;
Αλλά δεν
είναι μόνο η Γερμανία ή η Ελλάδα. Όλος ο Λευκός Κόσμος υποφέρει και είναι
υποδουλωμένος. Όλος ο Λευκός Κόσμος μαρτυρικά υφίσταται τις συνέπειες της
έκβασης του Β΄Ππ. Και πιο πολύ, πλέον, υφίσταται τον κίνδυνο εξαφάνισής του.
Γιατί, οι νικητές γνώριζαν και γνωρίζουν ότι στις 8 Μαΐου δεν πέθανε ούτε η
Αρία Φυλή ούτε ο Εθνικοσοσιαλισμός. Γνωρίζουν ότι όσο υπάρχουν Άριοι, θα
υπάρξει Επιστροφή. Γι’ αυτό σήμερα περισσότερο από ποτέ μάχονται για τον
αφανισμό της Φυλής. Η εκστρατεία κάλυψης της Ευρώπης με αλλόφυλους είναι πλέον
γεγονός. Στην Αμερική το κακό έχει γίνει από καιρό. Πριν από αυτό, όμως, έπρεπε να προετοιμαστεί
το έδαφος κατάλληλα, ώστε να μην υπάρξουν οργανωμένες και συντονισμένες
αντιδράσεις (αντιδράσεις δηλαδή σε επίπεδο κρατών με τη χρησιμοποίηση του
στρατού και λαϊκή απαίτηση για αντίσταση). Προηγήθηκε η πλύση εγκεφάλου μέσα
από τα ΜΜΕ, τα βιβλία, τα σχολεία. Εβραίοι ιδιοκτήτες καναλιών και εφημερίδων,
εβραίοι ή εβραιόδουλοι μπολσεβίκοι ιδιοκτήτες μεγάλων εκδοτικών οίκων, εβραϊκές
εταιρείες παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, μπολσεβίκοι καθηγητές, εβραίοι
δήθεν φιλόσοφοι. Ό,τι δεν τους εξυπηρετούσε, δεν «περνούσε». Και αφού οι
νικητές πίστεψαν ότι τελείωσαν με το μυαλό των ανθρώπων, προχώρησαν στην
κατάληψη εδαφών που βιώνουμε στις μέρες μας.
Όλα τα
παραπάνω είναι η «8η Μαΐου». Γίνονται, όμως, όλα όπως τα υπολόγισαν
οι νικητές; Όχι! Γιατί δεν υπολόγισαν τη δύναμη του Αίματος. Το πνεύμα μπορεί
να ελεγχθεί, αλλά το Αίμα, αν μείνει καθαρό, αντιδρά και αντεπιτίθεται και
παλεύει για τη διατήρησή του. Γεννιούνται ακόμη Άριοι και, ακόμη περισσότερο,
υπάρχουν ακόμη Εθνικοσοσιαλιστές. Ο Αγώνας του Αδόλφου Χίτλερ μπορεί να μην
είχε νικηφόρο έκβαση, αλλά δικαιώνεται. Το αίμα των τελευταίων μαχητών κάρπισε.
Το τραγούδι των τελευταίων SS στο ξέφωτο της Βοημίας, την τελευταία νύχτα της ζωής τους,
αντηχεί ακόμη στα δικά μας αυτιά και καθορίζει την ύπαρξή μας. Μείναμε πιστοί.
ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
