ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΦΥΛΑΝΕ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

 Η ηρωική και πέρα από κάθε προσδοκία αντίσταση του ουκρανικού στρατού και λαού αναγκάζει τη μαλθακή και μέχρι χτες αμήχανη Δύση να τη στηρίξει με όπλα. Ακόμη περισσότερο, την αναγκάζει να αναγνωρίσει τον εξ ανατολών κίνδυνο. Η τελευταία συγκλονιστική εξέλιξη ήταν ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας, τον οποίον ανακοίνωσε ο Σολτς σε μια εντυπωσιακή και καθόλου αναμενόμενη ομιλία του. 

Η Ουκρανία μπορεί να λυτρώσει την Ευρώπη. Οι μάχες της Ουκρανίας αυτών των ημερών θα μείνουν στην Ιστορία της Ευρώπης μαζί με τις άλλες θρυλικές μάχες ενάντια στον ανατολίτη εισβολέα, από την αρχαία εποχή. Συγχρόνως βοηθούν να διαλυθεί το σκοτάδι και το ψέμμα που καλύπτει τις πρόσφατες μάχες κατά τον Β΄ΠΠ ενάντια στους βαρβάρους και τους συνοδοιπόρους τους. 

Η Ουκρανία είναι ένα πολύ μεγάλο έθνος, στο οποίο πρέπει ο πολιτισμένος κόσμος να αποδώσει ό,τι του οφείλει. 

          ΔΟΞΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ – ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Νεώτερα από Κίεβο

 

Σε άμεση επικοινωνία που είχαμε με Ουκρανούς μαχητές ενημερωθήκαμε για τις τελευταίες εξελίξεις στο Κίεβο. Οι Ουκρανοί μαχητές του Κιέβου, άνδρες και γυναίκες είναι απολύτως ψύχραιμοι. Θα πολεμήσουν μέχρις εσχάτων. Από εχθές μέχρι σήμερα οι απώλειες των Ρώσων εισβολέων υπολογίζονται σε 1800. Οι γιοι και οι κόρες της Ουκρανίας είναι απολύτως αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρι τέλους. Το Κίεβο θα πέσει όταν πέσει και ο τελευταίος μαχητής του. 

πηγή

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ, ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 

    Δεν είναι ζήτημα τιμής. Δεν είναι ζήτημα προστασίας ο λόγος που ώθησε τον Πούτιν να εισβάλει στη βασανισμένη Ουκρανία. Είναι η λύσσα τού Υπανθρώπου, η καταστροφική μανία, η δίψα για αίμα και χαλασμό τού Μπολσεβίκου. Είναι το μίσος των βαρβάρων για τον Πολιτισμό. Είναι το μίσος για την Ευρώπη. Γιατί αυτή η κατάσταση παρακμής και διαφθοράς στην οποία τελεί η Δύση σήμερα δεν είναι η φυσική της κατάσταση, αλλά συνέπεια του εκφυλισμού της. Όπως όμως υπάρχουν τα απομεινάρια του ένδοξου πολιτισμού της, έτσι υπάρχουν ακόμη ελπίδες πως ό,τι έχει μείνει ζωντανό και υγιές σε αυτή θα ξεσηκωθεί. Γι’ αυτό ο φθονερός βάρβαρος  σπεύδει να τη συντρίψει. 

    Ο Πούτιν με το στυλ του τού πασά θέλει να διορθώσει τα λάθη των μπολσεβίκων. Ο Πούτιν με την πίκρα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, με τα συμπλέγματα του υπανθρώπου εισβάλλει στην Ουκρανία, γιατί δεν αντέχει να μην καταπιέσει, να μη σκλαβώσει αυτούς που είναι δίπλα του, τους πρώην σκλάβους της Ρωσίας, μπολσεβικικής ή μη. Ο Πούτιν είναι μπολσεβίκος και δεν έχει σημασία πώς «αυτοπροσδιορίζεται», δεν έχει σημασία το ότι αυτό που θέλει είναι η νέα κομμουνιστική Ρωσία, η νέα κομμουνιστική εποχή να έχει το όνομά του. Είναι ένας μπολσεβίκος τον οποίο χρόνια τώρα τρέφουν «δυτικοί» ηγέτες μπολσεβίκοι, όπως η Μέρκελ, φιλομπολσεβίκοι ή ανεκτικοί. 

    Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια. Στη μεγάλη Σταυροφορία κατά του Μπολσεβικισμού εβραιοκινούμενοι «ηγέτες» ευρωπαϊκών χωρών και οι ΗΠΑ στάθηκαν στο πλευρό των μπολσεβίκων απέναντι στον Χίτλερ, τη Γερμανία και τις εκλεκτές ευρωπαϊκές δυνάμεις που συμπαρατάχθηκαν στον Μεγάλο αυτό Αγώνα. 

     Αυτή τη στιγμή η «καταιγίδα από τις στέπες» μαίνεται στην Ουκρανία. Στην Ουκρανία που γίνεται η λόγχη της Ευρώπης. Ψηλά τις Σημαίες, Ουκρανία! 

Ευρωπαϊκή αντίσταση

ΜΝΗΜΗ ΔΡΕΣΔΗΣ

 

Μέσ’ από τον Φλεγέθοντα!

μέσ’ από τον Φλεγέθοντα,

Γκέρχαρτ,

            άραγε βγήκες μέσ’ από τον Φλεγέθοντα;

    Γραμμένο από τον Έζρα Πάουντ, όταν ήταν φυλακισμένος σε ένα κλουβί στην Πίζα, για τον Γερμανό φίλο και συνεργάτη του, συνθέτη και πιανίστα, Gerhart Münch που έζησε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, και του οποίου η τύχη αγνοείτο (τελικώς επέζησε), όταν ο Πάουντ έγραψε το ποίημα (το LXXV από τα Cantos) στο οποίο περιέχονται οι παραπάνω στίχοι.

    Θα μπορούσε να είναι γραμμένο για κάθε Γερμανό, Γερμανίδα, Γερμανόπουλο που ήταν στη Δρέσδη εκείνες τις φρικτές ημέρες του σφοδρού βομβαρδισμού της από τη συμμαχική αεροπορία. Για εκείνους που σαν από θαύμα διασώθηκαν και πρόβαλαν ζωντανοί μέσα από τους καπνούς και τις φλόγες, αλλά και για εκείνους που δεν ξαναφάνηκαν, που παρασύρθηκαν από το πύρινο ποτάμι του Άδη, αφήνοντας πίσω τους μόνο στάχτες. Τους έκαψαν και κατέστρεψαν την όμορφη πόλη τους επειδή ήταν Γερμανοί. Αυτό το ειδεχθές έγκλημα κατά αμάχων λόγω της εθνικής ταυτότητάς τους δεν αναγνωρίζεται ως τέτοιο, δεν μνημονεύεται. Οι νεκροί δεν τιμώνται. Στον απολίτιστο, βάρβαρο κόσμο που δημιουργήθηκε μετά το 1945 η αλήθεια δεν έχει θέση, παρά μόνο γελοία ψεύδη. Τα πραγματικά εγκλήματα αποσιωπώνται, και σχεδόν κανείς δεν θυμάται τους αληθινούς νεκρούς, τα αθώα θύματα. 

ΔΡΕΣΔΗ 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1945

ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΜΝΗΜΗ ΡΟΜΠΕΡ ΜΠΡΑΖΙΓΙΑΚ

 

"Να με σκέφτεστε και να σκέφτεστε κι εκείνους που πέθαναν στις 6 Φεβρουαρίου του 1934"

Robert Brasillach, 6 Φεβρουαρίου 1945, λίγο πριν τον σκοτώσουν

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1945  το πρωί, στις 9. 38, δολοφονήθηκε από εκτελεστικό απόσπασμα στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι, ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες, δημοσιογράφους και κριτικούς της Ευρώπης, ο Εθνικοσοσιαλιστής Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Ήταν σχεδόν 36 ετών. Είχε προηγηθεί τον Ιανουάριο μια δίκη παρωδία, με κατηγορίες που αφορούσαν το φρόνημά του, όπως αυτό εκφραζόταν στα άρθρα του σε εφημερίδες της εποχής. Τον καταδίκασαν γιατί, όπως είπε ο πρόεδρος του "δικαστηρίου" που τον δίκασε, "τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ". Στη δίκη ο Μπραζιγιάκ επέδειξε και απέδειξε την πίστη και περηφάνια του. Στο άκουσμα της θανατικής ποινής, είπε «Τιμή μου»! Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, την επόμενη ημέρα το Υπουργείο Εξωτερικών του Ράιχ έδωσε μέσω του εκπροσώπου του Dr Schmidt συνέντευξη Τύπου, στην οποία ανακοίνωσε την καταδίκη του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και δήλωσε ότι οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων για εγκλήματα κατά της δύναμης κατοχής και για παράβαση των νόμων που ίσχυαν στη Γαλλία, κάτι που δυστυχώς λόγω της εξέλιξης του πολέμου δεν συνέβη (εφημερίδα France-Soir της 21ης Ιανουαρίου 1945).

Η επιλογή της ημερομηνίας δολοφονίας του δεν ήταν τυχαία. Ήταν η  ενδέκατη επέτειος από τη μεγαλειώδη αντισημιτική συγκέντρωση– απόπειρα πραξικοπήματος Γάλλων εθνικιστών και πατριωτών στο Παρίσι, της 6ης.2.1934, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία  22 ανθρώπων, μεταξύ αυτών και του ελληνικής καταγωγής εθνικιστή Cambo Costa, και τον τραυματισμό περισσοτέρων από χίλιους. Η εμπειρία της 6ης Φεβρουαρίου 1934 σε συνδυασμό με την άνοδο του Εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία ήταν που ενέπνευσε και αφύπνισε γρήγορα τον Μπραζιγιάκ και τον οδήγησε στον Εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που προκύπτει από τα γραπτά του, ιδίως τα πολιτικά του άρθρα.

Το  τελευταίο βιβλίο που έγραψε ο Μπραζιγιάκ ήταν το "Σενιέ" (εκδ. Θούλη), ένα δοκίμιο για το θύμα της Γαλλικής Επανάστασης, τον Ελληνογάλλο ποιητή Αντρέ Σενιέ. Το έγραψε στη φυλακή  της Φρεν τον Ιανουάριο του 1945 και το ολοκλήρωσε λίγες ημέρες πριν από τη δολοφονία του. Είναι φανερό ότι στη θαρραλέα στάση του Σενιέ και στην περήφανη πορεία του προς τον θάνατο, ο Μπραζιγιάκ αναγνωρίζει και τη δική του στάση και πορεία. Εξάλλου, η περίοδος της "Κάθαρσης" δεν ήταν παρά μια νέα εποχή "Τρομοκρατίας". Γράφει χαρακτηριστικά: Μέσα στο κελί των μελλοθάνατων, στη φυλακή της Φρεν, έχοντας τους αστραγάλους μου δεμένους με μια βαριά σιδερένια αλυσίδα, είναι που διάβασα πολύ προσεκτικά τον Σενιέ. Ένας Ιανουάριος παγωμένος όσο ποτέ πριν, ξαναζωντάνεψε για μένα τον παλαιό "Θερμιδώρ" με τα κάρα και τις γκιλοτίνες των επαναστατών, και, σ' έναν κόσμο τυλιγμένο στις φλόγες, η αιώνια επιστροφή έφερε ξανά παρόμοιες περιστάσεις. Πιστεύω πως καμιά πλούσια βιβλιοθήκη, καμιά μελέτη των πηγών ακόμη και στη Σορβόννη, δεν θα άξιζε όσο αυτό το ασυνήθιστο μελετητήριο, όπου τη νύχτα κοιμάμαι κάτω από μια λάμπα συνεχώς αναμμένη, και πάνω σ' ένα κρεβάτι, στο οποίο, μόλις τρεις εβδομάδες πριν από εμένα, ξάπλωνε ένας δολοφόνος που κομμάτιαζε τα θύματά του.

Αυτή τη μοίρα επεφύλαξε η γαλλική δημοκρατία και ο Ντε Γκωλ σε έναν πνευματικό άνθρωπο που τιμούσε και τη Γαλλία και την Ευρώπη. Εξάλλου, τα χρόνια που πέρασαν από το ζοφερό για την ανθρωπότητα 1945 απέδειξαν ότι ο ιδεαλισμός και το ταλέντο ήταν εχθροί για τον νέο κόσμο που ανέτελλε πάνω από τα συντρίμμια της Δύσης. 

Ο Μπραζιγιάκ, πάντως, αν και νέος, ταλαντούχος και γεμάτος από τη χαρά της ζωής, προχώρησε περήφανα στον θάνατο:  δεμένος σε έναν ξύλινο πάσσαλο,  αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια, κοίταξε περήφανα ψηλά τον ήλιο, και φώναξε «Ζήτω η Γαλλία», προτού οι σφαίρες της δημοκρατίας τον ρίξουν στη γη νεκρό.

Ευρωπαϊκή Αντίσταση