Διακόσια χρόνια μετά την έναρξη της Μεγαλειώδους Ελληνικής Επανάστασης, οι ήρωες που τιμούμε, διάσημοι και αφανείς, δεν είναι μακρινοί ούτε ξένοι. Είναι κοντινοί, είναι συγγενείς μας, οι προπαππούδες και οι προγιαγιάδες μας. Στις τουλάχιστον εξακόσιες χιλιάδες νεκρούς των πρώτων χρόνων του Αγώνα –ένας πολύ βαρύς φόρος αίματος, ειδικά αν σκεφθεί κανείς ότι στην πρώτη απογραφή του ελληνικού κράτους ο πληθυσμός εκτιμήθηκε περίπου στο ένα εκατομμύριο– περιλαμβάνονταν μέλη της οικογένειας καθενός από εμάς. Με όλους αυτούς, που εγκατέλειψαν κάθε προσωπική επιθυμία και ελπίδα, και υποτάχθηκαν με χαρά στο μεγάλο όνειρο της ελευθερίας της πατρίδας έχουμε ίδιο όνομα, ίδιο βλέμμα, ίδιο χαμόγελο, μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε το ίδιο αίμα.
Η επέτειος των 200 χρόνων δεν είναι οι κρατούντες και τα φερέφωνά τους, που, όπως ήταν αναμενόμενο, αμαύρωσαν την επέτειο με τις ντροπιαστικές δηλώσεις και αναφορές τους. Η επέτειος των 200 χρόνων γιορτάζεται πρώτα από όλα στην ψυχή και το μυαλό μας, και είναι μια ευκαιρία για εξύψωση του εθνικού φρονήματος, μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ξανά την άμεση σύνδεσή μας με τους Επαναστάτες, να ακούσουμε το «βούισμα που απόμεινε στον αέρα», να νιώσουμε τη φυλετική συνέχεια και μαζί με τη χαρά και τη συγκίνηση που φέρνει αυτή η αίσθηση, να μην αδιαφορήσουμε για τη βασανιστική υπόμνηση: Η μεγάλη Ελληνική Επανάσταση που άρχισε λίγες γενιές πιο πριν δεν έχει ολοκληρωθεί…
