Είναι εύκολο να φωνάζεις πύρινα αντιτουρκικά συνθήματα σε μια ασφαλή
συγκέντρωση, μια φορά τον χρόνο, στο κέντρο της Αθήνας, στην πρωτεύουσα του
αθηνοκεντρικού κράτους, όπου πάντα οι περισσότεροι πίστευαν ότι «εδώ δεν
γίνεται τίποτα», «δεν φτάνει ο Τούρκος μέχρι εδώ». Είναι εύκολο να γράφεις και
να λες ύμνους για τον πόλεμο, «τον πατέρα πάντων», «την κατάφαση της ζωής», από
την ασφάλεια του κλειστού σου χώρου σε
μια Ελλάδα εκνευριστικά ειρηνική, όταν τίποτα δεν προμηνύει πόλεμο, και έχοντας
ενδόμυχα τη σιγουριά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση (ναι, ναι, αυτή η ίδια η ευρωπαϊκή
ένωση) θα φροντίσει να μη γίνει ένας πόλεμος με την Τουρκία.
Είναι δύσκολο, όμως, για κάποιους να τα επαναλάβουν με την ίδια θέρμη
όλα αυτά, όταν οι καιροί γίνονται πιο ζόρικοι, όπως σήμερα, και ο πόλεμος είναι
μια λογική πιθανότητα. Και πόσω μάλλον όταν για άλλη μία φορά δεν μπορούν να
στηριχθούν στον Μόσκοβο (αφού ήταν τόσο αφελείς –ή τόσο φιλάργυροι– και
εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στον Μόσκοβο). Τότε τα συνθήματα αλλάζουν. Ο
πόλεμος παύει να είναι ο πατέρας πάντων, και αρχίζει να ερμηνεύεται σύμφωνα με
τη μαρξιστική θεωρία: γίνεται για τα όπλα, για τα λεφτά, για τα πετρέλαια. Ο ίδιος ο τούρκος παύει να είναι ο αξιομίσητος
εχθρός, και δεν είναι παρά ένα τσιράκι των Αμερικανών. Σε τι διαφέρει αυτή η
νοοτροπία από αυτή των προσκυνημένων μπολσεβίκων που υποστήριζαν και
υποστηρίζουν ότι για την εισβολή στην Κύπρο φταίνε οι Αμερικανοί και μόνο; Αυτών των μπολσεβίκων που
φώναζαν και φωνάζουν «Αμερικανοί φονιάδες των λαών» αλλά ούτε μία στιγμή δεν
στράφηκαν κατά των τούρκων, αντιθέτως διοργάνωναν
ελληνοτουρκικές φιέστες και προωθούσαν σταθερά την ελληνοτουρκική φιλία. Σε τι
διαφέρει αυτή η νοοτροπία από τη νοοτροπία όλων αυτών που αρνούνται επίμονα να
δουν στον τούρκο τον προαιώνιο εχθρό, έναν εχθρό που το εθνικό και φυλετικό του
μίσος (που πηγάζει από την κατωτερότητά του) δεν τον αφήνει να ησυχάσει αν δεν
ταπεινώσει και κατακτήσει και τον τελευταίο Έλληνα, την τελευταία Ελληνίδα, το
τελευταίο Ελληνόπουλο, και δεν πατήσει πάνω και στο τελευταίο ελληνικό
πετραδάκι. Αντ’ αυτού βλέπουν μόνο ξένες δυνάμεις. Σε τι διαφέρει αυτή η
νοοτροπία από τη νοοτροπία όλων εκείνων των προσκυνημένων που το 1996 μετά τα
Ίμια έλεγαν «εγώ δεν πολεμάω για τον Σημίτη»; Σε τι διαφέρει από τη νοοτροπία
εκείνων που έλεγαν ότι η εθνικοφυλετική Επανάσταση του 1821 έγινε για τα
συμφέροντα των τότε Μεγάλων Δυνάμεων (ή ότι είχε ταξικό χαρακτήρα και έγινε
κατά των κοτζαμπάσηδων); Σε τι διαφέρει
από τη νοοτροπία του μέντορα των ακροδεξιών ψευτοπατριωτών Ίωνα Δραγούμη, ο
οποίος, όταν πλέον είχε δει το φως το αληθινό στον μπολσεβικισμό, ευχήθηκε να
τσακίσουν οι μπολσεβίκοι το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία, αυτό το
ηρωικό σώμα που πήγε να πολεμήσει τον μπολσεβικισμό με απώτερο στόχο να
επιχειρήσει, κατόπιν, την απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης και της Μ. Ασίας;
(ημερολόγιο Δραγούμη, 12 Μαρτίου 1919.) Σε τι διαφέρει από τον ραγιαδισμό
εκείνων που λίγο πριν την Άλωση έτρεχαν και κρύβονταν στα μοναστήρια,
παραδίδοντας ουσιαστικά την Πόλη στους Οθωμανούς;
Τα σύγχρονα μοναστήρια για να κρυφτεί κανείς και να καλύψει τον φόβο
του, την ηττοπάθεια και τον ραγιαδισμό του είναι τα ψευτοπατριωτικά και στο
βάθος τους μαρξιστικά ιδεολογήματα, σύμφωνα με τα οποία ο πόλεμος ετοιμάζεται
από τους Αμερικανούς και λοιπούς, συνεπώς δεν (μπορεί να) οφείλεται στον
εθνικισμό και το φυλετικό μίσος των τούρκων. Οπότε γιατί να πολεμήσει κανείς;
Για τα οικονομικά συμφέροντα των ξένων, για τα μιράζ, για τις γεωτρήσεις; Η
απάντηση είναι απλή: Για όλα αυτά ίσως μπορεί να πολεμήσουν οι ξένοι. Εμείς θα
πολεμήσουμε για την Ελλάδα και τη Φυλή. Και όταν πολεμάς για την Ελλάδα,
πολεμάς και για την Ευρώπη –και αντιστρόφως. Και ας μην ξεχνάμε ότι η ιστορία
μας είναι γεμάτη από την ηρωική συμπαράσταση Ευρωπαίων στους πολέμους μας,
Ευρωπαίων που πολέμησαν όχι για αεροπλάνα και πετρέλαια, αλλά γιατί η Ελλάδα
ήταν γι’ αυτούς ένα υψηλό ιδανικό, για το οποίο άξιζε να πεθάνει κανείς, γιατί
«θεία ήταν η δάφνη»…
Είναι λυπηρό, λοιπόν, να βλέπει
κανείς σήμερα αυτούς που τόσα χρόνια παρίσταναν τους φιλοπόλεμους πατριώτες, να
υιοθετούν τη μαρξιστική ερμηνεία του πολέμου, και κρυμμένοι πίσω από τα
ιδεολογήματά τους να αρνούνται τον πόλεμο και κάποιοι, μάλιστα, προκειμένου να
τον αποφύγουν, να ετοιμάζονται να καταφύγουν στας (σιωνιστικάς κατ’ αυτούς)
Ευρώπας. Από την άλλη, είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις απλό κόσμο, νέους και νέες
που δεν έχουν φιλοσοφήσει τον πόλεμο, δεν έχουν εντρυφήσει στον Ηράκλειτο, αλλά
έχουν καθαρό αίμα και αγνή ψυχή, να λαχταρούν τον πόλεμο και να έχουν ηθικό
ακμαίο, γιατί βαρέθηκαν να ανέχονται, και είναι ζήτημα τιμής ο πόλεμος, και
γιατί τελικά ο Ηράκλειτος κυλάει στο αίμα τους.
Κι επειδή όλοι αυτοί οι ψευτοπατριώτες στην προσπάθειά τους να κρύψουν
τον φόβο τους παριστάνουν τους αντιεβραίους και ισχυρίζονται ότι οι εβραίοι υποκινούν
τον πόλεμο που πιθανόν θα ξεσπάσει με την Τουρκία, ας θυμίσουμε ότι στον Μεγάλο Πόλεμο κατά των εβραίων,
κατά του χρήματος, κατά της παγκόσμιας τοκογλυφίας και υπέρ του Πολιτισμού, οι
ιδεολογικοί και πνευματικοί τους πρόγονοι και οδηγοί ήταν με την πλευρά των εβραίων!
ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
