Αποσπάσματα από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ΧΙΤΛΕΡ
»Ένα μικρό βιβλίο με κανονισμούς κρεμόταν σε κάθε κελί. Οι φυλακισμένοι ήταν υποχρεωμένοι να το μελετήσουν διεξοδικά. Προγραμμάτιζε τη μέρα τους. Αργότερα, θα σας εξηγήσω πώς έπρεπε να περνούν την ώρα τους. Ο Χίτλερ και οι φίλοι του διάβαζαν πολύ. Μερικές φορές πήγαιναν βόλτα στον κήπο. Η 20ή Απριλίου εκείνου του χρόνου –τα 35α γενέθλια του Χίτλερ– έπεφτε πολύ κοντά στο Πάσχα και, για πρώτη φορά στην ιστορία του, ένα πραγματικά εορταστικό κλίμα επικράτησε εδώ. Εκείνο το πρωινό, ένας απίστευτος αριθμός γραμμάτων, τηλεγραφημάτων και δεμάτων έφτασε για τον πιο σπουδαίο μας φυλακισμένο. Οι επισκέπτες συνωστίζονταν στην πύλη. Το κελί του είχε μετατραπεί σε κανονικό ανθοπωλείο. Τα δώρα του βρίσκονταν σε σωρούς πάνω στο τραπέζι και τις καρέκλες. Όλο αυτό ήταν μια αξιοθαύμαστη εκδήλωση αισθημάτων και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως η συνειδητοποίηση ότι οι οπαδοί του έμεναν πιστοί σε αυτόν και στα εύκολα και στα δύσκολα, έδωσε στον Χίτλερ τη μεγαλύτερη χαρά.
»Υπήρχε και κάποιος άλλος που εκτίμησε όλα εκείνα τα πακέτα για τον Χίτλερ ─ο στρατιώτης της Ράιχσβερ! Ο Χίτλερ τού έδωσε όλα τα φαγώσιμα που οι φίλοι του είχαν σκεφτεί ότι θα χαιρόταν να τα λάβει. Ο στρατιώτης δεν μπορούσε να περιγράψει την καλοτυχία του.[...]
Αλπικό μπουκέτο με εντελβάις - έργο του Αδόλφου Χίτλερ
»Μέχρι την αρχή του Μαΐου, έφεραν αρκετούς Εθνικοσοσιαλιστές στο Λάντσμπεργκ, και τον Ιούνιο ο αριθμός τους αυξήθηκε στους τριάντα δύο. Η “Φέστουνγκ” γέμισε, παρά το γεγονός ότι σε μερικά κελιά τώρα υπήρχαν τέσσερεις ή και πέντε κρατούμενοι μαζί. Αναγκαστήκαμε να φτιάξουμε κελιά για πολιτικούς κρατούμενους και στο κανονικό τμήμα της φυλακής, που επικοινωνούσε με τη “Φέστουνγκ” μέσω ενός διαδρόμου. Κάθε καινούργια άφιξη χαιρετιζόταν, φυσικά, με επευφημίες. Ανάμεσα σε άλλους νεοφερμένους ήταν και ο Ρούντολφ Ες, που έμελλε αργότερα να γίνει ο ιδιαίτερος γραμματέας του Χίτλερ.[...]
»Θα θέλατε να μάθετε μερικά πράγματα για το ημερήσιο πρόγραμμα της “Φέστουνγκ”; Λοιπόν, οι δυο νυχτερινοί φρουροί τελείωναν τη βάρδια τους και σχολούσαν στις έξι το πρωί. Τότε, όλες οι πόρτες των κελιών άνοιγαν και υπήρχε ελεύθερη επικοινωνία για όλη την υπόλοιπη μέρα, σε όλη την πτέρυγα. Στις επτά, οι ποινικοί κατάδικοι έφερναν στους πολιτικούς κρατούμενους το πρωινό τους. Αυτό συνήθως περιελάμβανε καφέ και ψωμί, ή πόριτζ, ή λίγα δημητριακά. Μετά από αυτό, οι φυλακισμένοι πήγαιναν στο λουτρό. Στις οκτώ, άνοιγαν οι εξωτερικές πόρτες, που οδηγούσαν στην αυλή και τον κήπο, οπότε όλοι ορμούσαν στο εφαλτήριο ή τις παράλληλες δοκούς (υπήρχαν μερικά όργανα γυμναστικής) για να κάνουν λίγη έντονη γυμνα-στική. Μερικοί από αυτούς έκαναν πυγμαχία ή ελεύθερη πάλη. Διαθέταμε εξοπλισμό για όλα τα αθλήματα. Ο Χίτλερ θα εξασκείτο σε μερικά, αν δεν είχε τραυματίσει το μπράτσο του. Έτσι όπως είχαν τα πράγματα, όμως, αρκείτο στη δουλειά τού διαιτητή.
»Μετά από μία ώρα, οι φυλακισμένοι έκαναν μια βόλτα στον κήπο, ο οποίος, όπως βλέπετε, είναι κάπως μακρύς και στενός, τριγυρισμένος από τη μια πλευρά από τα κτίρια της φυλακής και από έναν τοίχο είκοσι ποδών από την άλλη. Οι άλλες πλευρές περιβάλλονταν από ψηλούς ξύλινους φράχτες. Εδώ, βλέπετε, έχει μια πινακίδα που γράφει “Όρια”. Αν κάποιος περνούσε τα όρια, εθεωρείτο ότι έκανε απόπειρα απόδρασης. Το παράθυρό μου έβλεπε στον κήπο και ήταν η δουλειά μου να ελέγχω τους περιπατητές. Βλέπετε εκείνο το μακρύ στρωμένο με χαλίκι μονοπάτι που είναι κοντά στον τοίχο; Εκεί άρεσε πιο πολύ στον Χίτλερ να περπατάει πάνω κάτω, πάνω κάτω… Τις περισσότερες φορές τού έκανε παρέα ο Ες. Οι υπόλοιποι το ονόμαζαν “το μονοπάτι του Χίτλερ”. Μερικές φορές, εκείνοι που προηγουμένως ανήκαν στα Τάγματα Εφόδου, άρχιζαν να τραγουδούν τραγούδια του κόμματος, καθώς περπατούσαν. Στην αρχή, δεν δώσαμε σημασία ή έστω δεν αντιδράσαμε σε αυτό, όταν όμως και οι ποινικοί κατάδικοι άρχισαν να τραγουδούν όλοι μαζί και να διαταράσσουν την ησυχία όλης της περιοχής, αναγκαστήκαμε να το σταματήσουμε.[...]
»Λίγο πριν από τις δώδεκα, έστρωναν το τραπεζομάντηλο για το γεύμα στην τραπεζαρία. Αυτό το τραπεζομάντηλο δεν ήταν ακριβώς μέσα στους κανονισμούς, αλλά το καθιέρωσαν οι κατάδικοι και εμείς δεν είπαμε τίποτα. Έφερναν το φαγητό σε ένα μεγάλο δοχείο και το σέρβιραν στους κρατούμενους. Ήταν κανόνας να αποτελείται το φαγητό από ένα μόνο πιάτο. Όλοι περίμεναν τον Χίτλερ και στέκονταν όρθιοι πίσω από την καρέκλα τους. Όταν εμφανιζόταν ο Αρχηγός, κάποιος φώναζε “tenshun!” (“προσοχή!”) και εκείνος κατευθυνόταν στην κεφαλή του τραπεζιού και έμενε όρθιος, μέχρι να έρθουν όλοι να τον χαιρετήσουν. Στη συνέχεια, κάθονταν όλοι και άρχιζαν να τρώνε. Πολύ σπάνια μιλούσαν για πολιτικά. Ο Χίτλερ κατά κανόνα συνομιλούσε με τον αριστερό και δεξιό του συνδαιτημόνα, για θέματα όπως το θέατρο, η τέχνη ή ακόμα και για τεχνικά θέματα. Ήταν αρκετά ικανός στη μηχανική, ιδιαίτερα στη μηχανική των αυτοκινήτων. Συχνά, του έστελναν σχέδια για εργασίες σχετικές με αυτοκίνητα, νέα σχέδια για το σασί, και σχεδίασε αρκετά και ο ίδιος. (Είναι πολύ γνωστό, βέβαια, ότι εφηύρε δύο πολύ χρήσιμα εξαρτήματα αυτοκινήτου και τα κατοχύρωσε. Το ένα ήταν ένα αντανακλαστικό κάτοπτρο στο πίσω μέρος, που έδινε τη δυνατότητα στο αυτοκίνητο να πηγαίνει άνετα προς τα πίσω· το άλλο ήταν μια ρυθμιζόμενη λάμπα στο κάθισμα του οδηγού, για να διαβάζει χάρτες πορείας κ.λπ. Χρησιμοποίησε και τα δυο αυτά μηχανήματα αργότερα, όταν περιόδευε στην ύπαιθρο τη νύχτα, για τις πολιτικές του εκστρατείες.) Στο τέλος του γεύματος, ο Χίτλερ έδινε το σύνθημα “Mahlzeit” («ευλογημένο γεύμα») που το επα-ναλάμβαναν και οι υπόλοιποι, και στη συνέχεια κάθονταν όλοι για λίγο κάπνισμα και κουβεντούλα, την ώρα που μαζευόταν το τραπέζι. Κάποιος μπορεί να του χάριζε ένα μικρό δώρο ή λίγα φρούτα ─τα οποία ο Χίτλερ δεχόταν πάντα με ευγνωμοσύνη. Μετά από ένα τέταρτο της ώρας περίπου, έβαζε το πιάτο στην άκρη και έφευγε ξανά για το κελί του.[...]
»Στη συνέχεια, ήρθε η μέρα της ονομαστικής γιορτής του Χίτλερ, η 17η Ιουνίου.[1] Οι νυχτερινοί δεσμοφύλακες μόλις είχαν τελειώσει τη βάρδια τους, όταν άκουσα μουσική να έρχεται από πάνω. Ανέβηκα, για να ελέγξω τι συμβαίνει, και βρήκα την μπάντα να στέκεται έξω από την πόρτα του Χίτλερ και να του κάνει κάτι σαν καντάδα, αν μπορεί να θεωρηθεί καντάδα, όταν γίνεται στις έξι το πρωί. Και, στον λόγο μου, δεν ήταν καθόλου κακή!
»Ο Χίτλερ πήρε αρκετά δώρα, τα οποία αυτή τη φορά αποθήκευσε σε ένα είδος ναυτικού κουτιού στο κελί νούμερο 11.
Αυτό το κουτί με λιχουδιές, το εμπιστεύτηκε στη φροντίδα του παλαιότερου κρατούμενου, ο οποίος μοίραζε καθημερινά τα περιεχόμενα σε ίσα μέρη. Το βράδυ δόθηκε ένα είδος βεγγέρας[2] στην τραπεζαρία, και η μπάντα πάλι διέπρεψε. Ο Χίτλερ άνοιξε την εκδήλωση με έναν λόγο. Η δουλειά μου ήταν να περιφρουρώ την αίθουσα και να προσέχω, ώστε να μην προκύψει τίποτα που να έχει επαναστατικό χαρακτήρα. Σήμερα, όμως, μπορώ να παραδεχθώ ότι και εγώ και μερικοί άλλοι δεσμοφύλακες κάναμε τα στραβά μάτια σ’ αυτήν την περίπτωση. Μαζευτήκαμε γύρω από την πόρτα, με τα αυτιά μας ανοιχτά, ξεσηκωμένοι από αυτά που έλεγε και που αφορούσαν και τα δικά μας συμφέροντα. Είχαμε μαγευτεί από τα λόγια του! Τελείωσε με μια προτροπή, “Nun erst recht! Sieg Heil!...”,[3] και όλοι άρχισαν ξαφνικά να τραγουδούν το “Hakenkreuz am Stahlhelm” (Αγκυλωτός Σταυρός σε Ατσάλινο Κράνος).
“Hat man uns auch verraten,
Trieb mit uns Schindluderei,
Wir wussten, was wir taten,
Bleiben dem Vaterlande treu.
Hitler's Geist im Herzen
Kann nicht untergeh'n,
Kann nicht untergeh'n,
Sturmabteilung Hitler,
Wird einst aufersteh'n”.[4]
[1] Σ.Σ. Όχι η μέρα της γέννησης αλλά η μέρα της βάφτισης, όταν του δόθηκε το όνομά του. Μια εθιμοτυπία περιορισμένη στα καθολικά μέρη της Γερμανίας.
[3] ΣτΕ. «Nun erst recht!» Φράση που απαντά και στον Εθνικό Ύμνο της Γερμανίας και σημαίνει «Τώρα περισσότερο από ποτέ!». Υπήρξε σύνθημα των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών.
[4] ΣτΕ. Προδοθήκαμε/βασανιστήκαμε, προπηλακιστήκαμε/Ξέραμε τι κάναμε/Παραμένουμε πιστοί στην Πατρίδα/Το πνεύμα του Χίτλερ στην καρδιά/δεν μπορεί να σβήσει/δεν μπορεί να σβήσει/Τάγμα εφόδου Hitler/Κάποτε θα αναστηθεί.
