Του Μίλτου Σωτηρόπουλου
Πολιτικός φίλος και εχθρός
(Σκέψεις πάνω στο έργο του Καρλ Σμιτ "η έννοια του πολιτικού")
Για να προσδιορίσουμε την έννοια του πολιτικού είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε ειδικές κατηγορίες-διακρίσεις. Παραδείγματος χάρη:
Το ηθικό διακρίνεται σε καλό και κακό.
Το αισθητικό σε ωραίο και άσχημο.
Το οικονομικό σε ωφέλιμο και επιζήμιο.
Οι πολιτικές πράξεις και τα κίνητρά τους στηρίζονται στη διάκριση μεταξύ φίλου και εχθρού.
Ο πολιτικός εχθρός δεν χρειάζεται να είναι κακός από ηθικής πλευράς, αισθητικά άσχημος, οικονομικά επιζήμιος.
Ο εχθρός είναι πάντα ο άλλος. Ο ξένος.
Ποιος είναι όμως ο ξένος;
Αυτός που προσπαθεί να επιφέρει μη ανατάξιμη βλάβη στις παραδόσεις μιας φυλής, αυτός που αρνείται τον τρόπο ζωής της, αυτός που θέτει σε κίνδυνο τους δικούς μας ανθρώπους.
Ο φιλελευθερισμός ήρθε ως σύγχρονη σειρήνα και προσπάθησε να αντικαταστήσει την έννοια του εχθρού με αυτή του οικονομικού ανταγωνιστή. Την έννοια του υπέρ του γένους αγώνα με την έννοια του "βγάλτε χρήματα".
Το έμβλημα της Ένωσης των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών Νομικών
(Bund Nationalsozialistischer Deutscher Juristen)
Οι φιλελεύθεροι πλαστογράφοι διαστρέφουν την παράδοσή μας, λέγοντας ότι το "αγάπα τον πλησίον σου", σημαίνει "αγάπα τον εχθρό σου". Ή ότι για λόγους αγάπης θα πρέπει να υποστηρίξω τον ξένο ενάντια στον δικό μου άνθρωπο. Όμως, όπως αναφέρει ο Σμιτ, σε αυτό το σημείο ακριβώς έχει λάβει χώρα μία παρανόηση, διότι πολλές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και η γερμανική, δεν διακρίνουν μεταξύ του ιδιωτικού και πολιτικού "εχθρού", έλλειψη η οποία οδηγεί και σε σκόπιμες παρερμηνείες. Άλλο ο ιδιωτικός αντίπαλος ή ανταγωνιστής (inimicus), τον οποίο μπορεί να μισεί κανείς ή να τρέφει γι' αυτόν αισθήματα αντιπάθειας, και άλλο ο εχθρός (hostis). "Εχθρός είναι μόνο μία, τουλάχιστον ενδεχομένως, δηλαδή κατά πραγματική δυνατότητα, μαχόμενη ολότητα ανθρώπων, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άλλη ακριβώς τέτοια ολότητα. Εχθρός είναι μόνο ο δημόσιος εχθρός, διότι καθετί το οποίο αναφέρεται σε μια τέτοια ολότητα ανθρώπων, ιδίως σε έναν ολόκληρο λαό, γίνεται έτσι δημόσιο". Το "αγαπάτε τους εχθρούς σας",("diligite inimicos vestros'') (Ματθ. 5.44, Λουκ. 6,27) αναφέρεται στους ιδιωτικούς αντιπάλους, στους ανταγωνιστές, στους inimicos, δηλαδή σε άτομα και όχι σε ολότητες, όχι σε δημόσιους εχθρούς, όχι σε hostes, και αποτελεί έκφραση της χριστιανικής ηθικής.
Άλλωστε, στον χιλιόχρονο αγώνα μεταξύ χριστιανισμού και ισλαμισμού κανένας Ευρωπαίος δεν διανοήθηκε ποτέ από αγάπη για τα τέκνα της Σάρας (Σαρακηνοί) ή της Άγαρ (Αγαρηνοί) να ανοίξει τις πύλες της Ιερής Ευρωπαϊκής μας Γης.
Ο φιλελευθερισμός και ο σιαμαίος αδελφός του ο μαρξισμός μισούν τη φυλή ακόμη και ως απλή λέξη.
Αυτό το μίσος το κρύβουν κάτω από καλόηχες λέξεις όπως ανθρωπισμός και αλληλεγγύη.
Θα πρέπει λοιπόν να γίνει κατανοητό ότι φιλελευθερισμός και μαρξισμός είναι ο εχθρός εναντίον του οποίου οφείλουμε να διεξαγάγουμε ολοκληρωτικό πόλεμο.
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
