Συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, μια εισβολή που για τον Πούτιν θα επέφερε τα επιθυμητά γι’ αυτόν αποτελέσματα σε τρεις ημέρες, μια εισβολή με κεντρικό επιχείρημα την αποναζιστικοποίηση, επιχείρημα που έκτοτε επαναλαμβάνεται συνεχώς. Τρία χρόνια μετά, και αντίθετα σε κάθε λογική και σε κάθε πρόβλεψη, η Ρωσία δεν πέτυχε τον στόχο της, γιατί προσέκρουσε στην ηρωική αντίσταση του ουκρανικού λαού και στρατού. Οι Ουκρανοί δεν συνθηκολόγησαν. Έτσι, η Ρωσία καταφεύγει τώρα σε μια δοκιμασμένη συνταγή: στη συμμαχία με την κυβέρνηση των ΗΠΑ...
Για την επέτειο αυτή αλλά και τις τελευταίες εξελίξεις, καταλληλότερη είναι μια συγκλονιστική ανάρτηση του Denys Prokopenko στο Χ, η οποία ακολουθεί:
Θέλουν να μας πείσουν ότι η χώρα μας δεν μας ανήκει. Ότι το αποτέλεσμα είναι προκαθορισμένο και ότι τα πάντα έχουν ήδη κριθεί για εμάς. Ότι κάποιος θα καταλήξει σε συμφωνία και καθετί θα επιστρέψει στην κανονικότητα. Προσπαθούν να κάμψουν τους Ουκρανούς, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι είμαστε όλοι καταδικασμένοι και ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε να πολεμούμε.
Θυμήσου: Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και πριν από τρία χρόνια. Αλλά τότε, η Ουκρανία άντεξε ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, σε κάθε εκτίμηση και σε κάθε προσπάθεια να μας πείσουν να συνθηκολογήσουμε. Αντεπιτεθήκαμε με μια αποφασιστικότητα που εξέπληξε τόσο τους εχθρούς όσο και τους συμμάχους μας. Αυτό ήταν επίτευγμα των πολεμιστών μας, οι οποίοι σταμάτησαν τις εχθρικές φάλαγγες, συχνά χωρίς να έχουν επαρκή εκπαίδευση, αλλά γνωρίζοντας γιατί πολεμούσαν και τι διακυβευόταν. Αυτό ήταν επίτευγμα χιλιάδων Ουκρανών που πήραν τα όπλα για πρώτη φορά στις 24 Φεβρουαρίου 2022.
Η επιβίωση του κράτους μας δεν ήταν το αποτέλεσμα διεθνών συμφωνιών, αλλά το αποκορύφωμα των τιτάνιων καθημερινών προσπαθειών χιλιάδων μαχητών στην πρώτη γραμμή του μετώπου.
Ενώ βρισκόμασταν υπό πολιορκία από τις ρωσικές δυνάμεις στη Μαριούπολη, αδιαφορούσαμε πλήρως γι’ αυτούς που θεωρούσαν την Ουκρανία καταδικασμένη να ηττηθεί και περίμεναν να παραδώσουμε τα εδάφη μας και την ανεξαρτησία μας. Καθένας από εμάς εκτελούσε το καθήκον του αποφασιστικά και με αλτρουισμό, ενάντια στον σκεπτικισμό των αναλυτών και τις προσπάθειες να σπείρουν απελπισία στις τάξεις των Ουκρανών. Κατά τις σφοδρές μάχες εναντίον των υπέρτερων δυνάμεων του εχθρού, γνωρίζαμε ότι η μοίρα της χώρας μας δεν κρινόταν σε απομακρυσμένα γραφεία ανώτατης διοίκησης αλλά ακριβώς εκεί –στο πεδίο της μάχης. Και αποδείχθηκε ότι είχαμε δίκιο.
Τρία χρόνια αργότερα, το ίδιο πιστεύουμε. Κοιτάζοντας πίσω στο δύσκολο ταξίδι που κάναμε, συνειδητοποιούμε ότι είναι πολλά αυτά για τα οποία μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι και ξέρουμε ακριβώς για ποιον και για τι πολεμάμε.
Αυτά τα τρία χρόνια, η Ουκρανία παρέμεινε ανεξάρτητη χάρη στον στρατό της, ο οποίος ενισχύθηκε από την αμέριστη υποστήριξη των εθελοντών και των πολιτών που τον στηρίζουν οικονομικά. Ως εκ τούτου, σήμερα, η τύχη της χώρας μας εξακολουθεί να εξαρτάται από εκείνους που με τις προσπάθειές τους κρατούν την πρώτη γραμμή του μετώπου.
Το θάρρος των Ουκρανών στρατιωτών προκαλεί τη ζήλια των στρατηγών σε θέσεις γραφείου σε κάθε στρατό στον κόσμο. Η γενναιότητα και ο αλτρουισμός της αντίστασης της Ουκρανίας τιμάται από εκατομμύρια ανθρώπους. Ένα νέο στρατιωτικό δόγμα, μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα και ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία γράφονται στα χαρακώματα – εκεί όπου οι Ουκρανοί στρατιώτες φέρνουν την ειρήνη πιο κοντά με κάθε επιτυχές χτύπημα στους εχθρικούς στόχους.
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
