Δύο χρόνια μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο πόλεμος αυτός είναι κοινή εμπειρία για τους λευκούς λαούς, και ας μην είναι μια τραγική εμπειρία, όπως είναι για τον ουκρανικό λαό. Στην εποχή της πληροφορίας, δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη κριτική αντίληψη και έρευνα για να αντιληφθεί κανείς τι συμβαίνει, μαθαίνουμε τα πάντα καθημερινά, σε μεγάλο βαθμό μπορούμε να διασταυρώσουμε τις πληροφορίες, οι εικόνες έχουν περάσει στο υποσυνείδητό μας και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα διδάγματα αυτού του πολέμου.
Πρώτα απ’ όλα, ο πόλεμος αυτός αποκάλυψε πλήρως έναν μεγαλειώδη, ηρωικό λαό. Έναν λαό με τη δική του ταυτότητα, πλήρως διακεκριμένο από τους Ρώσους, ένα λαό που παρά τις γενοκτονίες, τα βασανιστήρια και την καταπίεση αιώνων (και τώρα βιώνει μία ακόμη γενοκτονία) άντεξε, κράτησε το ηθικό του ακμαίο.
Η επιθυμία του ουκρανικού λαού να ανήκει στην, τόσο κατακεκριμένη, Δύση και να ζήσει τον, τόσο στηλιτευμένο, δυτικό τρόπο ζωής δεν τον έκανε δειλό, μαλθακό ή ηττοπαθή. Το αντίθετο: Ο λαός αυτός που βίωσε τη ρωσική κτηνωδία και καταπίεση, γνώρισε το τέρας της Ανατολής, γνωρίζει ότι η Δύση δεν είναι η παρηκμασμένη, άρρωστη σημερινή μορφή της (αν και ακόμη και έτσι δεν έχει χάσει εντελώς τη γοητεία της), αλλά μια Ιδέα και μια πραγματικότητα για την οποία αξίζει να πολεμήσει κανείς. Και πολεμά με απίστευτη γενναιότητα.
Δεν πρέπει να παραβλέψουμε, όμως, τη συμβολή της πνευματικής καλλιέργειας, της έμπνευσης και της εμψύχωσης στο αξιόμαχο και στην πολεμική αρετή αυτού του φύσει γενναίου λαού. Και αυτό είναι κυρίως έργο Εθνικοσοσιαλιστών. Διότι αυτός ο λαός δεν ξέκοψε από τον Εθνικοσοσιαλισμό. Το ότι πρόεδρος είναι ο Ζελένσκι δεν αναιρεί τον παραπάνω ισχυρισμό. Ο Ζελένσκι είναι αποτέλεσμα εκλογικής διαδικασίας με στοιχεία τηλεοπτικής παραγωγής, με αντιφατική στάση προ της εισβολής απέναντι στη Ρωσία και με μια άκρως ατιμωτική πρώτη αντίδραση αμέσως μετά την εισβολή, όταν έσπευσε να δηλώσει ότι είναι έτοιμος να διαπραγματευτεί με τους Ρώσους. Τότε, «κάτι συνέβη», και ο Ζελένσκι άλλαξε τακτική. Ο ουκρανικός λαός δεν πολεμά για τον Ζελένσκι, οι εμψυχωτές αυτού του λαού ήταν και παραμένουν Εθνικοσοσιαλιστές. Γι’ αυτό και ο Πούτιν ανέφερε ως κύριο σκοπό αυτού του πολέμου την αποναζιστικοποίηση, κάτι το οποίο επαναλαμβάνει κατά καιρούς στις δηλώσεις του, τονίζοντας ότι οι σύγχρονοι Ουκρανοί είναι απόγονοι των Ναζί που οι Ρώσοι πολέμησαν στον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο». Δυο χρόνια μετά την εισβολή, στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Tucker Carlson ανέφερε πάλι τα ίδια: Ότι η αποναζιστικοποίηση είναι πολύ σημαντική γι’ αυτόν, ότι η Ουκρανία έχει πολλούς «νεοναζί» και δεν τους πολεμά, όπως κάνουν άλλες χώρες, και ότι μπορεί ο Χίτλερ να έχει πεθάνει εδώ και σχεδόν 80 χρόνια, αλλά το παράδειγμά του ζει!
Έτσι, στις 24 Φεβρουαρίου του 2022 εισέβαλε στην Ουκρανία, υψώνοντας σφυροδρέπανα, βλέποντας την εισβολή αυτή ως συνέχεια του Β΄Ππ και για να εξαλείψει το ζωντανό παράδειγμα που άφησε ο Χίτλερ. Και έτσι, τότε, ένας αδιανόητα για την εποχή μας γενναίος και αξιόμαχος λαός ανεδείχθη και στάθηκε απέναντι στους μογγόλους εισβολείς. Και δεν είναι μόνο οι άντρες, αλλά και οι γυναίκες, ακόμη και τα παιδιά της Ουκρανίας. Ένας λαός που πολεμά και γελά, που ενώ πενθεί πολλούς νεκρούς σ’ αυτή την εξελισσόμενη γενοκτονία εις βάρος του, εντούτοις δεν κάμπτεται και συνεχίζει με αισιοδοξία, ένας λαός που έβαλε στην άκρη τα προσωπικά του όνειρα και σχέδια, και με προθυμία και ευχαρίστηση υποτάχθηκε στον Μεγάλο Σκοπό, ένας λαός που υπό αυτές τις τραγικές συνθήκες μπορεί να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Ένας λαός, τέλος, που με το πρωτόγνωρο για την εποχή μας ηρωικό παράδειγμά του, έδωσε στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην υπόλοιπη Δύση την ελπίδα, και, αν όχι διέλυσε, τουλάχιστον περιόρισε σημαντικά την ηττοπαθή αντίληψη που δημιούργησε η έκβαση του Β΄Ππ, ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν πια. Όχι, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί ένας λαός αποφασισμένος και ηρωικός όπως ο ουκρανικός.
Γι’ αυτή την ανατροπή, γι’ αυτή την ελπίδα είναι που χρωστάμε ευγνωμοσύνη προς την Ουκρανία. Μια ευγνωμοσύνη που τα δυτικά κράτη πρέπει να εκδηλώσουν προσφέροντας στην ηρωική αυτή χώρα το μόνο που της λείπει: Όπλα!
