Εβδομήντα οκτώ χρόνια από το λεγόμενο «τέλος» του Μεγάλου Πολέμου, όσοι έμειναν και όσοι γεννήθηκαν πιστοί, κάθε χρόνο τις ημέρες αυτές της αναγκαστικής «γιορτής» δηλώνουν με διάφορους τρόπους ότι δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε και ότι ο Πόλεμος δεν τελείωσε. Πράγματι, το ότι δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε αποδεικνύεται συνεχώς, αφού η μεταπολεμική εποχή δεν ήταν αυτή που επαγγέλλονταν οι «νικητές», δηλαδή εποχή ειρήνης, ελευθερίας, ευημερίας, δικαιοσύνης, αξιοκρατίας αλλά ακριβώς το αντίθετο. Εκατομμύρια άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους, την ελευθερία τους, την αξιοπρέπειά τους τη δήθεν χαρμόσυνη νίκη. Και κάθε νέα γενιά γεννιόταν μέσα στο σκοτάδι και στο ψέμα. Τη δυστυχία εξαναγκαζόταν να τη βλέπει ως ευτυχία ή έστω ως μια ασύγκριτα καλύτερη κατάσταση από αυτή που θα εδημιουργείτο αν νικούσε ο Αδόλφος Χίτλερ. Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Η καταιγιστική κατάρρευση του κομμουνισμού και η παρακμή της Δύσης δεν άφηναν αμφιβολίες για το γεγονός ότι δεν υπήρχε λόγος να γιορτάζουμε την έκβαση του Μεγάλου Πολέμου. Οι μόνοι που έχουν λόγο πλέον να τη γιορτάζουν είναι αυτοί οι λίγοι που έκτοτε κυριάρχησαν, η διεθνής του χρήματος, και οι υπάνθρωποι που σε συνθήκες παρακμής και εκφυλισμού άνετα ζουν και βασιλεύουν. Και, δυστυχώς, δεν είναι λίγοι.
Το ότι, όμως, ο Πόλεμος δεν τελείωσε εκείνο το ζοφερό για τη Δύση και τον Πολιτισμό βράδυ της 8ης Μαΐου του 1945 ακουγόταν μέχρι πολύ πρόσφατα ως υπερβολικό, ως σχήμα λόγου ή ως μάταιη ελπίδα ορισμένων. Κι όμως… Από τον Μάιο του 1945 η αντιναζιστική και κυρίως η αντιχιτλερική προπαγάνδα ήταν συνεχής και τόσο έντονη, που θα ταίριαζε μόνο σε καιρό πολέμου. Παιδεία, ΜΜΕ, «Τέχνη», όλοι οι θεσμοί του κράτους, ενίοτε και εκπρόσωποι Εκκλησιών αποδύθηκαν σε έναν αμείλικτο προπαγανδιστικό πόλεμο κατά του Αδόλφου Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλισμού που αποκάλυψε όχι μόνο το μίσος, τα συμπλέγματα και τον τρόμο τους, αλλά το ότι αυτό που θεωρούσαν επικίνδυνο και εχθρικό ΥΠΗΡΧΕ. Ο εχθρός τους ήταν ζωντανός. Αλλιώς, για ποιο λόγο αυτή η λυσσαλέα προσπάθεια; Αν κάτι μπορεί να αναβιώσει, δεν έχει πεθάνει. Όχι, ο πόλεμος δεν τελείωσε τότε. Δεν υπήρξε καμία αντιφασιστική νίκη, υπήρξε μια αντιφασιστική εποχή, αδύναμη αν και πολύ καταπιεστική, παραπαίουσα, μίζερη, άδικη, βρώμικη.
Στις 24 Φεβρουαρίου 2022 η Ρωσία επιτέθηκε στην Ουκρανία στο όνομα του αντιναζισμού, υψώνοντας σφυροδρέπανα, απειλώντας συνεχώς ότι θα συντρίψει τον ναζισμό, σαν να βρισκόμαστε στα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου. Και η Ουκρανία πολεμά και αντιστέκεται με απαράμιλλο ηρωισμό όχι μόνο για την εθνική της ανεξαρτησία αλλά και για τη Δύση. Οι γενναίοι πολεμούν με εθνικοσοσιαλιστικά σύμβολα και, όχι, δεν είναι ούτε περιθωριακοί, ούτε παρακρατικοί, ούτε καν αντάρτες. Ανήκουν στον ουκρανικό στρατό. Η Δύση αφυπνίζεται. Η Ρωσία απειλεί τη Γερμανία, θυμίζοντάς της την εισβολή των υπανθρώπων στο Βερολίνο, αποδεικνύοντας πως το Βερολίνο παραμένει στόχος και όνειρό της. Ένας πόλεμος μαίνεται, και από τη μια είναι η βάρβαρη Ανατολή και από την άλλη η παρηκμασμένη Δύση που μάχεται για την ύπαρξη και τη συνέχειά της. Σίγουρα, οι διαπιστώσεις είναι πικρές. Τίνος ο νους δεν γυρίζει πίσω σε εκείνο το βράδυ της 8ης Μαΐου 1945; Ποιος μπορεί ακόμη να λέει ότι ο Μεγάλος Πόλεμος τελείωσε τότε;
ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ
