30.1.1933 - 30.1.2021
Αποσπάσματα από ομιλία του Αδόλφου Χίτλερ το 1937 σχετικά με την ανάληψη της εξουσίας στις 30 Ιανουαρίου του 1933
...Τον καιρό που ταξίδευα σε όλη τη χώρα, απλώς ως ομιλητής, δεχόμουν συχνά το ερώτημα από τους ανθρώπους της αστικής τάξης γιατί πιστεύαμε ότι ήταν αναγκαία μια επανάσταση, αντί να εργαστούμε μέσα στο πλαίσιο της καθιερωμένης πολιτικής τάξης και με τη συνεργασία των κομμάτων που ήδη υπήρχαν, ώστε να βελτιώσουμε, μ’ αυτόν τον τρόπο, εκείνες τις συνθήκες που θεωρούσαμε σαθρές και επιβλαβείς. Γιατί έπρεπε να υπάρξει ένα νέο κόμμα, και ιδίως γιατί μια νέα επανάσταση;
Η απάντηση που έδωσα τότε μπορεί να εκτεθεί με τα ακόλουθα λόγια:
1. H παρακμή και η διάλυση της γερμανικής ζωής, της στάσης ζωής αλλά και της θέλησης για εθνική αυτοσυντήρηση, δεν μπορούν να εξαλειφθούν με μια απλή αλλαγή κυβέρνησης. Πολλές από αυτές τις αλλαγές είχαν ήδη λάβει χώρα, δίχως να φέρουν ουσιαστική βελτίωση στη δυστυχία που υπάρχει στη Γερμανία. Όλοι αυτοί οι κυβερνητικοί ανασχηματισμοί ωφέλησαν μόνο τους ηθοποιούς που πήραν μέρος στο έργο· αλλά τα αποτελέσματα ήταν σχεδόν πάντα αρνητικά για τα συμφέροντα του λαού. Καθώς περνούσε ο χρόνος, η σκέψη και η πρακτική του λαού μας παρεξέκλιναν σε δρόμους αφύσικους και επιβλαβείς. Μία από τις αιτίες που προκάλεσαν αυτή την κατάσταση είναι η δομή του Κράτους μας και οι μέθοδοι διακυβέρνησης που ήταν ξένες προς τον εθνικό μας χαρακτήρα, την ιστορική μας εξέλιξη και τις εθνικές μας ανάγκες.
Το κοινοβουλευτικό–δημοκρατικό σύστημα δεν μπορεί να απομονωθεί από τα άλλα συμπτώματα της εποχής. Μια κρίσιμη κατάσταση δεν μπορεί να θεραπευτεί με τη συνεργασία με τις αιτίες που την προκάλεσαν, αλλά με μια ριζική εξάλειψη αυτών των αιτιών. Ως εκ τούτου, υπό αυτές τις συνθήκες, ο πολιτικός αγώνας πρέπει απαραίτητα να πάρει τη μορφή επανάστασης.
2. Μία τέτοια επαναστατική ανασυγκρότηση είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί από τους στυλοβάτες και τους, περισσότερο ή λιγότερο υπαίτιους, εκπροσώπους του παλαιού καθεστώτος ή από τις πολιτικές οργανώσεις που ιδρύθηκαν υπό την παλαιά μορφή του Συντάγματος. Ούτε θα ήταν δυνατό να το επιτύχουμε αυτό συνεργαζόμενοι με αυτούς τους θεσμούς, αλλά μόνο εγκαθιδρύοντας ένα νέο κίνημα που θα πολεμήσει εναντίον τους, έχοντας ως σκοπό μια ριζοσπαστική αναμόρφωση στην πολιτική, πολιτιστική και οικονομική ζωή. Και αυτή τη μάχη πρέπει να την δώσουμε, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή και το αίμα μας, αν χρειαστεί.
Σχετικά με αυτό, αξίζει να παρατηρήσουμε ότι όταν το μέσο πολιτικό κόμμα κερδίσει μια κοινοβουλευτική νίκη, καμιά ουσιαστική αλλαγή δεν λαμβάνει χώρα στην ιστορική πορεία των ανθρώπων ή στην εικόνα της δημόσιας ζωής· ενώ μια γνήσια επανάσταση που προκύπτει από μια βαθιά ιδεολογική πίστη οδηγεί πάντα σε έναν μετασχηματισμό πολύ εντυπωσιακό, που γίνεται αισθητός και στον έξω κόσμο.
Σίγουρα κανείς δεν θα αμφισβητήσει το γεγονός ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια η πιο μεγαλειώδης επανάσταση σάρωσε σαν θύελλα τη Γερμανία. Ποιος θα μπορούσε να συγκρίνει αυτή τη νέα Γερμανία με εκείνην της 30ής Ιανουαρίου, τέσσερα χρόνια πριν, όταν έδωσα τον όρκο μου πίστης μπροστά στον αξιοσέβαστο Πρόεδρο του Ράιχ;
Μιλώ για την Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση. Αλλά αυτή η επαναστατική πορεία στη Γερμανία είχε ένα ιδιαίτερο, δικό της χαρακτήρα, που μπορεί να ήταν ο λόγος για τον οποίο στο εξωτερικό αλλά και σε αρκετούς συμπατριώτες μας δεν μπόρεσε να γίνει κατανοητή η βαθιά φύση της μεταμόρφωσης που συνετελέσθη. Δεν αρνούμαι ότι αυτό το ιδιαίτερο γνώρισμα, που υπήρξε για εμάς το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο έλαβε χώρα η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση —ένα χαρακτηριστικό για το οποίο μπορούμε να είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι— εμπόδισε μάλλον παρά βοήθησε να κάνουμε αυτό το μοναδικό ιστορικό γεγονός κατανοητό στο εξωτερικό και σε μερικούς δικούς μας ανθρώπους. Γιατί η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση ήταν από μόνη της μια επανάσταση στην επαναστατική παράδοση.
Τι εννοώ με αυτό; Μέσα σε χιλιάδες χρόνια αναπτύχθηκε και επικράτησε τελικά η πεποίθηση, όχι τόσο πολύ στο γερμανικό μυαλό όσο στο μυαλό του σύγχρονου κόσμου, ότι η αιματοχυσία και η εξόντωση εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία —μαζί με την καταστροφή των δημοσίων και ιδιωτικών ιδρυμάτων και ιδιοκτησιών— ήταν ουσιώδη χαρακτηριστικά κάθε αληθινής επανάστασης. Η ανθρωπότητα, γενικά, έχει συνηθίσει να δέχεται επαναστάσεις με όλες αυτές τις συνέπειες σαν να είναι ούτως ή άλλως νόμιμα συμβάντα. Δεν εννοώ ότι ο κόσμος επεδοκίμασε όλη αυτή τη θυελλώδη καταστροφή ζωών και περιουσιών. Αλλά σίγουρα τη δέχονται ως αναγκαίο παρακολούθημα γεγονότων που, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ονομάζονται επαναστάσεις.
Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στην Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση και σε άλλες επαναστάσεις, με εξαίρεση τη Φασιστική Επανάσταση στην Ιταλία. Η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά μια αναίμακτη διαδικασία. Όταν το κόμμα κατέλαβε την εξουσία στη Γερμανία, αφού ανέτρεψε τα τρομερά εμπόδια που είχαν σταθεί στον δρόμο του, το έκανε χωρίς να προξενήσει καμία ζημία σε οποιαδήποτε περιουσία. Μπορώ να πω με κάποια περηφάνια, ότι αυτή ήταν η πρώτη επανάσταση στην οποία δεν έσπασε ούτε ένα τζάμι παραθύρου.
Μην με παρανοήσετε, όμως! Αν αυτή η επανάσταση ήταν αναίμακτη αυτό δεν έγινε επειδή δεν είμαστε αρκετά γενναίοι για να αντιμετωπίσουμε το αίμα.
