Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΙΣΜΕΝΩΝ ΑΣΤΩΝ ΦΕΡΝΕΙ ΚΑΙ ΣΠΕΡΝΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Όπως έχει γίνει γνωστό, εμφανίστηκαν στην Ελλάδα τα πρώτα κρούσματα κοροναϊού, με όλες τις συνέπειες, δηλαδή μεγάλη κοινωνική αναστάτωση, ανησυχία, μέτρα που σε αρκετούς ανθρώπους θα προκαλέσουν γρήγορα σοβαρά οικονομικά προβλήματα ακόμη και καταστροφή, και βέβαια και πάνω απ’ όλα ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΘΑΝΑΤΟΥ. 

Σε μια χώρα που μαστίζεται από το πρόβλημα των αλλόφυλων και όλα τα κακά -και πάνω απ’ όλα τον ΘΑΝΑΤΟ- που έχουν φέρει, και όσο παραμένουν θα συνεχίσουν να φέρνουν, σε μια περίοδο που και οι μέχρι πρότινος εφησυχασμένοι δεν κλείνουν πλέον τα μάτια μπροστά σε αυτό το πρόβλημα, υπάρχουν ακόμη κάποιοι εκφυλισμένοι αστοί, που δεν τους απασχολούν τα προβλήματα της πατρίδας και προφανώς θεωρούν ότι είναι υπεράνω όλων.

Κοινωνιοπαθείς, αλαζόνες επειδή έχουν κάποια λεφτά, δεν διανοούνται να αλλάξουν λίγο το πρόγραμμά τους και πάνω όλα έχουν γραμμένους όλους τους υπόλοιπους. Προφανώς αυτή η είναι η περίπτωση των δύο κυριών που ΕΦΕΡΑΝ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΑΪΟ στην Ελλάδα, όπως έχει γίνει γνωστό μέχρι τώρα. Και οι δύο πήγαν στο Μιλάνο την ώρα που η πόλη πληττόταν θανάσιμα από τον ιό, δεν ήταν ήδη εκεί, πήγαν  για την πλάκα τους, ενώ γνώριζαν πόσο κρίσιμη ήταν η κατάσταση, γιατί το είχαν κανονίσει και δεν άλλαζαν το προγραμματάκι τους για τίποτα, και προφανώς επειδή πίστευαν ότι αυτές δεν τις πιάνει τίποτε. Οι άνδρες τους δεν τις απέτρεψαν αν και έχουν παιδιά, η μία μάλιστα, η Αθηναία, απ’ ό,τι έγινε γνωστό πήρε και την κόρη της μαζί, διότι προφανώς και αυτοί πίστευαν ότι είναι υπεράνω όλων. Η Θεσσαλονικιά πήγε για την εβδομάδα μόδας. Γυρίζοντας από το όμορφο ταξίδι της, έφερε τον θάνατο στην Ελλάδα. Την επομένη πήγε στο δημοτικό συμβούλιο, και έστειλε το παιδί της στο σχολείο. Αυτή τη στιγμή πολλές οικογένειες εξαιτίας της ανευθυνότητάς της υποφέρουν, ζουν σε καραντίνα, ζουν με την αγωνία του θανάτου, φοβούνται βάσιμα ότι τα παιδιά τους, οι ίδιοι, οι αγαπημένοι τους θα πεθάνουν. Και θα ζήσουν έτσι για πολύ καιρό.

Η άλλη, στέλεχος της τράπεζας Πειραιώς, πήγε στο Μιλάνο με το ένα της παιδί, την κρίσιμη αυτή περίοδο, ταξιδάκι για Σαββατοκύριακο, διότι προφανώς πίστευε ότι λόγω της "καλής" δουλειάς της και της επίσης "καλής" δουλειάς του συζύγου της, δεν θα την έπιανε τίποτε. Η κοινωνική της όχι απλώς ανευθυνότητα αλλά εχθρότητα ήταν τέτοια, ώστε το παιδί της που πήρε στο Μιλάνο, αμέσως μετά το έστειλε στο Λονδίνο με 100 συμμαθητές του. Η ίδια πήγε στα εξωτερικά ιατρεία του Σωτηρία, έτσι για να μεταδώσει τον ιό σε όσους περίμεναν εκεί, όπου παρέμεινε κανένα δίωρο. Εξαιτίας της πάρα πολλές οικογένειες, εκατοντάδες για αρχή, αν βάλουμε και όσους συναναστράφηκαν τον άνδρα της, ζουν σε καραντίνα, ζουν με την αγωνία του θανάτου, φοβούνται βάσιμα ότι τα παιδιά τους, οι ίδιοι, οι αγαπημένοι τους θα πεθάνουν. Και θα ζήσουν έτσι για πολύ καιρό.

    Το ότι ένοχοι για τον ιό είναι οι Κινέζοι, το ότι ο ιός θα έφτανε και στη χώρα μας δεν μειώνει την ευθύνη των δύο παραπάνω κυριών (και των ανδρών τους). Είναι άλλο το ότι αν ο ιός εξαπλωθεί,  οποιοσδήποτε χωρίς να φταίει θα μπορεί να τον μεταδώσει και σε άλλους, ούτε ξέρουμε πότε θα έφτανε στη χώρα μας και πώς. Οι παραπάνω αστές δεν διαφέρουν σε τίποτε από τον μεθυσμένο οδηγό που σκοτώνει ή τραυματίζει, ή μάλλον διαφέρουν στο ότι έχουν θέσει σε κίνδυνο, όχι άθελά τους αλλά από την αλαζονεία τους, πολύ περισσότερους ανθρώπους απ’ όσους θα μπορούσε ποτέ ένας μεθυσμένος οδηγός.

Οι κυρίες αυτές, αν ζήσουν, θα πρέπει να διωχθούν ποινικά, και να τιμωρηθούν παραδειγματικά για το έγκλημα που διέπραξαν, να υποχρεωθούν σε χρηματική ικανοποίηση των θυμάτων τους, τα ονόματά τους να γίνουν γνωστά και η αλαζονεία τους να στιγματιστεί. Κάποιοι ασυνείδητοι πλούσιοι, κάποιοι εκφυλισμένοι αστοί δεν διστάζουν να ΣΠΕΙΡΟΥΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ προκειμένου να ικανοποιήσουν τα βίτσια τους.

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Σίτσα Καραϊσκάκη, ένα απόσπασμα

    Σαν σπάθη έπεσε στο κεφάλι του η είδηση, πως η Νατάλγια έφυγε για την πατρίδα τού εκβιαστή της, για την καρδιά τής Ανατολής, κανείς να μη τη δει, κανείς να μη ζητήσει να την πάρει, να την λεφτερώσει. Ποτέ δεν πίστευε ο Λεντζ, πως τόσο θα του κόστιζε αυτός ο χωρισμός. Χρόνια τώρα πολεμιστής, χρόνια στο μέτωπο μάτια με μάτια με το θάνατο είχε σκληρύνει την καρδιά του. Είδε να πέσουν σύντροφοί του, να ξεψυχούν στα χέρια του αγαπημένοι του φίλοι, ποτές όμως δεν ένοιωσε την καρδιά του τόσο βαριά. Τώρα που μια πνοή έσβησε τη φλόγα τού ονείρου του, ενός ονείρου, που άπλωσε τα φτερά του ανέλπιστα κάτω από μια κιτρινισμένη καρυδιά, μέσα σ’ ένα τοπείο ρημαγμένο από τις οβίδες για να πέσει πληγωμένο στη γη, τώρα ένοιωθε για μια στιγμή τη ζωή αυτή βαριά κι ανυπόφορη.

    Έπρεπε όμως να μείνει κάμποσες μέρες ακόμα σ’ αυτή τη χαλασμένη φωλιά για να πιστοποιεί σαν γιατρός που ήτανε πως τα καραβάνια των εξορίστων που περνούσαν για το Βορρά είναι ελεύθερα από τύφο.

    Πόσο βαριά του φαίνονταν η μέρα! Μολύβι… Ζήταγε πάντα μέσα στα καραβάνια των δυστυχισμένων να δει το χρυσό φως των ματιών της, μα κάθε φως ήτανε εκεί σβησμένο. Το βράδυ τράβαγε προς την καρυδιά, μα βάραινε κι’ αυτή, σαν να ‘πεφτε κι αυτή ολόκληρη με τα χοντρά της κλωνιά πάνω στ’ αστήθι του. Πλησίαζε κι’ ακουμπούσε πάνω στο γέρικο σκισμένο κορμί της. Κάποτε για μια στιγμή ένοιωθε το δικό του αίμα να τρέχει στις φλέβες του σαν αιωνόβιο ρέμα και να τον κάνει να τρέμει όπως οι χυμοί που κυκλοφορούσαν αιώνες ζωντανοί μέσα στον κορμό αυτό του δέντρου. Έβρισκε ανάμεσα σ’ αυτό και στον εαυτό του μια στενή συγγένεια.

    Κι’ όταν τη νύχτα ζήταγε τη λησμονιά στον ύπνο, γλιστρούσε η πυρή λαχτάρα του και με καμένα δάχτυλα του άναβε τα μηνίγγια και του ’κανε στάχτη την καρδιά.

    Ο Θεός να βοηθά κάθε τραχύ πολεμιστή, που τη νύχτα μοναχός, βασανίζεται μέσα στο καμίνι μιας πεινασμένης επιθυμίας, έστω κι’ αν τη φέρνει στα φτερά του ένα κατάλευκο όνειρο. Κι’ όλο παραληρούσε ο νέος γιατρός κι’ ήταν γεμάτος μετάνοια και πίκρα: Ήτανε σε δυο σκισμένη η προσωπικότητά του. Έστηνε δικαστήριο ο στρατιώτης ο σκληρός κι’ απότομος με το άλλο του εγώ το ήσυχο κι’ ονειροπόλο και μάλωνε κι’ αγωνιζόνταν.

    – Γιατί τάχα να μη δώσεις στην κοπέλα να καταλάβει πως την αγαπούσες τόσο δυνατά;

Κι’ ο άλλος απαντούσε πάντα δειλά:

    – Μα μήπως το ’ξερα τότες κι’ εγώ; Μόνο ό,τι φύγει μέσα από τα χέρια μας κείνο αγαπούμε με διπλή λαχτάρα.

Κι’ ο στρατιώτης ρωτούσε τρέμοντας από λαχτάρα:

    – Γιατί δεν την άρπαξες να τη φιλήσεις ατέλειωτα και δυνατά κάτω από την καρυδιά ενώ βουτούσε ο ήλιος κι’ η φλογέρα τραγουδούσε ερωτικά;

    – Δεν ήθελα να την προσβάλω.

   – Είσαι κουτός κι’ ανόητος! Είσαι χαμένος Χορστ φον Λέντζ, στρατιώτη του ενάτου συντάγματος των Κυνηγών. Έπρεπε να την αρπάξεις λάφυρο της αγάπης σου και να φύγεις μακρυά για τ’ άγνωστο.

    Μα ο άλλος Χορστ ο τρυφερός, ο ονειροπόλος, στέναζε και ζάρωνε στη γωνιά του. Κι’ έτσι αποκοιμόνταν με βαριά την καρδιά κι’ οι δυο και μ’ ανεκπλήρωτη τη λαχτάρα.

Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες (απόσπασμα, σελ. 83-84) – Εκδόσεις Θούλη

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Νέα έκδοση από τη Θούλη: Ιωάννης Συκουτρής, Περί θανάτου

Συγγραφέας: Ιωάννης Συκουτρής
Εκδόσεις: Θούλη
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Σελίδες: 55
Έτος έκδοσης: 2020

Τα κείμενα της νέας έκδοσής μας ήταν αρχικά χειρόγραφες σημειώσεις του Ι. Συκουτρή για τις περίφημες προφορικές παραδόσεις του στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, που προσείλκυαν πολύ κόσμο και όχι μόνο φοιτητές. Το πρώτο είναι «απόσπασμα από την εισαγωγήν εις τον Φαίδωνα του Πλάτωνος», έργο το οποίο ο μεγάλος φιλόλογος δίδαξε τη χρονιά 1933-1934. Το δεύτερο είναι ανάλυση της τραγωδίας τού Σοφοκλέους «Αίας» και το δίδαξε την επόμενη χρονιά. Πέραν της αξίας των αναλύσεων του Ι. Συκουτρή καθ’ εαυτές, ο σύγχρονος αναγνώστης που γνωρίζει το τραγικό τέλος τού μεγάλου φιλολόγου, αναγνωρίζει στο κείμενο ιδέες και αντιλήψεις τού συγγραφέα σχετικά με τον θάνατο, που σίγουρα τον επηρέασαν όταν λίγο καιρό αργότερα πήρε τη Μεγάλη Απόφαση.

Η δίψα όμως του αθηναϊκού κοινού για τη διδασκαλία του αποτελούσε βεβαίωση της πίστεώς του στην ανάγκη που είχε ο Ελληνισμός να γνωρίση την αρχαία γραμματεία. Όσοι είχανε παρακολουθήσει τα μαθήματα εκείνα δεν θα λησμονήσουνε την ατμόσφαιρα μαγείας που δημιουργούσε ο λόγος του μεγάλου διδασκάλου. Είτε ένα δύσκολο χωρίο του Σοφοκλέους ζητούσε να εξηγήση, είτε την πολιτική φιλοσοφία τού Πλάτωνος ερμήνευε, ο λόγος του είχε τη δύναμη να δεσμεύη τον ακροατή, να τον παρασύρη και να τον ενθουσιάζη. Β. Λαούρδας

Το βιβλίο ''Περί θανάτου'' μπορείτε να το βρείτε εδώ  

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΜΕ ΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΚΟΡΔΕΛΑ ΤΟ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ ΣΠΟΤ ΓΙΑ ΤΟ 2021

Προβλήθηκαν τα προδοτικά σποτ για το 2021, με αισχρά σύμβολα και αισχρά μηνύματα, με τα οποία οι ραγιάδες, οι τουρκοεβραίοι, η ανθελληνική ελίτ προσπαθούν ΑΠΟ ΦΟΒΟ να απομακρύνουν τους Έλληνες από την ιστορία τους και από την όποια αφύπνιση μπορεί να φέρει η επέτειος των 200 χρόνων από τη μεγάλη εθνοφυλετική επανάσταση. Έτσι, το ένα σποτ αρχίζει με τη σοβιετική κορδέλα με τις μαύρες και πορτοκαλί γραμμές, που πλέον συμβολίζει την "αντιφασιστική νίκη" το 1945, γι'  αυτό και κάθε 9η Μαΐου στις σχετικές φιέστες τη φορούν. Ποια σχέση έχει αυτή η κορδέλα, αυτά τα χρώματα, με την Ελληνική Επανάσταση, ώστε να προβάλλεται και να αρχίζει, μάλιστα, το σποτ με αυτή;



Μπορείτε να δείτε τα βίντεο στο κανάλι της επιτροπής στο youtube (Greece 2021)  

Επίσης, στο δεύτερο σποτ η δύσμορφη κυρία και οι εμπνευστές του προσπαθούν να επιβάλουν στους Έλληνες υποσυνείδητα το μήνυμα της αποδοχής του ξένου, του αλλόφυλου, με τις διαφορετικές μνήμες και όνειρα, αυτού δηλαδή κατά του οποίου ξεσηκωθήκαμε το 1821, και αναφέρει ότι "μπορεί να έχουμε διαφορετικές μνήμες, διαφορετικές ζωές, διαφορετικά όνειρα". Όμως, οι Έλληνες δεν έχουμε διαφορετικές μνήμες ως προς το ιστορικό παρελθόν μας, ούτε διαφορετικές ζωές έχουμε, λίγο πολύ τις ίδιες έχουμε όλοι, ούτε διαφορετικά όνειρα. Διαφορετικές ζωές και διαφορετικά όνειρα έχουν αυτοί που έχουν διαφορετικές μνήμες. Αυτοί που, όταν οι πρόγονοι των περισσοτέρων από εμάς προσπαθούσαν να κρατήσουν ζωντανή τη Φυλή στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας,  χωρίς να χάσουν το όνειρο και την ελπίδα της Ελευθερίας, οι δικοί τους οι πρόγονοι τα είχανε καλά με τους τούρκους, και από τη συνεργασία με αυτούς κάνανε και περιουσίες, τις οποίες κληροδότησαν μαζί με την αντίστοιχη νοοτροπία (του ραγιά, του συνεργάτη των τούρκων) στους απογόνους τους, οι οποίοι έχουν το θράσος σήμερα να παρουσιάζουν τις ατιμασμένες οικογένειές τους ως "τζάκια" και ελίτ, ενώ προπαγανδίζουν εκ νέου την τόσο επικερδή γι' αυτούς συνεργασία με τους τούρκους.

Διαφορετικές μνήμες έχουνε οι ξένοι, οι αλλόφυλοι, ή οι απόγονοι των προσκυνημένων, των ραγιάδων. Όλοι οι υπόλοιποι, οι Έλληνες, έχουμε κοινές μνήμες, κοινή πορεία, κοινές ζωές, κοινά όνειρα και κοινή μοίρα. 

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΗΤΑΝ 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Ο  Robert Brasillach έγραψε για την  εξέγερση της 6.2.1934 στο Παρίσι, τότε που οι σφαίρες της δημοκρατίας άφησαν 22 νεκρούς, (μεταξύ αυτών και τον 'Ελληνα μέλος της Action Francaise Cambo Costa) :

    «...Δεν απέμειναν παρά μερικά μπουκέτα βιολέττες, όλο και λιγότερα κάθε χρόνο, μπροστά στο σιντριβάνι της Κονκόρντ, και τα ονόματα των 22 νεκρών “των δολοφονημένων από το Κόκκινο Μέτωπο και την Αντίδραση”. Όμως εμείς έχουμε το καθήκον να θυμόμαστε.

    Αυτοί οι νεκροί ήταν αγνοί. Χωρίς καθοδήγηση, χωρίς ηγεσία, ορμώμενοι μόνο από το πάθος για εθνική δικαιοσύνη, μας διδάσκουν σήμερα ότι τίποτε δεν είναι εφικτό χωρίς ένα Κράτος ή χωρίς ένα Κόμμα, χωρίς αυτό ακριβώς που, ένα χρόνο και μία εβδομάδα πιο πριν [από τις 6.2.1934] υπήρξε η δύναμη και η επιτυχία της γερμανικής Επανάστασης…»

    Δημοσιεύθηκε στη Je suis Partout  στις 5 Φεβρουαρίου 1943, δύο  χρόνια και μία ημέρα πριν από τη δική του δολοφονία από τις σφαίρες της δημοκρατίας. Όμως εμείς έχουμε το καθήκον να θυμόμαστε...

Ευρωπαϊκή Αντίσταση