ΟΥΤΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ 1945 ΟΥΤΕ ΥΠΗΡΞΕ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ

 Εβδομήντα οκτώ χρόνια από το λεγόμενο «τέλος» του Μεγάλου Πολέμου, όσοι έμειναν και όσοι γεννήθηκαν πιστοί, κάθε χρόνο τις ημέρες αυτές της αναγκαστικής «γιορτής» δηλώνουν με διάφορους τρόπους ότι δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε και ότι ο Πόλεμος δεν τελείωσε. Πράγματι, το ότι δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε αποδεικνύεται συνεχώς, αφού η μεταπολεμική εποχή δεν ήταν αυτή που επαγγέλλονταν οι «νικητές», δηλαδή εποχή ειρήνης, ελευθερίας, ευημερίας, δικαιοσύνης, αξιοκρατίας αλλά ακριβώς το αντίθετο. Εκατομμύρια άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους, την ελευθερία τους, την αξιοπρέπειά τους τη δήθεν χαρμόσυνη νίκη. Και κάθε νέα γενιά γεννιόταν μέσα στο σκοτάδι και στο ψέμα. Τη δυστυχία εξαναγκαζόταν να τη βλέπει ως ευτυχία ή έστω ως μια ασύγκριτα καλύτερη κατάσταση από αυτή που θα εδημιουργείτο αν νικούσε ο Αδόλφος Χίτλερ.  Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Η καταιγιστική κατάρρευση του κομμουνισμού και η παρακμή της Δύσης δεν άφηναν αμφιβολίες για το γεγονός ότι δεν υπήρχε λόγος να γιορτάζουμε την έκβαση του Μεγάλου Πολέμου. Οι μόνοι που έχουν λόγο πλέον να τη γιορτάζουν είναι αυτοί οι λίγοι που έκτοτε κυριάρχησαν, η διεθνής του χρήματος, και οι υπάνθρωποι που σε συνθήκες παρακμής και εκφυλισμού άνετα ζουν και βασιλεύουν. Και, δυστυχώς, δεν είναι λίγοι.

    Το ότι, όμως, ο Πόλεμος δεν τελείωσε εκείνο το ζοφερό για τη Δύση και τον Πολιτισμό βράδυ της 8ης Μαΐου του 1945 ακουγόταν μέχρι πολύ πρόσφατα ως υπερβολικό, ως σχήμα λόγου ή ως μάταιη ελπίδα ορισμένων. Κι όμως… Από τον Μάιο του 1945 η αντιναζιστική και κυρίως η αντιχιτλερική προπαγάνδα ήταν συνεχής και τόσο έντονη, που θα ταίριαζε μόνο σε καιρό πολέμου. Παιδεία, ΜΜΕ, «Τέχνη», όλοι οι θεσμοί του κράτους, ενίοτε και εκπρόσωποι Εκκλησιών αποδύθηκαν σε έναν αμείλικτο προπαγανδιστικό πόλεμο κατά του Αδόλφου Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλισμού που αποκάλυψε όχι μόνο το μίσος, τα συμπλέγματα και τον τρόμο τους, αλλά το ότι αυτό που θεωρούσαν επικίνδυνο και εχθρικό ΥΠΗΡΧΕ. Ο εχθρός τους ήταν ζωντανός. Αλλιώς, για ποιο λόγο αυτή η λυσσαλέα προσπάθεια; Αν κάτι μπορεί να αναβιώσει, δεν έχει πεθάνει. Όχι, ο πόλεμος δεν τελείωσε τότε. Δεν υπήρξε καμία αντιφασιστική νίκη, υπήρξε μια αντιφασιστική εποχή, αδύναμη αν και πολύ καταπιεστική, παραπαίουσα, μίζερη, άδικη, βρώμικη. 

    Στις 24 Φεβρουαρίου 2022 η Ρωσία επιτέθηκε στην Ουκρανία στο όνομα του αντιναζισμού, υψώνοντας σφυροδρέπανα, απειλώντας συνεχώς ότι θα συντρίψει τον ναζισμό, σαν να βρισκόμαστε στα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου. Και η Ουκρανία πολεμά και αντιστέκεται με απαράμιλλο ηρωισμό όχι μόνο για την εθνική της ανεξαρτησία αλλά και για τη Δύση. Οι γενναίοι πολεμούν με εθνικοσοσιαλιστικά σύμβολα και, όχι, δεν είναι ούτε περιθωριακοί, ούτε παρακρατικοί, ούτε καν αντάρτες. Ανήκουν στον ουκρανικό στρατό. Η Δύση αφυπνίζεται. Η Ρωσία απειλεί τη Γερμανία, θυμίζοντάς της την εισβολή των υπανθρώπων στο Βερολίνο, αποδεικνύοντας πως το Βερολίνο παραμένει στόχος και όνειρό της. Ένας πόλεμος μαίνεται, και από τη μια είναι η βάρβαρη Ανατολή και από την άλλη η παρηκμασμένη Δύση που μάχεται για την ύπαρξη και τη συνέχειά της. Σίγουρα, οι διαπιστώσεις είναι πικρές. Τίνος ο νους δεν γυρίζει πίσω σε εκείνο το βράδυ της 8ης Μαΐου 1945; Ποιος μπορεί ακόμη να λέει ότι ο Μεγάλος Πόλεμος τελείωσε τότε; 

ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ 

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Ο Χίτλερ ήταν ένας άγιος, ένας μάρτυρας

     Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Έζρα Πάουντ, και είναι πολύ σημαντικό ότι την άποψη αυτή εξέφρασε (στον δημοσιογράφο Ed Johnston) στις 8 Μαΐου 1945, την ημέρα της ήττας της Γερμανίας, και ενώ ήταν ήδη κρατούμενος των Αμερικανών, λίγες ημέρες πριν μεταφερθεί προς κράτηση σε ένα κλουβί στην Πίζα. Το προηγούμενο βράδυ, την ημέρα που έπεσε και η Νορβηγία, ο νομπελίστας Νορβηγός λογοτέχνης Κνουτ Χάμσουν δημοσίευσε στη νορβηγική εφημερίδα Aftenposten τη γνωστή νεκρολογία του για τον Αδόλφο Χίτλερ, στην οποία μεταξύ άλλων Τον χαρακτήριζε Απόστολο του Ευαγγελίου για τα δικαιώματα όλων των εθνών, πολεμιστή για την Ανθρωπότητα, ενώ κατέληγε: Έτσι ατενίζει ο κοινός Δυτικοευρωπαίος τον Αδόλφο Χίτλερ. Εμείς δε, οι στενοί οπαδοί Του, σκύβουμε το κεφάλι μπρος στη σορό Του.

    Έχει μεγάλη σημασία το ότι τα παραπάνω λέχθηκαν από δύο από τις μεγαλύτερες πνευματικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα και μάλιστα υπό συνθήκες δίωξης. Η ανώτερη νοημοσύνη τους, η διορατικότητά τους δεν τους άφηναν την παραμικρή αμφιβολία για το τι σηματοδότησε για την ανθρωπότητα ο Θάνατος του Φύρερ το απόγευμα της 30ής Απριλίου 1945 στο μπούνκερ στο Βερολίνο. Η πίστη τους τούς έκανε να το δηλώσουν ανοιχτά, παρά το ότι η ζωή τους κινδύνευε. Πράγματι, όλες οι τραγωδίες, οι συμφορές, ο ξεπεσμός, η παρακμή που έκτοτε βιώνουμε έχουν την αφορμή τους σε εκείνο το ζοφερό απόγευμα.

    Έκτοτε, όλοι οι λευκοί είναι σαν να στιγματιστήκαμε από αυτόν τον θάνατο. Οι Εθνικοσοσιαλιστές, ειδικότερα, ζώντας σε απόλυτα εχθρικές συνθήκες, διώξεων, απαγορεύσεων, προδοσίας από δήθεν ομοϊδεάτες, συκοφαντιών και διαστρέβλωσης των λόγων και του έργου του Αδόλφου Χίτλερ, νιώθαμε συνεχώς επηρεασμένοι από τον Θάνατό Του, συχνά, δε, γίναμε ηττοπαθείς, απαισιόδοξοι, δειλοί. Όλα αυτά, επειδή από εκείνο το τραγικό απόγευμα και μετά, όσοι επέζησαν και όσοι έκτοτε γεννήθηκαν ένιωθαν μόνοι. Σίγουρα, όμως, δεν ήταν αυτή η παρακαταθήκη Του.  78 χρόνια μετά, στην επέτειο του Θανάτου Του, ας στρέψουμε το βλέμμα στην ηρωική Ζωή Του και ας αντλήσουμε θάρρος.

    Δεν κάμφθηκε από τις μεγάλες αντιξοότητες που από νωρίς αντιμετώπισε, ούτε αυτές Τον οδήγησαν στον να επικεντρωθεί στον εαυτό Του. Το αντίθετο. Είχε πάντοτε αίσθηση του καθήκοντος και της αποστολής Του. Ούτε όμως η αίσθηση της αποστολής Του, Τον έκανε να έχει το βλέμμα στραμμένο μόνο στο μέλλον, και να υποτιμά το παρόν, όπως συμβαίνει σε πολλούς οραματιστές. Όχι! Είχε όραμα, αλλά πατούσε στη γη γερά. Αυτό που τον χαρακτήριζε ήταν η αίσθηση του καθήκοντος. Είχε την αυτοπεποίθηση, την ψυχραιμία, την υπομονή και την ενεργητικότητα εκείνου που γνωρίζει τον προορισμό του. Τα βήματά Του ήταν σταθερά αλλά συγχρόνως γρήγορα. Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα δράσης, προσφοράς και θυσίας. Ζήτησε να προφυλάξει τον κόσμο, να τον βοηθήσει να διατηρηθεί, να προστατεύσει τον πολιτισμό, υπερασπίστηκε τη Δύση, τους προγόνους και τους απογόνους. Είχε να αντιμετωπίσει το πανάρχαιο ψεύδος, την προαιώνια υποκρισία, τον αιώνιο εχθρό.

    Είχε πει στην τελευταία Tου ομιλία μέσω ραδιοφώνου στις 30.1.1945:

    Ενάντια σε έναν ολόκληρο εχθρικό κόσμο επέλεξα κάποτε τον δρόμο μου, σύμφωνα με την εσωτερική μου φωνή, και τον ακολούθησα σαν ένας άγνωστος και ανώνυμος άνδρας ως την τελική επιτυχία. Πολλές φορές είπαν ότι ήμουν νεκρός και πάντοτε εύχονταν να πεθάνω, στο τέλος, όμως, ήμουν νικητής.

    Παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια 78 ετών να μας πείσουν για το αντίθετο, δεν νικήθηκε. Τον λοιδόρησαν, τιμώρησαν ολόκληρους λαούς για να Τον εκδικηθούν, για να Τον αφανίσουν, αλλά δεν το κατάφεραν. Οι καιροί που ήρθαν απέδειξαν ότι είναι Παρών. Στις μέρες μας, οι πιο γενναίοι πολεμούν υπό εθνικοσοσιαλιστικά σύμβολα, ενώ οι πιο βάρβαροι πολεμούν στο όνομα του αντιναζισμού και εναντίον του Χίτλερ. Γιατί ο πόλεμος δεν τελείωσε, ο Χίτλερ δεν έσβησε το απόγευμα της 30ής Απριλίου 1945, και σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά γίνεται αντιληπτή η προσφορά και το έργο Του. Και για να μεταφέρουμε στο παρόν τα λόγια του Κνουτ Χάμσουν, έτσι ατενίζει σήμερα ο κοινός Δυτικός τον Αδόλφο Χίτλερ, εμείς δε, οι στενοί οπαδοί Του υψώνουμε το κεφάλι και διατρανώνουμε την πεποίθηση και την πρόθεσή μας:

ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1889

 

 Στις 20 Απριλίου 1889 στο Μπραουνάου Αμ Ιν γεννήθηκε η Μεγάλη Ελπίδα για τον Λευκό Κόσμο. Ό,τι έχει παραμείνει όρθιο και ζωντανό στον ερειπωμένο και ρημαγμένο κόσμο μας οφείλεται στον Αδόλφο Χίτλερ. Διέσωσε τον πολιτισμό και τις αξίες της Δύσης, μιας Δύσης που παρακμάζει μεν, ζει δε. Και όσο ζει, υπάρχει ελπίδα.  

«…Αν ο κόσμος είναι ακόμα ζωντανός, όχι μόνο ο δικός μας, αλλά και ο υπόλοιπος, σε ποιον άλλον το χρωστάει παρά στον Φύρερ! Σήμερα μπορεί να τον υβρίζει, να τον συκοφαντεί και να τον καταδιώκει με το άθλιο μίσος του, αλλά μια μέρα θα πρέπει να αναθεωρήσει αυτή τη στάση αλλιώς θα το μετανιώσει πικρά. 

Αυτός είναι ο πυρήνας της αντίστασης ενάντια στην παρακμή του κόσμου.

…

Αυτό που τόσο συχνά, βράδια σαν και αυτό, σε άλλους πιο ευτυχείς καιρούς ζητούσαμε από τον Φύρερ, έχει γίνει σήμερα, μέσα στον πόνο και τον κίνδυνο, για εμάς όλους μια έκκληση μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας: Να παραμείνει για εμάς, αυτό που πάντα ήταν και είναι: Ο Χίτλερ μας!»

Γκαίμπελς, 19.4.1945

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941

 

THERE IS NO DARKNESS

BUT IGNORANCE

                                                         Shakespeare 

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

25η Μαρτίου 1821 - Ήρωες πρόγονοι

 

Eugène Delacroix, Combat de Giaour et Hassan, 1835

Η μάχη του Γκιαούρη και του Χασάν είναι ένα από τα κορυφαία πρώιμα έργα ζωγραφικής του Ευγένιου Ντελακρουά. Ο πίνακας είναι εμπνευσμένος από το ποίημα του Λόρδου Μπάϋρον, Ο Γκιαούρης. Ο Μπάϋρον, έγραψε το ποίημα το 1813 και μεταφράστηκε στα γαλλικά το 1824, έτος κατά το οποίο ο Μπάϋρον, πέθανε πολεμώντας στο Μεσολόγγι κατά των Τούρκων.

Απόσπασμα* από το ποίημα του Λόρδου Μπάϋρον "The Giaour"

Τη βλέπεις στου θανάτου το κλινάρι;

Εδώ είναι η Ελλάδα, που πεθαίνει

Άγια γοητεία και νεκρή ξεχύνει

Ποιος χάρος την ψυχή της έχει πάρει;

Χωρίς ψυχή την βλέπουμε να μένει

Πού χάθηκεν η ομορφιά η παινεμένη;

Μιας λάμψης διαβατάρικης η σκέψη

Φωτοστεφάνι στο νεκρό κεφάλι

Μυρτιές κα δάφνες κάπου έχει δρέψει

Για την παλιά της δόξα τη μεγάλη.

Στο νου φλογάτη σπίθα κατεβαίνει

Μέσα απ' τα χρόνια και την ομορφαίνει.

Τώρα, νεκρή, μα ωραία, που τα βουνά της

Και κάθε ρεμματιά και κάθε σπήλιο

Κρυφτό στο μυρωδάτο χαμομήλιο

Τ΄ αντρειωμένα εκειά σκέπει παιδιά της

Ήτανε στου αρχαίου κόσμου τα μάτια

Της λευτεριάς τ΄ απόρθητα παλάτια.

Ποιος θε να πει πως έγιναν θηκάρι

Για λείψανα πατέρων πεθαμένων

Των ξακουστών εκείνων δοξασμένων

Με το σπαθί τη δόξα, που είχανε πάρει.

Ποιος θε να πει, πως μένουν μόνο οι τάφοι

Πως η σπορά μες στη σκλαβιάν ετάφη;

Σκλάβε στήλωσε δυνατά τη ράχη

Στα γαλανά νερά τα ολόγυρά σου

Πολέμησε λιοντάρι η γενιά σου

Και των Θερμοπυλών θυμού τη μάχη.

Κι ο κόρφος δω με τα νησάκια εκείνα

Γεια σου χαρά σου ανδρεία Σαλαμίνα.

Στης ιστορίας τις πολλές σελίδες

Βάλτε και σεις ψηφιά τρανά δικά σας

Στη στάχτη ψάξτε κι αίματος ρανίδες

Θα βρήτε για να δώστε στην καρδιά σας

Βρήτε τη φλόγα πούκαιγεν εκείνους

Τολμήστε... κι αφήσετε τους θρήνους

Δόξα, χαρά της λευτεριάς το βόλι.

Πλάγι σ΄ εκείνων τόνομα θα γράψει

Και το δικό του. Ο τύραννος θα κλάψει

Ρείπιο σαν δει τη δύναμή του όλη.

Κλήρα λαμπρή ν΄ αφήσει στα παιδιά του

Να δοξαστεί η μελλούμενη γενιά του.

Της λευτεριάς η φωτιά όντας ανάψει

Περνά από παιδί και πάει στ΄ αγγόνι

Κι όταν κάποια φορά πέσει στο γόνυ

Του ψήλου ανασηκώνεται να γράψει

Τη δόξα του στα ουράνια να στεριώσει

Τη λευτεριά στο γόνο του να δώσει.

Ω! Ελλάδα εσύ αθάνατη και αιώνια

Στα ζωντανά της ιστορίας σου φύλλα

Το διαλαλεί παντού με ανατριχίλα

Πως βασιλιάδες πέρασαν σε χρόνια

Παλιά. Το έργο τους τρεις πυραμίδες

Έμειναν άγνωστες πυγολαμπίδες.

Μα φτιάσανε οι αθάνατοι Εσένα

Τι κι αν εγκρέμισεν ο βίαιος χρόνος

Μαρμάρινα παλάτια χρυσωμένα;

Ψηλά σού στέκει ατράνταχτα ο θρόνος.

Βωμοί και μαυσωλεία τα βουνά σου

Που γέννησαν εκείνα τα παιδιά σου.

Η Μούσα σου δείχνει στο ξένο

Τους τάφους που δεν μπόρεσε ν΄ αγγίξει

Ο θάνατος με τα ξερά της λήθης χέρια

Η αθανασία τους έφερε στ΄ αστέρια,

Αυτοί ποτέ τους δεν έχουν πεθάνει

Ζουν και θα ζουν όσον ο χρόνος φτάνει.

Από το έργο της Σίτσας Καραϊσκάκη: Μπάϋρον, πέθανε με την Ελλάδα στην καρδιά (Εκδόσεις Θούλη, Σεπτέμβριος 2020)

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ, ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΙΚΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΨΗΛΑ

    Έναν χρόνο μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, όλες οι «ρεαλιστικές» προβλέψεις διαψεύστηκαν. Η Ρωσία δεν έκανε περίπατο στην Ουκρανία, η Δύση δεν τελείωσε, η Ουκρανία δεν είναι μια κακόμοιρη χώρα. Το αντίθετο. Και μαζί με αυτές τις προβλέψεις ετέθη εν αμφιβόλω κάθε τέτοιου είδους ρεαλιστική ηττοπαθής πρόβλεψη, που θέλει τα «μικρά» έθνη να υποτάσσονται, που δημιουργεί νέα τετελεσμένα εύκολα, αρκεί ο «ισχυρός» να αμφισβητήσει το δικαίωμα ύπαρξης του πιο αδύναμου. Τελικά, η Ουκρανία απέδειξε ότι δεν είναι έτσι. Την ώρα που όλοι ανέμεναν τη συντριβή της, η Ουκρανία αντιστάθηκε εντυπωσιακά, αναγκάζοντας την αρχικά αμήχανη Δύση να ΑΝΑΘΑΡΡΗΣΕΙ και να σπεύσει να τη βοηθήσει, βοηθώντας έτσι και τον εαυτό της. Πράγματι, οι εξελίξεις αμέσως μετά τη ρωσική εισβολή ήταν καταιγιστικές και συγκλονιστικές. Οι Ουκρανοί, άντρες, γυναίκες και παιδιά, δόθηκαν ολότελα σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, χωρίς φόβο, με πολύ θάρρος, με πολλή δύναμη, προκαλώντας κατάπληξη στην ανθρωπότητα. Δεν πιστεύαμε ότι στην εποχή μας υπάρχουν τέτοιοι λαοί ούτε ότι γίνονται τέτοιοι πόλεμοι. Και όμως, η επί αιώνες καταπιεσμένη από τους μογγόλους Ουκρανία, η σκλαβωμένη, η βασανισμένη απέδειξε ότι τα χρόνια της σκλαβιάς και της επίμονης και με κάθε τρόπο προσπάθειάς εξάλειψής της από τον κόσμο δεν την αλλοίωσαν, δεν την έφθειραν, δεν τη διέφθειραν, δεν τη χάλασαν, αλλά μέσα από τον πόλεμο και χάρη σε αυτόν ανέδειξε ενώπιον της έκθαμβης ανθρωπότητας το δικό της, ολόδικό της πρόσωπο και ήθος, τη δική της, ολόδική της φυσιογνωμία, ψυχή και κουλτούρα. Ξεχύθηκε στον πόλεμο σαν ένα νέο έθνος, με νεανικό σφρίγος, πάθος και ζωντάνια. Και κατάφερε να δείξει τις τεράστιες διαφορές της με τη Ρωσία και να εδραιώσει τη θέση της στον κόσμο. Καθένας πλέον έχει συγκεκριμένη εικόνα στον νου του όταν μιλάει για την Ουκρανία. Όχι, δεν είναι η φτωχή παρακόρη της Ρωσίας, είναι περήφανη, ξεχωριστή και μπορείς να τη διακρίνεις. Ο ουκρανικός λαός είναι όμορφος, είναι παθιασμένος, είναι συναισθηματικός αλλά δυνατός,  αντιμετωπίζει τη ζωή και τον πόλεμο με θάρρος και με χιούμορ, πεθαίνει για την πατρίδα του αλλά αγαπά τη ζωή, τιμά το παρελθόν του, δεν συγχωρεί, χύνει το αίμα του για να πάρει το αίμα του πίσω. Και όσο και αν υποφέρει, αγωνίζεται, δεν προδίδει ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον του. Μέσα στα χαλάσματα συνεχίζει να ονειρεύεται και, τελικά, προχωρεί μπροστά. Και κάνει το θαύμα. 

    Και το θαύμα δεν είναι μόνο η ανάδειξη μέσα από τα ερείπια και τα μαρτύρια του παρελθόντος και του παρόντος ενός μεγάλου έθνους. Έγιναν και άλλα θαύματα αλλά και θαυμαστές αποκαλύψεις. Ένα μεγάλο θαύμα που γεμίζει ελπίδα κάθε δυτικό είναι η απόφαση της Γερμανίας για τον επανεξοπλισμό της. Η ηττημένη Γερμανία περίμενε υπομονετικά. Το 1945 δεν είναι δα τόσο μακρινό (κάτι που απεδείχθη πολλές φορές σε αυτόν τον πόλεμο). Ένα άλλο θαύμα είναι το ξέσπασμα της παρηκμασμένης Δύσης ενάντια στις επιβιώσεις του μπολσεβικισμού, και της Ευρώπης ενάντια στη διαίρεσή της. Δεν ήταν μόνο η Γερμανία που ανέμενε υπομονετικά, μα και άλλες χώρες της Ευρώπης: η Σουηδία, η Φινλανδία, η Δανία, η Εσθονία, η Πολωνία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Ολλανδία, η Βρετανία, η Ιταλία, η Ισπανία, έδειξαν ότι θέλουν μια Ευρώπη των εθνών πραγματικά ενωμένη και μια Δύση ισχυρή! Η ηττημένη το 1945 Ευρώπη σήκωσε το κεφάλι ψηλά και δεν έχει απέναντί της την Αμερική αλλά μαζί της. Μια Αμερική, που όπως και η Βρετανία, οφείλει να ξεπληρώσει τις παλιές της αμαρτίες…

    Όλα αυτά μπορεί να μην είναι ιδανικά, οι δυσκολίες είναι πολλές, πολλά και τα απομεινάρια του παρελθόντος, αλλά η κατάσταση είναι τόσο ελπιδοφόρα που απαλύνει  τη θλίψη και τον πόνο για τον χαμό τόσων Ουκρανών και συντρόφων τους. 

  Καταιγιστικές όμως και συγκλονιστικές ήταν και οι αποκαλύψεις που έγιναν: σαν ξαφνικά το σκοτάδι να διαλύθηκε, οι σκόπιμες ασάφειες αποσαφηνίστηκαν, και η ρωσική διείσδυση στην Ευρώπη έγινε αισθητή όσο ποτέ πριν. Ένα εκτεταμένο δίκτυο πρακτόρων της Ρωσίας διαμόρφωνε την κοινή γνώμη άμεσα και έμμεσα υπέρ της χώρας αυτής: Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες, καθηγητές, ηθοποιοί, αθλητές, στρατιωτικοί. Στο μέλλον θα μάθουμε πολλά και για πολλούς ακόμη. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει σε μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς: Πίσω από την ανελέητη κριτική της Δύσης για την παρακμή της, υπήρχε η Ρωσία. Ακροδεξιά κινήματα και πολιτικοί που πολλούς τους γέμιζαν ελπίδα, απλώς ήταν έμμισθα υπαλληλάκια της Ρωσίας: κατέκριναν τη Δύση όχι με σκοπό την αναγέννησή της αλλά την υποταγή της στη δήθεν υγιή Ρωσία. Διάφορες «δεξαμενές σκέψης», σωματεία με επιφανειακά αξιόλογο έργο, ουσιαστικά δελέαζαν το πιο αγνό κομμάτι σε κάθε κράτος, πετώντας του ως δόλωμα τον εθνικισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό, για να το στρέψουν υπέρ της Ρωσίας, να το αποδυναμώσουν και να το σκλαβώσουν. Και το κατάφεραν. Αλλά ευτυχώς όχι με όλους. Γιατί υπάρχουν και αυτοί που παραμένουν πιστοί στον Αδόλφο Χίτλερ, τιμούν τον Αγώνα Του υπέρ της Δύσης και κατά του μπολσεβικισμού, και μισούν τη Ρωσία και ό,τι αυτή διαχρονικά εκφράζει.

  Το δίκτυο των «Ρωσόφιλων» αποκαλύφθηκε αμέσως και στην Ελλάδα. Αυτό καταλαμβάνει όλο το πολιτικό φάσμα από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά. Σίγουρα δεν πληρώνονται όλοι από τη Ρωσία. Κάποιοι είναι απλώς ζήτουλες, ευελπιστούν σε μελλοντικά κέρδη… Το δίκτυο αυτό αντέδρασε με αλαζονεία στις καταιγιστικές αλλαγές που η ηρωική ουκρανική αντίσταση επέφερε στον κόσμο. Οι εκπρόσωποί του ξεχύθηκαν στα κανάλια και αποδύθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα υπέρ της Ρωσίας. Αρκετοί δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, πολιτικοί, επιχειρηματίες με τη στάση τους απέδειξαν ότι σε αυτή τη φτωχή χώρα, που λόγω της τουρκοκρατίας δεν δικαιολογεί νόμιμες σημαντικές οικογενειακές περιουσίες, τα χρήματα και η καταξίωση πολύ συχνά οφείλονται στο ξεπούλημα αυτών που τα έχουν, στην εποχή μας (τη μεταπολεμική) στους Ρώσους, Σοβιετικούς ή μετασοβιετικούς. Αλλά αυτό ήταν λίγο πολύ γνωστό. Αυτό, όμως, που πραγματικά σόκαρε την κοινή γνώμη, προκάλεσε βαθιά απογοήτευση και έκανε αλγεινή εντύπωση είναι η ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΗ και προφανώς σε κάποιες περιπτώσεις ΑΞΙΟΠΟΙΝΗ στάση Ελλήνων Απόστρατων Στρατιωτικών –καθώς και κάποιων σχετιζομένων με τον Στρατό– οι οποίοι ανοιχτά υποστήριζαν και υποστηρίζουν τη Ρωσία! Το ακόμη πιο προκλητικό είναι ότι αρκετοί από αυτούς υπηρέτησαν σε νατοϊκές θέσεις, σε καίριες θέσεις, απήλαυσαν όλα τα οφέλη, χρήμα, καταξίωση και γενικά την (πολύ) γλυκιά ζωή της «κατακριτέας» Δύσης, για να αποδείξουν μετά την αποστρατεία τους ότι είναι φανατικοί υποστηρικτές της Ρωσίας. Δεν είναι παρά η κοινή λογική που οδηγεί στη σκέψη ότι ενώ υπηρετούσαν (σ)το ΝΑΤΟ, εντούτοις κρυφά τότε υποστήριζαν τη Ρωσία. Μετά από αυτό, εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς και δεν έχει γίνει έρευνα για τις, κατά την περίοδο που ήταν εν ενεργεία, πράξεις αυτών των ανθρώπων. Προφανώς, διότι δεν υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας, όπως υπάρχουν στο Βέλγιο…

 Η τελευταία αποκάλυψη, μια δικαίωση για εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές, είναι ότι ο Πόλεμος δεν τελείωσε το 1945 και η ήττα δεν ήταν μόνιμη.  Η Δύση αποθεώνει το Αζόφ με τα εθνικοσοσιαλιστικά σύμβολα, μια ταξιαρχία του ουκρανικού Στρατού ονομάστηκε τιμητικά «Εντελβάις», αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα αυτός ο πόλεμος είναι καταφανώς ένας πόλεμος της Δύσης ενάντια στη βάρβαρη Ανατολή, ένας πόλεμος που διεκόπη το 1945, υπήρξαν έκτοτε κάποιες αναλαμπές και εκκωφαντικά συνεχίστηκε στις 24 Φεβρουαρίου του 2022, όταν η Ρωσία υψώνοντας σφυροδρέπανα κήρυξε τον πόλεμο στη «ναζιστική Ουκρανία» και τη Δύση, πιστεύοντας ότι θα έδινε το τελειωτικό χτύπημα. Αλλά δεν τα κατάφερε… Γι’ αυτό χρωστάμε όλοι όπλα και ευγνωμοσύνη στην Ουκρανία, αυτήν που υπερασπίζεται τώρα τις πύλες της Ευρώπης ενάντια στα μογγολικά στίφη που θέλουν να την αλώσουν.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΜΝΗΜΗ ΔΡΕΣΔΗΣ

 

Μέσ’ από τον Φλεγέθοντα!

μέσ’ από τον Φλεγέθοντα,

Γκέρχαρτ,

            άραγε βγήκες μέσ’ από τον Φλεγέθοντα;

    Γραμμένο από τον Έζρα Πάουντ, όταν ήταν φυλακισμένος σε ένα κλουβί στην Πίζα, για τον Γερμανό φίλο και συνεργάτη του, συνθέτη και πιανίστα, Gerhart Münch που έζησε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, και του οποίου η τύχη αγνοείτο (τελικώς επέζησε), όταν ο Πάουντ έγραψε το ποίημα (το LXXV από τα Cantos) στο οποίο περιέχονται οι παραπάνω στίχοι.

    Θα μπορούσε να είναι γραμμένο για κάθε Γερμανό, Γερμανίδα, Γερμανόπουλο που ήταν στη Δρέσδη εκείνες τις φρικτές ημέρες του σφοδρού βομβαρδισμού της από τη συμμαχική αεροπορία. Για εκείνους που σαν από θαύμα διασώθηκαν και πρόβαλαν ζωντανοί μέσα από τους καπνούς και τις φλόγες, αλλά και για εκείνους που δεν ξαναφάνηκαν, που παρασύρθηκαν από το πύρινο ποτάμι του Άδη, αφήνοντας πίσω τους μόνο στάχτες. Τους έκαψαν και κατέστρεψαν την όμορφη πόλη τους επειδή ήταν Γερμανοί. Αυτό το ειδεχθές έγκλημα κατά αμάχων λόγω της εθνικής ταυτότητάς τους δεν αναγνωρίζεται ως τέτοιο, δεν μνημονεύεται. Οι νεκροί δεν τιμώνται. Στον απολίτιστο, βάρβαρο κόσμο που δημιουργήθηκε μετά το 1945 η αλήθεια δεν έχει θέση, παρά μόνο γελοία ψεύδη. Τα πραγματικά εγκλήματα αποσιωπώνται, και σχεδόν κανείς δεν θυμάται τους αληθινούς νεκρούς, τα αθώα θύματα. 

ΔΡΕΣΔΗ 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1945

ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση