20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1889

 

    Εύνοια της μοίρας θεωρώ σήμερα το ότι το πεπρωμένο όρισε να γεννηθώ στο Braunau am Inn. Αυτή η κωμόπολη βρίσκεται στα σύνορα των δύο γερμανικών κρατών, των οποίων η επανένωση είναι, τουλάχιστον για εμάς τους νεότερους, σκοπός ζωής, για την εκπλήρωση του οποίου οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσον.

    Η γερμανική Αυστρία πρέπει να επιστρέψει στη μεγάλη γερμανική Μητέρα Πατρίδα, και όχι για οικονομικούς λόγους. Όχι, όχι. Ακόμη και αν αυτή η ένωση ήταν αδιάφορη από οικονομικής πλευράς, ακόμη και αν ήταν επιζήμια, πάλι θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί. Το ίδιο αίμα ανήκει στο ίδιο Ράιχ […]

  Έτσι, αυτή η μικρή συνοριακή πόλη είναι για εμένα το σύμβολο ενός σπουδαίου καθήκοντος. Από μια άλλη άποψη, ξεχωρίζει επίσης και ως υπενθύμιση για εμάς. Περισσότερο από εκατό χρόνια πριν, αυτό το ταπεινό χωριό απέκτησε το προνόμιο να καταγραφεί για πάντα στα χρονικά τουλάχιστον της γερμανικής ιστορίας, ως η σκηνή όπου διαδραματίστηκε μια τραγωδία που συγκλόνισε ολόκληρο το γερμανικό έθνος. Στα χρόνια της πιο μεγάλης ταπείνωσης της πατρίδας μας, ο Johannes Palm, ένας βιβλιοπώλης από τη Νυρεμβέργη, ανυποχώρητος εθνικιστής και εχθρός των Γάλλων, σκοτώθηκε εκεί για την πολυαγαπημένη του, ακόμη και σε καιρούς δυστυχίας, Γερμανία. Αρνήθηκε πεισματικά να αποκαλύψει τους συντρόφους του, ή μάλλον τους δράστες […]

    Σ’ αυτήν τη μικρή πόλη στον Inn, που την έχουν χρυσώσει οι ακτίνες του γερμανικού μαρτυρίου, τη Βαυαρή στο αίμα, που ανήκει στο αυστριακό κράτος, ήρθαν οι γονείς μου να κατοικήσουν τον προηγούμενο αιώνα, στο τέλος της δεκαετίας του 1880…

(Mein Kampf)                                                                        

  Και εκεί άρχισαν όλα, εκείνη τη χρονιά ορόσημο για τη νεότερη ιστορία. Πράγματι, έτσι όρισε το Πεπρωμένο: ο Αδόλφος Χίτλερ να γεννηθεί σε μια μικρή πόλη, χωρίς μεγαλείο παρά μόνο με τη ζωντανή ανάμνηση της θυσίας ενός Γερμανού. Μια πόλη στην οποία η οικογένειά του δεν είχε ρίζες, αν και είχε στην ευρύτερη περιοχή. Γιατί σ’ εκείνο το παιδί που γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1889 στη μικρή αυτή πόλη, το Πεπρωμένο δεν επέτρεπε καμία προσωπική ματαιοδοξία, κανέναν μικροπρεπή τοπικισμό, παρά μόνο το αίσθημα του Καθήκοντος και τον Αγώνα για κάτι πολύ μεγαλύτερο. Η μικρή αυτή πόλη βρισκόταν πάνω σε σύνορα που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν εκεί, προκαλώντας στον μικρό Αδόλφο έντονη την αίσθηση της ανάγκης για ένωση, αποκατάσταση, δικαιοσύνη.  

  Την ίδια χρονιά της γέννησής Του, από μια γεμάτη νόημα σύμπτωση, ο ζωγράφος Franz von Stuck ολοκλήρωσε τον πίνακά του Die wilde Jagd στον οποίον απεικονίζεται ο Βόταν…

    Ο μικρός Αδόλφος δεν έμεινε πολλά χρόνια στο Braunau am Inn. Επέστρεψε πολλά χρόνια αργότερα, όταν είχε εκπληρώσει τον αρχικό σκοπό: την ένωση της Αυστρίας με τη Γερμανία. 

   

   Όμως, το Πεπρωμένο είχε ορίσει να γεννηθεί για έναν μεγαλύτερο Αγώνα: Γεννήθηκε σε μια μικρή ταπεινή πόλη, αλλά γεννήθηκε για όλον τον Κόσμο.

  Ξεχάστηκε; Όχι. Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έχει ξεχαστεί. Ένας πόλεμος μαίνεται στα σύνορα της Ευρώπης, που από την πλευρά τού μπολσεβίκου εισβολέα γίνεται με σφυροδρέπανα στο όνομα της εξάλειψης του ναζισμού, στο όνομα της «συνεχούς εχθρότητας προς τη ναζιστική Ευρώπη», διότι «το παράδειγμα του Χίτλερ ζει». Όλος ο πλανήτης βρίσκεται σε αναταραχή. Το πρόσωπο του πραγματικού εχθρού έχει αποκαλυφθεί και όχι, δεν είναι αυτό που από το 1945 και μετά μας έδειχναν οι προσωρινοί νικητές του Β΄Ππ. Και με έναν εκ πρώτης όψεως μη αναμενόμενο, παράδοξο τρόπο, οι αναφορές στον Αδόλφο Χίτλερ είναι στην κυριολεξία καθημερινές.  

135 χρόνια μετά τη γέννησή Του, 20 Απριλίου, όλοι θυμούνται και δεν είναι πια λίγοι αυτοί που γιορτάζουν...

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941

 

The enemy is ignorance (our own)

                               Ezra Pound

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

203 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

 

ΕΛΛΑΔΑ ΞΥΠΝΑ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

     Δύο χρόνια μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο πόλεμος αυτός είναι κοινή εμπειρία για τους λευκούς λαούς, και ας μην είναι μια τραγική εμπειρία, όπως είναι για τον ουκρανικό λαό. Στην εποχή της πληροφορίας, δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη κριτική αντίληψη και έρευνα για να αντιληφθεί κανείς τι συμβαίνει, μαθαίνουμε τα πάντα καθημερινά, σε μεγάλο βαθμό μπορούμε να διασταυρώσουμε τις πληροφορίες, οι εικόνες έχουν περάσει στο υποσυνείδητό μας και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα διδάγματα αυτού του πολέμου.

    Πρώτα απ’ όλα, ο πόλεμος αυτός αποκάλυψε πλήρως έναν μεγαλειώδη, ηρωικό λαό.  Έναν λαό με τη δική του ταυτότητα, πλήρως διακεκριμένο από τους Ρώσους, ένα λαό που παρά τις γενοκτονίες, τα βασανιστήρια και την καταπίεση αιώνων (και τώρα βιώνει μία ακόμη γενοκτονία) άντεξε, κράτησε το ηθικό του ακμαίο. 

  Ο πόλεμος αυτός από την πλευρά της Ουκρανίας είναι πρώτιστα ένας πόλεμος για την εθνική της ανεξαρτησία, αλλά αναπόφευκτα είναι και ένας πόλεμος για τη διατήρηση, την ακεραιότητα της Δύσης. Αναπόφευκτα, διότι ο εχθρός δεν επιβουλεύεται μόνο την Ουκρανία, αλλά δεν διστάζει να απειλήσει ολόκληρη τη Δύση. Γιατί ο εχθρός δεν είναι Ευρωπαίος και, όχι, ο πόλεμος αυτός δεν είναι ένας «brother war» όπως ύποπτα διατείνονται κάποιοι.   

    Η επιθυμία του ουκρανικού λαού να ανήκει στην, τόσο κατακεκριμένη, Δύση και να ζήσει τον, τόσο στηλιτευμένο, δυτικό τρόπο ζωής δεν τον έκανε δειλό, μαλθακό ή ηττοπαθή. Το αντίθετο: Ο λαός αυτός που βίωσε τη ρωσική κτηνωδία και καταπίεση, γνώρισε το τέρας της Ανατολής, γνωρίζει ότι η Δύση δεν είναι η παρηκμασμένη, άρρωστη σημερινή μορφή της (αν και ακόμη και έτσι δεν έχει χάσει εντελώς τη γοητεία της), αλλά μια Ιδέα και μια πραγματικότητα για την οποία αξίζει να πολεμήσει κανείς. Και πολεμά με απίστευτη γενναιότητα. 

   Δεν πρέπει να παραβλέψουμε, όμως, τη συμβολή της πνευματικής καλλιέργειας, της έμπνευσης και της εμψύχωσης στο αξιόμαχο και στην πολεμική αρετή αυτού του φύσει γενναίου λαού. Και αυτό είναι κυρίως έργο Εθνικοσοσιαλιστών. Διότι αυτός ο λαός δεν ξέκοψε από τον Εθνικοσοσιαλισμό. Το ότι πρόεδρος είναι ο Ζελένσκι δεν αναιρεί τον παραπάνω ισχυρισμό. Ο Ζελένσκι είναι αποτέλεσμα εκλογικής διαδικασίας με στοιχεία τηλεοπτικής παραγωγής, με αντιφατική στάση προ της εισβολής απέναντι στη Ρωσία και με μια άκρως ατιμωτική πρώτη αντίδραση αμέσως μετά την εισβολή, όταν έσπευσε να  δηλώσει ότι είναι έτοιμος να διαπραγματευτεί με τους Ρώσους. Τότε, «κάτι συνέβη», και ο Ζελένσκι άλλαξε τακτική. Ο ουκρανικός λαός δεν πολεμά για τον Ζελένσκι, οι εμψυχωτές αυτού του λαού ήταν και παραμένουν Εθνικοσοσιαλιστές. Γι’ αυτό και ο Πούτιν ανέφερε ως κύριο σκοπό αυτού του πολέμου την αποναζιστικοποίηση, κάτι το οποίο επαναλαμβάνει κατά καιρούς στις δηλώσεις του, τονίζοντας ότι οι σύγχρονοι Ουκρανοί είναι απόγονοι των Ναζί που οι Ρώσοι πολέμησαν στον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο». Δυο χρόνια μετά την εισβολή, στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Tucker Carlson  ανέφερε πάλι τα ίδια: Ότι η αποναζιστικοποίηση είναι πολύ σημαντική γι’ αυτόν, ότι η Ουκρανία έχει πολλούς «νεοναζί» και δεν τους πολεμά, όπως κάνουν άλλες χώρες, και ότι μπορεί ο Χίτλερ να έχει πεθάνει εδώ και σχεδόν 80 χρόνια, αλλά το παράδειγμά του ζει!

Έτσι, στις 24 Φεβρουαρίου του 2022 εισέβαλε στην Ουκρανία, υψώνοντας σφυροδρέπανα, βλέποντας την εισβολή αυτή ως συνέχεια του Β΄Ππ και για να εξαλείψει το ζωντανό παράδειγμα που άφησε ο Χίτλερ. Και έτσι, τότε, ένας αδιανόητα για την εποχή μας γενναίος και αξιόμαχος λαός ανεδείχθη και στάθηκε απέναντι στους μογγόλους εισβολείς. Και δεν είναι μόνο οι άντρες, αλλά και οι γυναίκες, ακόμη και τα παιδιά της Ουκρανίας. Ένας λαός που πολεμά και γελά, που ενώ πενθεί πολλούς νεκρούς σ’ αυτή την εξελισσόμενη γενοκτονία εις βάρος του, εντούτοις δεν κάμπτεται και συνεχίζει με αισιοδοξία, ένας λαός που έβαλε στην άκρη τα προσωπικά του όνειρα και σχέδια, και με προθυμία και ευχαρίστηση υποτάχθηκε στον Μεγάλο Σκοπό, ένας λαός που υπό αυτές τις τραγικές συνθήκες μπορεί να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Ένας λαός, τέλος, που με το πρωτόγνωρο για την εποχή μας ηρωικό παράδειγμά του, έδωσε στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην υπόλοιπη Δύση την ελπίδα, και, αν όχι διέλυσε, τουλάχιστον περιόρισε σημαντικά την ηττοπαθή αντίληψη που δημιούργησε η έκβαση του Β΄Ππ, ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν πια. Όχι, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί  ένας λαός αποφασισμένος και ηρωικός όπως ο ουκρανικός. 

Γι’ αυτή την ανατροπή, γι’ αυτή την ελπίδα είναι που χρωστάμε ευγνωμοσύνη προς την Ουκρανία. Μια ευγνωμοσύνη που τα δυτικά κράτη πρέπει να εκδηλώσουν προσφέροντας στην ηρωική αυτή χώρα το μόνο που της λείπει: Όπλα! 

 

 Ευρωπαϊκή Αντίσταση

 

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

 

Απόσπασμα από το βιβλίο ''ΧΙΤΛΕΡ'' του Heinz A. Heinz, Θούλη, 2017

Αφηγείται ο Γιόζεφ Μπέρχτολντ, Gruppen-führer των SA και εκδότης της εφημερίδας Völkischer Beobachter, ο οποίος έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα. Το απόσπασμα που ακολουθεί αναφέρεται στα γεγονότα της 9ης Νοεμβρίου, όμως, όπως είναι γνωστό, το Πραξικόπημα είχε ξεκινήσει από την προηγουμένη.

…Παρ’ όλο που ο Επίτροπος φον Καρ, ο φον Λόσσοφ, και ο Σάισσερ τον είχαν προδώσει, ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να καταλήξει η όλη κατάσταση σε σύγκρουση.

  Αποφάσισε να συγκεντρώσει τους οπαδούς του από τις απομακρυσμένες περιοχές και να κάνει πορεία στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Κυβέρνηση θα κατέφευγε σε ένοπλη αντίσταση, όταν θα έβλεπε τη διάθεση του κόσμου.

    Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις έντεκα. Μπροστά πήγαιναν δύο άνδρες με λάβαρα και πίσω από αυτούς, περπατώντας δίπλα δίπλα αλλά σε χαλαρή διάταξη, ακολουθούσαν ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ, ο Γκαίρινγκ και μερικοί άλλοι. Δώδεκα σειρές από τα Stosstrupp Hitler ακολουθούσαν, με αρχηγό εμένα τον ίδιο. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν τα SA, οι ενωμένες οργανώσεις και εκατοντάδες πολίτες, εργάτες και φοιτητές –όλοι φορώντας περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό– με την πρόθεση η συγκέντρωση να είναι μαζική. Καλέσαμε τους κατοίκους του Μονάχου να βγουν στον δρόμο. Να μη χρησιμοποιηθούν όπλα. Τα πάντα έπρεπε να τεθούν στη δοκιμασία της κοινής γνώμης.

   Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλες οι γέφυρες και τα δημόσια κτίρια είχαν καταληφθεί από τον τακτικό στρατό, που είχε κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την ξαφνική λιποταξία τού Καρ. Παρ’ όλα αυτά, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Χιλιάδες στόματα τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια. Στη γέφυρα Λούντβιχς-μπρύκε στον ποταμό Ίζαρ, στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μας σημείο ελέγχου.

    Υπήρχε αστυνομικός κλοιός στην αρχή της γέφυρας, από τη μια άκρη στην άλλη. Οι αστυνομικοί ήταν οπλισμένοι και φορούσαν κράνη. Βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτούς, όταν σήκωσαν τα όπλα τους. Ο Ούλριχ Γκραφ, ο σωματοφύλακας του Χίτλερ, φώναξε “Μην πυροβολείτε· ο Λούντεντορφ είναι μαζί μας”, οπότε κατέβασαν τα όπλα και εγώ όρμησα μπροστά μαζί με καμιά δεκαριά από τους άνδρες μου, και αμέσως τους αφόπλισα. Τους μεταφέραμε πάραυτα στην μπυραρία Μπεργκερμπρόι. Εγώ ο ίδιος τους συνόδευσα. Αφού τους αφήσαμε με ασφάλεια υπό επιτήρηση, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να πάρω πάλι θέση στην πορεία, η οποία είχε στο μεταξύ περάσει την πλατεία Μαρίενπλατς και είχε προχωρήσει έως τη Φελντχερνχάλε στην πλατεία Οντεόνσπλατς. Κόβοντας δρόμο, διέσχισα τρέχοντας την οδό Μαξιμίλιαν-στράσσε με κατεύθυνση την πλατεία Μαξ-Γιόζεφπλατς, και έφτασα ακριβώς τη στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε μόλις ξεπροβάλει ανάμεσα στη Φελντχερνχάλε και το Ρεζιντέντς. 

   Ξαφνικά, όλα έδειχναν να επιβραδύνουν.

  Αυτοί που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας είχαν αρχίσει να τραγουδάνε Oh Deutschland hoch in Ehren (Ω τιμημένη Γερμανία) και το πλήθος τούς συνόδευε με λαχτάρα, όταν ακούστηκε ο απαίσιος θόρυβος από ένα πολυβόλο! Το επόμενο δευτερόλεπτο επικράτησαν ο τρόμος, η αγωνία και η σύγχυση. Η πορεία διασπάστηκε και το πλήθος διασκορπίστηκε πανικόβλητο.

    “Τι στο καλό συνέβη;” ρώτησα.

  Φαίνεται ότι μόλις η κεφαλή της πορείας έφτασε στην πλατεία, η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα είχε πάρει θέση πίσω τους. Σε όλη την περιοχή κοντά στη Φελντχερνχάλε είχαν πάρει θέση αστυνομικοί με αυτόματα όπλα. Όπως και προηγουμένως, κάποιος όρμησε μπροστά, φωνάζοντας: “Μην πυροβολείτε, ο Λούντεντορφ και ο Χίτλερ είναι μαζί μας!” Η απάντηση ήταν ένας καταιγισμός πυρών από τα σκαλιά της Φελντχερνχάλε. Ο σημαιοφόρος έπεσε βαριά πληγωμένος· ο διπλανός τού Χίτλερ χτυπήθηκε θανάσιμα, και καθώς έπεφτε νεκρός στο έδαφος, τον παρέσυρε, με αποτέλεσμα ο Αρχηγός να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο. Παντού άνθρωποι έπεφταν στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, ενώ τα όπλα συνέχιζαν να σκορπίζουν τον θάνατο και να δολοφονούν μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Ήταν μια τρέλα, μια σφαγή.

 Ο Γκαίρινγκ και ο Γκραφ έπεσαν βαριά πληγωμένοι, δεκατέσσερεις νεκροί ποδοπατήθηκαν από το πλήθος που σκόνταφτε επάνω τους και έπεφτε κάτω· αίμα κυλούσε παντού πάνω στο γκρίζο πεζοδρόμιο. [...]

 Ζαλισμένοι και σοκαρισμένοι οι τραυματίες, ένας ένας σέρνονταν και με δυσκολία κατάφερναν να απομακρυνθούν. Κάποιος άρπαξε τη σημαία από το χέρι τού πεσμένου σημαιοφόρου. Ο οδηγός τού Χίτλερ κατάφερε με κάποιον τρόπο να τον βρει και με τα φρένα να στριγγλίζουν, έστριψε το αυτοκίνητο απότομα και το ακινητοποίησε δίπλα στον πεσμένο Αρχηγό. Ο Χίτλερ σύρθηκε με δυσκολία και κατάφερε να σταθεί αρχικά στα γόνατα, και στη συνέχεια σηκώθηκε, και με το ένα χέρι να κρέμεται, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο, όταν σκόνταψε πάνω σε κάτι στον δρόμο. Ήταν το σώμα ενός αγοριού, ματωμένο και αναίσθητο.

    Ο Χίτλερ το άρπαξε, όσο πιο καλά μπορούσε, με το καλό του χέρι, και το τράβηξε προς το αυτοκίνητο. Την ώρα, όμως, που το έσπρωχνε μέσα και ο οδηγός άνοιγε την πόρτα για να μπουν, ένας αστυνομικός όρμησε με το όπλο του σηκωμένο. Ο Χίτλερ μπήκε μπροστά στο παιδί, καλύπτοντάς το με το ίδιο του το σώμα. Στο παρά πέντε, κατάφερε να μπει στο αυτοκίνητο, που έφυγε με μεγάλη ταχύτητα σαν τρελό, ενώ το καταδίωκε ένα μεγάλο πρασινοκίτρινο τεθωρακισμένο όχημα. Απομακρύνθηκαν αρκετά, διώκτης και διωκόμενος, μέσα από τους ανάστατους δρόμους. Σε μια στιγμή, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, το αυτοκίνητο του Χίτλερ σχεδόν εκτοξεύτηκε, καθώς έστριψε απότομα σε μια στροφή, στην προσπάθειά του να διαφύγει, ενώ το άλλο συνέχισε ευθεία μπροστά. Έτσι, ο Φύρερ βρήκε την ευκαιρία να αφήσει το λαβωμένο παιδί στο νοσοκομείο, προτού ξεκινήσει για τα περίχωρα της πόλης και την ύπαιθρο. Βέβαια, ήταν αδύνατον να προσπαθήσει να φτάσει στα σύνορα. Αργά το απόγευμα, αναγκάστηκε να αφήσει το αυτοκίνητο και να συνεχίσει με τα πόδια.

          Το Πραξικόπημα του Μονάχου, ελαιογραφία του Schmitt, H. (fl.1940) 

                                       Ευρωπαϊκή Αντίσταση

RUDOLF HESS: ΣΚΟΤΩΣΑΤΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΙΔΕΑ

 Τριάντα έξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από εκείνο το απόγευμα της 17ης Αυγούστου 1987, όταν ο Ρούντολφ Ες, "ο πιο μοναχικός άνθρωπος στον κόσμο", βρέθηκε νεκρός, στα  93 του χρόνια, μετά από   46 χρόνια εγκλεισμού, εκ των οποίων τα 40 στη φυλακή Σπαντάου στο Βερολίνο, όπου και πέθανε.  Η επίσημη εκδοχή, ότι αυτοκτόνησε, στην ουσία έχει διαψευστεί, και παραμένει επίσημη, μόνο και μόνο για να μην πυροδοτήσει συζητήσεις, διαμαρτυρίες και κατηγορίες. Αυτό που μένει να αποδειχθεί είναι οι ειδικότερες συνθήκες της δολοφονίας του και ο βαθμός και η έκταση της εμπλοκής και συμμετοχής των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής.

Όπως και να 'ναι, παραμένει γεγονός ότι ο Ρούντολφ Ες βίωσε στο έπακρο το μίσος και την αδικία των "νικητών" του Β΄Ππ και των υποκινητών τους.  Στο πρόσωπό του έβλεπαν τον στενό συνεργάτη του Χίτλερ, έβλεπαν τον απόστολο της ειρήνης μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών. Αυτή την ειρήνη, όμως, οι εμπλακείσες στον πόλεμο εξωευρωπαϊκές δυνάμεις την πολεμούσαν. 

Δεν υπέκυψε, παρέμεινε πιστός μέχρι το τέλος, ένα φως ελπίδας για τους σημερινούς Εθνικοσοσιαλιστές. 

ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΟΥΤΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ 1945 ΟΥΤΕ ΥΠΗΡΞΕ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ

 Εβδομήντα οκτώ χρόνια από το λεγόμενο «τέλος» του Μεγάλου Πολέμου, όσοι έμειναν και όσοι γεννήθηκαν πιστοί, κάθε χρόνο τις ημέρες αυτές της αναγκαστικής «γιορτής» δηλώνουν με διάφορους τρόπους ότι δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε και ότι ο Πόλεμος δεν τελείωσε. Πράγματι, το ότι δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε αποδεικνύεται συνεχώς, αφού η μεταπολεμική εποχή δεν ήταν αυτή που επαγγέλλονταν οι «νικητές», δηλαδή εποχή ειρήνης, ελευθερίας, ευημερίας, δικαιοσύνης, αξιοκρατίας αλλά ακριβώς το αντίθετο. Εκατομμύρια άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους, την ελευθερία τους, την αξιοπρέπειά τους τη δήθεν χαρμόσυνη νίκη. Και κάθε νέα γενιά γεννιόταν μέσα στο σκοτάδι και στο ψέμα. Τη δυστυχία εξαναγκαζόταν να τη βλέπει ως ευτυχία ή έστω ως μια ασύγκριτα καλύτερη κατάσταση από αυτή που θα εδημιουργείτο αν νικούσε ο Αδόλφος Χίτλερ.  Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Η καταιγιστική κατάρρευση του κομμουνισμού και η παρακμή της Δύσης δεν άφηναν αμφιβολίες για το γεγονός ότι δεν υπήρχε λόγος να γιορτάζουμε την έκβαση του Μεγάλου Πολέμου. Οι μόνοι που έχουν λόγο πλέον να τη γιορτάζουν είναι αυτοί οι λίγοι που έκτοτε κυριάρχησαν, η διεθνής του χρήματος, και οι υπάνθρωποι που σε συνθήκες παρακμής και εκφυλισμού άνετα ζουν και βασιλεύουν. Και, δυστυχώς, δεν είναι λίγοι.

    Το ότι, όμως, ο Πόλεμος δεν τελείωσε εκείνο το ζοφερό για τη Δύση και τον Πολιτισμό βράδυ της 8ης Μαΐου του 1945 ακουγόταν μέχρι πολύ πρόσφατα ως υπερβολικό, ως σχήμα λόγου ή ως μάταιη ελπίδα ορισμένων. Κι όμως… Από τον Μάιο του 1945 η αντιναζιστική και κυρίως η αντιχιτλερική προπαγάνδα ήταν συνεχής και τόσο έντονη, που θα ταίριαζε μόνο σε καιρό πολέμου. Παιδεία, ΜΜΕ, «Τέχνη», όλοι οι θεσμοί του κράτους, ενίοτε και εκπρόσωποι Εκκλησιών αποδύθηκαν σε έναν αμείλικτο προπαγανδιστικό πόλεμο κατά του Αδόλφου Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλισμού που αποκάλυψε όχι μόνο το μίσος, τα συμπλέγματα και τον τρόμο τους, αλλά το ότι αυτό που θεωρούσαν επικίνδυνο και εχθρικό ΥΠΗΡΧΕ. Ο εχθρός τους ήταν ζωντανός. Αλλιώς, για ποιο λόγο αυτή η λυσσαλέα προσπάθεια; Αν κάτι μπορεί να αναβιώσει, δεν έχει πεθάνει. Όχι, ο πόλεμος δεν τελείωσε τότε. Δεν υπήρξε καμία αντιφασιστική νίκη, υπήρξε μια αντιφασιστική εποχή, αδύναμη αν και πολύ καταπιεστική, παραπαίουσα, μίζερη, άδικη, βρώμικη. 

    Στις 24 Φεβρουαρίου 2022 η Ρωσία επιτέθηκε στην Ουκρανία στο όνομα του αντιναζισμού, υψώνοντας σφυροδρέπανα, απειλώντας συνεχώς ότι θα συντρίψει τον ναζισμό, σαν να βρισκόμαστε στα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου. Και η Ουκρανία πολεμά και αντιστέκεται με απαράμιλλο ηρωισμό όχι μόνο για την εθνική της ανεξαρτησία αλλά και για τη Δύση. Οι γενναίοι πολεμούν με εθνικοσοσιαλιστικά σύμβολα και, όχι, δεν είναι ούτε περιθωριακοί, ούτε παρακρατικοί, ούτε καν αντάρτες. Ανήκουν στον ουκρανικό στρατό. Η Δύση αφυπνίζεται. Η Ρωσία απειλεί τη Γερμανία, θυμίζοντάς της την εισβολή των υπανθρώπων στο Βερολίνο, αποδεικνύοντας πως το Βερολίνο παραμένει στόχος και όνειρό της. Ένας πόλεμος μαίνεται, και από τη μια είναι η βάρβαρη Ανατολή και από την άλλη η παρηκμασμένη Δύση που μάχεται για την ύπαρξη και τη συνέχειά της. Σίγουρα, οι διαπιστώσεις είναι πικρές. Τίνος ο νους δεν γυρίζει πίσω σε εκείνο το βράδυ της 8ης Μαΐου 1945; Ποιος μπορεί ακόμη να λέει ότι ο Μεγάλος Πόλεμος τελείωσε τότε; 

ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ 

Ευρωπαϊκή Αντίσταση