Αγωνίζονται για τις ίδιες αξίες
Αγωνίζονται εναντίον του βάρβαρου εχθρού
Σε μια μάχη που φαίνεται χαμένη εξαρχής
Δεν δειλιάζουν
Δεν υποχωρούν
Δεν εγκαταλείπουν
Κι ας νιώθουν την ανάσα του θανάτου
Η ζωή τους που απλώνεται μπροστά τους
δεν τους κάνει να λιποψυχούν
Ορμούν στον πόλεμο χαμογελώντας
Ξέρουν ότι είναι
οι 300 που επέστρεψαν
Για άλλη μία φορά
Πολεμούν λίγοι εναντίον πολλών
Για Σένα Πολιτισμέ
Για Σένα Πνεύμα Αθάνατο
Για Σένα Ευρώπη!
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Μεγάλη τιμή επεφύλαξε στην Ελλάδα η αδελφή χώρα Ουκρανία. Σήμερα, στην ελληνική βουλή, στην προγραμματισμένη ομιλία του Ζελένσκι, μετεδόθησαν δηλώσεις δύο Ελληνο-ουκρανών μαχητών του ηρωικού τάγματος Αζόφ. Κάτι που μόνο περήφανους μπορεί να μας κάνει.
Τα πράγματα αλλάζουν ανέλπιστα θετικά για τη Δύση, με την Ουκρανία δυστυχώς να πληρώνει βαρύ τίμημα. Η αλληλεγγύη μας πρέπει να γίνει πιο οργανωμένη και στοχευμένη, πρώτα απ' όλα με την αποστολή ελληνικών στρατευμάτων στη χώρα, για την προστασία του ελληνικού πληθυσμού (κάτι που, συγχρόνως, θα αποτελέσει "προηγούμενο" για μελλοντικές προσβολές ομογενών και σε άλλες χώρες...) αλλά και για συμπαράσταση στον ουκρανικό πληθυσμό. Η υποχρέωση της Ελλάδας είναι αυξημένη, λόγω της σε μεγάλο βαθμό κοινής ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομίας των δύο χωρών.
ΔΟΞΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΑΖΟΦ
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Μετά την (αναμενόμενη για όσους δεν αυταπατώνται περί του τι εστί Ρώσος) αποκάλυψη της νεκρόπολης Μπούσα, ο νους ακόμη και των πιο αδιάφορων αστών πήγε στο Κατύν. Στο Κατύν, στο φριχτό έγκλημα των Σοβιετικών που για χρόνια το απέδιδαν στους Γερμανούς, μιας και έτσι ταίριαζε περισσότερο στην ψεύτικη εκδοχή της ιστορίας που υιοθετήθηκε από το 1945 και μετά. Και όταν πια οι αποδείξεις ήταν συντριπτικές και σταμάτησαν να το αποδίδουν στους Γερμανούς, η κρατούσα στάση απέναντι στο έγκλημα αυτό ήταν η αδιαφορία και αποσιώπηση.
Αυτή η στάση τηρήθηκε και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, για να μη θιγεί η Ρωσία, η οποία αίφνης θεωρήθηκε κάτι διαφορετικό από τη Σοβιετική Ένωση και οι Ρώσοι από κτήνη μετετράπησαν σε καλούς Χριστιανούς!!!
Η αποκάλυψη των εγκλημάτων στην Μπούσα, οι άμαχοι που είχαν δολοφονηθεί δεμένοι πισθάγκωνα, οι νεκρές γυναίκες που ήταν γυμνές, που τις είχαν βιάσει και είχαν προσπαθήσει να τις κάψουν, τα νεκρά παιδιά που είχαν όπως και οι υπόλοιποι μαρτυρήσει, σόκαραν την κοιμισμένη Δύση που ακόμη δεν είχε συνειδητοποιήσει τι εστί Ρώσος, προφανώς διότι διέκρινε τον λαό από τον Πούτιν. «Ο πόλεμος του Πούτιν» έλεγαν, και «οι κακόμοιροι Ρώσοι που δεν ήθελαν να πολεμήσουν αλλά τους ανάγκασε ένα τυραννικό καθεστώς», «δεν είμαστε κατά του ρωσικού λαού αλλά μόνο κατά του Πούτιν». Δεν ήταν όμως ο Πούτιν που σκότωσε αμάχους, που βίασε γυναίκες και παιδιά και μετά τους έβαλε φωτιά, που κατέγραψε τα εγκλήματά του με το κινητό, γελώντας με ευχαρίστηση, για να τα ξαναδεί στο μέλλον πολλές φορές και να νιώσει κάτι από την ηδονή που ένιωθε όταν εγκληματούσε… Δεν ήταν ο Πούτιν, ήταν ο Ρώσος στρατιώτης και στρατιωτικός, το διαχρονικό κτήνος.
Και όμως, ακόμη και τώρα η Δύση μιλά για φασισμό, γιατί ακόμη δεν τολμά να μιλήσει με ειλικρίνεια, να μιλήσει για κομμουνισμό. Και όσο δεν τολμά, τόσο θα συνεχίσει να σοκάρεται, να αντικρίζει νεκροπόλεις, να υφίσταται κτηνωδίες. Όσο δεν τολμά να μιλήσει για εγκληματικό κομμουνισμό, τόσο θα τρέφει το Κτήνος.
Η Ουκρανία δημοσιοποίησε τα στοιχεία του Ρώσου διοικητή που "επέβλεπε" τις θηριωδίες. Πρόκειται για τον καθαρόαιμο μογγόλο Αντισυνταγματάρχη Azatbek Omurbekov που ηγείται της 64ης Μηχανοκίνητης Ταξιαρχίας.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας είναι πόλεμος της Ευρώπης και οι νεκροί της Ουκρανίας είναι δικοί μας νεκροί.
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Στο ιστολόγιό μας έχουμε εκφράσει τη διαφωνία μας για τη χρήση
της λέξης ταυτότητα αντί της λέξης φυλή, διότι τη θεωρήσαμε
παραπλανητική. Εν πάση περιπτώσει αρκετοί πίστευαν ότι ήταν προπαγανδιστική και
πιο ασφαλής. Έτσι, είδαμε μια υπερβολή στη χρήση της: ταυτότητα, ταυτοτισμός,
ταυτοτιστές, αϊντεντιτέριαν κ.ο.κ. Ο αγώνας και η προπαγάνδα των εθνικιστικών
οργανώσεων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη εστίαζε στην «ταυτότητα», στη «διατήρηση
και προστασία της», στην «ξεχωριστή μας ταυτότητα» κ.λπ.
Προφανώς, όλα αυτά οφείλονταν στην «επιρροή» και «ενθάρρυνση», ρώσων και μη, εκπροσώπων της Ρωσίας. Διαφορετικά, δεν εξηγείται γιατί και στην
Ελλάδα και στην Ευρώπη η πλειονότητα των λεγομένων «ταυτοτιστών» έχουν βουλώσει
το στόμα τους την ώρα που ένα ευρωπαϊκό έθνος αγωνίζεται όχι μόνο για την
ελευθερία, την ανεξαρτησία και τη διατήρηση της εδαφικής του ακεραιότητας αλλά
και για την προστασία και διατήρηση της εθνικής του ταυτότητας. Μιας ταυτότητας
την οποία οι Ασιάτες εισβολείς αρνούνται και επιδιώκουν να εξαφανίσουν.
Πού είναι, λοιπόν, τώρα οι «ταυτοτιστές», η φέρελπις «γενιά της ταυτότητας»; Όταν δεν υποστηρίζει ευθέως τον Πούτιν και τη ρωσική εισβολή, υψώνει τη σημαία της ειρήνης. Πράγματι, βλέπουμε τους μέχρι πρότινος μαχητικούς ταυτοτιστές να απομακρύνονται από το «πόλεμος πατήρ πάντων…» και να διακηρύσσουν την ανάγκη για ειρήνη, που γι’ αυτούς σημαίνει να παύσουν οι Ουκρανοί να πολεμούν, και να υποταχθούν στη Ρωσία. Και για την περίπτωση που δεν πείσουν με τα ειρηνιστικά τους επιχειρήματα, απευθύνονται στο στομάχι των οπαδών τους και επικαλούνται τον κίνδυνο επισιτιστικής κρίσης. Στην πατρίδα μας, ειδικότερα, από το «την Ελλάδα θέλουμε και ας τρώμε πέτρες» κατέληξαν στο «θα πούμε το ψωμί, ψωμάκι».
Ήταν πολλά τα ρούβλια τελικά, και για κάποιους τα κρυπτονομίσματα.
Το νέο ιδανικό των ταυτοτιστών
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Η ηρωική επανάσταση των Ελλήνων ενάντια στους Τούρκους κατακτητές ήταν μία ακόμη σύγκρουση της Δύσης και της Ανατολής· μία ακόμη εκδήλωση αφύπνισης ενός άριου έθνους, και μία ακόμη προσπάθειά του, ενάντια στον Ασιάτη κατακτητή, να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, να βάλει τέλος στη σκλαβιά και την υποταγή· μία ακόμη αντίσταση του Πολιτισμού στη Βαρβαρότητα. Θα παραθέσουμε ξανά τα λόγια του Ι. Συκουτρή που αναφέρονται στην εσωτερική μεταστροφή των Ελλήνων που εκδηλώθηκε εξωτερικά με τη μεγαλειώδη Επανάσταση του 1821: … αφ’ ενός της αρχαίας Ελλάδος το ιδανικόν υπήρξεν ο συνεκτικός δεσμός που ήνωσε και συνήσπισε του Έθνους τας δυνάμεις και τας εχαλύβδωσε διά τον τραχύν αγώνα […] Έτσι αποτελεί το 21 […] αναγέννησιν, αναγέννησιν του αρχαίου ελληνικού πνεύματος (όπως ημπορούσαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης να το συλλάβουν), επάνοδον συνειδητήν εις την δράσιν των αρχαίων προγόνων και (με το τολμηρόν του ρωμαντικού πήδημα υπεράνω της ρωμαϊκής και βυζαντινής περιόδου) συνέχειαν άμεσον των κατορθωμάτων εκείνων. Τα ονόματα του Λεωνίδου και του Θεμιστοκλέους δεν κοσμούν μόνον των Υδραίων τας πρύμνας ─αποτελούν ζωντανάς υπάρξεις, παραστέκονται εις τους αγωνιζομένους, γίνονται πρότυπα και ιδέαι, που κανονίζουν αίσθημα και ενέργειαν των απογόνων. Το έθνος αισθάνεται, ότι είναι έ θ ν ο ς: αισθάνεται τα δικαιώματά του ως κληρονόμου παρελθόντος μεγαλείου, και τα καθήκοντά του απέναντι αυτού… (Ι. Συκουτρής, Η σχέσις μας προς την Αρχαιότητα, εκδ. Θούλη).
Ένα ηρωικό έθνος με ρίζες που χάνονται στην αυγή του χρόνου απέκτησε συνείδηση της ύπαρξής του, και με τον ηρωικό του Αγώνα εναντίον των Ασιατών κατακτητών ανέδειξε και επέβαλε την ξεχωριστή ταυτότητά του. Η αριθμητική και στρατιωτική υπεροχή των εχθρών του δεν το εμπόδισαν να ξεσηκωθεί. Το ηρωικό έθνος αψήφησε τη λογική των αριθμών και ένιωσε μόνο το Χρέος του απέναντι σε εκείνους που είχαν φύγει και σε εκείνους που θα έρχονταν, απέναντι στην Αιώνια Πατρίδα.
Και προκάλεσε την έκπληξη των ισχυρών του κόσμου που δεν περίμεναν τέτοια γενναιότητα, τέτοια πολεμική αρετή, τέτοιες νίκες από το μικρό έθνος κατά του μεγάλου εχθρού. Και προκάλεσε, ακόμη, ενθουσιασμό, συγκίνηση, και ενέπνευσε τα ελεύθερα πνεύματα άλλων εθνών που του συμπαραστάθηκαν και κάποια πρόθυμα έδωσαν και τη ζωή του για αυτό. Ένα μικρό έθνος ανάγκασε τον πλανήτη να υποκλιθεί μπροστά του.
Ήταν η Ελλάδα τέτοιες μέρες…
Είναι η Ουκρανία στις μέρες μας…
Ένα έθνος που εθεωρείτο μικρό σε δύναμη, που μετρά λίγα χρόνια ελευθερίας, ένα έθνος που φαινόταν ασήμαντο μπροστά στον πανίσχυρο Ασιάτη εισβολέα, τη Ρωσία, ένα έθνος για το οποίο οι ισχυροί και οι λογικοί του κόσμου πίστευαν ότι θα πέσει αμέσως, και ετοιμάζονταν να συνομιλήσουν με τον Ασιάτη κατακτητή επί τη βάσει «νέων τετελεσμένων», αυτό το έθνος με την ηρωική Αντίστασή του, με τον μεγαλειώδη Αγώνα του όχι απλώς προκάλεσε κατάπληξη, θαυμασμό, ενθουσιασμό, αλληλεγγύη, αλλά επέφερε κοσμογονικές αλλαγές, αφυπνίζοντας την κοιμισμένη, φοβισμένη και ηττοπαθή Δύση. Ένα έθνος, του οποίου και αυτή ακόμη την ύπαρξη ως αυτοτελούς έθνους κάποιοι, και όχι μόνον ο Ασιάτης εισβολέας, αμφισβητούσαν -ή στην καλύτερη περίπτωση το θεωρούσαν «το ίδιο» με τον Ασιάτη εχθρό (και «το ίδιο» ουσιαστικά σήμαινε «υποτελές»)- αποκαλύφθηκε, ανέδειξε και επέβαλε την ξεχωριστή ταυτότητά του, εκθέτοντας συγχρόνως τις αδυναμίες και τη μειονεξία τού υπερέχοντος εχθρού του. Ένα μικρό σε δύναμη έθνος ύψωσε περήφανα το ανάστημά του απέναντι σε έναν πολύ βάρβαρο εισβολέα που δεν επιδιώκει μόνο να το κατακτήσει, αλλά να το εξαφανίσει διά παντός, χτυπώντας το μέλλον του: μαιευτήρια για να σκοτώσει τα νεογέννητα και τις επιτόκους ώστε να μην προλάβουν να γεννήσουν, αλλά και παιδιά οπουδήποτε τα βρει (και στους περίφημους ανθρωπιστικούς διαδρόμους-παγίδες), και όταν δεν τα σκοτώνει βάζει την εμπροσθοφυλακή του, τους ανώμαλους ακραίους ισλαμιστές του να τα αρπάξουν, στα χέρια των οποίων θα βρουν σίγουρα τον πιο μαρτυρικό θάνατο. Ενώ τις γυναίκες, όταν τις βρει αδύναμες και όχι ένοπλες, τις βιάζει και τις σκοτώνει. Έτσι, εξάλλου, ενεργούσε πάντοτε ο Ασιάτης εισβολέας απέναντι στις γυναίκες και τα παιδιά.
Ο ηρωικός αγώνας της Ουκρανίας ενάντια στη βάρβαρη ασιατική Ρωσία αναπόφευκτα φέρνει στον νου την ηρωική Επανάσταση της Ελλάδας.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ένα φαινομενικά μικρό σε δύναμη έθνος μάχεται με απαράμιλλη γενναιότητα, αψηφά τη λογική των αριθμών, εμπνέει και ενθουσιάζει, και, χωρίς να έχει λάβει την υλική υποστήριξη που δικαιούται και του αρμόζει, κατάγει θαυμαστές νίκες, επιβάλλει τον σεβασμό, και αναγκάζει όλον τον πλανήτη να υποκλιθεί μπροστά του.
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
"Δεν υπάρχει καμία περίπτωση οποιασδήποτε παράδοσης, κατάθεσης όπλων", είναι η απάντηση στο ρωσικό τελεσίγραφο. Η Μαριούπολη, η πόλη με το ελληνικό όνομα γίνεται η πόλη σύμβολο του αγώνα της Ευρώπης ενάντια στον ασιάτη εισβολέα. Η πόλη ''φάντασμα'', όπως την περιγράφουν κάτοικοι που κατάφεραν να διαφύγουν, δεν παραδίδει τα όπλα. Οι υπερασπιστές της πιστοί στον όρκο που έδωσαν παραμένουν εκεί. Στέκονται όρθιοι ανάμεσα στα ερείπια, περήφανοι, αποφασισμένοι, αλύγιστοι. Ναι, υπάρχουν ιδανικά ανώτερα και από την ίδια τη ζωή. Το βροντοφώναξαν οι Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες, το φωνάζουν και σήμερα οι υπερασπιστές της Μαριούπολης. Μολών Λαβέ.
Ευρωπαϊκή Αντίσταση
Η γέφυρα στη σερβική πόλη Νόβισαντ κατεστραμμένη από τους βομβαρδισμούς
Το 1999, οι βομβαρδισμοί της τότε Γιουγκοσλαβίας (Σερβίας και Μαυροβουνίου) από τις νατοϊκές δυνάμεις προκάλεσαν συγκίνηση, μεγάλη συμπαράσταση και πλήθος συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας. Κάθε χρόνο, ειδικά κατά τις σχετικές επετείους γίνονται πολλές αναφορές στους βομβαρδισμούς. Ενώ, πολύ συχνά σε δημόσιες συζητήσεις ή ανταλλαγή απόψεων, σε άρθρα και βιβλία υπενθυμίζονται αυτοί οι βομβαρδισμοί με αρνητικό τρόπο. Όλα αυτά ισχύουν και για τον χώρο της Ακροδεξιάς.
Όμως, δεν είδαμε αυτή τη στάση, τη συγκίνηση, τη συμπαράσταση, τις διαμαρτυρίες από τον εν λόγω χώρο στην περίπτωση της εισβολής τής Ρωσίας στην Ουκρανία. Πού είναι οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από τη ρωσική πρεσβεία, τα τρικάκια, οι αφίσες, οι αναφορές στις διάφορες ιστοσελίδες; Όχι οι ψυχρές, ουδέτερες, ουσιαστικά φιλορωσικές αναφορές, αλλά οι έντονες, οι παθιασμένες όπως εκείνες για τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Αντιθέτως, ακόμη και τώρα βλέπουμε τους φιλορώσους να μιλούν για το 1999!!!
Συνεπώς, αυτό που ενδιαφέρει τη φιλορωσική ακροδεξιά δεν είναι η πράξη καθεαυτή αλλά ποιος είναι ο επιτιθέμενος. Δεν τους ενοχλεί, δεν τους προκαλεί θυμό και αισθήματα αλληλεγγύης η άδικη εισβολή σε ένα ξένο έδαφος, το οποίο μάλιστα είναι ευρωπαϊκό, ΛΕΥΚΟ, ενώ οι επιτιθέμενοι είναι κάθε καρυδιάς καρύδι, από κάθε φυλή και κάθε θρησκεία: λευκοί και αλλόφυλοι, ορθόδοξοι, μουσουλμάνοι και ακραίοι ισλαμιστές που αίφνης ξεχνούν τις διαφορές τους, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία του Πούτιν. Και αυτό η ελληνική φιλορωσική ακροδεξιά το αποδέχεται πλήρως, το υποστηρίζει. Δεν έχει δάκρυα, θλίψη, θυμό για τη Μαριούπολη, το Χάρκοβο, την Οδησσό, το Κίεβο, για το μαιευτήριο που χτυπήθηκε σε μια χαρακτηριστική επίθεση ενάντια στο μέλλον της Ουκρανίας, για τους αμάχους που σκοτώνονται. Ούτε θαυμασμό για την ηρωική αντίσταση των Ουκρανών. Όοοοχι! Το αντίθετο, πώς και πώς περιμένουν να μπουν οι Ρώσοι στο Κίεβο και να το καταστρέψουν, πανηγυρίζουν όταν ενημερώνονται για κάποια αρνητική για την Ουκρανία εξέλιξη, και σε πλήρη ευθυγράμμιση με την εργοδότρια ρωσική πρεσβεία αμφισβητούν τις νίκες των Ουκρανών και την απαράμιλλη γενναιότητά τους.
Όταν επιτιθέμενος είναι ο Πούτιν, όλες οι βαρβαρότητες είναι καλές. Αυτό που τους πείραξε στους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία είναι ότι προέρχονταν από το ΝΑΤΟ.
Όταν η μαμά Μόσχα διατάζει τους φιλορώσους Έλληνες να κλάψουν, κλαίνε, όταν τους διατάζει να γελάσουν με τις καταστροφές, γελούν. Όχι για πολύ ακόμη…
Ευρωπαϊκή Αντίσταση