ΡΩΣΟΦΙΛΟΙ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΧΙΛΙΩΝ ΜΟΓΓΟΛΩΝ

 

    Πολλή κουβέντα έχει γίνει τις τελευταίες ημέρες σχετικά με τους ρωσόφιλους στην Ελλάδα (και όχι μόνο). Οι μάσκες έπεσαν και αποκαλύφθηκε η μεγάλη έκταση της ρωσικής καθηλωτικής επίδρασης στην ελληνική κοινωνία. Επίδραση, η οποία προφανώς οφείλεται στα μεγάλα κονδύλια που ελάμβαναν για πολλά χρόνια οι πιο «επιδραστικοί», οι οποίοι έχοντας άνεση χρόνου και χρημάτων έκαναν καθημερινώς προπαγάνδα υπέρ της Ρωσίας, ακολουθώντας τις σχετικές οδηγίες, και πράγματι επηρέασαν πολύ κόσμο, ο οποίος έχει πλέον ευθύνη για τις θέσεις του. 

    Έτσι βλέπουμε τους ξεκάθαρους υποστηρικτές της Ρωσίας, δημοσιογράφους, δραστηριοποιούμενους στα κοινωνικά δίκτυα και γενικότερα στο διαδίκτυο, διεθνολόγους, γεωστρατηγικούς αναλυτές, στρατιωτικούς και καταλαβαίνουμε ότι τελικά αυτό που τους έδινε δύναμη και απήχηση ήταν η ρωσική κάλυψη. Στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα της προκοπής να πουν, αδυνατούν να τεκμηριώσουν στοιχειωδώς τους ισχυρισμούς τους, και, καθώς αντιλαμβάνονται ότι είναι πολύ πιθανόν να χάσουν τον μισθό τους, χάνουν την ψυχραιμία τους, γίνονται απρεπείς και αδυνατούν να κρύψουν ότι είναι φερέφωνα της ρωσικής πρεσβείας. 

    Υπάρχουν και οι «ουδέτεροι», οι «no more brother wars», αυτοί που σφυρίζουν αδιάφορα, γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα υποτιμήσουν τη σημασία της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία και όλα θα γίνουν όπως πριν.

    Υπάρχουν και αυτοί που κάνουν χιούμορ σε τόσο δραματικές στιγμές, αυτοί που νομίζουν ότι θα κάνουν «αντίσταση» στο «σύστημα» αν συνεχίσουν να διαβάζουν Ντοστογιέφσκι, διότι θεωρούν ότι ο –υπερτιμημένος– ρωσικός πολιτισμός και κουλτούρα είναι υπό διωγμόν. Λοιπόν, μπορούμε να ζήσουμε πολύ ωραία και χωρίς τον Ντοστογιέφκσι, χωρίς τον Τσέχωφ. Αρκετά με τους καημούς της «ρούσικης ζωής», με την ερημιά της «ρούσικης γης», με τη μιζέρια των ανθρώπων που τους οδηγεί στη διαφθορά, με τη μαυρίλα του ουρανού, με την απαισιοδοξία, τη μελαγχολία τους, το spleen. Δεν είναι οι Ρώσοι καλλιτέχνες και λογοτέχνες που έχουν λείψει από την Ευρώπη. Αντιθέτως, αυτούς όλοι τούς γνωρίζουν, βιβλία τους εκδίδονται συνεχώς, έργα τους ανεβαίνουν πάντοτε. Άλλοι πολύ σημαντικότεροι έχουν αποσιωπηθεί ή συκοφαντηθεί.  Σε αυτούς πρέπει να επιστρέψει η Δύση για να ξαναβρεί τον εαυτό της. 

    Πέρα από τα παραπάνω, όμως, αλγεινή εντύπωση κάνει το θράσος και η υποκρισία των ρωσόφιλων ακροδεξιών. Αυτοί τόσα χρόνια, σωστά αλλά τελικά όχι με αγνή πρόθεση, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την υπογεννητικότητα, τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία, και πάνω απ’ όλα την εισβολή αλλοφύλων, για όλα αυτά, δηλαδή, που απειλούν τη διατήρηση της λευκής φυλής. Και ενώ μιλούν και διαμαρτύρονται για όλα αυτά, ενώ μιλούν για την «αντικατάσταση του πληθυσμού», δεν νοιάζονται για τη γενοκτονία που επιχειρείται κατά των Ουκρανών, αντιθέτως, υποστηρίζοντας τον Πούτιν, υποστηρίζουν και αυτή τη γενοκτονία (που δεν είναι η πρώτη), τη γενοκτονία λευκών, αδελφών. Αίφνης,  ξεχνούν τη συρρίκνωση της λευκής φυλής, αποδεικνύοντας ότι ποτέ δεν εννοούσαν αυτά που έλεγαν, απλώς έλεγαν ό,τι τους έβαζε να πουν η μαμά Μόσχα, προκειμένου να διεισδύσει και στον χώρο των ακροδεξιών.

    Αλλά το θράσος τους αποδεικνύεται ακόμη μεγαλύτερο, όπως και η ανοησία τους, που νομίζουν ότι μπορούν να επηρεάσουν ακόμη και Εθνικοσοσιαλιστές, υποστηρίζοντας μια εισβολή που γίνεται στο όνομα του αντιναζισμού, μια εισβολή της οποίας οι εμπνευστές και υποκινητές δεν παύουν να επικαλούνται τον σκοπό της τής εξολόθρευσης των ναζί! Και αυτό δεν είναι πρόσχημα, αν ληφθεί υπόψη ότι ο Πούτιν οργανώνει το πρώτο διεθνές αντιφασιστικό συνέδριο τον Αύγουστο «για να ενώσει τις προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας στην καταπολέμηση της ιδεολογίας του ναζισμού, του νεοναζισμού σε οποιαδήποτε μορφή εκδήλωσής του στον σύγχρονο κόσμο». Έχει καλέσει, δε, στο συνέδριο το Πακιστάν, την Κίνα, το Αζερμπαϊτζάν, το Ουζμπεκιστάν, την Αιθιοπία, την Ινδία κ.ά. 

    Μετά από αυτά, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Οι ρωσόφιλοι ακροδεξιοί έχουν πάρει θέση, αποκαλύφθηκε ότι είναι αντιφασίστες, αποκαλύφθηκε ότι είχαν παρεισφρήσει στον ακροδεξιό χώρο για να κάνουν ζημιά, έχοντας τη δύναμη και την κάλυψη της Ρωσίας, και όλα αυτά έχουν αποκαλυφθεί περίτρανα και δεν θα ξεχαστούν όταν σύντομα θα αλλάξουν τη στάση τους. Έχουν εκτεθεί, θα αντιμετωπιστούν ως αυτό που πραγματικά είναι και θα περιθωριοποιηθούν (ακόμη περισσότερο).

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΦΥΛΑΝΕ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

 Η ηρωική και πέρα από κάθε προσδοκία αντίσταση του ουκρανικού στρατού και λαού αναγκάζει τη μαλθακή και μέχρι χτες αμήχανη Δύση να τη στηρίξει με όπλα. Ακόμη περισσότερο, την αναγκάζει να αναγνωρίσει τον εξ ανατολών κίνδυνο. Η τελευταία συγκλονιστική εξέλιξη ήταν ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας, τον οποίον ανακοίνωσε ο Σολτς σε μια εντυπωσιακή και καθόλου αναμενόμενη ομιλία του. 

Η Ουκρανία μπορεί να λυτρώσει την Ευρώπη. Οι μάχες της Ουκρανίας αυτών των ημερών θα μείνουν στην Ιστορία της Ευρώπης μαζί με τις άλλες θρυλικές μάχες ενάντια στον ανατολίτη εισβολέα, από την αρχαία εποχή. Συγχρόνως βοηθούν να διαλυθεί το σκοτάδι και το ψέμμα που καλύπτει τις πρόσφατες μάχες κατά τον Β΄ΠΠ ενάντια στους βαρβάρους και τους συνοδοιπόρους τους. 

Η Ουκρανία είναι ένα πολύ μεγάλο έθνος, στο οποίο πρέπει ο πολιτισμένος κόσμος να αποδώσει ό,τι του οφείλει. 

          ΔΟΞΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ – ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Νεώτερα από Κίεβο

 

Σε άμεση επικοινωνία που είχαμε με Ουκρανούς μαχητές ενημερωθήκαμε για τις τελευταίες εξελίξεις στο Κίεβο. Οι Ουκρανοί μαχητές του Κιέβου, άνδρες και γυναίκες είναι απολύτως ψύχραιμοι. Θα πολεμήσουν μέχρις εσχάτων. Από εχθές μέχρι σήμερα οι απώλειες των Ρώσων εισβολέων υπολογίζονται σε 1800. Οι γιοι και οι κόρες της Ουκρανίας είναι απολύτως αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρι τέλους. Το Κίεβο θα πέσει όταν πέσει και ο τελευταίος μαχητής του. 

πηγή

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ, ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 

    Δεν είναι ζήτημα τιμής. Δεν είναι ζήτημα προστασίας ο λόγος που ώθησε τον Πούτιν να εισβάλει στη βασανισμένη Ουκρανία. Είναι η λύσσα τού Υπανθρώπου, η καταστροφική μανία, η δίψα για αίμα και χαλασμό τού Μπολσεβίκου. Είναι το μίσος των βαρβάρων για τον Πολιτισμό. Είναι το μίσος για την Ευρώπη. Γιατί αυτή η κατάσταση παρακμής και διαφθοράς στην οποία τελεί η Δύση σήμερα δεν είναι η φυσική της κατάσταση, αλλά συνέπεια του εκφυλισμού της. Όπως όμως υπάρχουν τα απομεινάρια του ένδοξου πολιτισμού της, έτσι υπάρχουν ακόμη ελπίδες πως ό,τι έχει μείνει ζωντανό και υγιές σε αυτή θα ξεσηκωθεί. Γι’ αυτό ο φθονερός βάρβαρος  σπεύδει να τη συντρίψει. 

    Ο Πούτιν με το στυλ του τού πασά θέλει να διορθώσει τα λάθη των μπολσεβίκων. Ο Πούτιν με την πίκρα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, με τα συμπλέγματα του υπανθρώπου εισβάλλει στην Ουκρανία, γιατί δεν αντέχει να μην καταπιέσει, να μη σκλαβώσει αυτούς που είναι δίπλα του, τους πρώην σκλάβους της Ρωσίας, μπολσεβικικής ή μη. Ο Πούτιν είναι μπολσεβίκος και δεν έχει σημασία πώς «αυτοπροσδιορίζεται», δεν έχει σημασία το ότι αυτό που θέλει είναι η νέα κομμουνιστική Ρωσία, η νέα κομμουνιστική εποχή να έχει το όνομά του. Είναι ένας μπολσεβίκος τον οποίο χρόνια τώρα τρέφουν «δυτικοί» ηγέτες μπολσεβίκοι, όπως η Μέρκελ, φιλομπολσεβίκοι ή ανεκτικοί. 

    Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια. Στη μεγάλη Σταυροφορία κατά του Μπολσεβικισμού εβραιοκινούμενοι «ηγέτες» ευρωπαϊκών χωρών και οι ΗΠΑ στάθηκαν στο πλευρό των μπολσεβίκων απέναντι στον Χίτλερ, τη Γερμανία και τις εκλεκτές ευρωπαϊκές δυνάμεις που συμπαρατάχθηκαν στον Μεγάλο αυτό Αγώνα. 

     Αυτή τη στιγμή η «καταιγίδα από τις στέπες» μαίνεται στην Ουκρανία. Στην Ουκρανία που γίνεται η λόγχη της Ευρώπης. Ψηλά τις Σημαίες, Ουκρανία! 

Ευρωπαϊκή αντίσταση

ΜΝΗΜΗ ΔΡΕΣΔΗΣ

 

Μέσ’ από τον Φλεγέθοντα!

μέσ’ από τον Φλεγέθοντα,

Γκέρχαρτ,

            άραγε βγήκες μέσ’ από τον Φλεγέθοντα;

    Γραμμένο από τον Έζρα Πάουντ, όταν ήταν φυλακισμένος σε ένα κλουβί στην Πίζα, για τον Γερμανό φίλο και συνεργάτη του, συνθέτη και πιανίστα, Gerhart Münch που έζησε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, και του οποίου η τύχη αγνοείτο (τελικώς επέζησε), όταν ο Πάουντ έγραψε το ποίημα (το LXXV από τα Cantos) στο οποίο περιέχονται οι παραπάνω στίχοι.

    Θα μπορούσε να είναι γραμμένο για κάθε Γερμανό, Γερμανίδα, Γερμανόπουλο που ήταν στη Δρέσδη εκείνες τις φρικτές ημέρες του σφοδρού βομβαρδισμού της από τη συμμαχική αεροπορία. Για εκείνους που σαν από θαύμα διασώθηκαν και πρόβαλαν ζωντανοί μέσα από τους καπνούς και τις φλόγες, αλλά και για εκείνους που δεν ξαναφάνηκαν, που παρασύρθηκαν από το πύρινο ποτάμι του Άδη, αφήνοντας πίσω τους μόνο στάχτες. Τους έκαψαν και κατέστρεψαν την όμορφη πόλη τους επειδή ήταν Γερμανοί. Αυτό το ειδεχθές έγκλημα κατά αμάχων λόγω της εθνικής ταυτότητάς τους δεν αναγνωρίζεται ως τέτοιο, δεν μνημονεύεται. Οι νεκροί δεν τιμώνται. Στον απολίτιστο, βάρβαρο κόσμο που δημιουργήθηκε μετά το 1945 η αλήθεια δεν έχει θέση, παρά μόνο γελοία ψεύδη. Τα πραγματικά εγκλήματα αποσιωπώνται, και σχεδόν κανείς δεν θυμάται τους αληθινούς νεκρούς, τα αθώα θύματα. 

ΔΡΕΣΔΗ 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1945

ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΜΝΗΜΗ ΡΟΜΠΕΡ ΜΠΡΑΖΙΓΙΑΚ

 

"Να με σκέφτεστε και να σκέφτεστε κι εκείνους που πέθαναν στις 6 Φεβρουαρίου του 1934"

Robert Brasillach, 6 Φεβρουαρίου 1945, λίγο πριν τον σκοτώσουν

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1945  το πρωί, στις 9. 38, δολοφονήθηκε από εκτελεστικό απόσπασμα στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι, ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες, δημοσιογράφους και κριτικούς της Ευρώπης, ο Εθνικοσοσιαλιστής Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Ήταν σχεδόν 36 ετών. Είχε προηγηθεί τον Ιανουάριο μια δίκη παρωδία, με κατηγορίες που αφορούσαν το φρόνημά του, όπως αυτό εκφραζόταν στα άρθρα του σε εφημερίδες της εποχής. Τον καταδίκασαν γιατί, όπως είπε ο πρόεδρος του "δικαστηρίου" που τον δίκασε, "τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ". Στη δίκη ο Μπραζιγιάκ επέδειξε και απέδειξε την πίστη και περηφάνια του. Στο άκουσμα της θανατικής ποινής, είπε «Τιμή μου»! Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, την επόμενη ημέρα το Υπουργείο Εξωτερικών του Ράιχ έδωσε μέσω του εκπροσώπου του Dr Schmidt συνέντευξη Τύπου, στην οποία ανακοίνωσε την καταδίκη του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και δήλωσε ότι οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων για εγκλήματα κατά της δύναμης κατοχής και για παράβαση των νόμων που ίσχυαν στη Γαλλία, κάτι που δυστυχώς λόγω της εξέλιξης του πολέμου δεν συνέβη (εφημερίδα France-Soir της 21ης Ιανουαρίου 1945).

Η επιλογή της ημερομηνίας δολοφονίας του δεν ήταν τυχαία. Ήταν η  ενδέκατη επέτειος από τη μεγαλειώδη αντισημιτική συγκέντρωση– απόπειρα πραξικοπήματος Γάλλων εθνικιστών και πατριωτών στο Παρίσι, της 6ης.2.1934, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία  22 ανθρώπων, μεταξύ αυτών και του ελληνικής καταγωγής εθνικιστή Cambo Costa, και τον τραυματισμό περισσοτέρων από χίλιους. Η εμπειρία της 6ης Φεβρουαρίου 1934 σε συνδυασμό με την άνοδο του Εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία ήταν που ενέπνευσε και αφύπνισε γρήγορα τον Μπραζιγιάκ και τον οδήγησε στον Εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που προκύπτει από τα γραπτά του, ιδίως τα πολιτικά του άρθρα.

Το  τελευταίο βιβλίο που έγραψε ο Μπραζιγιάκ ήταν το "Σενιέ" (εκδ. Θούλη), ένα δοκίμιο για το θύμα της Γαλλικής Επανάστασης, τον Ελληνογάλλο ποιητή Αντρέ Σενιέ. Το έγραψε στη φυλακή  της Φρεν τον Ιανουάριο του 1945 και το ολοκλήρωσε λίγες ημέρες πριν από τη δολοφονία του. Είναι φανερό ότι στη θαρραλέα στάση του Σενιέ και στην περήφανη πορεία του προς τον θάνατο, ο Μπραζιγιάκ αναγνωρίζει και τη δική του στάση και πορεία. Εξάλλου, η περίοδος της "Κάθαρσης" δεν ήταν παρά μια νέα εποχή "Τρομοκρατίας". Γράφει χαρακτηριστικά: Μέσα στο κελί των μελλοθάνατων, στη φυλακή της Φρεν, έχοντας τους αστραγάλους μου δεμένους με μια βαριά σιδερένια αλυσίδα, είναι που διάβασα πολύ προσεκτικά τον Σενιέ. Ένας Ιανουάριος παγωμένος όσο ποτέ πριν, ξαναζωντάνεψε για μένα τον παλαιό "Θερμιδώρ" με τα κάρα και τις γκιλοτίνες των επαναστατών, και, σ' έναν κόσμο τυλιγμένο στις φλόγες, η αιώνια επιστροφή έφερε ξανά παρόμοιες περιστάσεις. Πιστεύω πως καμιά πλούσια βιβλιοθήκη, καμιά μελέτη των πηγών ακόμη και στη Σορβόννη, δεν θα άξιζε όσο αυτό το ασυνήθιστο μελετητήριο, όπου τη νύχτα κοιμάμαι κάτω από μια λάμπα συνεχώς αναμμένη, και πάνω σ' ένα κρεβάτι, στο οποίο, μόλις τρεις εβδομάδες πριν από εμένα, ξάπλωνε ένας δολοφόνος που κομμάτιαζε τα θύματά του.

Αυτή τη μοίρα επεφύλαξε η γαλλική δημοκρατία και ο Ντε Γκωλ σε έναν πνευματικό άνθρωπο που τιμούσε και τη Γαλλία και την Ευρώπη. Εξάλλου, τα χρόνια που πέρασαν από το ζοφερό για την ανθρωπότητα 1945 απέδειξαν ότι ο ιδεαλισμός και το ταλέντο ήταν εχθροί για τον νέο κόσμο που ανέτελλε πάνω από τα συντρίμμια της Δύσης. 

Ο Μπραζιγιάκ, πάντως, αν και νέος, ταλαντούχος και γεμάτος από τη χαρά της ζωής, προχώρησε περήφανα στον θάνατο:  δεμένος σε έναν ξύλινο πάσσαλο,  αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια, κοίταξε περήφανα ψηλά τον ήλιο, και φώναξε «Ζήτω η Γαλλία», προτού οι σφαίρες της δημοκρατίας τον ρίξουν στη γη νεκρό.

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

30 Ιανουαρίου 1933: Εκπληρώθηκαν τα όνειρα αιώνων!

 

Απόσπασμα από την Ομιλία του Αδόλφου Χίτλερ στις 30 Ιανουαρίου 1939 επί τη επετείω της αναλήψεως της εξουσίας

    Στις 30 Ιανουαρίου 1933 μπήκα στη Βίλχελμ-στράσσε γεμάτος βαθύτατη αγωνία για το μέλλον του έθνους μου. Σήμερα –έξι χρόνια μετά– μπορώ να ομιλώ ενώπιον του πρώτου Ράιχσταγκ της Μεγάλης Γερμανίας. Πραγματικά, εμείς, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη γενεά, είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε το νόημα της ευσεβούς ρήσης: «Τι αλλαγή χάρη στη Θεία Πρόνοια»!

    Έξι χρόνια ήταν αρκετά για να εκπληρωθούν τα όνειρα αιώνων, και ένας χρόνος για να φέρει στον λαό μας την απόλαυση αυτής της ενότητας την οποία μάταια λαχταρούσαν πολλές γενεές πιο πριν. Καθώς σας βλέπω σήμερα συγκεντρωμένους γύρω μου ως αντιπροσώπους του γερμανικού λαού από όλες τις περιφέρειες του Ράιχ, και ανάμεσά σας γνωρίζω ότι βρίσκονται οι νέοι αντιπρόσωποι της Όστμαρκ (Αυστρίας) και της Σουδητίας, κατακλύζομαι για άλλη μία φορά από τις συγκλονιστικές εικόνες των γεγονότων ενός χρόνου κατά τον οποίο πραγματοποιήθηκαν οι πόθοι αιώνων. Πόσο αίμα είχε χυθεί μάταια γι’ αυτόν τον σκοπό! Πόσα εκατομμύρια Γερμανών, υπηρετώντας αυτόν τον σκοπό, για περισσότερα από χίλια χρόνια είχαν πάρει συνειδητά ή ασυνείδητα τον πικρό δρόμο προς τον θάνατο, έναν  θάνατο άλλοτε  σύντομο άλλοτε αργό και επώδυνο. Πόσοι άλλοι καταδικάστηκαν να τελειώσουν τη ζωή τους πίσω από τείχη φρουρίων και μέσα σε μπουντρούμια, μια ζωή που ήθελαν να την προσφέρουν στη Μεγάλη Γερμανία! Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες χτυπημένοι από τη φτώχεια και τα προβλήματα έγιναν μέρος του ατέλειωτου ρεύματος Γερμανών μεταναστών που ξεχύθηκε σε  όλον τον κόσμο! Για χρόνια είχαν στο μυαλό τους τη δύστυχη πατρίδα τους, μετά από κάποιες γενεές, όμως, την ξέχασαν. Και τώρα, μέσα σε έναν χρόνο το όνειρο έγινε πραγματικότητα! Όχι χωρίς αγώνα, όπως κάποιοι απερίσκεπτοι αστοί αρέσκονται να πιστεύουν. Αυτού του έτους της επίτευξης της ενότητας των Γερμανών, προηγήθηκαν σχεδόν δύο δεκαετίες φανατικού αγώνα μιας πολιτικής Ιδεολογίας. Γι’ αυτήν, εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια, διακινδύνευσαν την ύπαρξή τους, τη φυσική και οικονομική επιβίωσή τους· άντεξαν τον χλευασμό και την περιφρόνηση αγόγγυστα, όπως για πολλά χρόνια άντεχαν την κακομεταχείριση, τις άθλιες συκοφαντίες και την αφόρητη τρομοκρατία. Αναρίθμητοι νεκροί και τραυματίες μέσα στο αίμα, από όλα τα γερμανικά εδάφη, αποτελούν τις αποδείξεις αυτού του αγώνα. Και ακόμη περισσότερο, αυτή η επιτυχία έγινε δυνατή, χάρη σε αμέτρητες προσπάθειες και σε θαρραλέες αποφάσεις στις οποίες μείναμε ανυποχώρητοι. 

Ευρωπαϊκή Αντίσταση